Περί ορισμών

Είναι κάτι παραπάνω από γνωστό, και πάρα πολύ μέσα στην μόδα, πως κάθε φορά που η αριστερά θέλει να καταραστεί τον καπιταλισμό και την ελεύθερη οικονομία, προσπαθώντας σύμφωνα με τη δική της κρίση να αποδώσει εκεί τις ευθύνες για τον θάνατο που βιώνουμε σαν χώρα (λες και δεν ήρθε ως φυσική εξέλιξη του 40χρονου σοσιαλισμού), πλασάρει πρωί-μεσημέρι-βράδυ την καραμέλα του νεοφιλελευθερισμού. Είναι, λέει, οι “νεοφιλελεύθερες πολιτικές” που μας οδηγούν στον πάτο του βαρελιού. Από μόνος του όμως ο ορισμός αυτός δηλώνει πως κάτι νέο έχει ήδη εφαρμοστεί και πλέον ανανεώνεται σε μια υφιστάμενη κατάσταση. Δηλαδή σύμφωνα με τον Στρατούλη, την Παπαρήγα και τα άλλα τα παιδιά, εμείς σαν χώρα είχαμε φιλελευθερισμό, είχαμε δηλαδή απελευθερωμένη οικονομία και όχι ένα Κράτος πατερούλη ρυθμιστή των πάντων, και τώρα βιώνουμε ξανά την ίδια καταστάση αλλά με συνθήκες προσαρμοσμένες στο σήμερα.

Και καλά οι αριστεροί να τα λένε και να τα πιστεύουν αυτά, αριστεροί είναι, αυτή είναι η δουλειά τους. Πώς γίνεται όμως να τα λένε τα ίδια και δεξιοί; Θα μου πεις ο Καμμένος δεξιός είναι; Ξέρω γω, έτσι λέει! Ή είναι η ΧΑ δεξιά; Εθνικοσοσιαλιστές δεν είναι; Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι πριν αποφασίσουμε τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός, αν υφίσταται ως δόκιμος όρος, ποιος ακριβώς είναι και σε ποιες περιοχές του πλανήτη εφαρμόζεται, να ψάξουμε λίγο και τους ορισμούς δεξιάς-αριστεράς; Αριστερά είναι η διεθνίστικη αντίληψη των πραγμάτων που αφορούν τη χώρα σου (πχ όλοι οι μετανάστες είναι αδέρφια μας και υπάρχει μία συνείδηση, η ταξική, σε ένα Κράτος που θα επιλέγει από το τι θα πίνω, μπύρα ή κρασί, μέχρι πόσα λεφτά θα μου παίρνει κάθε φορά ανάλογα με τις δήθεν ανάγκες του κοινωνικού κολεκτιβισμού). Δεξιά όμως τι είναι στην Ελλάδα; Τι ήταν πριν το 1974 και τι είναι μετά; Γιατί αν αφήσουμε στην άκρη Καμμένο και ΧΑ, ούτε και η ΝΔ ήταν ποτέ δεξιά, αν συμφωνήσουμε πως δεξιά σημαίνει και ελεύθερη οικονομία αφού μόνο με αυτή έρχεται και η πολιτική άρα και η εθνική κυριαρχία.