Υπήρξε ο άνθρωπος που το 1969 έφερε στο φως τη μαζική σφαγή που είχε κάνει ο αμερικάνικος στρατός στο βιετναμέζικο χωριό Μάι Λάι. Για αυτή του την επιμονή, πήγε ο ίδιος εκεί και έψαξε να βρει τον υπεύθυνο της θηριωδίας και στοιχεία, κέρδισε το Πούλιτζερ. Είναι ο ίδιος που το 2004 δημοσίευσε το σκάνδαλο του Άμπου Γκράιμπ στο New Yorker, αποκαλύπτοντας τα βασανιστήρια και τις πρακτικές εκείνης της φυλακής, που όπως υποστήριξε ήταν οι ίδιες με εκείνες του Γκουαντάναμο.
Και παρά το ότι οι παρεμβάσεις του είχαν σχεδόν πάντα να κάνουν με το ρεπουμπλικανικό κόμμα με αποτέλεσμα να τον έχει χαρακτηρίσει ως «ό,τι πιο κοντά έχει η δημοσιογραφία σε τρομοκράτη», σήμερα, με συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα Guardian, μιλάει για τη κυβέρνηση Ομπάμα και τη πρωτοφανή ποιοτική πτώση της δημοσιογραφίας επί δικών της ημερών.
«Γιατί δεν μιλάμε για τις επιθέσεις με μη επανδρωμένα σκάφη, το κυβερνητικό πρόγραμμα του προέδρου Ομπάμα; Πώς καταφέρνει και ξεφεύγει από ένα τόσο σοβαρό θέμα; Γιατί δεν λέμε στον κόσμο πόσο καλή ή κακή είναι αυτή η πολιτική;» διερωτάται ο βετεράνος της ειδησιογραφίας αδυνατώντας να καταλάβει γιατί ενώ η κυβέρνηση λέει συστηματικά ψέματα -ακόμα και για τις επί μέρους παραμέτρους γύρω από τον θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν-, κανένα από τα ΜΜΕ του Λεβιάθαν, δεν θεωρεί πως υπάρχει κάποιο θέμα που θα πρέπει να αναδειχθεί, παρέχοντας τέτοια προκλητική ασυλία. «Είναι λογικό που δεν κρίνεται το έργο του; Έχει κλείσει το Γκουατάναμο; Ξέρει κανείς τι γίνεται σήμερα στο Ιράκ; Μέχρι και σε νέο πόλεμο ήθελε να μας πάει», υπογραμμίζει προσθέτοντας πως «είναι αξιολύπητο». Και συμπληρώνει: «Επί Μπους, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, είχες μεγαλύτερη άνεση να γράψεις για εκείνον τον πρόεδρο που τελικά μάλλον ήταν καλύτερος από τον Μπάρακ Ομπάμα.»
Για τον 76χρονο Σέημουρ Χερς αυτή η εξέλιξη αποδίδεται στο γεγονός ότι σήμερα αυτό που αναζητούν οι περισσότεροι είναι βραβεία και τίτλους και όχι η ουσία και η αλήθεια χωρίς να έχει καμία πρόθεση να μειώσει κάποιον που δουλεύει σκληρά για τις διακρίσεις. Και προτείνει τη λύση: «Απαλλάξου από το 90% των συντακτών που αποτελούν μέρος του κατεστημένου και ξεκίνα να προωθείς δημοσιογράφους που δεν μπορείς να ελέγξεις. Ανθρώπους που σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε "δεν με νοιάζει τι πιστεύεις εσύ."»
Ο Χερς, που αυτό το καιρό γράφει ένα βιβλίο γύρω από θέματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ το οποίο ισχυρίζεται πως θα φέρει σε αμήχανη θέση τόσο τον πρόεδρο Ομπάμα όσο και τον προκάτοχό του Τζορτζ Μπους, κάνει ειδική αναφορά και στις αποκαλύψεις του Σνόουντεν: «Δεν καταλαβαίνω γιατί η Washington Post αποφάσισε να δημοσιεύσει τα αρχεία του μόνο όταν έμαθε πως θα το έκανε και ο Guardian. Σε ό,τι αφορά τις ίδιες αποκαλύψεις, πάντα γράφαμε για παρακολουθήσεις της εξουσίας, πάντα το ξέραμε. Το ανατρεπτικό με τον Σνόουντεν είναι ότι έφερε τεκμήρια. Και είναι πάντα η δική τους ύπαρξη που κάνει τη διαφορά σε όλες τις υποθέσεις.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου