Ακούσαμε όλοι για την επίθεση στο Παγκράτι και όπως ήταν φυσικό αισθανθήκαμε απαίσια με τους εφιάλτες που κυκλοφορούν δίπλα μας. Θα ήταν όμως ίσως εξίσου απαραίτητο να ακούγαμε για όλα τα περιστατικά βίας, δείχνοντας εξίσου την ίδια αφοσίωση στην ανθρώπινη ζωή.
Τον πρώτο καιρό του μνημονίου, και για 2 χρόνια, το Παγκράτι υπέφερε από εγκληματικότητα. Οι ληστείες και το ξύλο ήταν χωρίς υπερβολή καθημερινό φαινόμενο. Άνοιγαν τις πολυκατοικίες, κάθε μέρα, απειλούσαν γερόντια, ο εκφοβισμός ήταν ρουτίνα. Τον εβγατζή, ένα μικρό αδύναμο γεροντάκι, τον έσπασαν στο ξύλο για 15 ευρώ, το κεφάλι του καθαριστή το άνοιξαν με όπλο, μιας άλλης κύριας της έσπασαν και το πρόσωπο και το χέρι, και όλα αυτά μέρα μεσημέρι, ενώ ήταν στα μαγαζιά τους, όπως μέρα μεσημέρι άνοιγαν και τα σπίτια.
Κανένα ιντημίντια δεν έγραψε όμως τίποτα, κανένα ΠΑΣΟΚ δεν καταδίκασε ποτέ κάτι, πλην της ΧΑ, ο μύλος της οποίας γέμιζε επιδεικτικά με το νερό της αγανάκτησης.
Γιατί όμως έγινε αυτό; Δεν έχει η ανθρώπινη ζωή για όλους την ίδια αξία; Αν είσαι γκέη και σου επιτίθεται κάποιος είναι πιο λυπηρό, πιο ανησυχητικό και εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους για την κοινωνική δικαιοσύνη, από το αν είσαι σκέτο πολίτης;
Όσο η αξία μετριέται και προβάλλεται με όρους διαφορετικότητας τόσο θα αυξάνει και η ρητορική και η πρακτική του μίσους από εκείνους που δεν την αντέχουν. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Ίσως όμως απέχουμε πολύ από το να εμπεδώσουμε αυτή την αλήθεια.
Η Βαρνάβα πονάει επειδή είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά για αυτό πονάνε και όλες οι άλλες πλατείες που δεν είδαν ανάλογη δημοσιότητα, ή που ακούνε τα εξ αμάξης όταν θίγεις το ζήτημα της εγκληματικότητας και της σχέσης της με τη λαθρομετανάστευση, όπως τα ακούς κι όταν ζητάς να μπορείς τουλάχιστον να αυτο-αμύνεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου