Αυτά που ενώνουν τους εθνικοσοσιαλιστές με τους σοσιαλιστές του Λένιν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Βεβαίως το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης είναι το πιο γνωστό παράδειγμα. Και η αγάπη τους για την παρέμβαση το μονίμως επίκαιρο. Αλλά το πιο αστείο κοινό τους είναι ο κάλπικος πατριωτισμός τους για τον οποίον και οι δύο κομπάζουν στα ημιμαθή και φανατισμένα ακροατήρια τους.
Οι μεν μαρξιστές (του ΚΚΕ αρχικώς, και μετέπειτα ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ) αυτοπροβάλλονται ως οι μοναδικοί πατριώτες, αντιστασιακοί, και λοιποί βαρύγδουποι επιθετικοί προσδιορισμοί. Ναι, είναι πατριωτισμός να θες τα σύνορά σου να φτάσουν μέχρι τη Λαμία ή να συμφωνείς με τον Τίτο για τα Σκόπια. Ή να αντιλαμβάνεσαι την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ως δευτερεύον θέμα μπροστά στο μείζον της ανατροπής του αστικού συστήματος. Δεν αφορά την ελληνική πατρίδα αυτός ο πατριωτισμός αλλά κάποια άλλη, ωστόσο πρόκειται για λεπτομέρεια θα μου πεις, και θα έχεις και δίκιο.
Οι δε νεοναζί επίσης θεωρούν ότι είναι πατριώτες, και προς επίρρωσιν του ανδρισμού τους προβάλλουν τη σπουδαιότητα του Γεώργιου Παπαδόπουλου, αποκαλώντας τους εαυτούς τους ως ιδεολογικά του τέκνα. Ναι, είναι πατριωτισμός να μην θες να αγγίξεις ούτε "μία τρίχα από τα μαλλιά του Μακάριου" ενώ ξέρεις ότι είναι Ανθενωτικός και ότι σαμποτάριζε τον διπλό στόχο της ΕΟΚΑ, εμπλέκοντας ευθέως και τη Μόσχα στο ζήτημα εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, η οποία έπαιρνε σαφώς το μέρος της Τουρκίας. Το ότι ούτε αυτό αφορούσε το συμφέρον της ελληνικής πατρίδας, απλώς της προσθέτει μία ακόμη δόση ιστορικής ειρωνείας στην ατέλειωτη έκδοση των μεταπολιτευτικών της μύθων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου