Ο Ludwig von Mises, το τραπεζικό σύστημα και οι επιχειρηματικοί κύκλοι

Ας υποθέσουμε πως κάποιος τυπώνει ένα πλαστό χαρτονόμισμα των €500, το οποίο ρίχνει σε κυκλοφορία αγοράζοντας κάποιο αγαθό. Όντας πλαστό, δεν αποτελεί αντάλλαγμα σε κάποια εργασία του. Ο ίδιος ο πλαστογράφος, δεν αισθάνεται καμία τύψη, τουναντίον, αισθάνεται πως η πράξη του ωφελεί το κοινωνικό σύνολο, αφού, όπως λένε οι οικονομολόγοι, «μετά το Keynes, είναι καλό για την οικονομία να ρίχνεται χρήμα στην αγορά για να κινείται». Ωστόσο, ο πλαστογράφος τιμωρείται από το Νόμο. Σε παλαιότερους καιρούς μάλιστα, θα τιμωρούταν με θάνατο.

Ας δούμε τώρα μια τράπεζα που κυκλοφορεί μια πιστωτική κάρτα, η οποία είτε δίδεται στον καταναλωτή από ένα συγκεκριμένο εμπορικό κατάστημα για να διευκολύνει τις αγορές του, είτε από την ίδια την τράπεζα με «bonus» αγορών από συγκεκριμένα εμπορικά καταστήματα. Η κάρτα μάλιστα αποτρέπει τον καταναλωτή από το να τράβα χρήματα από ATM με την χρέωση μεγαλύτερου επιτοκίου. Έτσι ο καταναλωτής χρησιμοποίει την κάρτα που τόσο γενναιόδωρα του δωρίσθηκε. Πλέον ο καταστηματάρχης είναι σίγουρος πως δεν θα λάβει πλαστό χαρτονόμισμα. Αγοράζει λοιπόν ο καταναλωτής από τα συμβεβλημένα μαγαζιά αγαθά, αξίας, ας πούμε, πάλι €500. Διαμέσου της κάρτας μεταφέρονται τα €500 από τον λογαριασμό που έχει ανοίξει επί πιστώσει η τράπεζα για τον καταναλωτή, στο λογαριασμό που διατηρεί στην τράπεζα το κατάστημα. Η τράπεζα καταγράφει τις παραπάνω ενέργειες στα λογιστικά της βιβλία. Αν παρατηρήσουμε προσεχτικά, η τράπεζα δεν έχει κυκλοφορήσει χρήμα, δηλαδή αυτό που έχει από τις καταθέσεις των πελατών της και το οποίο αντιπροσωπεύει πραγματικά κέρδη που αποταμιεύει ο κάθε καταθέτης. Η τράπεζα με την πιστωτική κάρτα, κυκλοφορεί χρήμα το οποίο δεν έχει και επιπλέον δύναται να κερδίση τόκο από αυτό.

Για την ίδια πράξη ο πλαστογράφος τιμωρείται, ενώ η Τράπεζα απολαμβάνει των προνομίων της κοινωνίας, θεωρείται δε, όπως ακούσαμε από τους ηγέτες της Γης «βάση του οικονομικού συστήματος». Το γεγονός πως η Τράπεζα είναι νόμιμη ενώ ο πλαστογράφος εγκληματίας, δεν αναιρεί ωστόσο το γεγονός πως η πράξη καθαυτή είναι παράλογη και ανήθικη1 : αυτό που προκαλεί το παραπανίσιο €500 είναι, πως κυκλοφορώντας και εξασφαλίζοντας «αγοραστική ικανότητα» στον καταναλωτή, επιτρέπει στον έμπορο να υψώση τη τιμή του αγαθού. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται «πληθωρισμός» (inflation). Για τους «μετά τον Keynes οικονομολόγους» θεωρείται φαινόμενο ευπρόσδεκτο και ελέγξιμο. Για κάποιους οικονομολόγους πριν από τον Keynes και συγχρόνους του, θεωρείται απευκταίο και ανεξέλεγκτο. Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι εκπρόσωποι της «Αυστριακής Σχολής».

Η τελευταία νύχτα

Έπειτα είδε ξανά μπροστά της, όχι σαν ανάμνηση αλλά σαν ζωντανή εικόνα, τη στιγμή που είχε σταθεί στο παράθυρο του σπιτιού της στη Νέα Υόρκη κοιτάζοντας μια πόλη τυλιγμένη στην ομίχλη, κοιτάζοντας το άπιαστο σχήμα της Ατλαντίδας που βυθιζόταν μακριά της – και κατάλαβε ότι αυτό που έβλεπε τώρα ήταν η απάντηση. Ένιωθε μέσα της όχι τα λόγια που είχε απευθύνει τότε στην πόλη, αλλά την ανερμήνευτη αίσθηση που τα εί-

χε γεννήσει: Εσένα που πάντα σ’ αγαπούσα και ποτέ δεν σε βρήκα, εσένα που περίμενα να σε δω εκεί που σμίγουν οι ράγες στο βάθος του ορίζοντα -

Κι ύστερα είπε δυνατά, «Ξεκίνησα τη ζωή μου με μια απόλυτη αρχή: ότι μπορώ να πλάσω τον κόσμο κατ’ εικόνα των υψηλότερων αξιών μου κι ότι δεν θα κάνω ποτέ μου παραχώρηση υπηρετώντας χαμηλότερη αξία, όσο σκληρά κι αν χρειαστεί ν’ αγωνιστώ» – ένιωθα πάντα την παρουσία σου στην πόλη και τον δικό σου κόσμο ήθελα να χτίσω, έλεγε μέσα της η φωνή. «Τώρα ξέρω ότι αγωνιζόμουν γι’ αυτή την κοιλάδα» – η αγάπη μου για

σένα με βοήθησε να προχωρήσω. «Αυτή η κοιλάδα ήταν ο στόχος μου, ο στόχος που δεν θ’ αντάλλασσα με καμιά χαμηλότερη αξία και δεν θα τον εγκατέλειπα ποτέ στην εξαχρείωση του ανθρώπινου νου» – εσύ είσαι αυτός που με κράτησε ζωντανή, η αγάπη μου κι η ελπίδα να σε φτάσω, η επιθυμία μου να φανώ αντάξιά σου τη μέρα που θα στεκόμουν μπροστά σου. «Επιστρέφω στον κόσμο για ν’ αγωνιστώ γι’ αυτή την κοιλάδα, για να τη φέρω απ’ το βυθό στην επιφάνεια, για να την κάνω βασίλειο όπως της αξίζει, για να δώσω σ’ εσάς τον κόσμο που σας ανήκει, γιατί το πνεύμα της γης σάς ανήκει, είναι δικό σας, και για να σας συναντήσω ξανά την ημέρα που θα ξέρω ότι μπορώ να σας παραδώσω τον κόσμο ή, αν αποτύχω, να δεχτώ την εξορία μου απ’ αυτή την κοιλάδα για όλη μου τη ζωή» – όμως ό,τι έχει απομείνει απ’ τη ζωή μου είναι ακόμα δικό σου, θα συνεχίσω στ’ όνομά σου, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να μάθω ποτέ αυτό το όνομα, θα συνεχίσω να σε υπηρετώ, ακόμα κι αν δεν πρόκειται ποτέ να νικήσω, θα συνεχίσω για να φανώ αντάξιά σου την ημέρα που θα σε συναντήσω, ακόμα κι αν αυτή η μέρα δεν έρθει ποτέ. «Θα πολεμήσω γι’ αυτήν, ακόμα κι αν χρειαστεί να στραφώ εναντίον σας, ακόμα κι αν με αποκηρύξετε ως προδότη… ακόμα κι αν χρειαστεί να μη σας ξαναδώ ποτέ».

Εκείνος είχε μείνει ασάλευτος κι άκουγε τη φωνή της. Η έκφραση του προσώπου του δεν είχε αλλάξει, μόνο τα μάτια του την κοίταζαν με προσήλωση, σαν ν’ άκουγε την κάθε της λέξη, ακόμα και τις λέξεις που δεν έβγαιναν απ’ το στόμα της. Ύστερα, με το ίδιο βλέμμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, σαν ρεύμα που έτρεχε σε κλειστό κύκλωμα, και με τη φωνή του ν’ ακολουθεί το δικό της τόνο σαν να εξέπεμπε σήματα του ίδιου κώδικα, είπε: «Αν αποτύχετε, όπως αποτυγχάνουν αιώνες τώρα οι άνθρωποι ν’ αγγίξουν ένα όραμα εφικτό που παραμένει άπιαστο, αν φτάσετε σαν κι αυτούς να πιστεύετε πως οι υψηλές αξίες είναι ανεφάρμοστες και το όραμα απραγματοποίητο, τότε μην κατηγορήσετε τη γη, όπως κάνουν εκείνοι, μην κατηγορήσετε την ύπαρξη. Είδατε την Ατλαντίδα που αναζητούν οι άνθρωποι, την είδατε, είν’ εδώ, υπάρχει, μόνο που πρέπει να μπει κανείς γυμνός και μόνος, χωρίς τα κουρέλια από τα αιώνια ψεύδη και τις πλάνες του παρελθόντος, με νου καθαρό κι αμόλυντο. Αυτό είναι το απόκτημα και το κλειδί που ανοίγει την πόρτα – όχι η αγνή καρδιά αλλά κάτι πολύ πιο σπάνιο: ο ασυμβίβαστος νους. Η πόρτα της Ατλαντίδας θ’ ανοίξει για σας μόνο όταν καταλάβετε ότι δεν χρειάζεται να μεταπείσετε ή να κατακτήσετε τον κόσμο. Κι όταν το καταλάβετε, τότε θα διαπιστώσετε ότι όλ’ αυτά τα χρόνια της ανελέητης πάλης σας τίποτα δεν σας έκλεινε το δρόμο, ότι δεν υπήρχαν αλυσίδες που να σας κρατούν δεμένη, παρά μόνο οι αλυσίδες που εσείς τυλίγατε γύρω σας. Αυτό που επιθυμούσατε να κατακτήσετε όλ’ αυτά τα χρόνια ήταν εδώ και σας περίμενε» –την κοίταζε σαν ν’ απευθυνόταν στις αδιατύπωτες σκέψεις που κατέκλυζαν το μυαλό της– «σας περίμενε με την ίδια λαχτάρα και θέρμη, με το ίδιο πάθος που εσείς αγωνιζόσασταν. Θα συνεχίσετε τον αγώνα σας. Θα συνεχίσετε να κουβαλάτε στους ώμους σας τα βάρη που θα σας φορτώνουν άλλοι, θα συνεχίσετε να υπομένετε μια τιμωρία που δεν αξίζετε, θα συνεχίσετε να πιστεύετε ότι μπορεί να υπηρετήσει κανείς τη δικαιοσύνη θυσιάζοντας το πνεύμα του στο βωμό της αδικίας. Όμως στις δύσκολες και ζοφερές στιγμές σας μην ξεχνάτε πως είδατε κι έναν άλλο κόσμο. Πως είδατ’ έναν κόσμο που μπορείτε να τον κάνετε δικό σας όποτε θελήσετε να δείτε την αλήθεια. Να θυμάστε ότι θα σας περιμένει, ότι είναι αληθινός, εφικτός – ότι είναι δικός σας».

Ένα αναμενόμενο μέλλον

Η μαρτυρία μου

του Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου

Μια μέρα μετά την άφιξή μας στις Αθήνες κι ύστερα από την ενθουσιώδη του Ελληνικού λαού υποδοχή, ο σεβαστός Μακάριος μας κάλεσε εκεί στο ξενοδοχείο για μια σύσκεψη. Σ’ αυτήν παρευθέσαν εκτός ημών των τριών συνεξορίστων του κι οι αείμνηστοι: Μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος, Νικόλαος Κλ. Λανίτης, Σάββας Λοϊζίδης κι ο αγαπητός Νίκος Κρανιδιώτης. Θέμα της σύσκεψης:

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ κι η περαιτέρω πορεία του Διγενή.

Το λόγο πήρε πρώτα ο ίδιος. Και ποια η εισήγησή του; Με λίγα λόγια τούτη: Μετά την απελευθέρωσή μας η ΕΟΚΑ έπρεπε να σταματήσει κάθε αγώνα και να διαλυθεί. Κι ο στρατηγός Διγενής να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Στην πρόταση και εισήγή του αυτή διαφωνήσαμε όλοι. Μερικοί υποδείξαμε πως ίσα-ίσα τώρα χρειαζόταν η ΕΟΚΑ. Και να μην υπήρχε θα έπρεπε οπωσδήποτε να συσταθεί για να δημιουργήσει με την ύπαρξή της το αντίπαλο δέος στη Δύναμη που κυβερνούσε. Δυστυχώς, σε κανενός τα λόγια ο Μακαριώτατος δεν έδωσε σημασία. Στη στάση του αυτή αντέδρασε έξω φρενών κυριολεκτικά, ο αείμνηστος Σάββας Λοϊζίδης. Τότε κι αυτός, εκτός εαυτού, έδωσε τούτη την απάντηση κουνώντας και το χέρι του πάνω κάτω.

-Ακούστε, κύριοι, και καταλάβετέ το. Κι οι πεντακόσιες χιλιάδες του Κυπριακού λαού να θέλουν κάτι, εγώ θα κάμω, ό,τι κόψει αυτό, κι έδειξε το κεφάλι του. Τα λόγια του συνώδευσε κι ένα πλατύ γέλιο. Σοβαρευόταν αλήθεια ή αστειευόταν; Αυτή η απορία γεννήθηκε στην ψυχή όλων μας. Με την τελευταία του φράση έληξε κι η σύσκεψή μας. Χωριστήκαμε με την καρδιά πολύ βαριά. Η φράση του αδελφού Πολύκαρπου κατά τη νύκτα της απελευθέρωσής μας ανέβηκε στο μυαλό μου:

Αρχαί ωδίνων! είπα…

***

Δικτατορία σιωπής από τις εφημερίδες μέχρι τον αγαπητόν Πολύκαρπο Ιωαννίδη

Από τη στιγμή της αφίξεώς μας στις Αθήνες ο σεβαστός Μακάριος δεν διεκδικεί απλώς τον τίτλον του “ο εις και μόνος”, αλλά και δεν δέχεται κανένα από εκείνους τους ανιδιοτελείς φίλους της Κύπρου να γράψουν ή να ειπούν και το παραμικρόν γι’ αυτή. Σιωπή από όλους! Δικτατορία σιωπής. Αυτός ο ίδιος ο σεβαστός Μακάριος είχε ομολογήσει, ότι μαζί με την Κυβέρνηση της Ελλάδος είχαν συστήσει στις εφημερίδες να μη δημοσιεύσουν τίποτε του Αγίου Κυρηνείας ή του Πολύκαρπου. Κι η δικαιολογία; Τούτη: Είναι κι ο ι δυό τους φανατικοί και των άκρων. Κι αυτοί οι άνθρωποι, των ακροτήτων οι άνθρωποι, βλάπτουν τον αγώνα∙ δεν τον ωφελούν.

Αυτός ούτος ο αείμνηστος Χρίστος Λαμπράκης είχεν πει στον Κυρηνείας:

-Άγιε Κυρηνείας, σας παρακαλώ μη με παρεξηγείτε γιατί δεν γράφω ό,τι αξίζει για το πρόσωπό σας. Αυτή την εντολή πήραμε. Αυτός είναι κι ο λόγος που δεν δημοσιεύσαμε και το άρθρο του κ.Πολύκαρπου, μολονότι η εφημερίδα μου θα το θεωρούσε τιμή της να φιλοξενήσει ένα τέτοιο κείμενο.

Την ίδια απάντηση περίπου έδωσαν κι οι υπεύθυνοι των άλλων εφημερίδων. Για παράδειγμα:

Η διεύθυνση της Καθημερινής, όταν ρωτήθηκε για σχετικόν άρθρο του αγαπητού Πολύκαρπου είπε: Υπέροχον το άρθρο κι η εφημερίδα μας ευχαρίστως θα το δημοσιεύσει, αν μας φέρετε γραπτή συγκατάθεση του σεβαστού Μακαρίου. Τα ίδια είπε κι η αντιπολιτευόμενη “Ελευθερία”, που το δημοσίευσε, άφηκε όμως να νοηθεί, ότι κι αυτή είχε λάβει την πιο πάνω εντολή.

Αυτός ο ίδιος ο σεβαστός Μακάριος είχεν πει στον Πολύκαρπο, ότι κομματίζεται με την αρθρογραφία του σε αντιπολιτευόμενες εφημερίδες. Με όλα αυτά γίνεται φανερόν ότι ήθελε να δέσει τα χέρια και να κλείσει το στόμα του αγαπητού Πολύκαρπου, ο οποίος όπως είναι γνωστό είχε πάθος με τη δημοσιογραφία. Ο άνθρωπος αυτός πέρασε όλη τη ζωή του αγωνιζόμενος για την ελευθερία της Κύπρου και την ΕΝΩΣΗ με τη μάνα Ελλάδα. Λίγοι αγωνίσθηκαν σαν αυτόν. Νέος εντοπίσθηκε σε απόμερα χωριά, διώχθηκε, φυλακίστηκε, βασανίστηκε, και στο τέλος εξορίσθηκε στις Σεϋχέλλες. Από τον άνθρωπο αυτό, που τόσα πρόσφερε με την αρθρογραφία του και τους αγώνες του, ζητείται τώρα να σιωπήσει, να μη γράφει. Αντίθετα αυτό ποτέ δεν ζητήθηκε από άλλους αγωνιστές. Για παράδειγμα τον αγαπητό Κρανιδιώτη ή τον αείμνηστο Λουκή Ακρίτα. Ποιος ο λόγος; Γιατί μόνο ο Πολύκαρπος κι ο Κυρηνείας να μην γράφουν και να μη μιλούν; Τι εζητείτο με όλα αυτά; Ένα πράγμα:

Να ακούεται και να προβάλλεται μόνο αυτός, έστω κι όταν αδρανούσε. Κι όμως εμείς τόσο προτού φύγουμε από τις Σεϋχέλες, όσο κι όταν φτάσαμε στις Αθήνες, αυτό του δηλώσαμε καθαρά όλοι:

-Μακαριώτατε, δεν έχουμε ένσταση, να προβάλλεστε για το εθνικό μας θέμα παντού, και πάντοτε μόνο εσείς, αρκεί να ακολουθείτε πιστά τη γραμμή που έχει χαραχθεί σχετικά με τον αγώνα. Αν το κάνετε αυτό θα υπάρχει από μέρους μας πλήρης συνεννόηση και συνεργασία.

Τα ίδια του επαναλάβαμε κι όταν ύστερα από λίγες μέρες εμείς φύγαμε από το ξενοδοχείο Πτι Παλαί. Το αποτέλεσμα; Το ίδιο. Μολονότι τακτικά τον επισκεπτόμεθα, αυτός δεν είχε τίποτα το ουσιαστικό να μας αναγγείλει. Στο διάστημα αυτό σπαταλούσε τον καιρό του, χωρίς καμιά ουσιαστική προσφορά στον αγωνιζόμενο λαό μας. Περιοριζόταν στο να δέχεται πότε τον ένα και πότε τον άλλο και να κάθεται να κουβεντιάζει επί ώρες μαζί τους. Για τον αγώνα κανένα πρόγραμμα, καμιά συνεννόηση, καμιά κίνηση θετική. Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν οι δάφορες προσκλήσεις από οργανισμούς και ιδρύματα και η αποδοχή διαφόρων μεταλλίων και τιμών, που γινόντουσαν προς το πρόσωπό του.

Τον ίδιο χρόνο βολιδοσκοπήθηκε κι ο σεβαστός Κυρηνείας να αποδεχθεί τιμές από το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία κι άλλους οργανισμούς. Η απάντηση όμως ήταν:

-Αν θέλετε, τιμήσατε τον αγωνιζόμενο Κυπριακό λαό και μάλιστα τους ευρισκομένους στις φυλακές και τα κρατητήρια… Αυτό θα είχε σημασία.

Επανειλημμένα στις επισκέψεις και συναντήσεις μας του τονίζαμε, πως χανόταν πολύτιμος καιρός άδικα.

Μα, τι θα έκαμνε, ίσως ερωτήσει κάποιος. Υπεδείξαμε πως με τις εκθέσεις των βασανιστηρίων, που είχαμε στα χέρια μας και μόνο θα μπορούσαμε πολλά να επιτύχουμε. Αρκεί να μην περιοριζόμεθα σε μια απλή ανακοίνωση, όπως είχε κάμει ο ίδιος, αλλά να τα προβάλλαμε διεθνώς με φυλλάδια, το ραδιόφωνο, κλπ. Από τα τεράστια ποσά που διαχειριζόταν, θα μπορούσε να τα προβάλει ο διεθνής τύπος και το Κυπριακό θέμα να γινόταν θέμα κάθε λαού… Δυστυχώς όλο και ανέβαλλε. Αυτό επιθυμούσε κι η Ελληνική κυβέρνηση. Με τη σιωπή και την αδράνεια να αμβλυνθεί και το ενδιαφέρον του Ελληνικού λαού, για το Κυπριακό και τον αγώνα του λαού μας για ελευθερία και Ένωση. Ο Χάρτινγκ κάτω στη μαρτυρική μας πατρίδα αλώνιζε τις πόλεις και τα χωριά με το στρατό του συλλαμβάνοντας και βασανίζοντας τον κόσμο κι εμείς καθόμασταν στις Αθήνες ήσυχοι κι ανενέργητοι. Παρά τις επανειλημμένες εισηγήσεις και συστάσεις μας να καλέσει τον αείμνηστο Λήμνου Διονύσιον και να του αναθέσει τη διεύθυνση της ΠΕΑΚ (Πανελλήνια Επιτροπή Αυτοδιάθεσης Κύπρου), και να προχωρήσει στην αναδιοργάνωσή της, δυστυχώς τούτο αρνιόταν να το κάμει. Διαρκώς ανέβαλλε. Εν τω μεταξύ δισεκατομμύρια δραχμές του Ελληνικού λαού κατεφαγώθησαν από υπαλλήλους και διάφορους άλλους εκμεταλλευτές της ΠΕΑΚ χωρίς καμιά ουσιαστική προσφορά στον αγώνα.

Έτσι πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες χωρίς να γίνει τίποτα.

Πετράκης Γιαλλούρος (1938-1956), εδώ σημαιοφόρος σε εθνικές εκδηλώσεις του Γυμνασίου Αμμοχώστου.

Στρατιώτης τον πυροβόλησε θανάσιμα. Ο Πετράκης προχώρησε δέκα περίπου βήματα, φώναξε «ζήτω η ένωση» και έπεσε νεκρός. Ήταν ο πρώτος μαθητής, που θυσιάστηκε στον Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Συνέντευξη του σεβαστού Μακαρίου στην “Ελευθερία” Κύπρου

“Δέχομαι Ανεξαρτησία”

Μέσα στον Ιούλιο μήνα του 1957, όπως μάθαμε, γίνηκαν αρκετές ζυμώσεις χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα έκαναν διάφορα διαβήματα στην Ελληνική Κυβέρνηση για τη σύγκληση μιας νέας Τριμερούς. Ο σεβαστός Μακάριος προτιμούσε την προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη. Γι’ αυτό κι η Ελληνική Κυβέρνηση παραιτήθηκε της προσπάθειάς της για λύση του Κυπριακού με Ανεξαρτησία, αλλά παραμονή της Κύπρου στην Κοινοπολιτεία, όπως είχε βολιδοσκοπήσει μυστικά και εμπιστευτικά την Αγγλική Κυβέρνηση. Σε τούτη φυσικά την προσπάθειά της οδηγήθηκε και πάλι από μια συνέντευξη του σεβαστού Μακαρίου που είχε δώσει την 21η Ιουλίου 1957 στην Κυπριακή εφημερίδα “Ελευθερία”. Στη συνέντευξη αυτή ο σεβαστός Μακάριος μεταξύ άλλων είχε πει, πως ήταν πρόθυμος να συζητήσει μια λύση ανεξαρτησίας υπό τον όρο να μην αποκλεισθεί για πάντα η “Ένωση”. Στη συνέντευξη αυτή μεταξύ άλλων είχε πει και τούτο:

“Επειδή δεν είναι τόσο εύκολο να καρποφορήσει ο στόχος μας για την “Ένωση”, νομίζω ότι πρέπει να μελετήσουμε καλύτερα θέμα ανεξαρτησίας, θέμα αυτοκυβέρνησης, για να σταματήσει πια αυτό το κακό”.

Από αριστερά: Παπασταύρος, Κυπριανός, Μακάριος, Πολύκαρπος.

Τα πρώτα σπέρματα που ρίχτηκαν δυστυχώς στην ψυχή του, τόσο στις Σεϋχέλες από την επίσκεψη των εκεί διαφόρων Άγγλων διπλωματών, όσον και στην Ελλάδα από τους διάφορους επισκέπτες για εγκατάλειψη του σκοπού του αγώνος και του όρκου που δόθηκε για “Ένωση και μόνον Ένωση”, άρχισαν να καρποφορούν.

“Ο λαός κουράστηκε. Η ΕΝΩΣΗ είναι ανέφικτος. Να δεχθούμε μια ανεξαρτησία σαν μεταβατικό στάδιο. Ο κόσμος δεν αντέχει πια.” Αυτά κι άλλα παρόμοια έλεγε ευκαίρως, ακαίρως σε όσους τον πλησίαζαν. Φτωχή Κύπρος! Σε ποιον ανέθεσες το μέλλον σου!

===

Αύξηση φόρων ζητούν οι εταίροι από την Κύπρο

Πιέζουν για φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών

Την αύξηση υπαρχόντων φόρων και την επιβολή νέων προκειμένου να διασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων που αναμένεται να λάβει η Κύπρος από την Ευρωζώνη ζητούν πολλά κράτη–μέλη της, σύμφωνα με αξιωματούχους που επικαλείται το πρακτορείο Reuters. Παράλληλα, υπάρχουν σημάδια, σύμφωνα με τα οποία η Μόσχα θα δεχόταν να επαναχρηματοδοτήσει το δάνειο των 5 δισ. ευρώ που έχει χορηγήσει στην Κύπρο υπό τον όρο ότι θα λάβει καθεστώς προτιμώμενου πιστωτή όπως και η Ευρωζώνη. Οι εταίροι ζητούν από την κυπριακή κυβέρνηση να αυξήσει τη φορολογία επιχειρήσεων από το 10% στο 12,5%, να εισαγάγει έναν προσωρινό φόρο επί των κεφαλαιακών κερδών και επίσης να εφαρμόσει τον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (FTT) που θα εφαρμόζουν εθελοντικά 11 από τα 17 κράτη–μέλη της Ευρωζώνης από τις αρχές του 2014. Ανώνυμος αξιωματούχος, που ενημερώθηκε για τις συζητήσεις της τρόικας με την κυπριακή κυβέρνηση, δήλωσε στο Reuters ότι δεν έχει ληφθεί ουδεμία απόφαση σχετικά με τους φόρους. «Ολες οι επιλογές έχουν κατατεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά ακόμη δεν υπάρχει συμφωνία», δήλωσε ο αξιωματούχος. Υπενθυμίζεται ότι στα τέλη του 2010 και η Ιρλανδία είχε δεχτεί πολύ ισχυρές πιέσεις προκειμένου να αυξήσει τη φορολογία των επιχειρήσεων (από το 12,5%), κάτι που τελικά δεν έγινε. Στην Κύπρο, ο φόρος επί των κεφαλαιακών κερδών θα μπορούσε να ισχύσει μόνο για τρία χρόνια και να αποφέρει 200-300 εκατ. ευρώ. Ο φόρος των επιχειρήσεων θα μπορούσε να αυξηθεί από το 10% στο 12,5%, είπε ο αξιωματούχος. Οσον αφορά τον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών έχει ήδη συμφωνηθεί με τη διαδικασία της ενισχυμένης συνεργασίας μεταξύ 11 κρατών της Ευρωζώνης. Μέχρι σήμερα η Κύπρος αρνείται να υποστηρίζει αυτό τον φόρο, ο οποίος προβλέπει φορολόγηση των συναλλαγών με παράγωγα κατά 0,01% και τη φορολόγηση των συναλλαγών με μετοχές και ομόλογα κατά 0,1%.

Ευρωκλεπτοκρατία: πόσο πιο σαφές να το κάνουν;

Σήμερα έγινε και επισήμως γνωστό πως για την ΕΕ και το ΔΝΤ, όταν λέμε “οι καταθέσεις μας” εννοούμε “οι καταθέσεις τους”. Κι ενώ όλα τα Γιουρογκρουπ γίνονται Δευτέρες, εκτάκτως αποφάσισαν να συνεδριάσουν Παρασκευή βράδυ ενόψει τριήμερης αργίας. Πληροφορίες αναφέρουν ότι αυτό δεν έγινε τυχαία.

Ένα πρώτο ερώτημα είναι πώς ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου έλεγε μέχρι μια βδομάδα πριν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κούρεμα των καταθέσεων. Κανένας δεν τον ενημέρωσε; Τότε δεν κάνει για αυτή τη θέση. Ή μήπως το ήξερε και περίμενε κι αυτός να ξημερώσει το Σάββατο; Τότε πάλι δεν κάνει για αυτή τη θέση. Μήπως δεν ήξερε ούτε ο κ.Σαμαράς που λίγες ώρες νωρίτερα την Παρασκευή το μεσημέρι έλεγε πως “δεν υπάρχει απόφαση για την Κύπρο”; Και εντάξει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε έλεγαν θα αποφασίσουμε την άλλη εβδομάδα για το νησί επειδή δεν έχουμε ακόμα έκθεση της τρόικας. Από τους δικούς μας όμως; Κανένας δεν είχε την τιμή να ακούσει κάτι; Κανένας δεν ένιωσε την ανάγκη να το μοιραστεί μαζί μας;

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι, πώς γίνεται να παραμένουμε ακόμα στην ΕΕ από τη στιγμή που δεν μπορεί να μας εγγυηθεί τις καταθέσεις -για να μην πάμε σε άλλους τομείς, όπως είναι τα σύνορα. Έκανε ανέφικτη κάθε παροχή ασφάλειας σε ευρωπαϊκή τράπεζα του Νότου, κλόνισε την πίστη των καταθετών δίνοντας τέτοιο χτύπημα στον καπιταλισμό -έστω αυτό το κακέκτυπο στην πιο στρεβλή του μορφή με το σοσιαλιστικό status quo που διέπει το τραπεζικό σύστημα- που θα το ζήλευε μέχρι και ο πιο φανατικός σύντροφος της Ανταρσύας, αλλά η ελληνική πολιτεία συνεχίζει να εναποθέτει πάνω της το μέλλον όλων μας, όλων εμάς τουλάχιστον που δεν πλουτίσαμε από τη συμβίωση μαζί της.

Ένα τρίτο ερώτημα είναι, από τη στιγμή που αποφασίζουν εκβιαστικά και νύχτα, χωρίς να σε προειδοποιούν καν ότι κόβουν από 7-10% των καταθέσεών σου -αλλιώς χρεωκοπείς-, γιατί να μην το κάνουν και στο 25%, το 50% ή και το 100%. Αν αυτό δεν είναι Σοσιαλισμός στο μεγαλείο του, τότε τι είναι; Και πώς γίνεται όταν το προτείνει ο Γλέζος οι δικοί μας οι δεξιοί να τον κράζουν, αλλά όταν το λέει η ΕΕ το μόνο που βρίσκουν να πουν να είναι “κουράγιο, αδέρφια”;

Και το τελευταίο ρητορικό ερώτημα της ημέρας: Στην Ελλάδα τα φιλελεύθερα κόμματα είναι δύο. Μαζί πιάνουν με το ζόρι 1%. Γιατί κανένα από τα δύο δεν ασκεί την ελάχιστη κριτική στην ΕΕ; Δεν της άσκησαν την εποχή των greek statistics, των επιδοτήσεων αλλά και του bail out, της σφαγής των μικρο-ομολογιούχων, της ανάλγητης φοροεπιδρομής και των χαρατσιών. Δεν την αγγίζουν ούτε μετά το bail in και το νυχτιάτικο χέρι που έβαλαν στα λεφτά των άλλων και μάλιστα με αυτή τη συγκεκριμένη ξεδιάντροπη τακτική ενόψει τριημέρου με την πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα απόφαση να λαμβάνεται και πάλι πίσω από κλειστές πόρτες και χωρίς οι πολίτες να έχουν την παραμικρή ενημέρωση. Είναι συνεπώς πλέον και αυτό επίσημο, πως η σιωπή της οργανωμένης υποτίθεται “φιλελεύθερης” πτέρυγας, μπορεί να ερμηνευτεί απλά με μία μόνο λέξη: payroll.

“Οι θυσίες του λαού μας”

Ένα αναμενόμενο μέλλον

Η μαρτυρία μου

του Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου

Μια μέρα μετά την άφιξή μας στις Αθήνες κι ύστερα από την ενθουσιώδη του Ελληνικού λαού υποδοχή, ο σεβαστός Μακάριος μας κάλεσε εκεί στο ξενοδοχείο για μια σύσκεψη. Σ’ αυτήν παρευθέσαν εκτός ημών των τριών συνεξορίστων του κι οι αείμνηστοι: Μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος, Νικόλαος Κλ. Λανίτης, Σάββας Λοϊζίδης κι ο αγαπητός Νίκος Κρανιδιώτης. Θέμα της σύσκεψης:

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ κι η περαιτέρω πορεία του Διγενή.

Το λόγο πήρε πρώτα ο ίδιος. Και ποια η εισήγησή του; Με λίγα λόγια τούτη: Μετά την απελευθέρωσή μας η ΕΟΚΑ έπρεπε να σταματήσει κάθε αγώνα και να διαλυθεί. Κι ο στρατηγός Διγενής να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Στην πρόταση και εισήγή του αυτή διαφωνήσαμε όλοι. Μερικοί υποδείξαμε πως ίσα-ίσα τώρα χρειαζόταν η ΕΟΚΑ. Και να μην υπήρχε θα έπρεπε οπωσδήποτε να συσταθεί για να δημιουργήσει με την ύπαρξή της το αντίπαλο δέος στη Δύναμη που κυβερνούσε. Δυστυχώς, σε κανενός τα λόγια ο Μακαριώτατος δεν έδωσε σημασία. Στη στάση του αυτή αντέδρασε έξω φρενών κυριολεκτικά, ο αείμνηστος Σάββας Λοϊζίδης. Τότε κι αυτός, εκτός εαυτού, έδωσε τούτη την απάντηση κουνώντας και το χέρι του πάνω κάτω.

-Ακούστε, κύριοι, και καταλάβετέ το. Κι οι πεντακόσιες χιλιάδες του Κυπριακού λαού να θέλουν κάτι, εγώ θα κάμω, ό,τι κόψει αυτό, κι έδειξε το κεφάλι του. Τα λόγια του συνώδευσε κι ένα πλατύ γέλιο. Σοβαρευόταν αλήθεια ή αστειευόταν; Αυτή η απορία γεννήθηκε στην ψυχή όλων μας. Με την τελευταία του φράση έληξε κι η σύσκεψή μας. Χωριστήκαμε με την καρδιά πολύ βαριά. Η φράση του αδελφού Πολύκαρπου κατά τη νύκτα της απελευθέρωσής μας ανέβηκε στο μυαλό μου:

Αρχαί ωδίνων! είπα…

***

Δικτατορία σιωπής από τις εφημερίδες μέχρι τον αγαπητόν Πολύκαρπο Ιωαννίδη

Από τη στιγμή της αφίξεώς μας στις Αθήνες ο σεβαστός Μακάριος δεν διεκδικεί απλώς τον τίτλον του “ο εις και μόνος”, αλλά και δεν δέχεται κανένα από εκείνους τους ανιδιοτελείς φίλους της Κύπρου να γράψουν ή να ειπούν και το παραμικρόν γι’ αυτή. Σιωπή από όλους! Δικτατορία σιωπής. Αυτός ο ίδιος ο σεβαστός Μακάριος είχε ομολογήσει, ότι μαζί με την Κυβέρνηση της Ελλάδος είχαν συστήσει στις εφημερίδες να μη δημοσιεύσουν τίποτε του Αγίου Κυρηνείας ή του Πολύκαρπου. Κι η δικαιολογία; Τούτη: Είναι κι ο ι δυό τους φανατικοί και των άκρων. Κι αυτοί οι άνθρωποι, των ακροτήτων οι άνθρωποι, βλάπτουν τον αγώνα∙ δεν τον ωφελούν.

Αυτός ούτος ο αείμνηστος Χρίστος Λαμπράκης είχεν πει στον Κυρηνείας:

-Άγιε Κυρηνείας, σας παρακαλώ μη με παρεξηγείτε γιατί δεν γράφω ό,τι αξίζει για το πρόσωπό σας. Αυτή την εντολή πήραμε. Αυτός είναι κι ο λόγος που δεν δημοσιεύσαμε και το άρθρο του κ.Πολύκαρπου, μολονότι η εφημερίδα μου θα το θεωρούσε τιμή της να φιλοξενήσει ένα τέτοιο κείμενο.

Την ίδια απάντηση περίπου έδωσαν κι οι υπεύθυνοι των άλλων εφημερίδων. Για παράδειγμα:

Η διεύθυνση της Καθημερινής, όταν ρωτήθηκε για σχετικόν άρθρο του αγαπητού Πολύκαρπου είπε: Υπέροχον το άρθρο κι η εφημερίδα μας ευχαρίστως θα το δημοσιεύσει, αν μας φέρετε γραπτή συγκατάθεση του σεβαστού Μακαρίου. Τα ίδια είπε κι η αντιπολιτευόμενη “Ελευθερία”, που το δημοσίευσε, άφηκε όμως να νοηθεί, ότι κι αυτή είχε λάβει την πιο πάνω εντολή.

Αυτός ο ίδιος ο σεβαστός Μακάριος είχεν πει στον Πολύκαρπο, ότι κομματίζεται με την αρθρογραφία του σε αντιπολιτευόμενες εφημερίδες. Με όλα αυτά γίνεται φανερόν ότι ήθελε να δέσει τα χέρια και να κλείσει το στόμα του αγαπητού Πολύκαρπου, ο οποίος όπως είναι γνωστό είχε πάθος με τη δημοσιογραφία. Ο άνθρωπος αυτός πέρασε όλη τη ζωή του αγωνιζόμενος για την ελευθερία της Κύπρου και την ΕΝΩΣΗ με τη μάνα Ελλάδα. Λίγοι αγωνίσθηκαν σαν αυτόν. Νέος εντοπίσθηκε σε απόμερα χωριά, διώχθηκε, φυλακίστηκε, βασανίστηκε, και στο τέλος εξορίσθηκε στις Σεϋχέλλες. Από τον άνθρωπο αυτό, που τόσα πρόσφερε με την αρθρογραφία του και τους αγώνες του, ζητείται τώρα να σιωπήσει, να μη γράφει. Αντίθετα αυτό ποτέ δεν ζητήθηκε από άλλους αγωνιστές. Για παράδειγμα τον αγαπητό Κρανιδιώτη ή τον αείμνηστο Λουκή Ακρίτα. Ποιος ο λόγος; Γιατί μόνο ο Πολύκαρπος κι ο Κυρηνείας να μην γράφουν και να μη μιλούν; Τι εζητείτο με όλα αυτά; Ένα πράγμα:

Να ακούεται και να προβάλλεται μόνο αυτός, έστω κι όταν αδρανούσε. Κι όμως εμείς τόσο προτού φύγουμε από τις Σεϋχέλες, όσο κι όταν φτάσαμε στις Αθήνες, αυτό του δηλώσαμε καθαρά όλοι:

-Μακαριώτατε, δεν έχουμε ένσταση, να προβάλλεστε για το εθνικό μας θέμα παντού, και πάντοτε μόνο εσείς, αρκεί να ακολουθείτε πιστά τη γραμμή που έχει χαραχθεί σχετικά με τον αγώνα. Αν το κάνετε αυτό θα υπάρχει από μέρους μας πλήρης συνεννόηση και συνεργασία.

Τα ίδια του επαναλάβαμε κι όταν ύστερα από λίγες μέρες εμείς φύγαμε από το ξενοδοχείο Πτι Παλαί. Το αποτέλεσμα; Το ίδιο. Μολονότι τακτικά τον επισκεπτόμεθα, αυτός δεν είχε τίποτα το ουσιαστικό να μας αναγγείλει. Στο διάστημα αυτό σπαταλούσε τον καιρό του, χωρίς καμιά ουσιαστική προσφορά στον αγωνιζόμενο λαό μας. Περιοριζόταν στο να δέχεται πότε τον ένα και πότε τον άλλο και να κάθεται να κουβεντιάζει επί ώρες μαζί τους. Για τον αγώνα κανένα πρόγραμμα, καμιά συνεννόηση, καμιά κίνηση θετική. Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν οι δάφορες προσκλήσεις από οργανισμούς και ιδρύματα και η αποδοχή διαφόρων μεταλλίων και τιμών, που γινόντουσαν προς το πρόσωπό του.

Τον ίδιο χρόνο βολιδοσκοπήθηκε κι ο σεβαστός Κυρηνείας να αποδεχθεί τιμές από το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία κι άλλους οργανισμούς. Η απάντηση όμως ήταν:

-Αν θέλετε, τιμήσατε τον αγωνιζόμενο Κυπριακό λαό και μάλιστα τους ευρισκομένους στις φυλακές και τα κρατητήρια… Αυτό θα είχε σημασία.

Επανειλημμένα στις επισκέψεις και συναντήσεις μας του τονίζαμε, πως χανόταν πολύτιμος καιρός άδικα.

Μα, τι θα έκαμνε, ίσως ερωτήσει κάποιος. Υπεδείξαμε πως με τις εκθέσεις των βασανιστηρίων, που είχαμε στα χέρια μας και μόνο θα μπορούσαμε πολλά να επιτύχουμε. Αρκεί να μην περιοριζόμεθα σε μια απλή ανακοίνωση, όπως είχε κάμει ο ίδιος, αλλά να τα προβάλλαμε διεθνώς με φυλλάδια, το ραδιόφωνο, κλπ. Από τα τεράστια ποσά που διαχειριζόταν, θα μπορούσε να τα προβάλει ο διεθνής τύπος και το Κυπριακό θέμα να γινόταν θέμα κάθε λαού… Δυστυχώς όλο και ανέβαλλε. Αυτό επιθυμούσε κι η Ελληνική κυβέρνηση. Με τη σιωπή και την αδράνεια να αμβλυνθεί και το ενδιαφέρον του Ελληνικού λαού, για το Κυπριακό και τον αγώνα του λαού μας για ελευθερία και Ένωση. Ο Χάρτινγκ κάτω στη μαρτυρική μας πατρίδα αλώνιζε τις πόλεις και τα χωριά με το στρατό του συλλαμβάνοντας και βασανίζοντας τον κόσμο κι εμείς καθόμασταν στις Αθήνες ήσυχοι κι ανενέργητοι. Παρά τις επανειλημμένες εισηγήσεις και συστάσεις μας να καλέσει τον αείμνηστο Λήμνου Διονύσιον και να του αναθέσει τη διεύθυνση της ΠΕΑΚ (Πανελλήνια Επιτροπή Αυτοδιάθεσης Κύπρου), και να προχωρήσει στην αναδιοργάνωσή της, δυστυχώς τούτο αρνιόταν να το κάμει. Διαρκώς ανέβαλλε. Εν τω μεταξύ δισεκατομμύρια δραχμές του Ελληνικού λαού κατεφαγώθησαν από υπαλλήλους και διάφορους άλλους εκμεταλλευτές της ΠΕΑΚ χωρίς καμιά ουσιαστική προσφορά στον αγώνα.

Έτσι πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες χωρίς να γίνει τίποτα.

Πετράκης Γιαλλούρος (1938-1956), εδώ σημαιοφόρος σε εθνικές εκδηλώσεις του Γυμνασίου Αμμοχώστου.

Στρατιώτης τον πυροβόλησε θανάσιμα. Ο Πετράκης προχώρησε δέκα περίπου βήματα, φώναξε «ζήτω η ένωση» και έπεσε νεκρός. Ήταν ο πρώτος μαθητής, που θυσιάστηκε στον Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Συνέντευξη του σεβαστού Μακαρίου στην “Ελευθερία” Κύπρου

“Δέχομαι Ανεξαρτησία”

Μέσα στον Ιούλιο μήνα του 1957, όπως μάθαμε, γίνηκαν αρκετές ζυμώσεις χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα έκαναν διάφορα διαβήματα στην Ελληνική Κυβέρνηση για τη σύγκληση μιας νέας Τριμερούς. Ο σεβαστός Μακάριος προτιμούσε την προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη. Γι’ αυτό κι η Ελληνική Κυβέρνηση παραιτήθηκε της προσπάθειάς της για λύση του Κυπριακού με Ανεξαρτησία, αλλά παραμονή της Κύπρου στην Κοινοπολιτεία, όπως είχε βολιδοσκοπήσει μυστικά και εμπιστευτικά την Αγγλική Κυβέρνηση. Σε τούτη φυσικά την προσπάθειά της οδηγήθηκε και πάλι από μια συνέντευξη του σεβαστού Μακαρίου που είχε δώσει την 21η Ιουλίου 1957 στην Κυπριακή εφημερίδα “Ελευθερία”. Στη συνέντευξη αυτή ο σεβαστός Μακάριος μεταξύ άλλων είχε πει, πως ήταν πρόθυμος να συζητήσει μια λύση ανεξαρτησίας υπό τον όρο να μην αποκλεισθεί για πάντα η “Ένωση”. Στη συνέντευξη αυτή μεταξύ άλλων είχε πει και τούτο:

“Επειδή δεν είναι τόσο εύκολο να καρποφορήσει ο στόχος μας για την “Ένωση”, νομίζω ότι πρέπει να μελετήσουμε καλύτερα θέμα ανεξαρτησίας, θέμα αυτοκυβέρνησης, για να σταματήσει πια αυτό το κακό”.

Τα πρώτα σπέρματα που ρίχτηκαν δυστυχώς στην ψυχή του, τόσο στις Σεϋχέλες από την επίσκεψη των εκεί διαφόρων Άγγλων διπλωματών, όσον και στην Ελλάδα από τους διάφορους επισκέπτες για εγκατάλειψη του σκοπού του αγώνος και του όρκου που δόθηκε για “Ένωση και μόνον Ένωση”, άρχισαν να καρποφορούν.

“Ο λαός κουράστηκε. Η ΕΝΩΣΗ είναι ανέφικτος. Να δεχθούμε μια ανεξαρτησία σαν μεταβατικό στάδιο. Ο κόσμος δεν αντέχει πια.” Αυτά κι άλλα παρόμοια έλεγε ευκαίρως, ακαίρως σε όσους τον πλησίαζαν. Φτωχή Κύπρος! Σε ποιον ανέθεσες το μέλλον σου!

===

Αύξηση φόρων ζητούν οι εταίροι από την Κύπρο

Πιέζουν για φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών

Την αύξηση υπαρχόντων φόρων και την επιβολή νέων προκειμένου να διασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων που αναμένεται να λάβει η Κύπρος από την Ευρωζώνη ζητούν πολλά κράτη–μέλη της, σύμφωνα με αξιωματούχους που επικαλείται το πρακτορείο Reuters. Παράλληλα, υπάρχουν σημάδια, σύμφωνα με τα οποία η Μόσχα θα δεχόταν να επαναχρηματοδοτήσει το δάνειο των 5 δισ. ευρώ που έχει χορηγήσει στην Κύπρο υπό τον όρο ότι θα λάβει καθεστώς προτιμώμενου πιστωτή όπως και η Ευρωζώνη. Οι εταίροι ζητούν από την κυπριακή κυβέρνηση να αυξήσει τη φορολογία επιχειρήσεων από το 10% στο 12,5%, να εισαγάγει έναν προσωρινό φόρο επί των κεφαλαιακών κερδών και επίσης να εφαρμόσει τον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (FTT) που θα εφαρμόζουν εθελοντικά 11 από τα 17 κράτη–μέλη της Ευρωζώνης από τις αρχές του 2014. Ανώνυμος αξιωματούχος, που ενημερώθηκε για τις συζητήσεις της τρόικας με την κυπριακή κυβέρνηση, δήλωσε στο Reuters ότι δεν έχει ληφθεί ουδεμία απόφαση σχετικά με τους φόρους. «Ολες οι επιλογές έχουν κατατεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά ακόμη δεν υπάρχει συμφωνία», δήλωσε ο αξιωματούχος. Υπενθυμίζεται ότι στα τέλη του 2010 και η Ιρλανδία είχε δεχτεί πολύ ισχυρές πιέσεις προκειμένου να αυξήσει τη φορολογία των επιχειρήσεων (από το 12,5%), κάτι που τελικά δεν έγινε. Στην Κύπρο, ο φόρος επί των κεφαλαιακών κερδών θα μπορούσε να ισχύσει μόνο για τρία χρόνια και να αποφέρει 200-300 εκατ. ευρώ. Ο φόρος των επιχειρήσεων θα μπορούσε να αυξηθεί από το 10% στο 12,5%, είπε ο αξιωματούχος. Οσον αφορά τον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών έχει ήδη συμφωνηθεί με τη διαδικασία της ενισχυμένης συνεργασίας μεταξύ 11 κρατών της Ευρωζώνης. Μέχρι σήμερα η Κύπρος αρνείται να υποστηρίζει αυτό τον φόρο, ο οποίος προβλέπει φορολόγηση των συναλλαγών με παράγωγα κατά 0,01% και τη φορολόγηση των συναλλαγών με μετοχές και ομόλογα κατά 0,1%.

Η Θάτσερ, η Γερμανία και ο αγνοούμενος ελληνικός φιλελευθερισμός

Για την Θάτσερ η ανάγκη της Γερμανίας για μια πιο μεγάλη και πιο ενωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε τις ρίζες της εν μέρει στην προσπάθειά της να εμφανίσει ένα νέο πρόσωπο που δεν θα είχε καμία σχέση με εκείνο που είχε παρουσιάσει η παλιά χώρα από τον Μπίσμαρκ μέχρι τον Χίτλερ. Προκειμένου αυτό να γίνει εφικτό, οι Γερμανοί ήταν διατεθειμένοι να δώσουν ακόμα περισσότερη εξουσία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίο. Ήταν δηλαδή φεντεραλιστές εκ πεποιθήσεως.

Μάλιστα προκειμένου να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στη γερμανική ψυχοσύνθεση, η Θάτσερ προσκάλεσε πλήθος γερμανών ιστορικών σε μία σύσκεψη που έλαβε χώρα στο Τσέκερς, στην εξοχική κατοικία των βρετανών πρωθυπουργών, στις 24 Μαρτίου του 1990. Εκεί οι καλεσμένοι της έδωσαν ένα “ενταντικό” μάθημα γύρω από τα χαρακτηριστικά αυτου του λαού. Σύμφωνα με το memo της συνάντησης, το οποίο συνέταξε ο σύμβουλός της για θέματα εξωτερικής πολιτικής, Σερ Τσάρλς Πάουελ, μίλησαν για “ανασφάλεια, επιθετικότητα, ισχυρογνωμοσύνη, εκφοβισμό, εγωπάθεια, κατώτερα συμπλέγματα, συναισθηματισμό υπέρ του δέοντος”.

Όταν το έγγραφο διέρευσε στον Τύπο, η Θάτσερ που ήταν εναντίον της ένωσης της Γερμανίας, αν και δημοσίως δήλωνε το αντίθετο, υπερασπίστηκε με συνέπεια το κίνητρό της που δεν ήταν άλλο από την κατανόηση της γερμανικής νοοτροπίας: “Δεν πιστεύω στη συλλογική ενοχή, πιστεύω όμως στον εθνικό χαρακτήρα¨, ο οποίος διαμορφώνεται από μια σειρά πολυσύνθετων παραμέτρων΄, όπως είχε πει τότε η σιδηρά κυρία φοβούμενη πως μια ενωμένη Γερμανία θα επισκιάσει τον ρόλο της Βρετανίας ως συμμάχου των ΗΠΑ. Ήταν μια ανησυχία που είχε πυροδοτηθεί και από μια αποστροφή του τότε Αμερικανού Προέδρου Μπους, τον Μάιο του 1989, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία είναι “ηγεμονικός εταίρος”. Αν και αργότερα πρόσθεσε πως και η Βρετανία ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα, για την βρετανίδα πρωθυπουργό “η ζημιά είχε γίνει”.

Η Θάτσερ όμως δεν ήθελε μια ενωμένη Γερμανία για έναν ακόμη λόγο, τον σημαντικότερο: Ισχυρότερος Κολ, θα σήμαινε περισσότερη Ευρώπη την ώρα που η πρώην πρωθυπουργός μαχόταν για λιγότερη, κάτι που την έφερε απέναντι από το κόμμα της και τελικά στην πτώση της. “Μακροπρόθεσμα, η ανάδυση ελεύθερων, ανεξάρτητων, αντισοσιαλιστικών κυβερνήσεων στην περιοχή θα μπορούσαν να μου δώσουν πιθανούς συμμάχους στη σταυροφορία μου υπέρ μιας πιο άνετης και χαλαρής Ευρώπης”, παραδέχτηκε αργότερα. Και πρόσθεσε: “Αυτό που έγινε ωστόσο ήταν να αποκτήσει ο Καγκελάριος Κολ περισσότερη δύναμη και να ενισχυθούν οι επιθυμίες του Προέδρου Μιτεράν και του Μ.Ντελόρ για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη η οποία θα δέσμευε τη νέα Γερμανία ως προς τον περιορισμό της επικυριαρχικής της διάθεσης.”

“Δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία χωρίς την οικονομική.” –Ελεύθερες αγορές, ελεύθεροι άνθρωποι–

“Νο, Νο, Νο!”

Στις 30 Οκτωβρίου 1990 η Θάτσερ είχε κάνει μία ακόμα περίφημη παρέμβαση με το τριπλό όχι έναντι στις υπερεξουσίες των Βρυξελλών. Αυτή της η θέση της κόστισε την πολιτική καριέρα της, κανείς όμως δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πως έσωσε τη χώρα της από μεγάλες περιπέτειες.

“Ο Πρόεδρος της Επιτροπής κ.Ντελόρ, είπε στη συνέντευξη τύπου τις προάλλες πως θα ήθελε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποτελεί το δημοκρατικό σώμα της Κοινότητας, και πως θα ήθελε η Επιτροπή να είναι το Εκτελεστικό σκέλος ενώ το Συμβούλιο των Υπουργών η Γερουσία. Όχι, όχι, όχι.

Πιθανόν οι Εργατικοί να ήθελαν να του παραχωρήσουν όλα αυτά με άνεση. Και μάλλον θα συμφωνούσαν και στο κοινό νόμισμα, στην απόλυτη κατάργηση της στερλίνας. Και όντως, έτσι εντελώς εκτός συναγωνισμού όπως είναι οι γνώσεις τους γύρω από τα χρηματοοικονομικά ζητήματα, θα παρέδιδαν με ευχαριστήση όλες τις δικαιοδοσίες στην κεντρική τράπεζα, όπως το έκαναν και στο παρελθόν με το ΔΝΤ. Γιατί είναι γεγονός πως δεν κατέχουν ούτε στο ελάχιστο ό,τι έχει να κάνει με οικονομία για αυτό και θα τα έδιναν όλα παραχρήμα. Ποιο είναι το νόημα να εκλέγεις Κοινοβούλιο μόνο και μόνο για να δώσεις έπειτα όλες τις εξουσίες και το νόμισμά σου στο Κοινοβούλιο της Ευρώπης;”

Για τον αγγλοσαξωνικό τρόπο σκέψης είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο πως δεν μπορείς είσαι και φιλελεύθερος και υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για τον ελληνικό τρόπο πάντως άνετα. Για παράδειγμα, η Δράση. Το γραφικό αυτό κόμμα του κ.Καρύπογλου στις 14 Μαρτίου συμμετέχει σε μία ημερίδα με τίτλο “Ζητείται Ανάπτυξη” την οποία διοργανώνει από κοινού με τα αποκόμματα των κυρίων Ανδρέα Λοβέρδου και Ηλία Μόσιαλου. Άλλη μία: των κυρίων Ανδρέα Λοβέδρου και Ηλία Μόσιαλου. Ψάχνει δηλαδή εν μέσω ΔΝΤ να βρει ανάπτυξη με δύο καρασοσιαλιστές. Φυσικά και ο ίδιος όντας φανατικός ευρωπαϊστής, είναι λογικό κι επόμενο να θεωρεί ως φυσικούς συμμάχους τους πασόκους, που αυτοί κι αν ξέρουν τι ωραία που είναι τα λεφτουδάκια της ΕΕ προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα της κάθε χώρας. Λεφτουδάκια που θα πρέπει μετά να δουλέψουν -στις δουλειές που όμως δεν υπάρχουν- οι φορολογούμενοι προκειμένου να επιστραφούν με χαράτσια και όποια άλλη “ευρωπαϊκή” οικονομική πολιτική ζητηθεί.

Μια εβραϊκή μαρτυρία για τον Τσάβες

Ως γνήσιος σοσιαλιστής ο Ούγκο Τσάβες, πέρα από εξουσιομανής δεν θα μπορούσε παρά να είναι και αντιεβραϊστής. Είναι άλλωστε δεδομένες οι ρίζες του αντισημιτισμού στη σοσιαλιστική παράδοση, όπως γνωστή είναι και η από κοινού συμμαχία στο όνομα της “τελικής λύσης” μεταξύ του Χίτλερ και του μουφτή Χομεϊνί, το έργο του οποίου εξυμνεί ο Αμπάς, ενώ είναι αυτονόητο πως θα το ζήλευε πολύ και ο “ανεξάρτητος” υποστηρικτής της Χαμάς, Χατζηστεφάνου.

===

Αποκαλούσε τους Εβραίους “γουρούνια” και ήταν αρνητής του Ολοκαυτώματος. Στις πολλές αντισημιτικές δηλώσεις του στα μίντια κατηγορούσε το Ισραήλ για γενοκτονία εναντίον των Παλαιστινίων, συμμετέχοντας κι αυτός με τη σειρά του στη δημιουργία του αντισημιτικού κλίματος σε μια κατάσταση που χειροτέρευε χρόνο με τον χρόνο. Ξαφνικά είχε γίνει επικίνδυνο να κυκλοφορείς τη νύχτα στον δρόμο και φοβόσουν μην πέσεις θύμα κάποιας επίθεσης. Στις συναγωγές μας και το κτίριο της εβραϊκής κοινότητας έγραφαν με σπρέη συνθήματα εναντίον μας και ζωγράφιζαν σβάστικες ενώ η γενική εντύπωση ήταν πως η αντιεβραϊκή ρητορική του Τσάβες εξέφραζε το κοινό δημόσιο αίσθημα.

Φυσικά και για αυτόν οι μεγάλες επιχειρήσεις της Βενεζουέλας ελέγχονταν από τους Εβραίους “που έκλεβαν τα λεφτά του λαού” ενώ την ίδια ώρα το δικό μας εισόδημα γινόταν όλο και πιο μικρό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το κλείσιμο ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου το οποίο είχε κάποιος Εβραίος στο Καράκας. Ο Τσάβες είχε αποφασίσει να κρατικοποιήσει την ξένη περιουσία για το καλό της χώρας. Όμως εμείς, δεδομένου ότι πολλοί από τους ιδιοκτήτες εμπορικών κέντρων είναι Εβραίοι, ήμασταν σίγουροι πως αυτό το είχε κάνει στο πλαίσιο της αντισημιτικής του πολιτικής.

Ήταν συχνό φαινόμενο, κυβερνητικοί αξιωματούχοι να απαγάγουν παιδιά πλούσιων εβραϊκών οικογενειών προκειμένου να ζητάνε λύτρα. Άλλες φορές, και με τον Τσάβες να έχει ήδη υπό τον έλεγχό του την αστυνομία και τον στρατό, στρατιωτικοί έκλειναν τα εβραϊκά σχολεία ενώ τα παιδιά ήταν μέσα απαγορεύοντας την είσοδο στους γονείς, με την δικαιολογία ότι Εβραίοι είχαν εκεί κρυμμένα όπλα κι έπρεπε να γίνουν έρευνες για να κατασχεθούν.

Απαγορεύσεις, παρενοχλήσεις και η συνολικότερη ατμόσφαιρα έκαναν τη ζωή μου στη Βενεζουέλα ανυπόφορη. Ήλπιζα όμως πως ο λαός θα τον άλλαζε με κάποιον άλλον καλύτερο ηγέτη. Αυτό που με έκανε να απελπιστώ ωστόσο και να τα μαζέψω για να φύγω, αυτό που με “έπεισε” να τα αφήσω όλα πίσω και να δεχτώ τις ικεσίες του άντρα μου που με παρακάλαγε να εγκαταλείψουμε τη χώρα, ήταν ένας νόμος που πέρασε ο Τσάβες και αφορούσε τα παιδιά. Σύμφωνα με αυτόν, όλα τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 3 ανήκαν στους γονείς. Μέχρι τα 10 στο σχολείο που ανήκε στην κυβέρνηση ενώ από τα 10 μέχρι τα 18 θα έπρεπε να γραφτούν υποχρεωτικά σε στρατιωτική σχολή. Από τότε συνειδητοποίησα μια και καλή πως τόσο το μέλλον το δικό μου όσο και των παιδιών μου δεν έχει καμία σχέση με αυτή τη γη. Οι περισσότεροι από τη δική μου οικογένεια επιστρέψαμε στο Ισραήλ, ενώ οι υπόλοιποι έφυγαν για τις ΗΠΑ, την Ισπανία, το Περού κι άλλες χώρες.

Israel Hayom

Περιμένοντας τον έλληνα Ραντ Πολ

Βάζω “Ραντ Πολ” στο ελληνικό google. Επικεντρώνονται στο “13 ώρες” και τη… “λογοδιάρροια” όπως έγραψαν tanea, αλλά καθόλου στο τι είπε. Και βασικά τίποτα άλλο δεν υπάρχει γύρω από αυτόν. Δηλαδή χωρίς το χθεσινό, είναι μάλλον βέβαιο πως το ελληνικό ίντερνετ δεν θα ήξερε καν ποιος είναι, πόσο μάλλον ποιες είναι οι θέσεις του. Έφτασα μέχρι την 11η σελίδα. Πχιότητα ενημέρωσης, όχι αστεία.

“Θα μιλάω μέχρι να μην μπορώ άλλο να μιλήσω, θα μιλάω για όσο χρειάζεται μέχρι να χτυπήσει ο συναγερμός από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας για το σύνταγμά μας που είναι σημαντικό, για το δικαίωμα να δικάζεται ο πολίτης από δικαστήριο που είναι πολύτιμο, για το ότι κανείς Αμερικανός δεν θα πρέπει να σκοτώνεται σε έδαφος των ΗΠΑ χωρίς πρώτα να έχει δικαστεί από το σώμα ενόρκων, χωρίς να έχει βρεθεί ένοχος από το δικαστήριο.”

Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί ένας Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από το Κεντάκι μπαίνει στη διαδικασία να πρέπει να ρωτήσει έναν βραβευμένο με Νόμπελ Ειρήνης για ποιον λόγο ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα μπορεί να σκοτώνει Αμερικανούς, παραβλέποντας διαδικασίες και δικαιώματα που απορρέουν από το Σύνταγμα του αμερικανικού έθνους. Η ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος έμεινε πάντως απαθής καθόλη τη διάρκεια της διαδικασίας αφήνοντας “ξεκρέμαστους” τους ψηφοφόρους του. Ήταν φυσικό κι επόμενο λοιπόν να αναζητήσουν στήριγμα στον Ραντ Πολ. Και φυσικά να του το επιστρέψουν.

“Η πολιτική της κυβέρνησης είναι εξωφρενική και θα έπρεπε όλοι να είναι σε εγρήγορση ζητώντας απαντήσεις. Όλοι δικαιούμαστε να ξέρουμε και ο Πολ έχει δίκιο να πιέζει για αυτό το θέμα, εξασκώντας στο ακέραιο την ιδιότητά του ως μέλος του Κογκρέσου το οποίο βασίζεται πάνω στη λογική των “checks and balances” (συνταγματικοί έλεγχοι) προκειμένου να ελέγχεται η κυβέρνηση, και ασφαλώς ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος.” Τάδε έφη, εμφανώς επιδοκιμάζοντας τον Πολ ο Κρίστοφερ Άντερς, επικεφαλής του νομικού τμήματος της Αμερικάνικης Ένωσης για τις πολιτικές ελευθερίες (ACLU). Και πρόσθεσε: “Οι προϋποθέσεις που θέτει η κυβέρνηση δεν καλύπτονται από κανένα δικαστήριο στη χώρα, από κανένα δικαστήριο στον κόσμο ολόκληρο.”

Το προοδευτικό think-tank “Demand Progress” συμπλήρωσε από την πλευρά του: “Εμείς οι αριστεροί στεκόμαστε με υπερηφάνεια στο πλευρό του Ραντ Πολ καθώς επιχειρεί να εμποδίσει την υποψηφιότητα Μπρέναν, του υποστηρικτή των βασανισμών και επιθέσεων με drones. Ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Ρον Γουάιντεν επίσης εξέφρασε την συμπαράστασή του στον Πολ.

Χαρακτηριστική ήταν και η στήριξη του ηθοποιού Τζον Κιούζακ ο οποίος έψαχνε μάταια να δει πού ήταν όλοι οι -υποτιθέμενοι- προοδευτικοί Δημοκρατικοί πολιτικοί και για ποιο λόγο δεν στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις τον γερουσιαστή Πολ.

Ο επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής Ρεπουμπλικανών Ρέινς από την πλευρά του, τουίταρε την παράκλησή του προς τους ομοϊδεάτες του να μπουν στην αίθουσα και να σταθούν δίπλα στον Πολ. Ο Ρέινς βρίσκεται στο στόχαστρο επιθέσεων από τη βάση του κόμματος χρόνια τώρα. Κανείς δεν απορεί λοιπόν γιατί το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μένει κατά καιρούς πίσω, αφήνοντας ανεκμετάλλευτα θέματα όπως ο θάνατος του 16χρονου γιου του αμερικανικής υπηκοότητας Ανουάρ αλ-Αουλάκι ή η πολιτική γύρω από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Ο ίδιος ο Μακέιν, υποψήφιος για την προεδρία το 2008, έχοντας απέναντί του την “ελπίδα” που ευαγγελιζόταν ο Ομπάμα, κατηγόρησε τον Πολ για υπερβολική αντίδραση και υπέρ του δέοντος ενθουσιασμό που στοχεύει περισσότερο στο να ξεσηκώσει νεαρούς φιλελεύθερους παρά στην ίδια την ουσία. Υπογράμμισε δε, πως θα ψήφιζε εναντίον του νέου επικεφαλής της CIA, μέχρι που άκουσε την ομιλία του Πολ. Με τέτοια μυαλά, μετά ψάχνουν να βρουν γιατί είναι στην πορεία που είναι, και σαν κόμμα και σαν έθνος. Στην ίδια καθεστωτική λογική και ο Γκράχαμ, αλλά κι άλλοι δεξιοί “δεινόσαυροι”.

Η κυβέρνηση Ομπάμα προφανώς και δεν θα αρχίσει να σκοτώνει Αμερικανούς ένα ωραίο πρωί, χωρίς προφανή λόγο. Ακόμα τουλάχιστον. Αυτό ελπίζει και ο Πολ και όλοι οι υπόλοιποι. Το θέμα είναι η δικαιοδοσία που a priori αποκτάει η κυβερνητική εξουσία προκειμένου να λειτουργεί και ως ένορκος και ως δικαστής επειδή δήθεν συντρέχουν “ειδικές συνθήκες” τις οποίες ωστόσο ορίζουν αποκλειστικώς και αυθαιρέτως κάποιοι γραφειοκράτες.

Το μήνυμα απλό όσο και ξεκάθαρο. Ο Πολ δεν ζητάει να σταθεί κάποιος δίπλα του. Ζητάει να σταθεί κάποιος εναντίον της τυραννίας που εκφράζεται από την οποιαδήποτε μεγάλη κυβέρνηση, είτε είναι των δεξιών είτε των αριστερών. Για αυτό και τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι υπογράφουν μαζικά αιτήσεις στέλνοντας σήμα στον Ομπάμα ότι θέλουν απαντήσεις. Και οι δύο πτέρυγες ενώθηκαν υπό τον ίδιο σκοπό σε μια συμπόρευση που είχε να ζήσει η Γερουσία από την εποχή του Ρέιγκαν με το κατεστημένο και των δύο κομμάτων να αισθάνεται κάθε άλλο παρά ικανοποίηση.

Η ομιλία του Πολ, που για πολλούς είναι η ώθηση εκείνη που χρειαζόταν για την υποψηφιότητα του 2016, είχε μεγάλη απήχηση σε όλο τον κόσμο. Άνθρωποι από πολλές χώρες την παρακολούθησαν εκφράζοντας τη στήριξή τους στον γερουσιαστή. Και στην Ελλάδα κύριε; Στην Ελλάδα, αρκεί να μην είναι ο Μπους, κι ας έχουμε όσες παραβιάσεις δικαιωμάτων αλλά κι όσα drones θέλουμε. Απλώς φαντάζομαι τι κακός χαμός θα είχε γίνει αν το έκανε αυτό το δεξιό κόμμα των ΗΠΑ -πόσα φώτοσοπ θα είχαν ζωγραφιστεί με τον Αμερικανό πρόεδρο παρέα με σβάστικες, αστέρια του Δαυίδ μέσα σε σβάστικες, και άλλα σχετικά- και την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ πόσο αφελές είναι να ελπίζει κανείς στην ελληνική πραγματικότητα, στην ανάδειξη ενός αντίστοιχου Ρον ή Ραντ Πολ.

Ποια Βενεζουέλα;

Ο Τσάβες, λέει ο “έγκυρος” αναλυτής της Καθημερινής και του Σκάι, δεν ήταν δικτάτορας. Και δεν ήταν δικτάτορας ούτε τύραννος, γιατί έβγαινε με εκλογές. Σαν τον Χίτλερ. Και ήταν και πολύ αγαπητός από τον λαό. Σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου δηλαδή, τον οποίο άλλωστε λατρεύουν ακόμα πολλοί συμπολίτες μας. Τι σημασία έχει πόσο βαθειά μας κατέστρεψε, ειδικά τη δική μου τη γενιά και τουλάχιστον άλλη μία, πολύ περισσότερο από το έργο του μετράει σαν αποδεικτικό στοιχείο πετυχημένης διακυβέρνησης η δημοφιλία του εκάστοτε ηγέτη.

Και λέει λοιπόν ότι πήγε πολύ καλά η οικονομία της. Βέβαια. Μπορεί να πήγε πολύ χειρότερα από τη Χιλή που εδώ και 30 χρόνια μονίμως ανεβαίνει, αλλά η Ελλάδα θα πρέπει να θαυμάζει τη Βενεζουέλα. Τι ακούμε Χριστέ μου.

===

Η αντίθεση της ελεύθερης αγοράς της Χιλής με την κατεστραμμένη Βενεζουέλα

Τριάντα χρόνια πριν, η Χιλή ήταν μια χαμένη υπόθεση. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση στη δεκαετία του ’70 είχε διαλύσει την οικονομική ζωή της χώρας προκαλώντας αποδυνάμωση στον κοινωνικό ιστό της και οδηγώντας στο πραξικόπημα. Δεδομένης της τραγικότητας της κατάστασης, δεν είναι καθόλου παράδοξο το ότι η οικονομία της Χιλής ήταν πολύ πίσω από άλλων χωρών της Λ.Αμερικής όπως το Μεξικό, η Βενεζουέλα, η Αργεντινή, οικονομίες που είχαν το διπλό κατά κεφαλήν εισόδημα. 

Αντιλαμβανόμενη η κυβέρνηση το αδίεξοδο της κατάστασης, άρχισε να υιοθετεί μεταρρυθμίσεις υπέρ της ανοιχτής αγοράς. Είναι χαρακτηριστικό πως η μεταμόρφωση της χώρας είχε ξεκινήσει από τις συντάξεις με τους εργαζόμενους στις αρχές του 1980 να καταβάλουν το 10% του εισοδήματός τους σε ειδικό λογαριασμό συνταξιοδότησης. Το συγκεκριμένο σύστημα, εφαρμόστηκε υπό τον José Piñera, και συνέβαλε ιδιαίτερα στην ελάφρυνση της φορολογίας, στη μείωση των εξόδων και την αύξηση εισόδων ενώ παρήγαγε ένα 50-100% αύξησης των συνταξιοδοτικών οφελών.

Ο αριθμός των ανθρώπων που ήταν κάτω από το όριο της φτώχιας έπεσε από το 40% στο 20% από το 1985 μέχρι το 1997, και στο 15.1% το 2009. Το δημόσιο χρέος είναι κάτω από το 10% του ΑΕΠ ενώ μετά το 1983 το ΑΠΕ αυξανόταν με μέσο όρο 4.6% το έτος. Η Χιλή, που φρόντισε να αρκεστεί σε ένα μικρό κυβερνητικό σχήμα, είναι σήμερα στην πρώτη θέση (1η) στην περιοχή της σε ό,τι αφορά την ελευθερία (η οικονομική ελευθερία φέρνει και την πολιτική), και στην έβδομη (7η) στον κόσμο, πιο μπροστά και από τις ΗΠΑ.

Σύμφωνοι, η Χιλή δεν έχει πετύχει την εντυπωσιακή ανάπτυξη του Χονγκ Κονγκ, ούτε της Σιγκαπούρης, των δύο χωρών με τις πιο ελεύθερες αγορές του πλανήτη, ωστόσο το κατά κεφαλήν της εισόδημα έχει αυξηθεί κατά 130%, την ώρα που τα υπόλοιπα κράτη της Λατινικής Αμερικής σημειώνουν πολύ πιο μέτρια ανάπτυξη (ή και καθόλου, όπως συμβαίνει με την τραγική περίπτωση τηςΒενεζουέλας).

Λογική η συγκίνηση στο πανελλήνιο

«Ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστός και δυνατός, που κοιτούσε στο μέλλον και που ήταν πάντα εξαιρετικά απαιτητικός με τον εαυτό του», δήλωσε ο Πούτιν στο συλλυπητήριο τηλεγράφημά του, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κρεμλίνου.

Ο πρόεδρος Πούτιν υπογράμμισε ότι ο ηγέτης της Βενεζουέλας ήταν «στενός φίλος της Ρωσίας», ο οποίος επέτρεψε να τεθούν «γερές βάσεις για μια συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Βενεζουέλας, να εδραιωθούν δυναμικές πολιτικές επαφές και να ξεκινήσει η υλοποίηση μεγάλων ανθρωπιστικών και οικονομικών προγραμμάτων» ανάμεσα στις δύο χώρες.

Στην Τεχεράνη, ο Ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ αποχαιρέτησε σήμερα έναν υπερασπιστή των «επαναστατικών αξιών», «έναν μάρτυρα που υπηρέτησε το λαό του και προστάτευσε τις ανθρωπιστικές και επαναστατικές αξίες», όπως αναφέρει στη συλλυπητήρια επιστολή του που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της ιρανικής προεδρίας.

Αναφέροντας ότι ο Τσάβες πέθανε από «μια ύποπτη ασθένεια», ο Αχμεντινετζάντ δήλωσε ότι «δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι ο εκλιπών θα επιστρέψει, στο πλευρό του ενάρετου Χριστού και του τέλειου ανθρώπου», σε μία αναφορά την πίστη των σιιτών για την επιστροφή του 12ου ιμάμη τους, του «Μάχντι», που πέθανε το 7ο αιώνα και που σύμφωνα με τον σιιτισμό, θα επιστρέψει στη γη, μαζί με τον Χριστό, για να σώσουν τον κόσμο και να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο.

Δηλαδή: Ο Πούτιν, που άλλαξε το σύνταγμα για να παραμείνει κι άλλα 12 χρόνια στην εξουσία (κυβερνάει από το 2000), λυπάται μαζί με τον φασίστα Αχμαντινεντζάντ (που κυβερνάει με βάση το σύνταγμα της Σαρία), για τον θάνατο του Τσάβες που επίσης είχε αλλάξει το σύνταγμα για να εκλέγεται ξανά και ξανά, με την οικογένειά του να έχει περιουσία άνω των 2 δις δολαρίων, και όλους αυτούς τους ζηλεύει η ελληνική αριστερά.