Hook

Σινεμά "Μετάλλιον", στην οδό Ευτυχίδου. Τότε που το μικρό Παγκρατάκι μπορούσε να νιώθει ακόμα υπερήφανο, όχι μόνο για την ησυχία και την ασφάλειά του, αλλά και για τα περιφερειακά του σινεμά. Μετρούσε τουλάχιστον 4. Ένα από αυτά, το Μετάλλιον, το οποίο ήταν και πιο κοντά στο σπίτι. 

Ήταν τα χρόνια που τα torrents και τα usb φλασάκια αλλά και τα multiplex φυσικά, δεν υπήρχαν ακόμα σαν προοπτική, σίγουρα όχι στο δικό μας μυαλό. Ήμασταν ακόμα μικρά παιδιά άλλωστε. Πολύ μικρά παιδιά, και το σινεμά είχε μία τελείως διαφορετική αίσθηση και αξία, αφού η αναμονή και η προβολή της κάθε ταινίας, φάνταζε κάτι το εξωπραγματικό, ένα αληθινό υπερθέαμα από έναν κόσμο ονείρων και χαράς. Πόσο μάλλον όταν μιλάγαμε για ταινίες παραμύθια. 

Ο Hook ήταν η δεύτερη ταινία που είχα δει στη ζωή μου, ή τουλάχιστον αυτή θυμάμαι σαν δεύτερη. Η πρώτη ήταν το 2ο μέρος του Back to the Future. Αυτό ήταν. Το σινεμά έγινε για μένα η Τέχνη των Τεχνών, η Μέκκα της διασκέδασης, η πολύτιμη λίθος που θα οδηγούσε στην πιο ιερή μέθεξη της ύπαρξης αφού συνδύαζε τα πάντα, όλες τις άλλες τέχνες.

Και φυσικά ακολούθησαν και άλλες ταινίες, και άλλες εμπειρίες, και ο Robin Williams ήταν πάντα κάπου εκεί ανάμεσα. Είχε ξεκινήσει από παραμύθια όταν ήμασταν παιδιά, αργότερα στην εφηβεία είχε γίνει ο καθηγητής-καθοδηγητής που μια ολόκληρη γενιά ζήλεψε που δεν είχε, αλλά και ο παρανοϊκός δολοφόνος απέναντι στον Αλ Πατσίνο όταν πια τα divx είχαν εισβάλλει για τα καλά στις ζωές μας. 

Δεν ήταν τόσο οι ταινίες. Αλλά το ότι έγινε μέρος αυτής της ιστορίας, αυτής της ζύμωσης, που άγγιξε πολλά παιδιά των '80ς και '90ς, για αυτό και από χτες αργά τη νύχτα, υπάρχει και αυτό το μούδιασμα ανάμεσά μας. Μιλάω με κουμπάρους, αδέρφια, ξαδέρφια, μπατζανάκηδες, παρατηρώ γνωστούς κι αγνώστους στα σόσιαλ μίντια, και νιώθεις διάχυτη αυτή την ίδια θλίψη. 

Και αυτή η θλίψη γίνεται ακόμα πιο πικρή ακριβώς επειδή τερμάτισε ο ίδιος τη ζωή του. Το ακόμα πιο δυσάρεστο δε σε όλο αυτό, είναι ότι πολλοί σπεύδουν να κρίνουν αβίαστα την κίνηση αυτή και να την καταδικάσουν. Και είναι δυσάρεστο επειδή είναι άδικο. Η κατάθλιψη είναι αρρώστια, όπως είναι και ο καρκίνος. Είναι αρρώστια του μυαλού και της ψυχής. Και όπως ο καρκίνος παίρνει ζωές, έτσι παίρνει και εκείνη. 

υγ: Λίγο μετά το άνοιγμα των Village Παγκρατίου τα οποία παρεμπιπτόντως είχαν κάνει πρεμιέρα με το Matrix, εγκαινιάζοντας γερά τον 21ο αιώνα και τον ερχομό μιας σαρωτικής, νέας εποχής στην οποία τα πάντα γίνανε πολύ γρήγορα, το Μετάλλιον έκλεισε. 

Στη θέση του είχε βρεθεί ένα κατάστημα ηλεκτρονικών συσκευών. Έκλεισε όμως και εκείνο, και ο χώρος πέρασε από διάφορες φάσεις. Μέχρι (κυριολεκτικά) χτες στο ίδιο σημείο βρισκόταν ένα κατάστημα με πολύ φτηνά ρούχα. Όμως από ό,τι φαίνεται έκλεισε και αυτό.