L'Orange - Her Sins

The Sorrow of Love (1925)

W.B. Yeats

The brawling of a sparrow in the eaves,
The brilliant moon and all the milky sky,
And all that famous harmony of leaves,
Had blotted out man's image and his cry.

A girl arose that had red mournful lips
And seemed the greatness of the world in tears,
Doomed like Odysseus and the labouring ships
And proud as Priam murdered with his peers;

Arose, and on the instant clamorous eaves,
A climbing moon upon an empty sky,
And all that lamentation of the leaves,
Could but compose man's image and his cry.

~ The Sorrow of Love

Goddesses Freyja, illustration by Arthur Rackham (1867 - 1939).

Ανακαλύπτοντας τα social media των Starbucks

Με γλώσσα προσιτή και με εύθυμη διάθεση, με στυλ εκσυγχρονισμένο αλλά και με κοινωνική και πολιτική προσέγγιση της επικαιρότητας, τα social media των Starbucks αποτελούν πόλο έλξης για χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου καθημερινά.

Αν και η εταιρεία στη σελίδα της στο Facebook δεν ανανεώνει τις δημοσιεύσεις της καθημερινά, μάλλον κάθε 3-5 μέρες με έναν μέσο όρο "ανεβάσματος" ένα ποστ κάθε τρεις μέρες, η επισκεψιμότητα παραμένει πολύ μεγάλη. Το δε περιεχόμενο των αναρτήσεων αφορά είτε τα ίδια τα προϊόντα έτσι όπως τα φωτογραφίζει η εταιρεία ή έτσι όπως τα αναρτούν οι πελάτες της με τη δική τους καλλιτεχνική ματιά στους λογαριασμούς τους στο Instagram, είτε τις κοινωνικές δραστηριότητες της αλυσίδας με μηνύματα που στοχεύουν στο θυμικό των αναγνωστών.

Για τη γιορτή του πατέρα

Κι ενώ στον ανοιχτό για όλους τους επισκέπτες "τοίχο" στο Facebook δεν απαντάνε, ούτε στα θετικά ούτε στα αρνητικά σχόλια (όπως για παράδειγμα σε ένα κακό σέρβις ή στο γιατί δεν γράφουν ποια από τα προϊόντα τους είναι GMO), δεν ισχύει το ίδιο για την αρνητική κριτική στις δικές τους δημοσιεύσεις όπως φαίνεται και στην πρώτη εικόνα. Και οι απαντήσεις είναι πάντα στο ίδιο ύφος: με ευγένεια, και με απολογητική διάθεση εάν κι εφόσον υπάρχει λάθος, αλλά και με την αυτοπεποίθηση μιας δυναμικής εταιρείας όταν χρειάζεται να υπερασπιστεί τις θέσεις της.

Το κοινωνικό προφίλ των Starbucks διακρίνεται πάντως εξίσου αν όχι περισσότερο και στο Twitter. Εκεί βλέπει κανείς ακόμα πιο καθαρά για παράδειγμα τη αλληλεπίδραση που δημιουργεί το νέο hashtag του #payitforward στο πλαίσιο της καμπάνιας "We Come Together", σύμφωνα με την οποία καλούνταν όσοι πολίτες ήθελαν από τις 9 έως και τις 11 Οκτώβρη, να κεράσουν το ρόφημα του διπλανού τους, και το κατάστημα θα τους το ανταπέδιδε με τον δικό τους αγαπημένο καφέ, θέλοντας έτσι να υπενθυμίσουν στον κόσμο τη σημασία των μικρών αλλά καλών πράξεων. 

Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου εγχειρήματος, η αμερικάνικη εταιρεία ευελπιστεί ότι θα ενθαρρύνει και τους πολιτικούς στην Ουάσιγκτον να έρθουν πιο κοντά προκειμένου να βρεθεί μια λύση μπροστά στο αδιέξοδο που έχει οδηγηθεί η χώρα με το κλείσιμο των κρατικών υπηρεσιών. Με αυτόν τον στόχο τα Starbucks καλούν τον κόσμο τους να υπογράψει την αίτηση με την οποία επιθυμούν το άνοιγμά του κράτους αλλά και τον εξορθολογισμό του δημόσιου χρέους. Όπως επιβεβαιώνει άλλωστε και με σχετική επιστολή αλλά και βίντεο ο Δ/νων Σύμβουλός της αλυσίδας Χάουαρντ Σουλτζ, που δεν είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει μια τέτοια πρωτοβουλία, τα αιτήματα των πελατών θα φτάσουν στον Λευκό Οίκο.

Αυτή η δημόσια εικόνα της εταιρείας πάντως, έχει δώσει ένα ιδιαίτερο βάρος στο ύφος των δημοσιεύσεών της στον κυβερνοχώρο. Ενώ η διάθεση εμπνέει τον χρήστη να κάνει χρήση των προϊόντων και να βρεθεί σε ένα κατάστημα, μια δεύτερη ανάγνωση της αίσθησης που αφήνουν τα κοινωνικά δίκτυα της εταιρείας είναι μια χροιά χαράς σε ένα όμως σοβαρό ή έστω μετρημένο πλαίσιο με πιο χαρακτηριστικό τον αποκλεισμό των emoticons. Και αν στο Facebook και στο Twitter οι δημοσιεύσεις είναι λίγο πιο επικεντρωμένες στο κοινωνικό προφίλ της αλυσίδας, στο Instagram η διαδικτυακή ζωή κυλάει αισθητά πιο ανέμελα αφού είναι τέτοια η φύση του συγκεκριμένου μέσου που δίνει πολύ χώρο και χρόνο στην αγοραστική προσέλκυση των ίδιων των προϊόντων μέσα από μια πιο καλλιτεχνική και ελεύθερη εμφάνισή τους.

Το σίγουρο είναι πάντως ότι όπως εξηγούσαν και οι New York Times το 2009, τα Starbucks αποφεύγουν τη παραδοσιακή διαφήμιση μέσα από τη τηλεόραση, το ράδιο ή τις εφημερίδες, και όταν το κάνουν κατά κανόνα με ολοσέλιδες καταχωρήσεις και ευφυή βίντεο, είναι μάλλον για να προσελκύσουν online κοινό, ακολουθώντας τους κανόνες του "σερφαρίσματος", θυμίζοντας έτσι κατά κάποιον τρόπο και τον υποπλοίαρχο του Μόμπι Ντικ, από όπου και πήραν το όνομά τους.

Βραβεία Νόμπελ: το λάθος μιας εφημερίδας και ο μύθος

Λέγεται ότι ο Άλφρεντ Νόμπελ θέλησε να δημιουργήσει τον θεσμό των βραβείων επειδή φοβήθηκε μήπως ο κόσμος δεν θα τον θυμόταν με σεβασμό. Η αφορμή δόθηκε το 1888, όταν πέθανε ο αδερφός του Λούντβιχ. Τότε ήταν που μια γαλλική εφημερίδα, μπερδεύοντας τα δύο αδέρφια έγραψε την αγγελία θανάτου του Άλφρεντ αποκαλώντας τον "έμπορο θανάτου που έγινε πλούσιος βρίσκοντας συνεχώς τρόπους για να σκοτώνονται άνθρωποι πιο γρήγορα". Ο Άλφρεντ Νόμπελ μέχρι τότε, ήταν απλώς ένας επιφανής, και πολύ πλούσιος, χημικός που σχεδίαζε και κατασκεύαζε εκρηκτικά και όπλα. 

Η είδηση βεβαίως δεν ίσχυε, όμως εκείνο που τον στεναχώρησε βαθιά ήταν η περιγραφή που του έκανε η εφημερίδα. Πέρασε ένα σεβαστό μέρος της υπόλοιπης ζωής του αναλογιζόμενος τι θα μπορούσε να κάνει προκειμένου το όνομά του να αποσυνδεθεί από όπλα, θανάτους, και τη μυρωδιά του πολέμου. Τελικά, ένα χρόνο πριν πεθάνει κληροδότησε το 90% της πολύ μεγάλης του περιουσίας στην ίδρυση των Βραβείων Νόμπελ Ειρήνης. Όπως εξηγεί και η υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του Ιδρύματος Νόμπελ αυτό το λάθος του Γάλλου δημοσιογράφου οδήγησε τον Σουηδό χημικό στη σύλληψη της ιδέας του θεσμού, δεν είναι πάντως ο μοναδικός παράγοντας που συνέβαλε στη δημιουργία του. 

Από τους δρόμους στα windows: η "επέμβαση" της κοινής γνώμης

Το 2003 η κυβέρνηση Μπους, έχοντας στο πλευρό της μόνο τη Μεγάλη Βρετανία, με την αιτιολογία ότι ο Σαντάμ Χουσεήν έχει στη κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής, αποφασίζει να εισβάλει στο Ιράκ, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε πόρισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκαλώντας σωρεία αντιδράσεων σε πολλές χώρες του κόσμου. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, ζήτησε από την CIA και το Πεντάγωνο να του εξηγήσουν για ποιο λόγο του έδωσαν λανθασμένες πληροφορίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η απόφαση. Είχαν προηγηθεί οι αποκαλύψεις της βρετανικής εφημερίδας «Guardian», σύμφωνα με τις οποίες ο Ιρακινός με το κωδικό όνομα "Curveball" είχε δώσει στις αμερικάνικες αρχές λανθασμένες πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξη των βιολογικών όπλων. 

Δέκα χρόνια μετά, η κυβέρνηση Ομπάμα ετοιμάζεται για εισβολή στη Συρία με την ίδια επιχειρηματολογία, σύμφωνα με την οποία ο πρόεδρος Άσαντ διαθέτει χημικά όπλα, τα οποία και φέρεται να χρησιμοποίησε το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου. Και πάλι δεν υπάρχει κοινή απόφαση του ΟΗΕ όμως αυτή τη φορά υπάρχει κάτι διαφορετικό: τα social media. 

Όπως εξηγεί σε συνέντευξή του στη «Deutsche Welle», ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας επί προεδρίας Τζίμι Κάρτερ Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και νυν σύμβουλος της εξωτερικής πολιτικής, «η αναποτελεσματικότητα του πολέμου σήμερα βασίζεται στην ολοένα και αυξανόμενη πολιτική αφύπνιση του κοινού η οποία ενδυναμώνει λόγω της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου αλλά και του ίντερνετ (blogging)».

Naming the dead

Εδώ και μια δεκαετία περίπου, έχουν σκοτωθεί πάνω από 2.500 άνθρωποι εξαιτίας των επιθέσεων μη επανδρωμένων σκαφών στα πλαίσια του προγράμματος της CIA για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Πολλά από τα θύματα έχει ειπωθεί ότι ήταν μαχητές, και μόνο το 1/5 των νεκρών πολίτες.

Μετά το περσινό, εντυπωσιακό γράφημα, το νέο του project Bureau of Investigative Journalism φέρνει στη δημοσιότητα στοιχεία για τους νεκρούς, με μια εμπλουτισμένη από φίλτρα αναζήτησης λίστα. Συμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα του, μόνο 568 νεκροί.

(κλικ στην εικόνα για μεταφορά στην ιστοσελίδα του Naming the Dead)

Φθίνει η ελευθερία στο Ίντερνετ

Κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι τα αποτελέσματα της τελευταίας έκθεσης για την ελευθερία στο Διαδίκτυο όπως προκύπτει από την ανάλυση του Freedom House. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ενοχοποιητικό στοιχείο μπορεί να είναι ακόμα και ένα like.

Για αυτό το κλικ, πέρσι στην Ινδία φυλακίστηκαν τουλάχιστον 11 πολίτες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας γυναίκας που τέθηκε υπό κράτηση επειδή διαμαρτυρήθηκε για το κυκλοφοριακό χάος και τη διακοπή χρήσης υπηρεσιών που προκάλεσε η κηδεία του αρχηγού του δεξιού κόμματος της χώρας. Την ίδια τύχη όμως είχε κι ένας φίλος της επειδή έκανε like στο σχόλιό της. 

Στις Φιλιππίνες, δικηγόρος που εργάζεται για τη κυβέρνηση ξεκαθάρισε πως το like σε υποτιμητικό για το νέο νόμο σχετικά με το ίντερνετ, ισοδυναμεί με λίβελο. Την ίδια άποψη έχει και η Ταϊλάνδη που θεωρεί ποινικό αδίκημα το like σε περιεχόμενο που προσβάλει το Παλάτι.

Οι τρεις μέρες του Κόνδορα

Κι αν δεν το δημοσιεύσει; Είσαι διατεθειμένος να κρύβεσαι για μια ζωή; Τι θα κάνεις αν δεν το δημοσιεύσει το θέμα;

"Κόνδορας" είναι η κωδική ονομασία ενός χαρισματικού πράκτορα της CIA ο οποίος όμως κατέχει μια θέση ρουτίνας παρά το ασυνήθιστο της φύσης της και το ενδιαφέρον του χαρακτήρα της. Η ζωή του κυλάει κανονικά μέχρι που βρίσκει και τους έξι συνεργάτες του νεκρούς. Και όταν καταφέρνει να φτάσει στην άκρη του νήματος, περνώντας διά πυρός και σιδήρου σε μια Αμερική που ζει ήδη την ανάδυση του ονείρου και του στρατηγικού της πλάνου της και στη Μέση Ανατολή, αποφασίζει να δημοσιεύσει το σκάνδαλο που έζησε και τον έπεισε για το σκοτεινό πρόσωπο των μυστικών υπηρεσιών. Όπως όμως τον ενημερώνει και ο προϊστάμενός του, επειδή έδωσε μια ιστορία, αυτό από μόνο του πρακτικά δεν συνεπάγεται και την εκτύπωσή της, όσο σημαντικό κι αν είναι το περιεχόμενό της, από τη στιγμή που απειλεί συμφέροντα. Η δημοσιογραφία δεν είναι ανεξάρτητη, και η αλήθεια γίνεται από σχετική ως ανύπαρκτη με τη κατάλληλη πίεση, στις κατάλληλες θέσεις-κλειδιά. Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας στοιχειώνει τον πρωταγωνιστή, με το ζουμάρισμα της κάμερας να το περιγράφει πολύ γλαφυρά όπως το εξηγεί και ο ίδιος ο Σίντνεη Πόλακ σε ένα φινάλε που πάντως διαφέρει από του βιβλίου καθώς εκεί, η Υπηρεσία τους σκοτώνει όλους στο τέλος.

Tom Clancy (1947-2013)

Ο έλεγχος της πληροφορίας είναι κάτι που πάντα κάνουν οι ελίτ, ειδικά σε μια κυβέρνηση δεσποτικού χαρακτήρα. Η πληροφορία, η γνώση, είναι δύναμη. Αν ελέγχεις τη πληροφορία, μπορείς να ελέγχεις τον κόσμο.

Tom Clancy

Ένας βετεράνος μιλάει για τα ΜΜΕ επί Ομπάμα

Υπήρξε ο άνθρωπος που το 1969 έφερε στο φως τη μαζική σφαγή που είχε κάνει ο αμερικάνικος στρατός στο βιετναμέζικο χωριό Μάι Λάι. Για αυτή του την επιμονή, πήγε ο ίδιος εκεί και έψαξε να βρει τον υπεύθυνο της θηριωδίας και στοιχεία, κέρδισε το Πούλιτζερ. Είναι ο ίδιος που το 2004 δημοσίευσε το σκάνδαλο του Άμπου Γκράιμπ στο New Yorker, αποκαλύπτοντας τα βασανιστήρια και τις πρακτικές εκείνης της φυλακής, που όπως υποστήριξε ήταν οι ίδιες με εκείνες του Γκουαντάναμο.

Και παρά το ότι οι παρεμβάσεις του είχαν σχεδόν πάντα να κάνουν με το ρεπουμπλικανικό κόμμα με αποτέλεσμα να τον έχει χαρακτηρίσει ως «ό,τι πιο κοντά έχει η δημοσιογραφία σε τρομοκράτη», σήμερα, με συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα Guardian, μιλάει για τη κυβέρνηση Ομπάμα και τη πρωτοφανή ποιοτική πτώση της δημοσιογραφίας επί δικών της ημερών.

«Γιατί δεν μιλάμε για τις επιθέσεις με μη επανδρωμένα σκάφη, το κυβερνητικό πρόγραμμα του προέδρου Ομπάμα; Πώς καταφέρνει και ξεφεύγει από ένα τόσο σοβαρό θέμα; Γιατί δεν λέμε στον κόσμο πόσο καλή ή κακή είναι αυτή η πολιτική;» διερωτάται ο βετεράνος της ειδησιογραφίας αδυνατώντας να καταλάβει γιατί ενώ η κυβέρνηση λέει συστηματικά ψέματα -ακόμα και για τις επί μέρους παραμέτρους γύρω από τον θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν-, κανένα από τα ΜΜΕ του Λεβιάθαν, δεν θεωρεί πως υπάρχει κάποιο θέμα που θα πρέπει να αναδειχθεί, παρέχοντας τέτοια προκλητική ασυλία. «Είναι λογικό που δεν κρίνεται το έργο του; Έχει κλείσει το Γκουατάναμο; Ξέρει κανείς τι γίνεται σήμερα στο Ιράκ; Μέχρι και σε νέο πόλεμο ήθελε να μας πάει», υπογραμμίζει προσθέτοντας πως «είναι αξιολύπητο». Και συμπληρώνει: «Επί Μπους, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, είχες μεγαλύτερη άνεση να γράψεις για εκείνον τον πρόεδρο που τελικά μάλλον ήταν καλύτερος από τον Μπάρακ Ομπάμα.» 

Για τον 76χρονο Σέημουρ Χερς αυτή η εξέλιξη αποδίδεται στο γεγονός ότι σήμερα αυτό που αναζητούν οι περισσότεροι είναι βραβεία και τίτλους και όχι η ουσία και η αλήθεια χωρίς να έχει καμία πρόθεση να μειώσει κάποιον που δουλεύει σκληρά για τις διακρίσεις. Και προτείνει τη λύση: «Απαλλάξου από το 90% των συντακτών που αποτελούν μέρος του κατεστημένου και ξεκίνα να προωθείς δημοσιογράφους που δεν μπορείς να ελέγξεις. Ανθρώπους που σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε "δεν με νοιάζει τι πιστεύεις εσύ."»

Ο Χερς, που αυτό το καιρό γράφει ένα βιβλίο γύρω από θέματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ το οποίο ισχυρίζεται πως θα φέρει σε αμήχανη θέση τόσο τον πρόεδρο Ομπάμα όσο και τον προκάτοχό του Τζορτζ Μπους, κάνει ειδική αναφορά και στις αποκαλύψεις του Σνόουντεν: «Δεν καταλαβαίνω γιατί η Washington Post αποφάσισε να δημοσιεύσει τα αρχεία του μόνο όταν έμαθε πως θα το έκανε και ο Guardian. Σε ό,τι αφορά τις ίδιες αποκαλύψεις, πάντα γράφαμε για παρακολουθήσεις της εξουσίας, πάντα το ξέραμε. Το ανατρεπτικό με τον Σνόουντεν είναι ότι έφερε τεκμήρια. Και είναι πάντα η δική τους ύπαρξη που κάνει τη διαφορά σε όλες τις υποθέσεις.»