Για την Θάτσερ η ανάγκη της Γερμανίας για μια πιο μεγάλη και πιο ενωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε τις ρίζες της εν μέρει στην προσπάθειά της να εμφανίσει ένα νέο πρόσωπο που δεν θα είχε καμία σχέση με εκείνο που είχε παρουσιάσει η παλιά χώρα από τον Μπίσμαρκ μέχρι τον Χίτλερ. Προκειμένου αυτό να γίνει εφικτό, οι Γερμανοί ήταν διατεθειμένοι να δώσουν ακόμα περισσότερη εξουσία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίο. Ήταν δηλαδή φεντεραλιστές εκ πεποιθήσεως.
Μάλιστα προκειμένου να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στη γερμανική ψυχοσύνθεση, η Θάτσερ προσκάλεσε πλήθος γερμανών ιστορικών σε μία σύσκεψη που έλαβε χώρα στο Τσέκερς, στην εξοχική κατοικία των βρετανών πρωθυπουργών, στις 24 Μαρτίου του 1990. Εκεί οι καλεσμένοι της έδωσαν ένα “ενταντικό” μάθημα γύρω από τα χαρακτηριστικά αυτου του λαού. Σύμφωνα με το memo της συνάντησης, το οποίο συνέταξε ο σύμβουλός της για θέματα εξωτερικής πολιτικής, Σερ Τσάρλς Πάουελ, μίλησαν για “ανασφάλεια, επιθετικότητα, ισχυρογνωμοσύνη, εκφοβισμό, εγωπάθεια, κατώτερα συμπλέγματα, συναισθηματισμό υπέρ του δέοντος”.
Όταν το έγγραφο διέρευσε στον Τύπο, η Θάτσερ που ήταν εναντίον της ένωσης της Γερμανίας, αν και δημοσίως δήλωνε το αντίθετο, υπερασπίστηκε με συνέπεια το κίνητρό της που δεν ήταν άλλο από την κατανόηση της γερμανικής νοοτροπίας: “Δεν πιστεύω στη συλλογική ενοχή, πιστεύω όμως στον εθνικό χαρακτήρα¨, ο οποίος διαμορφώνεται από μια σειρά πολυσύνθετων παραμέτρων΄, όπως είχε πει τότε η σιδηρά κυρία φοβούμενη πως μια ενωμένη Γερμανία θα επισκιάσει τον ρόλο της Βρετανίας ως συμμάχου των ΗΠΑ. Ήταν μια ανησυχία που είχε πυροδοτηθεί και από μια αποστροφή του τότε Αμερικανού Προέδρου Μπους, τον Μάιο του 1989, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία είναι “ηγεμονικός εταίρος”. Αν και αργότερα πρόσθεσε πως και η Βρετανία ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα, για την βρετανίδα πρωθυπουργό “η ζημιά είχε γίνει”.
Η Θάτσερ όμως δεν ήθελε μια ενωμένη Γερμανία για έναν ακόμη λόγο, τον σημαντικότερο: Ισχυρότερος Κολ, θα σήμαινε περισσότερη Ευρώπη την ώρα που η πρώην πρωθυπουργός μαχόταν για λιγότερη, κάτι που την έφερε απέναντι από το κόμμα της και τελικά στην πτώση της. “Μακροπρόθεσμα, η ανάδυση ελεύθερων, ανεξάρτητων, αντισοσιαλιστικών κυβερνήσεων στην περιοχή θα μπορούσαν να μου δώσουν πιθανούς συμμάχους στη σταυροφορία μου υπέρ μιας πιο άνετης και χαλαρής Ευρώπης”, παραδέχτηκε αργότερα. Και πρόσθεσε: “Αυτό που έγινε ωστόσο ήταν να αποκτήσει ο Καγκελάριος Κολ περισσότερη δύναμη και να ενισχυθούν οι επιθυμίες του Προέδρου Μιτεράν και του Μ.Ντελόρ για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη η οποία θα δέσμευε τη νέα Γερμανία ως προς τον περιορισμό της επικυριαρχικής της διάθεσης.”
“Δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία χωρίς την οικονομική.” –Ελεύθερες αγορές, ελεύθεροι άνθρωποι–
“Νο, Νο, Νο!”
Στις 30 Οκτωβρίου 1990 η Θάτσερ είχε κάνει μία ακόμα περίφημη παρέμβαση με το τριπλό όχι έναντι στις υπερεξουσίες των Βρυξελλών. Αυτή της η θέση της κόστισε την πολιτική καριέρα της, κανείς όμως δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πως έσωσε τη χώρα της από μεγάλες περιπέτειες.
“Ο Πρόεδρος της Επιτροπής κ.Ντελόρ, είπε στη συνέντευξη τύπου τις προάλλες πως θα ήθελε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποτελεί το δημοκρατικό σώμα της Κοινότητας, και πως θα ήθελε η Επιτροπή να είναι το Εκτελεστικό σκέλος ενώ το Συμβούλιο των Υπουργών η Γερουσία. Όχι, όχι, όχι.
Πιθανόν οι Εργατικοί να ήθελαν να του παραχωρήσουν όλα αυτά με άνεση. Και μάλλον θα συμφωνούσαν και στο κοινό νόμισμα, στην απόλυτη κατάργηση της στερλίνας. Και όντως, έτσι εντελώς εκτός συναγωνισμού όπως είναι οι γνώσεις τους γύρω από τα χρηματοοικονομικά ζητήματα, θα παρέδιδαν με ευχαριστήση όλες τις δικαιοδοσίες στην κεντρική τράπεζα, όπως το έκαναν και στο παρελθόν με το ΔΝΤ. Γιατί είναι γεγονός πως δεν κατέχουν ούτε στο ελάχιστο ό,τι έχει να κάνει με οικονομία για αυτό και θα τα έδιναν όλα παραχρήμα. Ποιο είναι το νόημα να εκλέγεις Κοινοβούλιο μόνο και μόνο για να δώσεις έπειτα όλες τις εξουσίες και το νόμισμά σου στο Κοινοβούλιο της Ευρώπης;”
Για τον αγγλοσαξωνικό τρόπο σκέψης είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο πως δεν μπορείς είσαι και φιλελεύθερος και υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για τον ελληνικό τρόπο πάντως άνετα. Για παράδειγμα, η Δράση. Το γραφικό αυτό κόμμα του κ.Καρύπογλου στις 14 Μαρτίου συμμετέχει σε μία ημερίδα με τίτλο “Ζητείται Ανάπτυξη” την οποία διοργανώνει από κοινού με τα αποκόμματα των κυρίων Ανδρέα Λοβέρδου και Ηλία Μόσιαλου. Άλλη μία: των κυρίων Ανδρέα Λοβέδρου και Ηλία Μόσιαλου. Ψάχνει δηλαδή εν μέσω ΔΝΤ να βρει ανάπτυξη με δύο καρασοσιαλιστές. Φυσικά και ο ίδιος όντας φανατικός ευρωπαϊστής, είναι λογικό κι επόμενο να θεωρεί ως φυσικούς συμμάχους τους πασόκους, που αυτοί κι αν ξέρουν τι ωραία που είναι τα λεφτουδάκια της ΕΕ προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα της κάθε χώρας. Λεφτουδάκια που θα πρέπει μετά να δουλέψουν -στις δουλειές που όμως δεν υπάρχουν- οι φορολογούμενοι προκειμένου να επιστραφούν με χαράτσια και όποια άλλη “ευρωπαϊκή” οικονομική πολιτική ζητηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου