Ακούγοντας τον Σαμαρά να συναγωνίζεται τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ ως προς το ποιος από τους δύο είναι πιο φίλος του άλλου, και να μιλούν με όρους κηδείας αλλά χωρίς να λένε κουβέντα για τον δολοφόνο, μια σιωπηλή διαμαρτυρία που κάνω με τον εαυτό μου για αρκετό διάστημα μετά τις εκλογές και με αποκορύφωμα τον τελευταίο μήνα, σπάει αυτόματα και αναπόφευκτα.
Όλα τα ωραία, ή τουλάχιστον εκείνα που σου λείπουν πολύ από την καθημερινότητά σου, είναι καταδικασμένα λόγω αντικειμενικών συνθηκών που διαμορφώνουν αυτή σου την πραγματικότητα, να κρατάνε λίγο. Έτσι και η δική μου πίστη ότι βρήκα έναν φορέα να στεγάσω λίγο τις πολιτικές μου ανησυχίες, όχι ενεργά με την άμεση ενασχόληση, αλλά μέσω της στήριξης των ιδεών που εκπροσωπεί και των λύσεων που πρεσβεύει. Κάπως έτσι ένιωσα με τη ΔηΞα και ήταν μια παρηγοριά που ενισχυόταν από τον φοβερό και χυδαίο πόλεμο που δέχτηκε στη δεύτερη προεκλογική περίοδο από τα ΜΜΕ.
Μέχρι που ήρθε το… ξενέρωμα. Δεν ξέρω αν το είχε πει ποτέ και προ κάλπης και απλώς εγώ δεν το είχα ακούσει. Οι πιθανότητες είναι ότι οι κεραίες μου θα το έπιαναν αφού παρακολουθούσα πολύ την επικαιρότητα. Αλλά λίγη σημασία έχει. Εκείνο που μετράει είναι η τρέλα, του να ζητάς λιγότερη εθνική κυριαρχία, αρκεί να κερδίσεις εκείνο που είναι μεγαλύτερης αξίας. Και ποιο είναι αυτό; Μα το να μείνουμε στην Ευρώπη… Στην Ευρώπη που δεν άκουσε ποτέ για τους περιορισμούς στην παραγωγή, τους κολοσσούς τύπου Ζίμενς, τα πακέτα Ντελόρ για τις εθιστικές και χωρίς έλεγχο επιδοτήσεις των μπουζουκιών, για την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού που όμως χρηματοδοτεί, για το ότι η ΕΚΤ μας δανείζει για να της πληρώνουμε αυτά που μας έχει δανείσει, και που τώρα ζητάει μέσω των ηγετών της περισσότερη πολιτική ενοποίηση. ΓΙΑΤΙ;
Τι σχέση έχει η Αυστρία και η Ολλανδία με την Ελλάδα; Εδώ με το ζόρι μας ανέχονται, τρία χρόνια τώρα μόνο ευχαριστώ δεν μας έχουν βάλει να πούμε που κάθονται στο ίδιο τραπέζι μαζί μας, χώρια τα σκοτσέζικα ντους “βγαίνετε-δεν βγαίνετε, θα δούμε, δεν νομίζω, θα δούμε, συμμορφωθείτε, κουραστήκαμε, κλπ.” Για ποια ασφάλεια και ποια σταθερότητα μιλάμε; Τι ακριβώς πετυχαίνεις αν εκλέγεις έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο ή έναν Φιλανδό ως υπουργό Εξωτερικών ή Οικονομικών; Τότε γιατί πολεμάγαμε κατά καιρούς και δεν μέναμε και με τον Τούρκο; Αν είμαστε πραγματικά ένα (ή μπορούμε να γίνουμε ένα επί ίσοις όροις) τότε γιατί δεν έκαναν τις δικές τους πρωτεύουσες αποθήκες λαθρομεταναστών; Ποιος πιστεύει ότι αυτή η Ένωση έτσι όπως είναι, με μια ακόμα πιο σφιχτή σχέση μεταξύ των μελών της σε πολιτικό επίπεδο, θα λειτουργεί προκειμένου να δημιουργεί ίσες ευκαιρίες για όλα τα κράτη και τους πολίτες τους; Πώς θα εξασφαλίσεις ότι θα έχεις ελεύθερη οικονομία χωρίς την πολιτική και πώς θα εξασφαλίσεις την πολιτική χωρίς την οικονομική και την εθνική ελευθερία;
Δεν έχουν μόνο τα άτομα χαρακτήρα. Δεν έχουν μόνο τα άτομα ανάγκη για αυτοτέλεια και αυτοδιάθεση.
Έχουν και τα έθνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου