Πρόκειται για εσφαλμένη συλλογιστική που μόνο ντροπή μπορεί να προκαλεί. Είναι γνωστό ότι πάνω σε αυτό το δίλημμα αναδύθηκε ο Μουσολίνι. Και ο Χίτλερ. Όμως είναι επίσης γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο πως στις γερμανικές εκλογές του 1933, το Κομμουνιστικό Κόμμα έπειτα από σχετική οδηγία των ηγετών του, ψήφισε τους Ναζί, με το σκεπτικό ότι θα τους πολεμήσουν αργότερα, καθώς εκείνο που προείχε ήταν να καταστρέψουν τον κοινό εχθρό: τον καπιταλισμό και τον κοινοβουλευτισμό.
Είναι προφανές ότι η παραποίηση της πραγματικότητας σχετικά με τις δύο έννοιες, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με δύο αντίθετα, μετατρέποντας την επιλογή του «Ελευθερία ή δικτατορία;» σε «Τι είδους δικτατορία;». Οι υποστηρικτές αυτής της ιδεολογικής απάτης τέμνουν στα δύο, το ίδιο πράγμα: δικτατορία των πλουσίων (φασισμός) ή δικτατορία των φτωχών (κομμουνισμός);
Η απάτη αυτή κατέρρευσε βεβαίως τη δεκαετία του 1940, στη λήξη του ΙΙ ΠΠ οπότε και έγινε αυτονόητη η αλήθεια περί μύθου των δύο αντίθετων. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός δεν είναι δύο αντίθετα, είναι δύο ανταγωνιστικές συμμορίες που μάχονται για την επικράτηση στο ίδιο πεδίο. Και τα δύο είναι εκδοχές του κρατισμού, βασισμένα στην αρχή της κολεκτίβας σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι εξορισμού δούλος του Κράτους. Και τα δύο είναι εκδοχές του σοσιαλισμού, στη θεωρία, την πράξη και στις θέσεις των αρχηγών τους. Ο φασισμός δεν είναι πολιτικό παράγωγο της δεξιάς. Ο φασισμός προέρχεται από την αριστερά. Φασισμός και κομμουνισμός δεν έχουν ως βασικό σύνθημα το «πλούσιοι εναντίον φτωχών», αλλά το «άνθρωπος εναντίον κράτους» ή αλλιώς: «το άτομο εναντίον της απολυταρχικής διακυβέρνησης» το οποίο σημαίνει «καπιταλισμός εναντίον σοσιαλισμού».
Το κύριο χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού (όπως και του κομμουνισμού) είναι η δημόσια διαχείριση των μέσων παραγωγής, κάτι το οποίο συνεπάγεται και την άμεση κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας. Δικαίωμα στην ιδιοκτησία θα πει δικαίωμα στη χρήση και διάθεσή της. Στον φασισμό, ο άνθρωπος μπορεί να υποκρίνεται ότι κατέχει ιδιωτική περιουσία, ωστόσο η κυβέρνηση έχει την απόλυτη εξουσία για τη χρήση και διάθεσή της.
Στον φασισμό οι πολίτες διατηρούν τις ευθύνες του να έχουν δική τους περιουσία, χωρίς να έχουν όμως την ελευθερία κινήσεων γύρω από αυτή, ή με άλλα λόγια όλα τα πλεονεκτήματα γύρω από αυτή την κατοχή. Στον σοσιαλισμό, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι απαιτούν και παίρνουν όλα τα πλεονεκτήματα αυτής της ιδιόκτητης κατοχής, χωρίς να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες της, αφού δεν ανήκουν σε εκείνους οι τίτλοι της, παρά μονάχα το δικαίωμα χρήσης της. Σε κάθε περίπτωση είναι η κυβέρνηση εκείνη που κρατάει στα χέρια της την οικονομική, πολιτική και νομική εξουσία πάνω στη ζωή ή τον θάνατο των πολιτών.
Και στα δύο συστήματα, η έννοια της θυσίας παρουσιάζεται σαν εκείνη τη μαγική και πάντα παρούσα λύση για κάθε κρίση, και το «δημόσιο καλό» είναι ο βωμός πάνω στον οποίο τοποθετούνται τα θύματα. Ωστόσο υπάρχουν διαφορές ύφους. Ο σοσιαλιστικός-κομμουνιστικός άξονας υπόσχεται μονίμως ότι θα επιφέρει αφθονία, υλική άνεση και ασφάλεια στα θύματά του, σε κάποιο απροσδιόριστο χρονικά μέλλον. Ο φασιστικός-ναζιστικός άξονας περιφρονεί την υλική άνεση και ασφάλεια, και επιμένει σε ένα πνευματικό χρέος, έργο και αναζήτηση. Ο πρώτος άξονας προσφέρει στα θύματά του ένα υποτιθέμενο κοινωνικό ιδανικό. Στον δεύτερο μια δήθεν φυλετική ή εθνική υπεροχή. Ο σοσιαλιστικός-κομμουνιστικός άξονας υποστηρίζει ένα μεγαλεπήβολο οικονομικό πλάνο, το οποίο φθίνει χρόνο με τον χρόνο. Ο φασιστικός-ναζιστικός άξονας εξυμνεί απλώς την αρχηγεία του, μια αρχηγεία χωρίς σκοπό, χωρίς πρόγραμμα και κατεύθυνση, απλώς εξουσία για το όνομα της εξουσίας.
Κοιτάξτε την Ευρώπη… Μία χώρα είναι αφοσιωμένη στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει δικαιώματα, η κολεκτίβα είναι τα πάντα. Το άτομο είναι σατανικό, η μάζα θεός. Κανένα κίνητρο και καμία αρετή δεν επιτρέπονται, εκτός από την υπηρεσία στο προλεταριάτο. Αυτή είναι η μία εκδοχή [κομμουνισμός]. Και αυτή είναι η άλλη: Μία χώρα αφοσιωμένη στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει δικαιώματα, το Κράτος είναι τα πάντα. Το άτομο είναι σατανικό, η φυλή (σ.σ.: ευρωπαϊκή) θεός.
[Ο Αδόλφος Χίτλερ για τον Ναζισμό και τον σοσιαλισμό:] «Κάθε δραστηριότητα και κάθε ανάγκη του ατόμου θα τίθεται υπό τη διαχείριση του κόμματος που αντιπροσωπεύει το κοινό καλό. Δεν θα υπάρχει καμία άδεια, κανένας ελεύθερος χώρος τον οποίο το άτομο θα μπορεί να ανήκει στον εαυτό του. Αυτό είναι ο Σοσιαλισμός, και λίγη σημασία έχει το ποιος διαχειρίζεται τα μέσα παραγωγής. Τι σημασία έχει άλλωστε αυτό όταν οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να ξεφύγουν από την επιβαλλόμενη πειθαρχεία; Άστους να έχουν και γη, και εργοστάσια, όσα θέλουν. Ο καθοριστικός παράγοντας είναι το Κράτος, μέσω του κόμματος, να υπερέχει όλων τους, ανεξαρτήτως αν είναι ιδιοκτήτες ή εργάτες. Ο Σοσιαλισμός μας, πάει ακόμα πιο μακριά…
Οι πολίτες είναι αδαείς ως προς το τι πραγματικά τους συμβαίνει. Μέσα από τα τρία νέα μας σωματεία (Φαγητού, Εμπορίου-Βιομηχανίας, και Εργατικό Μέτωπο), η κυβέρνηση έχει κάθε δικαιοδοσία και έλεγχο σε κάθε ομάδα παραγωγών και καταναλωτών σε αυτή τη χώρα. Σε πλήρη αρμονία με τη μέθοδο του «γερμανικού σοσιαλισμού», η οικονομία της αγοράς είναι περιορισμένη στις δικές μας επιταγές.
Όλες οι τιμές, όλοι μισθοί, τα επιτόκια, έχουν φιξαριστεί από την κεντρική εξουσία.»
Οι Ναζί υπερασπίζονταν τις πολιτικές τους, αλλά η χώρα δεν επαναστατούσε, δεχόταν το ναζιστικό επιχείρημα. «Ιδιώτες μπορεί να είναι δυστυχισμένοι», έλεγαν, «αλλά αυτό που έχουμε θεσπίσει στην Γερμανία είναι το ιδανικό σύστημα, είναι ο σοσιαλισμός.» Για τους Ναζί, ο όρος αυτός δεν περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στα οικονομικά∙ πρέπει να γίνεται κατανοητός σε μια ευρύτερη, θεμελιακή έννοια. «Σοσιαλισμός» για τους Ναζί, είναι η πίστη στην αρχή της συλλογικότητας, και της απόρροιάς του, του κρατισμού, σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας, συμπεριλαμβανομένης αλλά όχι αποκλειστικά περιορισμένης και της οικονομικής.
«Το να είσαι σοσιαλιστής, είναι το να υπάγεις το Εγώ στο εμείς∙ σοσιαλισμός θα πει να θυσιάζεις το άτομο στο σύνολο.»
Γκέμπελς
Εκ των πραγμάτων και εξ ορισμού, οι Ναζί έκαναν πράξη αυτά που πρέσβευαν. Και τα έκαναν πράξη τόσο εντός Γερμανίας όσο και εκτός. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θυσίασαν αρκετά άτομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου