Ως γνήσιος σοσιαλιστής ο Ούγκο Τσάβες, πέρα από εξουσιομανής δεν θα μπορούσε παρά να είναι και αντιεβραϊστής. Είναι άλλωστε δεδομένες οι ρίζες του αντισημιτισμού στη σοσιαλιστική παράδοση, όπως γνωστή είναι και η από κοινού συμμαχία στο όνομα της “τελικής λύσης” μεταξύ του Χίτλερ και του μουφτή Χομεϊνί, το έργο του οποίου εξυμνεί ο Αμπάς, ενώ είναι αυτονόητο πως θα το ζήλευε πολύ και ο “ανεξάρτητος” υποστηρικτής της Χαμάς, Χατζηστεφάνου.
===
Αποκαλούσε τους Εβραίους “γουρούνια” και ήταν αρνητής του Ολοκαυτώματος. Στις πολλές αντισημιτικές δηλώσεις του στα μίντια κατηγορούσε το Ισραήλ για γενοκτονία εναντίον των Παλαιστινίων, συμμετέχοντας κι αυτός με τη σειρά του στη δημιουργία του αντισημιτικού κλίματος σε μια κατάσταση που χειροτέρευε χρόνο με τον χρόνο. Ξαφνικά είχε γίνει επικίνδυνο να κυκλοφορείς τη νύχτα στον δρόμο και φοβόσουν μην πέσεις θύμα κάποιας επίθεσης. Στις συναγωγές μας και το κτίριο της εβραϊκής κοινότητας έγραφαν με σπρέη συνθήματα εναντίον μας και ζωγράφιζαν σβάστικες ενώ η γενική εντύπωση ήταν πως η αντιεβραϊκή ρητορική του Τσάβες εξέφραζε το κοινό δημόσιο αίσθημα.
Φυσικά και για αυτόν οι μεγάλες επιχειρήσεις της Βενεζουέλας ελέγχονταν από τους Εβραίους “που έκλεβαν τα λεφτά του λαού” ενώ την ίδια ώρα το δικό μας εισόδημα γινόταν όλο και πιο μικρό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το κλείσιμο ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου το οποίο είχε κάποιος Εβραίος στο Καράκας. Ο Τσάβες είχε αποφασίσει να κρατικοποιήσει την ξένη περιουσία για το καλό της χώρας. Όμως εμείς, δεδομένου ότι πολλοί από τους ιδιοκτήτες εμπορικών κέντρων είναι Εβραίοι, ήμασταν σίγουροι πως αυτό το είχε κάνει στο πλαίσιο της αντισημιτικής του πολιτικής.
Ήταν συχνό φαινόμενο, κυβερνητικοί αξιωματούχοι να απαγάγουν παιδιά πλούσιων εβραϊκών οικογενειών προκειμένου να ζητάνε λύτρα. Άλλες φορές, και με τον Τσάβες να έχει ήδη υπό τον έλεγχό του την αστυνομία και τον στρατό, στρατιωτικοί έκλειναν τα εβραϊκά σχολεία ενώ τα παιδιά ήταν μέσα απαγορεύοντας την είσοδο στους γονείς, με την δικαιολογία ότι Εβραίοι είχαν εκεί κρυμμένα όπλα κι έπρεπε να γίνουν έρευνες για να κατασχεθούν.
Απαγορεύσεις, παρενοχλήσεις και η συνολικότερη ατμόσφαιρα έκαναν τη ζωή μου στη Βενεζουέλα ανυπόφορη. Ήλπιζα όμως πως ο λαός θα τον άλλαζε με κάποιον άλλον καλύτερο ηγέτη. Αυτό που με έκανε να απελπιστώ ωστόσο και να τα μαζέψω για να φύγω, αυτό που με “έπεισε” να τα αφήσω όλα πίσω και να δεχτώ τις ικεσίες του άντρα μου που με παρακάλαγε να εγκαταλείψουμε τη χώρα, ήταν ένας νόμος που πέρασε ο Τσάβες και αφορούσε τα παιδιά. Σύμφωνα με αυτόν, όλα τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 3 ανήκαν στους γονείς. Μέχρι τα 10 στο σχολείο που ανήκε στην κυβέρνηση ενώ από τα 10 μέχρι τα 18 θα έπρεπε να γραφτούν υποχρεωτικά σε στρατιωτική σχολή. Από τότε συνειδητοποίησα μια και καλή πως τόσο το μέλλον το δικό μου όσο και των παιδιών μου δεν έχει καμία σχέση με αυτή τη γη. Οι περισσότεροι από τη δική μου οικογένεια επιστρέψαμε στο Ισραήλ, ενώ οι υπόλοιποι έφυγαν για τις ΗΠΑ, την Ισπανία, το Περού κι άλλες χώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου