Ron Paul: Η αλήθεια και οι αξίες όπως μας βολεύουν

Κάποια συμπεράσματα με αφορμή το άρθρο του Ron Paul (What have we accomplished in Iraq?), που όμως αφορούν τη συνολικότερη οπτική του γωνία περί εξωτερικής πολιτικής. 

Πρώτον. Αναφέρει στην αρχή την περίπτωση της Nayirah, η κατάθεση της οποίας ενώπιον του Κογκρέσου, έπεισε το ίδιο και την αμερικανική κοινή γνώμη για την ανάγκη εισβολής του Ιράκ στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Και υπενθυμίζει ότι η κοπέλα αποδείχτηκε πως ήταν τελικά η κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ στις ΗΠΑ, ενώ προσθέτει πως η ιστορία της "ήταν μη αληθής", συνεπώς η εισβολή των ΗΠΑ βασίστηκε καθαρά σε προπαγάνδα της αμερικάνικης κυβέρνησης. Ακόμα και αν ήταν η κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το Ιράκ έκανε τα εγκλήματα που περιέγραψε η κοπέλα, αφού είναι γνωστό ότι οι Ιρακινοί στρατιώτες λεηλατούσαν τα νοσοκομεία, έπαιρναν εξοπλισμό από ανθρώπους που ακόμα... τα χρησιμοποιούσαν. Πολλούς από αυτούς ήταν παιδιά, και κάποιοι πέθαναν από αυτή την τακτική. Πέραν από το γεγονός πως το Ιράκ είχε ΟΜΚ, και τα χρησιμοποίησε στο Αφγανιστάν και εναντίον δικών του, Κούρδων. Είναι ωστόσο χρήσιμο να θυμάται κανείς πως ο πόλεμος στο Ιράκ έγινε μετά την εισβολή του στο Κουβέιτ. Το Κουβέιτ ζήτησε τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων είχε αναλάβει -φυσικά- η Αμερική.

Δεύτερον. Ισχυρίζεται ότι ο al-Maliki ήταν puppet. Λίγες σειρές πιο κάτω όμως ισχυρίζεται (και αυτό είναι αλήθεια) πως αρνήθηκε να δώσει νομική αμνηστία στα αμερικανικά στρατεύματα για την περίοδο από το 2012 και μετά. Όμως αυτές οι δύο προτάσεις είναι εντελώς αντιφατικές μεταξύ τους. Διότι η άρνηση ισοδυναμεί με το ότι ο πρώην ηγέτης του Ιράκ ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από αχυράνθρωπος. Είναι μάλλον πιο πιθανό η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση, και δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο θα ήθελε ο γιατρός. Τα καθεστώτα στη Μέση Ανατολή διέπονται από μία δική τους λογική, και ακόμα και οι ηγέτες που έχουν τη στήριξη των ΗΠΑ, δεν ταυτίζονται πλήρως μεταξύ τους. Το είδαμε στο Αφγανιστάν, και το είδαμε και στο Ιράκ. Όταν ο Στρατηγός Petraeus ζήτησε από το Nouri al-Maliki να αφήσει τον αμερικάνικο στρατό να μείνει εκεί, αρνήθηκε, κάνοντας ένα μοιραίο λάθος όχι μόνο για τη δική του θητεία αλλά και για την ανέλιξη της ISIS στη χώρα. Όμως δεν ήταν το μόνο λάθος που έκανε. Εδώ μπορεί να διαβάσει κανείς άλλα 9, τα περισσότερα εκ των οποίων αν όχι όλα έχουν τις ρίζες στους στην παραδοσιακή κόντρα ανάμεσα στη σουνιτική και σιιτική πτέρυγα του Ισλάμ.

Τρίτον. Έχει δίκιο να τονίζει ότι η κυβέρνηση Obama δεν είχε θελήσει να κάνει τίποτα όταν ανάλογοι διωγμοί υφίσταντο και οι χριστιανοί του Ιράκ. Ωστόσο, το "τερματίζει" όταν παραλληλίζει αυτή την κατάσταση με τον θάνατο των Παλαιστινίων, και τον θάνατο των ρωσόφωνων στην Ουκρανία. Πιθανότατα ξεχνάει ότι η Ρωσία πρώτη εισέβαλε σε ξένη, κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα, και μαζί με αυτό ξεχνάει και τα εγκλήματα που εγκαινίασε με αυτή της την κίνηση. Επίσης ξεχνάει, ότι το Ισραήλ όταν είναι να βομβαρδίσει στέλνει από μηνύματα στα τηλέφωνα μέχρι φυλλάδια. Άρα οι θάνατοι ίσως να μην βαραίνουν εκείνο αποκλειστικά, αλλά η ρίζα του προβλήματος να εντοπίζεται κάπου αλλού, όπως για παράδειγμα στο ότι οι Παλαιστίνιοι ξοδεύουν τα εκατομμύρια που λαμβάνουν (και από τις ΗΠΑ, τα οποία ωστόσο ο Ron Paul υπερψηφίζει, κόντρα στα όσα διακηρύσσει περί χρηματοδότησης σε άλλες χώρες) στην τρομοκρατία, και όχι στο να φτιάξουν καταφύγια, όπως έχει κάνει το Ισραήλ. Ή ότι χρησιμοποιούν σπίτια, νοσοκομεία και σχολεία ως κέντρα διαχείρισης επιχειρήσεων.

Οι παραπάνω σκέψεις επαναφέρουν το γνωστό ερώτημα: Τι ακριβώς προτείνει ο Ron Paul;

Αρχικά επιθυμεί, ότι παρόλο που όπως ο ίδιος λέει η ISIS είναι δημιούργημα των ΗΠΑ αφού εκπαιδεύονται (κατά το πάλαι ποτέ πάγιο σύνθημα των σοβιετικών) από τη CIA (και είναι μάλλον πολυτέλεια να ζητήσει κανείς απόδειξη για αυτά του τα λεγόμενα), να σηκωθούν και να φύγουν και να μην ασχολούνται. Με πιο απλά λόγια, έκαναν δηλαδή μια τεράστια ζημιά, αλλά δεν έχουν κανένα ηθικό ούτε άλλης φύσεως χρέος να τη διορθώσουν. 

Και στη συνέχεια, επαναλαμβάνει πως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να ανακατεύονται πουθενά. Στον σύγχρονο κόσμο ωστόσο κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει ότι ο απομονωτισμός δεν είναι μόνο αναχρονιστικός αλλά είναι και επικίνδυνος. Διότι αν δεν νιώθεις την ανάγκη να υπερασπιστείς ένα ή εκατοντάδες ανυπεράσπιστα παιδιά που αποκεφαλίζονται, με την ανάλογη λογική και του Rothbard ο οποίος υποστήριζε ότι οι γονείς έχουν κάθε δικαίωμα να αφήσουν το παιδί τους να ψοφήσει της πείνας, καθώς δεν δεσμεύονται από κανενός είδους υποχρέωσης απέναντί του αφού πρόκειται για ανεξάρτητα άτομα, δεν μπορείς να αγνοήσεις με την ίδια ελαφρότητα τον προσωπικό κίνδυνο. Η al-Qaeda μπροστά στην ISIS θεωρείται γυμνασιόπαιδο, σύμφωνα με ειδικούς και αναλυτές. Και αν σε βρήκε η α' γυμνασίου ήδη μία φορά, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα σε βρει και το πρώτο έτος πανεπιστημίου. Άλλωστε με μια ρητορική που έρχεται να αναπληρώσει τον κηρυγμένο πόλεμο της μαρξιστικής αριστεράς η οποία έδρασε μέσα από τις τρομοκρατικές οργανώσεις στη Δύση, αλλά εξέπνευσε μετά την πτώση του Τείχους (με εξαίρεση ίσως την Ελλάδα), η Τζιχάντ ήρθε να παραλάβει την ίδια σκυτάλη, πραγματοποιώντας το πρώτο χτύπημα δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Βερολίνου, το 1993, στους Πύργους του "καπιταλισμού, του σιωνισμού, και λοιπών εχθρών" των επαναστατών. Η ISIS δεν είναι τοπικό φαινόμενο.

Πάντως τα δύο μέτρα και σταθμά του γιατρού συνεχίζουν να παραμένουν εξόφθαλμα. Κατηγορεί τον al-Maliki ως μαριονέτα, και τις ΗΠΑ για παρέμβαση στον άλλο κόσμο, ενώ την ίδια ώρα θεωρεί ότι ο πρόεδρος Putin έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, όπως το να τοποθετεί και εκείνος δικούς του ανθρώπους σε ξένες κυβερνήσεις και να εισβάλλει σε ξένες χώρες. Είναι σαν να λέει δηλαδή: εγώ δεν θέλω να δέρνω τη γυναίκα μου και να την προσβάλω με τη συμπεριφορά μου, αν όμως θέλει κάποιος άλλος να το κάνει, το θεωρώ οκ. Τόσο οκ, που κατά πάσα πιθανότητα θα βγω και στο δικό τους κανάλι προπαγάνδας να μιλήσω για τα του οίκου μου με πολύ άσχημο τρόπο, επαινώντας εμμέσως πλην σαφώς τα δικά τους κατορθώματα, κάτι που σε κάποιον κακοπροαίρετο θα μπορούσε δικαιωματικά να κινήσει διάφορες υποψίες...

Η βία και η βία

Ακούσαμε όλοι για την επίθεση στο Παγκράτι και όπως ήταν φυσικό αισθανθήκαμε απαίσια με τους εφιάλτες που κυκλοφορούν δίπλα μας. Θα ήταν όμως ίσως εξίσου απαραίτητο να ακούγαμε για όλα τα περιστατικά βίας, δείχνοντας εξίσου την ίδια αφοσίωση στην ανθρώπινη ζωή.

Τον πρώτο καιρό του μνημονίου, και για 2 χρόνια, το Παγκράτι υπέφερε από εγκληματικότητα. Οι ληστείες και το ξύλο ήταν χωρίς υπερβολή καθημερινό φαινόμενο. Άνοιγαν τις πολυκατοικίες, κάθε μέρα, απειλούσαν γερόντια, ο εκφοβισμός ήταν ρουτίνα. Τον εβγατζή, ένα μικρό αδύναμο γεροντάκι, τον έσπασαν στο ξύλο για 15 ευρώ, το κεφάλι του καθαριστή το άνοιξαν με όπλο, μιας άλλης κύριας της έσπασαν και το πρόσωπο και το χέρι, και όλα αυτά μέρα μεσημέρι, ενώ ήταν στα μαγαζιά τους, όπως μέρα μεσημέρι άνοιγαν και τα σπίτια.

Κανένα ιντημίντια δεν έγραψε όμως τίποτα, κανένα ΠΑΣΟΚ δεν καταδίκασε ποτέ κάτι, πλην της ΧΑ, ο μύλος της οποίας γέμιζε επιδεικτικά με το νερό της αγανάκτησης.

Γιατί όμως έγινε αυτό; Δεν έχει η ανθρώπινη ζωή για όλους την ίδια αξία; Αν είσαι γκέη και σου επιτίθεται κάποιος είναι πιο λυπηρό, πιο ανησυχητικό και εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους για την κοινωνική δικαιοσύνη, από το αν είσαι σκέτο πολίτης;

Όσο η αξία μετριέται και προβάλλεται με όρους διαφορετικότητας τόσο θα αυξάνει και η ρητορική και η πρακτική του μίσους από εκείνους που δεν την αντέχουν. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Ίσως όμως απέχουμε πολύ από το να εμπεδώσουμε αυτή την αλήθεια.

Η Βαρνάβα πονάει επειδή είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά για αυτό πονάνε και όλες οι άλλες πλατείες που δεν είδαν ανάλογη δημοσιότητα, ή που ακούνε τα εξ αμάξης όταν θίγεις το ζήτημα της εγκληματικότητας και της σχέσης της με τη λαθρομετανάστευση, όπως τα ακούς κι όταν ζητάς να μπορείς τουλάχιστον να αυτο-αμύνεσαι.

AuXdience - Not Waiting For You

Στα γκουλάγκ της προπαγάνδας

Περιχαρή αρκετά εγχώρια ΜΜΕ ενημέρωσαν το κοινό τους πως ο Φιντέλ Κάστρο έκλεισε τα 88, και πως γιόρτασε αυτή τη σημαντική μέρα με φρουτάκια και δωράκια, παρέα με τον πρόεδρο της Βραζιλίας, ο οποίος τον έχει βοηθήσει πολύ εναντίον του «κακού» αμερικανικού εμπάργκο. 

Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε ποια θα ήταν η αντίδραση εκείνου του κοινού, που εξακολουθεί να ενημερώνεται για τον κόσμο και τα θαυμαστά του έργα αποκλειστικά από την τηλεόραση και τον έντυπο Τύπο, αν διαπίστωνε ότι εκείνα που ενώνουν τον εργατικό και εθνικό σοσιαλισμό (ΚΚΕ και ΧΑ για τα ελληνικά δεδομένα), είναι πολλά περισσότερα από εκείνα που τους χωρίζουν. Ο αντι-σιωνισμός είναι το ένα ζήτημα για παράδειγμα, μαζί με τον παραδοσιακό αντιαμερικανισμό (ο κακός καπιταλισμός), και τον φιλοσοβιετισμό. Ο συγκεντρωτισμός της οικονομίας κατ’ επέκταση ένας ακόμη συνδετικός κρίκος, και οι τρόποι εδραίωσης των καθεστώτων τους ένας ακόμη, όπως φερ’ ειπείν η δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης. 

Είναι άλλωστε γεγονός κι ας μην διαδίδεται και τόσο πολύ για λόγους που έχουν να κάνουν όχι τόσο με την αγιοποίηση του κομμουνισμού αλλά με την απενοχοποίηση της σοσιαλδημοκρατίας, πολλά στελέχη της οποίας προέρχονται ιδεολογικά από το σφυροδρέπανο, ότι με σκοπό την τιμωρία όσων είχαν κριθεί ακατάλληλοι για την επανάστασή του και θέλοντας να τους χρησιμοποιήσει για δωρεάν εργασία, ο Φιντέλ Κάστρο ακολουθώντας το παράδειγμα της Μόσχας αλλά και της Σόφιας, αποφάσισε έπειτα από μία κεκλεισμένων των θυρών σύσκεψη της οποίας είχε προεδρεύσει με τη συμμετοχή ανώτερων στελεχών του καθεστώτος του, να δημιουργήσει τη δική του παρακαταθήκη στα γκουλάγκ. 

Το σχέδιο που προέκυψε από εκείνη τη σύσκεψη ήταν η δημιουργία ενός δικτύου στρατοπέδων συγκέντρωσης για να θέσει υπό περιορισμό χιλιάδες «ακατάλληλους». Αρχικά το είχε ονομάσει «σχέδιο Φιντέλ», ωστόσο ο Κάστρο θέλησε να αποσυνδέσει το όνομά του από αυτό και έτσι το μετονόμασε σε UMAP (Military Units to Help Production – Στρατιωτικές Φάλαγγες Προώθησης Παραγωγής). 

Οι οδηγίες του Κάστρο ήταν σαφείς: Οι πράκτορές του να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, τη νύχτα, και να συλλαμβάνουν όλους τους άνδρες που δεν ταίριαζαν στο προφίλ του «κατάλληλου». Όλους εκείνους που αποτελούσαν «το απόβρασμα της κοινωνίας», με άλλα λόγια τους γκέη, τους καθολικούς, τους μάρτυρες του Ιεχωβά, τους αγρότες που δεν ήθελαν «κολλεκτιβοποίηση», και λοιπούς απροσάρμοστους και αντιφρονούντες που αποκαλούντο «αντικοινωνικοί» και «αντιπαραγωγικοί».

Οι κυνηγοί του Κάστρο σάρωσαν πόλεις, συνοικίες και γειτονιές και έπιασαν χιλιάδες άτομα, ηλικίας 17 και άνω αυτή τη φορά -γιατί όταν ο Τσε ήταν υπουργός έπιαναν και μωρά παιδιά. Τους πήγαιναν στα αστυνομικά τμήματα με τη δικαιολογία ελέγχου της ταυτότητάς τους και των προσωπικών καρτών που όλοι οι πολίτες της Κούβας έπρεπε να φέρουν πάνω τους. 

Έπειτα κατέληγαν στα κελιά των φυλακών και αργότερα στις εγκαταστάσεις της μυστικής αστυνομίας, σε στάδια, αποθήκες, κλπ. Εκεί τους έπαιρναν φωτογραφίες, δακτυλικά αποτυπώματα και άλλα στοιχεία, και υπό την απειλή όπλων τους έβαζαν να υπογράψουν ομολογία ότι ανήκουν πράγματι στην κλίκα του «αποβράσματος». Η υπογραφή τους ισοδυναμούσε με την απελευθέρωσή τους, μέχρι όμως τη στιγμή που τους καλούσαν να παραστούν στα τρομακτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όσοι δεν υπέγραφαν, παρέμεναν στη φυλακή και πέρναγαν βασανιστήρια, σωματικά και ψυχολογικά, μέχρι να υπογράψουν κι αυτοί. 

Τα στρατόπεδα χτίστηκαν σε απομονωμένες περιοχές της επαρχίας Camagüey. Και θύμιζαν τα αντίστοιχα του Χίτλερ, μόνο που δεν είχαν κρεματόρια. Είχαν ηλεκτροφόρα σύρματα, φράκτες καλωδίων, φρουρούς οπλισμένους με πολυβόλα και εκπαιδευμένα σκυλιά. Ήταν κάτι που δεν είχε ξαναδεί η Κούβα μέχρι τότε. Από το 1965, οι κρατούμενοι έφταναν εκεί είτε με τρένο, λεωφορείο, φορτηγό ή και οχήματα και φορτηγά της αστυνομίας και του στρατού. Τους υποδεχόταν μία επιγραφή που έλεγε πως "η εργασία θα σας κάνει άντρες". Και η άφιξή τους σηματοδοτούσε την έναρξη εξευτελιστικών καταστάσεων, ταπείνωσης, βασανιστηρίων και φυσικά σκληρής εργασίας. Τους έντυναν με ειδικές φόρμες και μπότες, και βεβαίως, τους απαγόρευαν κάθε πρόσβαση σε όπλα. Ήταν δε χωρισμένοι οι «στρατώνες» σε εκείνους που είχαν γκέη, και σε όλους τους υπόλοιπους.

Πολλοί είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν, ενώ άλλοι πέθαναν από τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις, ή την πείνα και τις αρρώστιες μιας και εννοείται πως δεν είχαν ιατρική φροντίδα. Τους βίαζαν, τους χτυπούσαν, τους ακρωτηρίαζαν.

Τον Ιούλιο του 1968 η ονομασία «UMAP» έσβησε από τα στρατόπεδα, καθώς το καθεστώς του Κάστρο θέλησε να τα αποκαλεί απλώς «στρατιωτικές φάλαγγες». Έγγραφα και στοιχεία καταστράφηκαν, ενώ ο ηγέτης της Κούβας συνέχιζε να μαζεύει νεαρούς άνδρες που δυσανασχετούσαν με τις πολιτικές του και το κομμουνιστικό όραμά του. Η… καινοτομία ήταν ότι στο εξής θα λάμβαναν και έναν εξευτελιστικό μισθό ως αντάλλαγμα για τις πολλές και σκληρές ώρες εργασίας τους υπό αυτούς τους απάνθρωπους όρους και συνθήκες. Κάτι που ο μεγάλος ηγέτης της αριστεράς αναγκάστηκε να το αποφασίσει έπειτα από τις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας. 

Πιστεύεται ότι αυτό το δίκτυο στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας συνεχίζεται μέχρι σήμερα με σκοπό τον εκφοβισμό των ανθρώπων αλλά και την «πρόσληψη» έμψυχου δυναμικού για εργασία. 

Είναι ενδεικτικό ότι ενώ μέχρι το 1959 η Κούβα είχε 4 φυλακές, το δίκτυο του Κάστρο μετράει πάνω από 200 στρατόπεδα.

τίτλος: UMAP: Διαμορφώνουν πολίτες που θα ωφελήσουν την κοινωνία
υπότιτλος: Η υπέροχη πρωτοβουλία του στρατού μας

Ο Ρόμπιν Γουίλλιαμς για τη Τζιχάντ

Αγνώριστη

Αναζητώντας τη χαμένη Ατλαντίδα (Who is John Galt?)

Το τρέηλερ του τρίτου μέρους της καλύτερης τριλογίας που γράφτηκε ποτέ.

Πώς "χτίζεται" η ιστορικότητα της "μακεδονικότητας"

«Είναι ψέμα ότι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρίσκεται στην Ελλάδα. Κατηγορηματικά δηλώνω πως βρίσκεται στην "Μακεδονία". Γιατί ο τάφος ενός βασιλιά, δεν μπορεί να είναι τόσο κοντά σε υγρό στοιχείο. Είναι ένα παιχνίδι που στόχο και σκοπό έχει να ελέγξει τον σφυγμό και τις αντιδράσεις των παγκόσμιων ιστορικών. Και μέσα σε 3 μέρες όλα θα γίνουν γνωστά, επειδή δεν μπορούν να ψεύδονται μπροστά σε όλο τον κόσμο, όπως έκαναν παλιά, κλέβοντας τη "μακεδονική" αρχαία μυθολογία και ιστορία. Υπάρχει λόγος για τον οποίο δεν έχει αποκαλυφθεί η τοποθεσία του τάφου. Υπάρχει σχέδιο με την ονομασία "Σκόπια 2014" και θα αποκαλύψει ότι ο τάφος βρίσκεται εδώ, στη "Μακεδονία"».

Η δήλωση αυτή που δημοσιεύεται στη σκοπιανή εφημερίδα "PlusInfo" ανήκει στον συγγραφέα, ιστορικό (?) και αντιπρόεδρο του Παγκόσμιου "Μακεδονικού" Κογκρέσου Νίτσε Ντίμοβσκι (Niče Dimovski), ενός κορυφαίου δηλαδή λομπίστα της χώρας,ο οποίος δομεί και προωθεί ανά τον κόσμο την επιχειρηματολογία της, και αν δεν πρόκειται για συνωνυμία είναι μάλλον και ο δήμαρχος του "Αεροδρομίου". Είναι ο ίδιος άνθρωπος που υπoστηρίζει ότι κατάφερε να επιζήσει κλινικού θανάτου, και η εξέλιξη αυτή του έδωσε οράματα, τα οποία σχετίζονται ως επί το πλείστον με τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου. Όπως ο ίδιος δηλώνει "είδε πολύ καλά" πού βρίσκεται ο τάφος, και τα περιγράφει αναλυτικά σε σχετικό του βιβλίο. 

Και αν αυτό ακούγεται απλώς κάπως αστείο, και φανερώνει τον πραγματικό... ιστορικό πλούτο και τα αδιάσειστα ντοκουμέντα για τον τάφο του Αλέξανδρου στα Σκόπια, υπάρχει και συνέχεια που όμως είναι πιο σοβαρή. Ο ίδιος άνθρωπος, είναι εμπνευστής της γνωστής "μακεδονικής" προσευχής η πρώτη εκδοχή της οποίας μεταδόθηκε στο κρατικό κανάλι της γείτονος χώρας το 2008, και εμφάνιζε τον ίδιο τον Θεό να απευθύνεται στους "Μακεδόνες" λέγοντάς τους μεταξύ άλλων:

"Παιδιά του Ήλιου, παιδιά των λουλουδιών, οφείλετε να γνωρίζετε πως τη μητέρα σας τη γη, την οίκισα με τρεις φυλές: τη λευκή -τους Μακεδονοειδείς-, την κίτρινη -τους Μογγολοειδείς-, και τη μαύρη -τους Νεγροειδείς. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι μιγάδες. Από εσάς, τους Μακεδόνες, δημιούργησα τη λευκή φυλή, η οποία έφτασε ως την Ιαπωνική Θάλασσα. Όλοι οι λευκοί άνθρωποι είναι αδέλφια σας, διότι φέρουν μακεδονικά γονίδια και όλες οι μεταναστεύσεις ξεκίνησαν από εσάς, και προς Βορρά. Κακές, σατανικές ψυχές απέκρυψαν για χιλιάδες χρόνια την αλήθεια, λέγοντας ψέματα στον κόσμο."

Με άλλα λόγια, οι γείτονες όχι μόνο βασίζουν την "ιστορία" τους σε οράματα και παραισθήσεις, αλλά εκτός από αλυτρωτικές διαθέσεις έχουν και επικίνδυνες απόψεις περί καθαρότητας, και ανωτερότητας της φυλής τους, τις οποίες τις "σφραγίζουν" με τη βούληση του ίδιου του... Ύψιστου. 

