Επιστροφή στο μέλλον

Δημοκρατία: Ο θεός που απέτυχε

Η μοναρχία όπως και η δημοκρατία είναι κρατισμός. Με τον όρο “κράτος” εννοούμε εκείνον τον οργανισμό-θεσμό που έχει την απόλυτη δικαιοδοσία του να κρίνει ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι σε μία σύγκρουση συμφερόντων, σε ένα συγκεκριμένο έδαφος, ακόμα κι αν η σύγκρουση αφορά και το ίδιο. Με τον όρο κράτος επίσης, εννοούμε το απόλυτο μονοπόλιο στη φορολογία. Τα παραπάνω ισχύουν φυσικά και για τις δύο περιπτώσεις, και τις μοναρχίες και τις δημοκρατίες.

Στις μοναρχίες, ο επικεφαλής του κράτους θεωρεί ότι η εδαφική επικράτεια είναι ιδιωτική του περιουσία, και ότι οι πολίτες που κατοικούν στο κρατικό έδαφος είναι ενοικιαστές που πρέπει να του καταβάλουν και το ανάλογο νοίκι. Και φυσικά κάνει χρήση και του απόλυτου δικαιώματος διαιτησίας έναντι σε κάθε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων, ενώ παράλληλα έχει και το δικαίωμα να φορολογεί ιδιώτες προς δικό του όφελος. Με άλλα λόγια, εκμεταλλεύεται τον πληθυσμό του. Το ίδιο ισχύει και στη δημοκρατία. Η φορολογία υφίσταται έτσι ακριβώς όπως συμβαίνει και στη μοναρχία. Επίσης, και τα δημοκρατικά κράτη αναλαμβάνουν τον ρόλο του απόλυτου διεκπαιρεωτή υποθέσεων σύγκρουσης συμφερόντων, συμπεριλαμβανόμενων και εκείνων που αφορούν τα ίδια.

[Γιατί όμως οι άνθρωποι επιλέγουν τη δημοκρατία και όχι τη μοναρχία αφού και τα δύο συνεπάγονται κοινό τρόπο διαβίωσης;]

Υπάρχει ωστόσο μια διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και μοναρχίας. Στο μεν καθεστώς της μοναρχίας, είναι σχετικώς εύκολο να ξεχωρίσεις ποιος κυβερνάει, και ποιοι είναι οι κανόνες. Στη δημοκρατία αντικαθιστάς εκείνον που θεωρεί τον εαυτό του ως ιδιοκτήτη της χώρας με κάποιον που προσωρινά αναλαμβάνει το ρόλο του προστάτη της. Και αυτό κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα.

Ένα παράδειγμα: Εάν σου δώσω ένα σπίτι, στη μία περίπτωση σε κάνω ιδιοκτήτη του, ώστε να είσαι εσύ εκείνος που θα καθορίζει ποιος θα είναι ο κληρονόμος του, αν θα το πουλήσεις και θα κρατήσεις την απόδειξη, ενώ στην άλλη περίπτωση, σε κάνω προσωρινό χρήστη του σπιτιού. Μπορείς να χρησιμοποιείς προς δικό σου κέρδος το εισόδημα που θα παίρνεις από το σπίτι, αλλά δεν έχεις δικαιώμα να το πουλήσεις, δεν έχεις δικαίωμα ούτε να το κληροδοτήσεις.

Θα φερόσουν το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις; Η απάντηση είναι προφανώς και όχι. Στη μία περίπτωση του ιδιοκτήτη, θα ενδιαφερόσουν να διατηρήσεις την αξία του σπιτιού, το κεφάλαιο που θα ήταν συνδεδεμένο μαζί του. Στην άλλη περίπτωση, σαν δημοκράτης πολιτικός, θα φρόντιζες, θα προσπαθούσες να αυξήσεις το εισόδημά σου από το σπίτι χωρίς να ενδιαφέρεσαι για το ενσωματωμένο σε αυτό κεφάλαιο, ίσα ίσα που θα το ξόδευες, και θα το έκλεβες με όσο το δυνατό πιο ταχύ τρόπο γινόταν, αφού έπειτα από τέσσερα ή οκτώ χρόνια δεν θα είχες άλλη ευκαιρία να το κάνεις. Υπό αυτή την έννοια, για την περιουσία, η δημοκρατία είναι πολύ πιο καταστροφική από τη μοναρχία.

Hans-Hermann Hoppe

Οι δύο εραστές

Κήπος του Λουξεμβούργου, Παρίσι

Ήταν όλοι τους σοσιαλιστές

“Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού δεν ήρθε ως αντίδραση ενάντια στη σοσιαλιστική τάση της προηγειθήσας περιόδου, αλλά ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της τάσης.”

~ Φρίντριχ Α. Χάγιεκ

Το σουηδικό μοντέλο

Ο σοσιαλισμός, σε οποιαδήποτε εκδοχή του, απέτυχε όπου κι αν εφαρμόστηκε. Κι αν υπάρχουν μία-δυο χώρες στις οποίες λειτουργεί, αυτό δεν αναιρεί τις δεκάδες των άλλων χωρών στις οποίες έφερε καταστροφή σε κάθε επίπεδο και εκατομμύρια νεκρών. Όμως και σε αυτές τις ελάχιστες των ελαχίστων χωρών είναι εξαιρετικά αμφίβολο τι ακριβώς επετεύχθη, πότε και πώς.

Πραγματικότητα και προπαγάνδα

Είναι εντυπωσιακό πώς ένας χώρος, που δεν υφίσταται καν στη βουλή, και είναι το ίδιο ανύπαρκτος τόσο στα ΜΜΕ όσο και στην ελληνική βιβλιογραφία (του Χάγιεκ κυκλοφορούν στη γλώσσα μας 2 βιβλία, με το Σύνταγμα της Ελευθερίας να είναι τεσσάρων ετών, ενώ από φέτος αν είσαι τυχερός βρίσκεις και το Καπιταλισμός και Ελευθερία του Φρίντμαν, – για Ρόθμπαρντ ούτε λόγος) είναι υπεύθυνος για τα δεινά που πάθαμε, τα δεινά που παθαίνουμε και τα δεινά που θα πάθουμε αν δεν ανατρέψουμε τον καπιταλισμό.

Τι κι αν οι φιλελεύθεροι είναι εναντίον του ΔΝΤ έχοντας φυσική απέχθεια σε τέτοιους οργανισμούς, όπως είναι και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ ή η Παγκόσμια Τράπεζα; Τι κι αν είναι εναντίον του fiat νομίσματος και οποιασδήποτε μορφής παρέμβασης-διάσωσης, τι κι αν δεν θα δέχονταν καν τον Μηχανισμό Στήριξης εξ ορισμού και εκ των πραγμάτων αφού είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πρεσβεύουν;

Τι κι αν είναι εναντίον της ΕΕ έχοντας προβλέψει εγκαίρως την αποτυχία του ευρώ;

Τι κι αν η εφαρμοσμένη σχέση Ελλάδας-ελεύθερης αγοράς βρίσκεται πιο κάτω ακόμα κι από την αντίστοιχη της Ζουαζιλάνδης, καθώς εντοπίζεται στην 117η θέση σε σύνολο 177 χωρών, και στην 40η θέση στην περιοχή της Ευρώπης;

Από τον Αλέξη-Ανδρέα Τσίπρα, μέχρι τον Καμμένο, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, η καραμέλα είναι μία: “οι ανάλγητες φιλελεύθερες πολιτικές” του ΔΝΤ και της Τρόικας που οδηγούν στην εξαθλίωση τον ελληνικό λαό, και προπαγάνδα, προπαγάνδα, προπαγάνδα με μοναδικό σκοπό να καταργήσουν την εκάστοτε κυβέρνηση, για να γίνουν οι ίδιοι κράτος (εξουσία). Δεν είναι ο φιλελευθερισμός που μας κατέστρεψε. Είναι το ακριβώς αντίθετό του. Μόνο που η παραδοχή μιας τέτοιας πραγματικότητας θα έκανε όλο το σύστημα να καταρρεύσει, δεδομένου ότι από τις Βρυξέλλες μέχρι τη Νίκης και το Μαξίμου, αυτό ακριβώς το αντίθετο είναι που τους συντηρεί, και τους ίδιους και τους μηχανισμούς τους.

Κάποια όπλα είναι πιο ίσα από τα άλλα

“Κατάλοιπο της Άγριας Δύσης η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ” — Είπε το εκσυγχρονιστικό “Ε” που κρεμάστηκε ξανά στα περίπτερα. Για το χαμένο κατάλοιπο των ερευνών 45άρι της 17Ν, πάνε 10 χρόνια τώρα, τι γνώμη να έχει;

Α Μ Υ Ν Α

Φασισμός και κομμουνισμός / Σοσιαλισμός

Για πολλές δεκαετίας η αριστερά προπαγανδίζει συστηματικά έναν ψευδοδιχασμό καθώς η μόνη επιλογή που μας παρουσιάζεται είναι «κομμουνισμός ή φασισμός», η δικτατορία της αριστεράς ή της υποτιθέμενης δεξιάς, απέναντι στην ελευθερία της κοινωνίας, τον καπιταλισμό. Κάποιοι «μετριοπαθείς» προσπαθούν από την πλευρά τους να αναβιώσουν την αντίληψη που επικρατούσε πριν τον ΙΙ ΠΠ, σύμφωνα με την οποία είμαστε αντιμέτωποι με δύο «άκρα»: τον φασισμό και τον κομμουνισμό.

Πρόκειται για εσφαλμένη συλλογιστική που μόνο ντροπή μπορεί να προκαλεί. Είναι γνωστό ότι πάνω σε αυτό το δίλημμα αναδύθηκε ο Μουσολίνι. Και ο Χίτλερ. Όμως είναι επίσης γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο πως στις γερμανικές εκλογές του 1933, το Κομμουνιστικό Κόμμα έπειτα από σχετική οδηγία των ηγετών του, ψήφισε τους Ναζί, με το σκεπτικό ότι θα τους πολεμήσουν αργότερα, καθώς εκείνο που προείχε ήταν να καταστρέψουν τον κοινό εχθρό: τον καπιταλισμό και τον κοινοβουλευτισμό.

Είναι προφανές ότι η παραποίηση της πραγματικότητας σχετικά με τις δύο έννοιες, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με δύο αντίθετα, μετατρέποντας την επιλογή του «Ελευθερία ή δικτατορία;» σε «Τι είδους δικτατορία;». Οι υποστηρικτές αυτής της ιδεολογικής απάτης τέμνουν στα δύο, το ίδιο πράγμα: δικτατορία των πλουσίων (φασισμός) ή δικτατορία των φτωχών (κομμουνισμός);

Η απάτη αυτή κατέρρευσε βεβαίως τη δεκαετία του 1940, στη λήξη του ΙΙ ΠΠ οπότε και έγινε αυτονόητη η αλήθεια περί μύθου των δύο αντίθετων. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός δεν είναι δύο αντίθετα, είναι δύο ανταγωνιστικές συμμορίες που μάχονται για την επικράτηση στο ίδιο πεδίο. Και τα δύο είναι εκδοχές του κρατισμού, βασισμένα στην αρχή της κολεκτίβας σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι εξορισμού δούλος του Κράτους. Και τα δύο είναι εκδοχές του σοσιαλισμού, στη θεωρία, την πράξη και στις θέσεις των αρχηγών τους. Ο φασισμός δεν είναι πολιτικό παράγωγο της δεξιάς. Ο φασισμός προέρχεται από την αριστερά. Φασισμός και κομμουνισμός δεν έχουν ως βασικό σύνθημα το «πλούσιοι εναντίον φτωχών», αλλά το «άνθρωπος εναντίον κράτους» ή αλλιώς: «το άτομο εναντίον της απολυταρχικής διακυβέρνησης» το οποίο σημαίνει «καπιταλισμός εναντίον σοσιαλισμού».

Το κύριο χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού (όπως και του κομμουνισμού) είναι η δημόσια διαχείριση των μέσων παραγωγής, κάτι το οποίο συνεπάγεται και την άμεση κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας. Δικαίωμα στην ιδιοκτησία θα πει δικαίωμα στη χρήση και διάθεσή της. Στον φασισμό, ο άνθρωπος μπορεί να υποκρίνεται ότι κατέχει ιδιωτική περιουσία, ωστόσο η κυβέρνηση έχει την απόλυτη εξουσία για τη χρήση και διάθεσή της.

Στον φασισμό οι πολίτες διατηρούν τις ευθύνες του να έχουν δική τους περιουσία, χωρίς να έχουν όμως την ελευθερία κινήσεων γύρω από αυτή, ή με άλλα λόγια όλα τα πλεονεκτήματα γύρω από αυτή την κατοχή. Στον σοσιαλισμό, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι απαιτούν και παίρνουν όλα τα πλεονεκτήματα αυτής της ιδιόκτητης κατοχής, χωρίς να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες της, αφού δεν ανήκουν σε εκείνους οι τίτλοι της, παρά μονάχα το δικαίωμα χρήσης της. Σε κάθε περίπτωση είναι η κυβέρνηση εκείνη που κρατάει στα χέρια της την οικονομική, πολιτική και νομική εξουσία πάνω στη ζωή ή τον θάνατο των πολιτών.

Και στα δύο συστήματα, η έννοια της θυσίας παρουσιάζεται σαν εκείνη τη μαγική και πάντα παρούσα λύση για κάθε κρίση, και το «δημόσιο καλό» είναι ο βωμός πάνω στον οποίο τοποθετούνται τα θύματα. Ωστόσο υπάρχουν διαφορές ύφους. Ο σοσιαλιστικός-κομμουνιστικός άξονας υπόσχεται μονίμως ότι θα επιφέρει αφθονία, υλική άνεση και ασφάλεια στα θύματά του, σε κάποιο απροσδιόριστο χρονικά μέλλον. Ο φασιστικός-ναζιστικός άξονας περιφρονεί την υλική άνεση και ασφάλεια, και επιμένει σε ένα πνευματικό χρέος, έργο και αναζήτηση. Ο πρώτος άξονας προσφέρει στα θύματά του ένα υποτιθέμενο κοινωνικό ιδανικό. Στον δεύτερο μια δήθεν φυλετική ή εθνική υπεροχή. Ο σοσιαλιστικός-κομμουνιστικός άξονας υποστηρίζει ένα μεγαλεπήβολο οικονομικό πλάνο, το οποίο φθίνει χρόνο με τον χρόνο. Ο φασιστικός-ναζιστικός άξονας εξυμνεί απλώς την αρχηγεία του, μια αρχηγεία χωρίς σκοπό, χωρίς πρόγραμμα και κατεύθυνση, απλώς εξουσία για το όνομα της εξουσίας.

Κοιτάξτε την Ευρώπη… Μία χώρα είναι αφοσιωμένη στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει δικαιώματα, η κολεκτίβα είναι τα πάντα. Το άτομο είναι σατανικό, η μάζα θεός. Κανένα κίνητρο και καμία αρετή δεν επιτρέπονται, εκτός από την υπηρεσία στο προλεταριάτο. Αυτή είναι η μία εκδοχή [κομμουνισμός]. Και αυτή είναι η άλλη: Μία χώρα αφοσιωμένη στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει δικαιώματα, το Κράτος είναι τα πάντα. Το άτομο είναι σατανικό, η φυλή (σ.σ.: ευρωπαϊκή) θεός.

[Ο Αδόλφος Χίτλερ για τον Ναζισμό και τον σοσιαλισμό:] «Κάθε δραστηριότητα και κάθε ανάγκη του ατόμου θα τίθεται υπό τη διαχείριση του κόμματος που αντιπροσωπεύει το κοινό καλό. Δεν θα υπάρχει καμία άδεια, κανένας ελεύθερος χώρος τον οποίο το άτομο θα μπορεί να ανήκει στον εαυτό του. Αυτό είναι ο Σοσιαλισμός, και λίγη σημασία έχει το ποιος διαχειρίζεται τα μέσα παραγωγής. Τι σημασία έχει άλλωστε αυτό όταν οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να ξεφύγουν από την επιβαλλόμενη πειθαρχεία; Άστους να έχουν και γη, και εργοστάσια, όσα θέλουν. Ο καθοριστικός παράγοντας είναι το Κράτος, μέσω του κόμματος, να υπερέχει όλων τους, ανεξαρτήτως αν είναι ιδιοκτήτες ή εργάτες. Ο Σοσιαλισμός μας, πάει ακόμα πιο μακριά…

Οι πολίτες είναι αδαείς ως προς το τι πραγματικά τους συμβαίνει. Μέσα από τα τρία νέα μας σωματεία (Φαγητού, Εμπορίου-Βιομηχανίας, και Εργατικό Μέτωπο), η κυβέρνηση έχει κάθε δικαιοδοσία και έλεγχο σε κάθε ομάδα παραγωγών και καταναλωτών σε αυτή τη χώρα. Σε πλήρη αρμονία με τη μέθοδο του «γερμανικού σοσιαλισμού», η οικονομία της αγοράς είναι περιορισμένη στις δικές μας επιταγές.

Όλες οι τιμές, όλοι μισθοί, τα επιτόκια, έχουν φιξαριστεί από την κεντρική εξουσία.»

Οι Ναζί υπερασπίζονταν τις πολιτικές τους, αλλά η χώρα δεν επαναστατούσε, δεχόταν το ναζιστικό επιχείρημα. «Ιδιώτες μπορεί να είναι δυστυχισμένοι», έλεγαν, «αλλά αυτό που έχουμε θεσπίσει στην Γερμανία είναι το ιδανικό σύστημα, είναι ο σοσιαλισμός.» Για τους Ναζί, ο όρος αυτός δεν περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στα οικονομικά∙ πρέπει να γίνεται κατανοητός σε μια ευρύτερη, θεμελιακή έννοια. «Σοσιαλισμός» για τους Ναζί, είναι η πίστη στην αρχή της συλλογικότητας, και της απόρροιάς του, του κρατισμού, σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας, συμπεριλαμβανομένης αλλά όχι αποκλειστικά περιορισμένης και της οικονομικής.

«Το να είσαι σοσιαλιστής, είναι το να υπάγεις το Εγώ στο εμείς∙ σοσιαλισμός θα πει να θυσιάζεις το άτομο στο σύνολο.»

Γκέμπελς

Εκ των πραγμάτων και εξ ορισμού, οι Ναζί έκαναν πράξη αυτά που πρέσβευαν. Και τα έκαναν πράξη τόσο εντός Γερμανίας όσο και εκτός. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θυσίασαν αρκετά άτομα.

Το λεξικό της Άυν Ραντ

Τι Μαρξ, τι Χίτλερ

Ακούγοντας πάλι, στο ράδιο αυτή τη φορά, τη θερμότητα με την οποία καλημέρισε γνωστός άνκορμαν την ΓΓ του ΚΚΕ, μου ήρθε στο νου, όπως ακριβώς έρχεται η αίσθηση της κάθε συνήθειας που αντέχει μέσα στον χρόνο της καθημερινότητας, η ευρύτερη και γενικότερη αγάπη που ξεδιπλώνεται παραδοσιακά γύρω από την κάθε κουτσή ιερή αγελάδα της αριστεράς. Την ώρα που η συγκεκριμένη φασιστική ιδεολογία θα έπρεπε να είχε εκμηδενιστεί ως απάνθρωπη και ανελεύθερη, στην Ελλάδα του 2013 διατηρείται ως κόρη οφθαλμού στο απυρόβλητο. Κι αν πεις και τίποτα είσαι και αντιδημοκράτης. Δηλαδή η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα έχει νόημα μόνο όταν εφαρμόζεται στα πάσης φύσεως πογκρόμ και γκουλάγκ.

Οι λαοί και οι ηγέτες

Και τώρα το ίδιο ερώτημα με τη θέση του Barry να παίρνουν:

ο Αντώνης
ο Αλέξης
ο κυρ-Φώτης
ο Βενιζέλος
η Αλέκα
ο Πάνος
ο Μιχαλολιάκος
η Άνγκελα
ο Φγανσουά
ο Ζοζέ Μανουέλ
ο Ζαν Κλοντ
ο Ντάισελμπλουμ



Λοιπόν;

Η βολική σύνδεση (ακρο)δεξιάς-φασισμού

Ζούμε υπό καθεστώς φασισμού. Όχι επειδή ήταν αυτή που ήταν η μεταπολίτευση, όχι για τα ΜΜΕ, όχι για το ΔΝΤ, την παρακμή στον πολιτισμό και την ασφάλεια. Αλλά επειδή έτσι προκύπτει από τον ίδιο τον ορισμό.

Φασισμός: η πολιτική φιλοσοφία, το κίνημα ή το καθεστώς που υμνεί το έθνος (…αλλά όχι όταν έχουμε συνθήματα “έξω οι Αμερικάνοι από τις βάσεις”, “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ”, κλπ…) και τάσσεται υπέρ της κεντρικής διαχείρισης της οικονομίας.

Στον κομμουνισμό η υποταγή υφίσταται προς το κόμμα. Στον φασισμό προς τον ηγέτη.

Στον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής περνάνε απευθείας στο κράτος. Στον φασισμό δεν έχει τόση σημασία ποιος ελέγχει τα μέσα παραγωγής, αν τα άτομα δηλαδή έχουν τίτλους ιδιοκτησίας, αρκεί το κράτος να είναι αυτό που διαχειρίζεται και “τρέχει” την οικονομία, αρκεί να παίρνει δηλαδή αυτό που προκύπτει από την παραγωγή, την περιουσία του άλλου, κάτι το οποίο εύκολα κάνει κανείς μέσω αύξησης των τιμών, της φορολογίας έμμεσης ή και άμεσης όπως για παράδειγμα με μέτρα τύπου “χαράτσι”.

Με άλλα λόγια, το υπάρχον σύστημα της Ελλάδας είναι ο φασισμός, το έτερο τέκνο του σοσιαλισμού.

Σε μια τέτοια χώρα όπως η δική μας, όπου η μήτρα είναι παντού, προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο τα παιδιά της να συναγωνίζονται μέχρις εσχάτων για το ποιο από τα δύο την αγαπάει καλύτερα.

Κατά παράδοση εκείνος που υπερκρατούσε συστηματικά ήταν ο εργατικός σοσιαλισμός (μαρξισμός-σταλινισμός), τον οποίο νομιμοποίησε ως γνωστόν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που επί θητείας του δόθηκε η μισή Κύπρος στους Τούρκους. Με τα χρόνια όμως και το “τυράκι” της δημοκρατίας, ο κομμουνισμός μετονομάστηκε σε δημοκρατικό σοσιαλισμό (κεντροαριστερά). Φυσικά πρόκειται για τον ίδιο Μανωλιό, εκτός αν είσαι η Ρένα Δούρου που παραμυθιάζει σκόπιμα τον κόσμο, ο ΓΑΠ, ο Χομπσμπάουμπ που δικαιολογούσε τα εκατομμύρια των φόνων του Στάλιν, ο Λαζόπουλος, ο καράβλαχος αιώνιος ΠΑΣΟΚος ψηφοφόρος, ο Κανάκης, ή ο ευνουχισμένος -και μόνο στο χρηματιστήριο- αστός που όταν δεν κοιμάσαι όρθιος βαυκαλίζεσαι πως οι αριστεροί δεν κάνουν κουμάντο παντού.

