Η μοναρχία όπως και η δημοκρατία είναι κρατισμός. Με τον όρο “κράτος” εννοούμε εκείνον τον οργανισμό-θεσμό που έχει την απόλυτη δικαιοδοσία του να κρίνει ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι σε μία σύγκρουση συμφερόντων, σε ένα συγκεκριμένο έδαφος, ακόμα κι αν η σύγκρουση αφορά και το ίδιο. Με τον όρο κράτος επίσης, εννοούμε το απόλυτο μονοπόλιο στη φορολογία. Τα παραπάνω ισχύουν φυσικά και για τις δύο περιπτώσεις, και τις μοναρχίες και τις δημοκρατίες.
Στις μοναρχίες, ο επικεφαλής του κράτους θεωρεί ότι η εδαφική επικράτεια είναι ιδιωτική του περιουσία, και ότι οι πολίτες που κατοικούν στο κρατικό έδαφος είναι ενοικιαστές που πρέπει να του καταβάλουν και το ανάλογο νοίκι. Και φυσικά κάνει χρήση και του απόλυτου δικαιώματος διαιτησίας έναντι σε κάθε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων, ενώ παράλληλα έχει και το δικαίωμα να φορολογεί ιδιώτες προς δικό του όφελος. Με άλλα λόγια, εκμεταλλεύεται τον πληθυσμό του. Το ίδιο ισχύει και στη δημοκρατία. Η φορολογία υφίσταται έτσι ακριβώς όπως συμβαίνει και στη μοναρχία. Επίσης, και τα δημοκρατικά κράτη αναλαμβάνουν τον ρόλο του απόλυτου διεκπαιρεωτή υποθέσεων σύγκρουσης συμφερόντων, συμπεριλαμβανόμενων και εκείνων που αφορούν τα ίδια.
[Γιατί όμως οι άνθρωποι επιλέγουν τη δημοκρατία και όχι τη μοναρχία αφού και τα δύο συνεπάγονται κοινό τρόπο διαβίωσης;]
Υπάρχει ωστόσο μια διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και μοναρχίας. Στο μεν καθεστώς της μοναρχίας, είναι σχετικώς εύκολο να ξεχωρίσεις ποιος κυβερνάει, και ποιοι είναι οι κανόνες. Στη δημοκρατία αντικαθιστάς εκείνον που θεωρεί τον εαυτό του ως ιδιοκτήτη της χώρας με κάποιον που προσωρινά αναλαμβάνει το ρόλο του προστάτη της. Και αυτό κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα.
Ένα παράδειγμα: Εάν σου δώσω ένα σπίτι, στη μία περίπτωση σε κάνω ιδιοκτήτη του, ώστε να είσαι εσύ εκείνος που θα καθορίζει ποιος θα είναι ο κληρονόμος του, αν θα το πουλήσεις και θα κρατήσεις την απόδειξη, ενώ στην άλλη περίπτωση, σε κάνω προσωρινό χρήστη του σπιτιού. Μπορείς να χρησιμοποιείς προς δικό σου κέρδος το εισόδημα που θα παίρνεις από το σπίτι, αλλά δεν έχεις δικαιώμα να το πουλήσεις, δεν έχεις δικαίωμα ούτε να το κληροδοτήσεις.
Θα φερόσουν το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις; Η απάντηση είναι προφανώς και όχι. Στη μία περίπτωση του ιδιοκτήτη, θα ενδιαφερόσουν να διατηρήσεις την αξία του σπιτιού, το κεφάλαιο που θα ήταν συνδεδεμένο μαζί του. Στην άλλη περίπτωση, σαν δημοκράτης πολιτικός, θα φρόντιζες, θα προσπαθούσες να αυξήσεις το εισόδημά σου από το σπίτι χωρίς να ενδιαφέρεσαι για το ενσωματωμένο σε αυτό κεφάλαιο, ίσα ίσα που θα το ξόδευες, και θα το έκλεβες με όσο το δυνατό πιο ταχύ τρόπο γινόταν, αφού έπειτα από τέσσερα ή οκτώ χρόνια δεν θα είχες άλλη ευκαιρία να το κάνεις. Υπό αυτή την έννοια, για την περιουσία, η δημοκρατία είναι πολύ πιο καταστροφική από τη μοναρχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου