Οζυμανδίας

Συνάντησα έναν ταξιδιώτη από χώρα αρχαία· είπε: 

τεράστια, δίχως κορμό, δυο πόδια πέτρινα υψώνονται στην έρημο… 

Κοντά τους, μες στην άμμο βυθισμένο, ένα θρυμματισμένο πρόσωπο· 

τα σκυθρωπά του χείλη, πτυχωμένα σ’ ένα χαμόγελο ψυχρής υπεροχής, 

λένε ο γλύπτης τους πως διάβασε σωστά αυτά τα πάθη 

που ακόμη ζούνε χαραγμένα στ’ άψυχα ετούτα πράγματα 

– το χέρι που τα περιγέλασε και την καρδιά που τα ’θρεψε. 

Και πάνω στο κρηπίδι αυτές οι λέξεις αχνοφαίνονται:

‘‘Οζυμανδίας τ’ όνομά μου, ο βασιλεύς των βασιλέων, 

κοιτάξτε τα έργα μου, ισχυροί κι απελπιστείτε!’’ 

Άλλο τίποτα δεν απομένει.
Γύρω από τη φθορά των κολοσσιαίων ερειπίων,
απέραντη, γυμνή, μόνη η έρημος, κι επίπεδη, απλώνεται μακριά.

Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