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τα παραπάνω είναι αρκετά, όπως για παράδειγμα, γιατί στα ελληνικά ΜΜΕ δεν μαθαίνουμε τέτοια ενδιαφέροντα από κάθε άποψη πράγματα, ή γιατί η ΕΕ θεωρεί μόνο τη διένεξη για το όνομα ως εμπόδιο για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Όμως δημιουργείται και ένα ακόμη ερώτημα. Πώς γίνεται διάφορες -και ουκ ολίγες- εγχώριες "προοδευτικές" φωνές να ουρλιάζουν για τον χιτλερικό φασισμό της Χρυσής Αυγής, αλλά ταυτόχρονα να υποστηρίζουν, ηθικά και έμπρακτα, ακριβώς τις ίδιες νοοτροπίες και διαθέσεις των γειτόνων;

Οι αντιδράσεις πάντως στην προσευχή είχαν περιοριστεί στις εξής: 

Ο Τόντορ Τσεπρεγκάνοβ, ιστορικός, είχε πει ότι τέτοιου είδους πληροφορίες είναι άγνωστες στην επιστήμη της Ιστορίας στα παγκόσμια δεδομένα και αποτελούν προσπάθεια μυθοποίησης της Ιστορίας: «Τα μηνύματα που στέλνει η ταινία ενδέχεται να έχουν αδιανόητες επιπτώσεις και μάλιστα κυρίως στο μυαλό των μικρών παιδιών. Θυμίζει τα μηνύματα του Χίτλερ, ο οποίος αναζητούσε την άρεια φυλή μέχρι τις Ινδίες. Ομάδα ανθρώπων στη "Μακεδονία" επιχειρεί να δημιουργήσει κάποια νέα Ιστορία, δίχως να διαθέτει στοιχεία. Ίσως ξεχνούν πως υπάρχουν και άλλοι Ιστορικοί στον κόσμο οι οποίοι θα αναρωτηθούν τι μας συμβαίνει εμάς τους 'Μακεδόνες'», είχε αναφέρει μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά.

Ο τότε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Μαργκίνα», Ν. Γκέλεβσκι, είχε δε πει πως η ταινία αποτελεί παράδειγμα «για το πώς προωθείται η επίσημη τρέλα στη χώρα». Η λέξη κλειδί εδώ: επίσημη.

Ενώ η καθηγήτρια ανθρωπολογίας, Σουζάνα Σιμόνοβσκα, είχε πει ότι αυτού του είδους τα "στοιχεία" δεν συνάδουν με την θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπου και της λευκής φυλής.

Ωστόσο, ο πρόεδρος της αντίστοιχης αρχής του εκεί ΕΣΡ είχε πει ότι είναι δύσκολο να ελέγχουμε ανεξάρτητες παραγωγές και το περιεχόμενο 68 τ/σ. (Στο κρατικό κανάλι ξαναλέω είχε βγει). Θα δούμε τι θα κάνουμε, μπλα μπλα, και θα κάνουμε αν χρειαστεί συστάσεις, μπλα. Και έμεινε εκεί από την πλευρά του το θέμα.

Αυτές τις αντιδράσεις βρίσκω, και έχω κοιτάξει μέχρι και 20 Ιανουαρίου. Υποθέτουμε ότι αν είχε βγει κάποια κρατική αποδοκιμασία, τα ΜΜΕ της χώρας θα την είχαν αναπαράγει, και αφού δεν υπήρξε ούτε μέσα στις 20 πρώτες μέρες, δύσκολο να βγήκε κάποια αργότερα.

Επαναλαμβάνεται ότι το ταινιάκι προβλήθηκε από το κρατικό κανάλι παραμονές της πρωτοχρονιάς, στις 31.12.2008. Τότε δηλαδή που οι πολιτειακοί και πολιτικοί αρχηγοί της κάθε χώρας στέλνουν ευχές και βγάζουν διαγγέλματα για την πορεία της χώρας, και το τι πρέπει να γίνει για ένα καλύτερο αύριο.

===

Εδώ η σημερινή δήλωση του ανθρώπου με τα οράματα.

Εδώ η... φωνή του Θεού σε βίντεο, και γραπτώς.

Hook

Σινεμά "Μετάλλιον", στην οδό Ευτυχίδου. Τότε που το μικρό Παγκρατάκι μπορούσε να νιώθει ακόμα υπερήφανο, όχι μόνο για την ησυχία και την ασφάλειά του, αλλά και για τα περιφερειακά του σινεμά. Μετρούσε τουλάχιστον 4. Ένα από αυτά, το Μετάλλιον, το οποίο ήταν και πιο κοντά στο σπίτι. 

Ήταν τα χρόνια που τα torrents και τα usb φλασάκια αλλά και τα multiplex φυσικά, δεν υπήρχαν ακόμα σαν προοπτική, σίγουρα όχι στο δικό μας μυαλό. Ήμασταν ακόμα μικρά παιδιά άλλωστε. Πολύ μικρά παιδιά, και το σινεμά είχε μία τελείως διαφορετική αίσθηση και αξία, αφού η αναμονή και η προβολή της κάθε ταινίας, φάνταζε κάτι το εξωπραγματικό, ένα αληθινό υπερθέαμα από έναν κόσμο ονείρων και χαράς. Πόσο μάλλον όταν μιλάγαμε για ταινίες παραμύθια. 

Ο Hook ήταν η δεύτερη ταινία που είχα δει στη ζωή μου, ή τουλάχιστον αυτή θυμάμαι σαν δεύτερη. Η πρώτη ήταν το 2ο μέρος του Back to the Future. Αυτό ήταν. Το σινεμά έγινε για μένα η Τέχνη των Τεχνών, η Μέκκα της διασκέδασης, η πολύτιμη λίθος που θα οδηγούσε στην πιο ιερή μέθεξη της ύπαρξης αφού συνδύαζε τα πάντα, όλες τις άλλες τέχνες.

Και φυσικά ακολούθησαν και άλλες ταινίες, και άλλες εμπειρίες, και ο Robin Williams ήταν πάντα κάπου εκεί ανάμεσα. Είχε ξεκινήσει από παραμύθια όταν ήμασταν παιδιά, αργότερα στην εφηβεία είχε γίνει ο καθηγητής-καθοδηγητής που μια ολόκληρη γενιά ζήλεψε που δεν είχε, αλλά και ο παρανοϊκός δολοφόνος απέναντι στον Αλ Πατσίνο όταν πια τα divx είχαν εισβάλλει για τα καλά στις ζωές μας. 

Δεν ήταν τόσο οι ταινίες. Αλλά το ότι έγινε μέρος αυτής της ιστορίας, αυτής της ζύμωσης, που άγγιξε πολλά παιδιά των '80ς και '90ς, για αυτό και από χτες αργά τη νύχτα, υπάρχει και αυτό το μούδιασμα ανάμεσά μας. Μιλάω με κουμπάρους, αδέρφια, ξαδέρφια, μπατζανάκηδες, παρατηρώ γνωστούς κι αγνώστους στα σόσιαλ μίντια, και νιώθεις διάχυτη αυτή την ίδια θλίψη. 

Και αυτή η θλίψη γίνεται ακόμα πιο πικρή ακριβώς επειδή τερμάτισε ο ίδιος τη ζωή του. Το ακόμα πιο δυσάρεστο δε σε όλο αυτό, είναι ότι πολλοί σπεύδουν να κρίνουν αβίαστα την κίνηση αυτή και να την καταδικάσουν. Και είναι δυσάρεστο επειδή είναι άδικο. Η κατάθλιψη είναι αρρώστια, όπως είναι και ο καρκίνος. Είναι αρρώστια του μυαλού και της ψυχής. Και όπως ο καρκίνος παίρνει ζωές, έτσι παίρνει και εκείνη. 

υγ: Λίγο μετά το άνοιγμα των Village Παγκρατίου τα οποία παρεμπιπτόντως είχαν κάνει πρεμιέρα με το Matrix, εγκαινιάζοντας γερά τον 21ο αιώνα και τον ερχομό μιας σαρωτικής, νέας εποχής στην οποία τα πάντα γίνανε πολύ γρήγορα, το Μετάλλιον έκλεισε. 

Στη θέση του είχε βρεθεί ένα κατάστημα ηλεκτρονικών συσκευών. Έκλεισε όμως και εκείνο, και ο χώρος πέρασε από διάφορες φάσεις. Μέχρι (κυριολεκτικά) χτες στο ίδιο σημείο βρισκόταν ένα κατάστημα με πολύ φτηνά ρούχα. Όμως από ό,τι φαίνεται έκλεισε και αυτό.