Clint Eastwood vs Barack Obama

EASTWOOD: Thank you very much. Thank you. Thank you very much. Save a little for Mitt.

(APPLAUSE)

I know what you are thinking. You are thinking, what’s a movie tradesman doing out here? You know they are all left wingers out there, left of Lenin. At least that is what people think. That is not really the case. There are a lot of conservative people, a lot of moderate people, Republicans, Democrats, in Hollywood. It is just that the conservative people by the nature of the word itself play closer to the vest. They do not go around hot dogging it.

(APPLAUSE)

So — but they are there, believe me, they are there. I just think, in fact, some of them around town, I saw John Voigt, a lot of people around.

(APPLAUSE)

John’s here, an academy award winner. A terrific guy. These people are all like-minded, like all of us. So I — so I’ve got Mr. Obama sitting here. And he’s — I was going to ask him a couple of questions. But — you know about — I remember three and a half years ago, when Mr. Obama won the election. And though I was not a big supporter, I was watching that night when he was having that thing and they were talking about hope and change and they were talking about, yes we can, and it was dark outdoors, and it was nice, and people were lighting candles.

They were saying, I just thought, this was great.

Everybody is trying, Oprah was crying.

(LAUGHTER)

EASTWOOD: I was even crying. And then finally — and I haven’t cried that hard since I found out that there is 23 million unemployed people in this country.

(APPLAUSE)

Now that is something to cry for because that is a disgrace, a national disgrace, and we haven’t done enough, obviously — this administration hasn’t done enough to cure that. Whenever interest they have is not strong enough, and I think possibly now it may be time for somebody else to come along and solve the problem.

(APPLAUSE)

So, Mr. President, how do you handle promises that you have made when you were running for election, and how do you handle them?

I mean, what do you say to people? Do you just — you know — I know — people were wondering — you don’t — handle that OK.

Well, I know even people in your own party were very disappointed when you didn’t close Gitmo. And I thought, well closing Gitmo — why close that, we spent so much money on it. But, I thought maybe as an excuse — what do you mean shut up?

(LAUGHTER)

OK, I thought maybe it was just because somebody had the stupid idea of trying terrorists in downtown New York City.

(APPLAUSE)

I’ve got to to hand it to you. I have to give credit where credit is due. You did finally overrule that finally. And that’s — now we are moving onward. I know you were against the war in Iraq, and that’s okay. But you thought the war in Afghanistan was OK.

You know, I mean — you thought that was something worth doing. We didn’t check with the Russians to see how did it — they did there for 10 years.

(APPLAUSE)

But we did it, and it is something to be thought about, and I think that, when we get to maybe — I think you’ve mentioned something about having a target date for bringing everybody home. You gave that target date, and I think Mr. Romney asked the only sensible question, you know, he says, “Why are you giving the date out now?

Why don’t you just bring them home tomorrow morning?”

(APPLAUSE)

And I thought — I thought, yeah — I am not going to shut up, it is my turn.

(LAUGHTER)

So anyway, we’re going to have — we’re going to have to have a little chat about that. And then, I just wondered, all these promises — I wondered about when the — what do you want me to tell Romney? I can’t tell him to do that. I can’t tell him to do that to himself.

(APPLAUSE)

You’re crazy, you’re absolutely crazy. You’re getting as bad as Biden.

(APPLAUSE)

Of course we all now Biden is the intellect of the Democratic party.

(LAUGHTER)

Kind of a grin with a body behind it.

(LAUGHTER)

But I just think that there is so much to be done, and I think that Mr. Romney and Mr. Ryan are two guys that can come along.

See, I never thought it was a good idea for attorneys to the president, anyway.

(APPLAUSE)

I think attorneys are so busy — you know they’re always taught to argue everything, and always weight everything — weigh both sides. They are always devil’s advocating this and bifurcating this and bifurcating that. You know all that stuff.

But, I think it is maybe time — what do you think — for maybe a businessman. How about that?

(APPLAUSE)

A stellar businessman. Quote, unquote, “a stellar businessman.”

And I think it’s that time. And I think if you just step aside and Mr. Romney can kind of take over. You can maybe still use a plane.

(APPLAUSE)

Though maybe a smaller one. Not that big gas guzzler you are going around to colleges and talking about student loans and stuff like that.

(APPLAUSE)

You are an — an ecological man. Why would you want to drive that around?

OK, well anyway. All right, I’m sorry. I can’t do that to myself either.

(APPLAUSE)

I would just like to say something, ladies and gentlemen.

Something that I think is very important. It is that, you, we — we own this country.

(APPLAUSE)

We — we own it. It is not you owning it, and not politicians owning it. Politicians are employees of ours.

(APPLAUSE)

And — so — they are just going to come around and beg for votes every few years. It is the same old deal. But I just think it is important that you realize , that you’re the best in the world. Whether you are a Democrat or Republican or whether you’re libertarian or whatever, you are the best. And we should not ever forget that. And when somebody does not do the job, we got to let them go.

(APPLAUSE)

Okay, just remember that. And I’m speaking out for everybody out there. It doesn’t hurt, we don’t have to be

(AUDIENCE MEMBER): (inaudible)

(LAUGHTER)

I do not say that word anymore. Well, maybe one last time.

(LAUGHTER)

We don’t have to be — what I’m saying, we do not have to be metal (ph) masochists and vote for somebody that we don’t really even want in office just because they seem to be nice guys or maybe not so nice guys, if you look at some of the recent ads going out there, I don’t know.

(APPLAUSE)

But OK. You want to make my day?

(APPLAUSE)

All right. I started, you finish it. Go ahead.

AUDIENCE: Make my day!

EASTWOOD: Thank you. Thank you very much.

END

The Sunset Limited

Ένας πρώην εγκληματίας και αναγεννημένος χριστιανός σώζει παρά τη θέλησή του έναν άθεο καθηγητή για να καταλήξουν στο διαμέρισμα του πρώτου μέσα στο οποίο θα διαδραματιστεί μια συνεχόμενη ροή διαλόγου γύρω από τη ζωή, το θάνατο, την ύπαρξη του θεού και τη μοίρα του ανθρώπου. Δύο πλευρές, η μία το φως και η άλλη το σκοτάδι.

Βασισμένο στο θεατρικό του Κόρμακ Μακάρθι (Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους, Ο δρόμος) και σε σκηνοθεσία του Τόμι Λι Τζόουνς.

Το έθνος σαν μονάδα και η Ένωση-κολλεκτίβα

Ακούγοντας τον Σαμαρά να συναγωνίζεται τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ ως προς το ποιος από τους δύο είναι πιο φίλος του άλλου, και να μιλούν με όρους κηδείας αλλά χωρίς να λένε κουβέντα για τον δολοφόνο, μια σιωπηλή διαμαρτυρία που κάνω με τον εαυτό μου για αρκετό διάστημα μετά τις εκλογές και με αποκορύφωμα τον τελευταίο μήνα, σπάει αυτόματα και αναπόφευκτα.

Όλα τα ωραία, ή τουλάχιστον εκείνα που σου λείπουν πολύ από την καθημερινότητά σου, είναι καταδικασμένα λόγω αντικειμενικών συνθηκών που διαμορφώνουν αυτή σου την πραγματικότητα, να κρατάνε λίγο. Έτσι και η δική μου πίστη ότι βρήκα έναν φορέα να στεγάσω λίγο τις πολιτικές μου ανησυχίες, όχι ενεργά με την άμεση ενασχόληση, αλλά μέσω της στήριξης των ιδεών που εκπροσωπεί και των λύσεων που πρεσβεύει. Κάπως έτσι ένιωσα με τη ΔηΞα και ήταν μια παρηγοριά που ενισχυόταν από τον φοβερό και χυδαίο πόλεμο που δέχτηκε στη δεύτερη προεκλογική περίοδο από τα ΜΜΕ.

Μέχρι που ήρθε το… ξενέρωμα. Δεν ξέρω αν το είχε πει ποτέ και προ κάλπης και απλώς εγώ δεν το είχα ακούσει. Οι πιθανότητες είναι ότι οι κεραίες μου θα το έπιαναν αφού παρακολουθούσα πολύ την επικαιρότητα. Αλλά λίγη σημασία έχει. Εκείνο που μετράει είναι η τρέλα, του να ζητάς λιγότερη εθνική κυριαρχία, αρκεί να κερδίσεις εκείνο που είναι μεγαλύτερης αξίας. Και ποιο είναι αυτό; Μα το να μείνουμε στην Ευρώπη… Στην Ευρώπη που δεν άκουσε ποτέ για τους περιορισμούς στην παραγωγή, τους κολοσσούς τύπου Ζίμενς, τα πακέτα Ντελόρ για τις εθιστικές και χωρίς έλεγχο επιδοτήσεις των μπουζουκιών, για την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού που όμως χρηματοδοτεί, για το ότι η ΕΚΤ μας δανείζει για να της πληρώνουμε αυτά που μας έχει δανείσει, και που τώρα ζητάει μέσω των ηγετών της περισσότερη πολιτική ενοποίηση. ΓΙΑΤΙ;

Τι σχέση έχει η Αυστρία και η Ολλανδία με την Ελλάδα; Εδώ με το ζόρι μας ανέχονται, τρία χρόνια τώρα μόνο ευχαριστώ δεν μας έχουν βάλει να πούμε που κάθονται στο ίδιο τραπέζι μαζί μας, χώρια τα σκοτσέζικα ντους “βγαίνετε-δεν βγαίνετε, θα δούμε, δεν νομίζω, θα δούμε, συμμορφωθείτε, κουραστήκαμε, κλπ.” Για ποια ασφάλεια και ποια σταθερότητα μιλάμε; Τι ακριβώς πετυχαίνεις αν εκλέγεις έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο ή έναν Φιλανδό ως υπουργό Εξωτερικών ή Οικονομικών; Τότε γιατί πολεμάγαμε κατά καιρούς και δεν μέναμε και με τον Τούρκο; Αν είμαστε πραγματικά ένα (ή μπορούμε να γίνουμε ένα επί ίσοις όροις) τότε γιατί δεν έκαναν τις δικές τους πρωτεύουσες αποθήκες λαθρομεταναστών; Ποιος πιστεύει ότι αυτή η Ένωση έτσι όπως είναι, με μια ακόμα πιο σφιχτή σχέση μεταξύ των μελών της σε πολιτικό επίπεδο, θα λειτουργεί προκειμένου να δημιουργεί ίσες ευκαιρίες για όλα τα κράτη και τους πολίτες τους; Πώς θα εξασφαλίσεις ότι θα έχεις ελεύθερη οικονομία χωρίς την πολιτική και πώς θα εξασφαλίσεις την πολιτική χωρίς την οικονομική και την εθνική ελευθερία;

Το επίμαχο σημείο μετά το 12:45.

Δεν έχουν μόνο τα άτομα χαρακτήρα. Δεν έχουν μόνο τα άτομα ανάγκη για αυτοτέλεια και αυτοδιάθεση.

Έχουν και τα έθνη.

Λεπτομέρεια χεριού

Δαβίδ, Μιχαήλ Αγγέλου

L’ affaire Farewell

Οττάβα, 1981. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν συναντάται κατ’ ιδίαν με τον Γάλλο ομόλογό του Φρανσουά Μιτεράν στο πλαίσιο της Συνόδου των G7. Ο Μιτεράν παραδίδει υλικό της KGB στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, το οποίο βρέθηκε στα χέρια των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών μέσω μιας ρωσικής “πηγής”. Πρόκειται για τον βετεράνο κατάσκοπο της Μόσχας, τον Συνταγματάρχη Βλαντιμίρ Βετρόφ, έναν αηδιασμένο από τις πολιτικές του Μπρέζνιεφ σύζυγο και πατέρα που οραματίζεται να αλλάξει αν όχι όλο τον κόσμο, τουλάχιστον το κομμάτι που αφορά την κομμουνιστική Ρωσία, στο όνομα ενός καλύτερου μέλλοντος για τον γιο του και τις επόμενες γενιές.

Ερωτευμένος με τη γαλλική κουλτούρα, ο Βετρόφ προσεγγίζει έναν Γάλλο, παντελώς ανυποψίαστο σε ό,τι αφορά μυστικά, ψέματα και την πολιτική από την οποία περιβάλλεται η δυναμική του Ψυχρού Πολέμου, αναπτύσσοντας μαζί του κάτι πολύ παραπάνω από μια τυπική σχέση εργασίας, καθώς ανάμεσα στις διαδρομές που ακολουθούν τα απόρρητα έγγραφα της KGB που αποκαλύπτουν ότι η αμερικανική ασφάλεια δεν είναι τίποτα λιγότερο από σουρωτήρι, εξελίσσεται ένας δεσμός ζωής που σημαδεύει τους δύο άντρες για πάντα.

Με το υλικό που δόθηκε στους Αμερικανούς από τα Ηλύσια Πεδία, ο Λευκός Οίκος απέκτησε το συγκριτικό πλεονέκτημα της γνώσης και του ελέγχου της. Πάνω στη λογική του “θα μαθαίνετε αυτό που μας συμφέρει να μαθαίνετε”, χρησιμοποιώντας μπλόφες και την τακτική του αποπροσανατολισμού, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν προώθησε το πρόγραμμα “Πόλεμος των Άστρων”, συμπαρασύροντας τους Ρώσους στο να ξοδέψουν αμύθητα ποσά μένοντας τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω, και δεδομένου ότι ούτως ή άλλως γνώριζαν μέχρι τότε τι σχεδίαζαν οι Αμερικανοί, αλλά όχι το πώς καθώς υστερούσαν πάντα στην τεχνογνωσία, οι συνθήκες ωριμάζουν ώστε επί Γκορμπατσόφ πλέον, ο δρόμος για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου να γίνει ορατός.

Το κωδικό όνομα του Βετρόφ… Farewell.

Τα γυρίσματα της ταινίας που βασίζεται στο βιβλίο “Bonjour Farewell” του Σεργκέι Κοστίν, έγιναν σχεδόν εξολοκλήρου στην Ουκρανία καθώς η Ρωσία του πρώην KGB-ίτη Βλαντιμίρ Πούτιν απαγόρεψε στον σκηνοθέτη της Κριστιάν Καριόν να τα πραγματοποιήσει εκεί. Σύμφωνα με τον Καριόν μάλιστα, ο ίδιος είχε δεχτεί τηλεφώνημα από τον Ρώσο πρέσβη στη Γαλλία, με το οποίο του εξέφρασε τις ανησυχίες του πως εάν έκανε ταινία αυτή την από τη φύση της περίπλοκη αλλά και ευαίσθητη υπόθεση, η καριέρα του στην 7η Τέχνη θα καταστραφεί. Στην ίδια κατεύθυνση, η ρωσική κυβέρνηση απαγόρευσε στον Ρώσο ηθοποιό Σεργκέι Μακοβέτσκ να υποδυθεί τον Συνταγματάρχη. Τελικά ο Καριόν γύρισε μόνο 4 πλάνα στη Μόσχα με το πρόσχημα ότι κάνει μια διαφήμιση για την Κόκα Κόλα, ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο πήρε ο Κουστουρίτσα, δεχόμενος επίσης πιέσεις προκειμένου να μην συμμετάσχει σε αυτή την “προπαγάνδα εναντίον της Ρωσίας”, χαρίζοντάς μας μια καταπληκτική ερμηνεία.

Εκείνο ωστόσο που δεν θίγει καν η ταινία είναι το γιατί ο τόσο πρόσφατα εκλεγμένος σοσιαλιστής Πρόεδρος της Γαλλίας, αποφασίζει να δώσει στον θεωρητικά και ιδεολογικά αντίπαλό του, Πρόεδρο των ΗΠΑ, πάνω από 3.000 έγγραφα της KGB, συμβάλλοντας καθοριστικά στο να λήξει ο Ψυχρός Πόλεμος υπέρ των Αμερικανών. Το έκανε απλά και μόνο στο όνομα της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ; Ήθελε να αποδείξει στον Αμερικανό Πρόεδρο ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον διορισμό Γάλλων κομμουνιστών στην κυβέρνηση του Παρισιού;

Η απάντηση στο ερώτημα εντοπίζεται έναν χρόνο μετά την Σύνοδο της Οττάβας, όταν ένας Ρώσος μυστικός πράκτορας, κλέβει από τον Καναδά ένα πρόγραμμα που χρειαζόταν η Ρωσία για έναν εξαιρετικής σημασίας σοβιετικό αγωγό στη Σιβηρία, ο οποίος με την υποστήριξη και συγχρηματοδότηση της Γερμανίας και της Βρετανίας θα εφοδίαζε με φυσικό αέριο την Ευρώπη, δίνοντας στους κομμουνιστές μεγάλη μερίδα του λέοντος από την πίτα της ενέργειας, συν έσοδα της τάξεως των 8 δις δολαρίων, ποσό που θα ενίσχυε τη ρωσική έρευνα γύρω από τους υπολογιστές και τους δορυφόρους∙ πρόκειται για έναν αγωγό που ήταν απόλυτα ασύμβατος με τα γαλλικά συμφέροντα. Με την πληροφορία του Βιτρόφ στα χέρια τους για το πρόγραμμα που ήθελε να αποκτήσει η ρωσική πλευρά, οι Αμερικανοί το “ενισχύουν” με το κατάλληλο τρόγιαν, με αποτέλεσμα τον Ιούνιο του 1982, η Σιβηρία να ζήσει τη μεγαλύτερη μη-πυρηνική έκρηξη και φωτιά που έγινε ποτέ ορατή από το διάστημα.

Αριστερά και συντεχνιακή δημοκρατία

Τεράστιες οι ευθύνες της Αριστεράς στην δημιουργία ενός συντεχνιακού κράτους ανομίας που σήμερα απειλεί την δημοκρατία, υποστηρίζει στα Νέα ο αναπληρωτής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σταύρος Τσακυράκης.

Η μεταπολιτευτική κοινωνία που δημιουργήσαμε είναι σήμερα σε αδιέξοδο και βιώνουμε μια νέα υπαρξιακή κρίση που, όμως, διαφέρει από τις προηγούμενες όχι ως προς το βάθος ή την οξύτητα, αλλά ως προς το γενικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε. Ενώ οι προηγούμενες ήταν κρίσεις αναζήτησης της Δημοκρατίας, αυτή είναι κρίση εφαρμογής της Δημοκρατίας.

Τί πήγε στραβά, αφού κανείς δεν κάθισε στον σβέρκο μας με το ζόρι, ούτε μάς επέβαλε επιλογές ερήμην μας; Το έλλειμμα της Δημοκρατίας μας δεν εντοπίζεται στην τυπική λειτουργία των θεσμών, αλλά στην ουσιαστική αποδοχή της φιλοσοφίας της από τους πολίτες. Η φιλοσοφία αυτή απαιτεί, μεταξύ άλλων, δύο θεμελιώδεις αρχές: την αναγνώριση της πλειοψηφίας να κυβερνά και τον σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων. Και στις δύο αυτές αρχές, το έλλειμμα της Δημοκρατίας μας είναι τεράστιο.

Η γενικευμένη ανομία, η οποία εμφανίζεται μάλιστα ως πολιτική ανυπακοή, είναι ενδεικτική της αμφισβήτησης της αρχής της πλειοψηφίας. Η αντίληψη «δεν μάς αρέσει ένας νόμος, δεν τον εφαρμόζουμε» είναι αμφισβήτηση της ίδιας της αξίας της Δημοκρατίας. Αυτή, με την σειρά της, συνεπάγεται ότι οι αλλαγές δεν εξαρτώνται από την αλλαγή κυβερνήσεων, αλλά από την εξωκοινοβουλευτική απόκτηση δύναμης. Συνεπάγεται την κατάτμηση της κοινωνίας σε ομάδες συμφερόντων που αγωνίζονται να επιβάλουν την δική τους θέληση, την επικράτηση της συντεχνιακής λογικής και την διάλυση κάθε έννοιας γενικού συμφέροντος. Για παράδειγμα, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή ή το λεγόμενο κίνημα «δεν χρωστάω, δεν πληρώνω» εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτή την συντεχνιακή λογική.

Η αδιαφορία για τα δικαιώματα των άλλων είναι έκδηλη σε πολλές εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής. Από την κατάληψη των πεζόδρομων από τροχοφόρα, μέχρι την βία στα γήπεδα. Το πιο χαρακτηριστικό και συχνό παράδειγμα είναι οι διαδηλώσεις μικρών ομάδων, που παραλύουν την συγκοινωνία σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Το συντεχνιακό συμφέρον επικρατεί οποιασδήποτε σκέψης και λογικής. Οι άλλοι μετρούν μόνον ως σύμμαχοι ή φίλοι στην υποστήριξη των εγωιστικών μας συμφερόντων –ποτέ ως άξιοι σεβασμού στην απόλαυση δικών τους δικαιωμάτων.

Αν ισχύουν τα παραπάνω, το ερώτημα είναι πώς καταφέραμε να δημιουργήσουμε μία δημοκρατία χωρίς τα θεμελιώδη στοιχεία της ιδεολογίας της. Η γνώμη μου είναι πως η Αριστερά, η οποία κυριάρχησε ιδεολογικά στην Μεταπολίτευση, έχει βασική ευθύνη για το ιδεολογικό έλλειμμα της Δημοκρατίας. Η κομμουνιστογενής Αριστερά όχι μόνον δεν αποδέχθηκε ποτέ την αξία της Δημοκρατίας, αλλά την αντιστρατευόταν απροκάλυπτα. Τής κολλούσε πάντα κάποιο επίθετο, «αστική» ή «ταξική», και ευαγγελιζόταν ένα άλλο καθεστώς, την δικτατορία του προλεταριάτου ή την λαϊκή δημοκρατία, το οποίο εκ προοιμίου έπαιρνε το μέρος μιας τάξης ή του κόμματος. Η περίφημη φράση «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» βρήκε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα τεράστια αποδοχή. Ο καθένας έβαζε τον εαυτό του στην θέση του εργάτη και θεωρούσε ότι το συμφέρον του πρέπει να είναι νόμος.

Το ΠΑΣΟΚ, ιδίως την δεκαετία του 1980, ενστερνίσθηκε πλήρως την παλαιοκομμουνιστική ιδεολογία. Έγινε κυβέρνηση με τα συνθήματα της Αριστεράς και δεν είχε κανένα δισταγμό να κυβερνήσει για το συμφέρον των δικών του παιδιών. Οι περίφημοι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα εφάρμοσαν κατά γράμμα τον κανόνα «νόμος είναι ό,τι με συμφέρει» και οι πολιτικοί διαχειρίσθηκαν την εξουσία, δημιουργώντας και εξυπηρετώντας πελατειακά συμφέροντα.

Η Δεξιά, πάλι, όχι μόνον αποδείχθηκε ανίκανη να αντιτάξει ένα όραμα φιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά υιοθέτησε την ίδια εν πολλοίς με την Αριστερά συντεχνιακή αντίληψη της κοινωνίας. Εξυπηρέτησε και αυτή τα δικά της παιδιά και συνέβαλε στον κατακερματισμό της κοινωνίας σε ένα πλήθος ιδιοτελών και εγωιστικών συμφερόντων. Ακόμη και σήμερα ακούς τους συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας να μιλούν και, αν δεν ξέρεις ποιοι είναι, αναρωτιέσαι αν είναι αριστεροί ή δεξιοί. Το ίδιο συμβαίνει δε και με πολλούς πολιτικούς.

Έτσι, μέσα στο κλίμα αυτό, η Αριστερά που απέδιδε αξία στην Δημοκρατία ήταν πάντα μειοψηφία χωρίς ιδιαίτερο βάρος.

Στην σημερινή κρίση, πολλοί ανέχονται ακόμη και χυδαίες επιθέσεις κατά της Δημοκρατίας. Αυτές βεβαίως δεν εκπορεύονται μόνον εξ αριστερών. Λίγη σημασία έχει αν η δημοκρατία μας σπάσει από αριστερά ή από δεξιά. Η χώρα, μέσα στην δίνη της οικονομικής κρίσης, μπορεί μαζί με τα βρωμόνερα της Μεταπολίτευσης να πετάξει και το μωρό της. Να χάσει το βασικό κεκτημένο, που είναι ο ομαλός δημοκρατικός βίος της. Μπορεί να γυρίσει πριν από το 1974, σε μία περίοδο κρίσεων που είχαν ως ζητούμενο την Δημοκρατία.

Περί ορισμών

Είναι κάτι παραπάνω από γνωστό, και πάρα πολύ μέσα στην μόδα, πως κάθε φορά που η αριστερά θέλει να καταραστεί τον καπιταλισμό και την ελεύθερη οικονομία, προσπαθώντας σύμφωνα με τη δική της κρίση να αποδώσει εκεί τις ευθύνες για τον θάνατο που βιώνουμε σαν χώρα (λες και δεν ήρθε ως φυσική εξέλιξη του 40χρονου σοσιαλισμού), πλασάρει πρωί-μεσημέρι-βράδυ την καραμέλα του νεοφιλελευθερισμού. Είναι, λέει, οι “νεοφιλελεύθερες πολιτικές” που μας οδηγούν στον πάτο του βαρελιού. Από μόνος του όμως ο ορισμός αυτός δηλώνει πως κάτι νέο έχει ήδη εφαρμοστεί και πλέον ανανεώνεται σε μια υφιστάμενη κατάσταση. Δηλαδή σύμφωνα με τον Στρατούλη, την Παπαρήγα και τα άλλα τα παιδιά, εμείς σαν χώρα είχαμε φιλελευθερισμό, είχαμε δηλαδή απελευθερωμένη οικονομία και όχι ένα Κράτος πατερούλη ρυθμιστή των πάντων, και τώρα βιώνουμε ξανά την ίδια καταστάση αλλά με συνθήκες προσαρμοσμένες στο σήμερα.

Και καλά οι αριστεροί να τα λένε και να τα πιστεύουν αυτά, αριστεροί είναι, αυτή είναι η δουλειά τους. Πώς γίνεται όμως να τα λένε τα ίδια και δεξιοί; Θα μου πεις ο Καμμένος δεξιός είναι; Ξέρω γω, έτσι λέει! Ή είναι η ΧΑ δεξιά; Εθνικοσοσιαλιστές δεν είναι; Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι πριν αποφασίσουμε τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός, αν υφίσταται ως δόκιμος όρος, ποιος ακριβώς είναι και σε ποιες περιοχές του πλανήτη εφαρμόζεται, να ψάξουμε λίγο και τους ορισμούς δεξιάς-αριστεράς; Αριστερά είναι η διεθνίστικη αντίληψη των πραγμάτων που αφορούν τη χώρα σου (πχ όλοι οι μετανάστες είναι αδέρφια μας και υπάρχει μία συνείδηση, η ταξική, σε ένα Κράτος που θα επιλέγει από το τι θα πίνω, μπύρα ή κρασί, μέχρι πόσα λεφτά θα μου παίρνει κάθε φορά ανάλογα με τις δήθεν ανάγκες του κοινωνικού κολεκτιβισμού). Δεξιά όμως τι είναι στην Ελλάδα; Τι ήταν πριν το 1974 και τι είναι μετά; Γιατί αν αφήσουμε στην άκρη Καμμένο και ΧΑ, ούτε και η ΝΔ ήταν ποτέ δεξιά, αν συμφωνήσουμε πως δεξιά σημαίνει και ελεύθερη οικονομία αφού μόνο με αυτή έρχεται και η πολιτική άρα και η εθνική κυριαρχία.

Ως τουαλέτα χρησιμοποιείται εκκλησία στα Κατεχόμενα

Το όραμα του Μακάριου και του Ανδρέα Παπανδρέου στις πραγματικές του διαστάσεις αντανακλώντας το ποιοτικό βάθος της αντιεθνικής του κατεύθυνσης.

Καθημερινή Κύπρου

Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην κατεχόμενη Αμμόχωστο χρησιμοποιείται από κάποιους ως τουαλέτα, ενώ πολλά είναι τα ιστορικά μνημεία στην εντός των τειχών πόλη που είναι υπό κατάρρευση από την εγκατάλειψη.

Οπως αναφέρεται σε επισκόπηση το τ/κ Τύπου του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Δημοκρατίας, δημοσίευμα της τ/κ εφημερίδας «Χαβαντίς» γράφει για αναφορές ότι οι ιστορικές εκκλησίες εντός των τειχών της κατεχόμενης Αμμοχώστου είναι παραμελημένες και γι αυτό και δεν τις επισκέπτεται κανένας.

Εκτός από τα άγρια χόρτα που βρίσκει κανείς στις αυλές πολλών εκκλησιών, κατά τη διάρκεια της νύχτας κάποιοι καταναλώνουν αλκοόλ εντός των εκκλησιών, εγκαταλείπουν τα σκουπίδια τους και προκαλούν περιβαλλοντική ρύπανση.

Σύμφωνα με την εφημερίδα η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου χρησιμοποιείται από κάποιους ως τουαλέτα και οι τοίχοι της έχουν βεβηλωθεί με μπογιά.

Πολλά από τα ιστορικά μνημεία της κατεχόμενης Αμμοχώστου καταρρέουν και μόνο οι κήποι κάποιων εκκλησιών τους οποίους μπορεί να επισκεφθούν τουρίστες, καθαρίζονται.

Η «Χαβαντίς» γράφει ότι εκκλησίες όπως αυτή του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Συμεών, της Αγίας Ζώνης και του Αγίου Νικολάου είναι παραμελημένες.

Το ίδιο νόμισμα

“Το σιωνιστικό τέρας κυβερνάει την Ελλάδα. Οι Εβραίοι και Αμερικανοί εκτός από την Ελλάδα ελέγχουν και τον υπόλοιπο κόσμο. Λακέδες του Σιωνισμού και οι Γερμανοί.”

Νίκος Μιχαλολιάκος, ΓΓ Χρυσής Αυγής

===

“Το κράτος – δολοφόνος του Ισραήλ απέδειξε ότι όχι μόνο δεν διαθέτει την καλοκουρδισμένη στρατιωτική μηχανή που διαφήμιζε αλλά ότι δεν μπορεί να σώσει ούτε το τομάρι του χωρίς να εκτελεί εν ψυχρώ αθώους και άοπλους πολίτες. Οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες εμφανίζονταν ανίκανες ακόμη και να καταγράψουν τα ονόματα των συλληφθέντων ενώ το κτηνώδες σωφρονιστικό σύστημα δεν κατάφερε να κάμψει τα μέλη της αποστολής, που αρνούνταν να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας για να αφεθούν αμέσως ελεύθεροι.

Σε αυτή την αποστολή ο τουρκικός λαός απέκτησε τους πρώτους μάρτυρες για τον Παλαιστινιακό αγώνα – πρόκειται για την απόλυτη θυσία η οποία δεν μπορεί παρά να φέρνει έστω και αμυδρά στο νου το πνεύμα των Διεθνών Ταξιαρχιών. Αντιμέτωποι με το σύγχρονο φασισμό, που εκφράζεται από την πολιτική των ΗΠΑ, του Ισραήλ και των μεσογειακών συμμάχων τους, οι ακτιβιστές έδωσαν το μήνυμα ότι και το πιο αιμοσταγές καθεστώς μπορεί να νικηθεί.”

Άρης Χατζηστεφάνου, δημοσιογράφος.

Πριν από λίγες μέρες, όταν το ανέκδοτο της Παπαχρήστου αποτελούσε το επίκεντρο της επικαιρότητας, ο βουλευτής της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης, είπε στην εκπομπή του Παπατζόν, πως η ανύπαρκτη αυτή υπόθεση έγινε τόσο μεγάλο θέμα έπειτα από ρουφιάνεμα (δεν το είπε έτσι εκείνος, δική μου είναι η χρήση του όρου) ενός δημοσιογράφου της άκρας αριστεράς. (Ρε Άδωνι, τι θα πει άκρα και τι μη άκρα, με ποια μεζούρα μετράς την απόσταση, από πιο σημείο και ποιος το καθορίζει; Μία είναι η αριστερά.)

Διαβάζουμε λοιπόν μεταξύ άλλων στο άρθρο:

Για να «χτενιστεί» η κοινή γνώμη, ο αποκαθιστών την δημοκρατία Χατζηστεφάνου συνεχίζει: «ιστορικά, απέναντι στον ναζισμό όσοι δεν ήταν μέρος της λύσης ήταν μέρος του προβλήματος». Όπου «ναζισμός» είναι η Βούλα Παπαχρήστου και τα κουνούπια της. Και συνεχίζει: «μετά από τόση ώρα όσοι μιλούν για αθώο σχόλιο υποθέτω αποκρύπτουν σκόπιμα τις φωτό με όπλο και το retweet Κασιδιάρη». Εδώ ο Χατζηστεφάνου δηλώνει με σαφήνεια: παιδιά, το πρόβλημα δεν είναι προφανώς τα κουνούπια και το πώς θα το πάρουν οι Αφρικανοί συναθλητές. Η κοπέλα πρέπει να αποκλειστεί, στιγματιστεί, εξαφανιστεί, εκμηδενιστεί λόγω της οποιασδήποτε σχέσης με τον Κασιδιάρη –ακόμα και ένα retweet-: όσοι έχουν οποιαδήποτε μη καταγγελτική ανάδραση με το συγκεκριμένο κόμμα του 7% δεν νοείται να βγαίνουν από τον λάκκο τους.

Και μένω Προκόπης… Αφήνοντας για λίγο στην άκρη την ποινικοποίηση του τουιταρίσματος με τον όποιο Κασιδιάρη και το εύρος της δημοκρατικότητας που έχει ή δεν έχει ο Χ’φάνου, και στέκομαι στο “τις φώτο με όπλο”. Με όπλο;;! Διάβασα καλά; Ο Χατζηστεφάνου ενοχλείται, θεωρεί καταδικαστέο και λόγο αποκλεισμού της Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς, μαζί με λόγο για δημόσιο λιντσάρισμα και στιγματισμό το ότι ανέβασε φωτογραφία όπλου με χαραγμένο πάνω του το Μολών Λαβέ, και το οποίο κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι καν δικό της;

Δηλαδή για να καταλάβω… Ο Χατζηστεφάνου, που είναι υπέρ των Γκρίζων Λύκων και των τζιχαντιστών που ανέβηκαν πάνω στο πλοίο σε μια αποστολή που ήταν τόσο ανθρωπιστική ώστε να κουβαλάνε μαχαίρια και διαφόρων ειδών όπλα, και που διαολοστέλνει το Ισραήλ κατακρίνοντάς το ως “κτήνος” επειδή είχε το… θράσος να μην τους στρώσει το κόκκινο χαλί (εκτός κι αν είσαι τόσο άσχετος ή απλά ηλίθιος και δεν γνωρίζεις τι θα πει Χαμάς, ή είσαι απλά ισλαμοφασίστας και ταυτίζεσαι με ό,τι πρεσβεύει η Χαμάς), και που είναι υπέρ του να εξοπλίζονται όλοι όσοι θέλουν να πεθάνουν οι φίλοι της ελεύθερης οικονομίας, ζητάει την καταδίκη μιας Ελληνίδας επειδή ανέβασε φώτο με όπλο που μάλιστα είχε χαραγμένο και το Μολών Λαβέ (εκτός αν είσαι και πάλι τόσο, ΜΑ ΤΟΣΟ όμως, ηλίθιος και δεν γνωρίζεις ούτε και ποιο είναι το νόημα και η σημασία του, ποιος ο συμβολισμός του και η αξία του).

Είναι οκ δηλαδή αυτός ο άνθρωπος με τη σκέψη του να οπλοφορούν προσκυνητές του Αλλάχ απειλώντας την εθνική ακεραιότητα ενός άλλου κράτους -ο αφανισμός των Εβραίων αποτελεί ύψιστη… ανθρωπιστική εντολή στο Κοράνι, όπως και ο πόλεμος εναντίον χριστιανών και γενικά όλων των “άπιστων”-, ενώ και ο αφανισμός της ελεύθερης οικονομίας ομοίως οδηγεί στην εκμηδένιση της εθνικής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας ενός κράτους, αλλά είναι κατά του να οπλοφορούν όλοι οι υπόλοιποι ή να ανεβάζουν έστω φωτογραφίες όπλων;;!! Μα εννοείται! Αν οπλοφορούσαμε και όλοι οι υπόλοιποι πώς θα μπορούσαν όλα τα “αδέρφια μας οι μετανάστες” να μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας και να μας κλέβουν/σκοτώνουν/βιάζουν ή πώς θα ήταν δυνατόν να απειλείται αιώνες τώρα ένα κράτος κουκκίδα επειδή τολμάει και υπάρχει σε μια ολόκληρη μουσουλμανική Μέση Ανατολή καταδιωκόμενο από μια ανθρώπινη κατάρα να μην μπορεί να χαρεί μια φυσιολογική ζωή ειρήνης;

Τουλάχιστον στο θέμα “οβριοί” συμφωνούν πάντως απόλυτα αριστεροί και χρυσαυγίτες, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω εντελώς λανθασμένα αποκαλούνται ακροδεξιοί. Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο κάθε χρεωκοπημένος και διαζευγμένος από την αντικειμενικότητα Χατζηστεφάνου κρανιώνεται από χαιρετούρες άλλων με μέλη της Χρυσής Αυγής, δεν είναι η διαφορά στο περιεχόμενο της δικής του ιδεολογίας από εκείνης του κάθε Μιχαλολιάκου. To ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, η ταύτισή τους είναι που δημιουργεί την κόντρα μέχρις εσχάτων. Δεν είναι ιδεολογικοί αντίπαλοι, είναι αντίζηλοι γύρω από την ίδια φούστα της μίας και μοναδικής νύφης που ήταν ποτέ ικανοί να διεκδικήσουν ως αποκλειστικοί σύντροφοι: του Σοσιαλισμού.