Και τι κάνει ο μόνιμος κάτοικος του συστήματος βλέποντας την επιδιωκόμενη άνοδο της Χρυσής Αυγής να καλπάζει, έτοιμη να του πάρει το σκαλπ και κανά μεταξωτό σώβρακο; Βαφτίζει ό,τι δεν τον συμφέρει “ακροδεξιό”, αφού ούτως ή άλλως στην Ελλάδα για όλα αυτή φταίει και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που τρώει σχεδόν άνετα τα πρωτεία από την ανάλογη καραμέλα με τους Εβραίους. Πόσο μάλλον όταν είναι και “άκρα”! Και η παραμικρή αμφιβολία χάνει την όποια τύχη θα μπορούσε να είχε.

Ναι, η δεξιά φταίει για πολλά, αλλά δεν ήταν αυτή που κυβερνούσε 40 χρόνια. Ο ρόλος της ήταν περισσότερο κάτι σαν του ηθικού αυτουργού, παρά του φυσικού.

Τη σειρά στα πράγματα τη βάζει και πάλι το λεξικό. Σύμφωνα λοιπόν με τον Αγγλοσαξωνικό ορισμό, ως δεξιά ορίζεται εκείνο το μέρος του πολιτικού φάσματος που πρεσβεύει την πίστη στην παράδοση, τις αρχές και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Φυσικά δικαίωμα στην ιδιοκτησία δεν νοείται όταν αυτό που ανήκει σε εσένα ελέγχεται χωρίς τη θέλησή σου από κάποιον άλλον (πχ κράτος), εκτός κι αν σε λένε Μανώλη Γλέζο, Μανώλη Καψή, Τατσόπουλο, έχεις έδρα σε κάποιο ελληνικό Πανεπιστήμιο, κοκ. Κακώς βέβαια για όλους τους παραπάνω, αλλά η ιδιοκτησία συνδέεται άμεσα με την έννοια της ελευθερίας.

ιδιο- [iδio] & ιδιό- [iδió]: δηλώνει σχέση αυτού που υπονοεί το β’ συνθετικό με ορισμένο άτομο και όχι με το σύνολο: ~κτησία, ~κτήτης, ιδιόκτητος·

Κρίμα βέβαια που η ελληνική δεξιά είναι πουλημένη σε 100 μεριές, για αυτό και δεν ενδιαφέρθηκε να τελειώσει αυτή την παρερμηνεία, πριν καν αρχίσει.

Θα μπορούσε να δείξει πως οι φασίστες γενικά και οι ΝΑΖΙ ειδικά είχαν τόση σχέση με τη δεξιά και τον καπιταλισμό (στο σύστημα του οποίου έβλεπαν, όπως και ο Μαρξ, τους Εβραίους και είναι προφανώς γνωστή η συνέχεια αυτής της ταύτισης) όση σχέση είχε ποτέ και η ζωή μας τα 40 χρόνια με έννοιες όπως ελευθερία και δικαιοσύνη. Θα μπορούσε να δείξει πως φασισμός ίσον κομμουνισμός, θα μπορούσε να είχε σταματήσει και τους μεν και τους δε. Αλλά δεν μπόρεσε γιατί δεν ήθελε. Η δικαιολογία της 17Ν είναι αυτό που λέει και το όνομά της: δικαιολογία.

Έλληνες δεξιοί-αριστεροί σημειώσατε στο βόλεμα x.