Κράτος ίσον δύναμη, ίσον λιγότερη ελευθερία

Το ερώτημα πόσες εναλλακτικές πορείες δράσης διαθέτει ένα άτομο είναι φυσικά πολύ σημαντικό. Διαφέρει όμως από άλλα ερωτήματα όπως: Σε ποιο βαθμό μπορεί κάποιος να δράσει ακολουθώντας τα δικά του σχέδια και τις δικές του προθέσεις; Σε ποιο βαθμό είναι δικό του το πρότυπο της συμπεριφοράς του; Σε ποιο βαθμό η δράση του κατευθύνεται σε στόχους για τους οποίους ο ίδιος αγωνίζεται με επιμονή, και όχι σε αναγκαιότητες που δημιούργησαν άλλοι για να τον οδηγήσουν σε αυτό που οι ίδιοι θέλουν; Το αν κάποιος είναι ελεύθερος ή όχι δεν εξαρτάται από το φάσμα των επιλογών του, αλλά από το αν μπορεί να προσδοκά ότι θα διαμορω΄σει την πορεία της δράσης του σύμφωνα με τις δικές του τρέχουσες προθέσεις. Αν δεν μπορεί, τότε κάποιος έχει τη δύναμη να χειραγωγήσει έτσι τις συνθήκες ώστε να τον εξαναγκάσει να δράσει σύμφωνα με τη δική του βούληση και όχι του δρώντος. Έτσι η ελευθερία προϋποθέτει ότι το άτομο έχει μια κάποια διασφαλισμένη ιδιωτική σφαίρα, ένα σύνολο συνθηκών στο περιβάλλον του στις οποίες δεν μπορούν να παρέμβουν άλλοι. 

Φ. Χάγιεκ – Το Σύνταγμα της Ελευθερίας

Σοσιαλισμός και πατριωτισμός: Παραμύθι με όνομα

Αυτά που ενώνουν τους εθνικοσοσιαλιστές με τους σοσιαλιστές του Λένιν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Βεβαίως το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης είναι το πιο γνωστό παράδειγμα. Και η αγάπη τους για την παρέμβαση το μονίμως επίκαιρο. Αλλά το πιο αστείο κοινό τους είναι ο κάλπικος πατριωτισμός τους για τον οποίον και οι δύο κομπάζουν στα ημιμαθή και φανατισμένα ακροατήρια τους. 

Οι μεν μαρξιστές (του ΚΚΕ αρχικώς, και μετέπειτα ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ) αυτοπροβάλλονται ως οι μοναδικοί πατριώτες, αντιστασιακοί, και λοιποί βαρύγδουποι επιθετικοί προσδιορισμοί. Ναι, είναι πατριωτισμός να θες τα σύνορά σου να φτάσουν μέχρι τη Λαμία ή να συμφωνείς με τον Τίτο για τα Σκόπια. Ή να αντιλαμβάνεσαι την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ως δευτερεύον θέμα μπροστά στο μείζον της ανατροπής του αστικού συστήματος. Δεν αφορά την ελληνική πατρίδα αυτός ο πατριωτισμός αλλά κάποια άλλη, ωστόσο πρόκειται για λεπτομέρεια θα μου πεις, και θα έχεις και δίκιο.

Οι δε νεοναζί επίσης θεωρούν ότι είναι πατριώτες, και προς επίρρωσιν του ανδρισμού τους προβάλλουν τη σπουδαιότητα του Γεώργιου Παπαδόπουλου, αποκαλώντας τους εαυτούς τους ως ιδεολογικά του τέκνα. Ναι, είναι πατριωτισμός να μην θες να αγγίξεις ούτε "μία τρίχα από τα μαλλιά του Μακάριου" ενώ ξέρεις ότι είναι Ανθενωτικός και ότι σαμποτάριζε τον διπλό στόχο της ΕΟΚΑ, εμπλέκοντας ευθέως και τη Μόσχα στο ζήτημα εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, η οποία έπαιρνε σαφώς το μέρος της Τουρκίας. Το ότι ούτε αυτό αφορούσε το συμφέρον της ελληνικής πατρίδας, απλώς της προσθέτει μία ακόμη δόση ιστορικής ειρωνείας στην ατέλειωτη έκδοση των μεταπολιτευτικών της μύθων.

Η επιρροή της Ρωσίας στη μετά-σοβιετική εποχή

Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου κι έπειτα, η Ρωσία έχει εμπλακεί σε μία σειρά από στρατιωτικές διενέξεις οι οποίες έχουν δημιουργήσει κάποιες μόνιμες και επικίνδυνες «παγωμένες ζώνες»

Οι New York Times δημοσιεύουν ένα άρθρο στο οποίο αναφέρουν λεπτομερώς τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Μόσχας σε διεθνές επίπεδο, οι οποίες για τη Δύση κατά κανόνα κρίνονται ως επιθετικές. Το άρθρο δημοσιεύεται εν μέσω της πρόσφατης στρατιωτικής επιχείρησης στη Συρία, στο πλαίσιο της οποίας η Ρωσία βομβαρδίζει αντάρτες εκπαιδευμένους από τις ΗΠΑ προκειμένου να υποστηρίξει το καθεστώς του Σύρου Προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ. 

Αρχικώς επισημαίνεται ότι την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, το Κρεμλίνο είχε εισβάλει σε γειτονικές χώρες αλλά και σε χώρες που ήταν μακριά από τα σύνορά του όπως το Αφγανιστάν, η Κούβα, το Βιετνάμ και η Αγκόλα.

Η εξελισσόμενη στρατιωτική εκστρατεία του Βλαδίμηρου Πούτιν στη Συρία θα μπορούσε να ενταχθεί στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να επανακτήσει η Ρωσία το σοβιετικό της γόητρο. Σύμφωνα με τους NYT, η Ρωσία «ποτέ δεν έχασε την όρεξή της για άσκηση επιρροής μετά την πτώση του Σιδηρούν Παραπετάσματος.»

Ιδού τα πιο σημαντικά παραδείγματα ρωσικής επέμβασης στη μετά σοβιετική περίοδο:

Ουκρανία

Περίπου 8.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει έπειτα από τις σφοδρές συγκρούσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές από τη Μόσχα αντάρτες και τις κυβερνητικές δυνάμεις της Ουκρανίας. 

Η σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία είχε ξεκινήσει τον Φεβρουάριο του 2014 μετά το πραξικόπημα το οποίο η Μόσχα χρεώνει στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με δυτικές αναφορές, από την αρχή της σύγκρουσης, η Ρωσία έχει στα σύνορα με την Ουκρανία χιλιάδες στρατιώτες και ειδικό εξοπλισμό.

Αυτό το μήνα, η σύγκρουση μετεξελίχθηκε σε «παγωμένη» έπειτα και από τις διαπραγματεύσεις που έλαβαν χώρα ανάμεσα στους ηγέτες της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας, οι οποίες οδήγησαν σε μία σημαντική μείωση της έντασης στην περιοχή. Η ειρηνευτική συμφωνία αναμένεται να τεθεί σε πλήρη εφαρμογή στο τέλος αυτού του έτους. 

Κριμαία 

Οι αυτονομιστές στην Κριμαία οργάνωσαν ένα δημοψήφισμα τον Μάρτιο του 2014 στο οποίο η πλειοψηφία των κατοίκων αποφάσισαν ότι επιθυμούν να τεθούν υπό τον έλεγχο της Μόσχας. Ως εκ τούτου η Ρωσία προσάρτησε από την Ουκρανία την περιοχή, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή κυρώσεων από την μεριά της Δύσης αλλά και την πυροδότηση βίας στην περιοχή. Υπήρξε η πιο σφοδρή αντιπαράθεση ανάμεσα στην Δύση και τη Ρωσία από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, η ζωή είναι πολύ δύσκολη στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Οι κάτοικοι λένε ότι η ελευθερία του λόγου και του συναθροίζεσαι έχει πρακτικώς εξατμιστεί ενώ η κρατική διαφθορά και οι κυρώσεις έχουν κρατήσει την Κριμαία απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. 

Νότια Οσετία και Αμπχαζία

Αυτές οι απομονωμένες περιοχές της Γεωργίας διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αλλά παρέμειναν πολιτικά και οικονομικά εξαρτημένες από τη Ρωσία. Οι ηγέτες της Γεωργίας κατηγορούν τη Ρωσία για παρέμβαση με σκοπό να κρατήσει τη χώρα τους μακριά από τη Δύση, ωστόσο η Μόσχα έχει περιγράψει την πολιτική της ως προσπάθεια να υπερασπιστεί τις περιοχές αυτές από την καταπιεστική διακυβέρνηση της Γεωργίας. Η Νότια Οσετία είχε εμπλακεί σε τρεις πολέμους με τη Γεωργία, το 1991, το 2004 και το 2008. Στην πιο πρόσφατη σύρραξη, η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο στη Γεωργία βοηθώντας τις δυνάμεις της Νότιας Οσετίας να κερδίσουν τον έλεγχο της περιοχής μετά από πέντε ημέρες σύγκρουσης. Μετά τον πόλεμο, η Ρωσία αναγνώρισε και την Νότια Οσετία και Αμπχαζία ως ανεξάρτητες χώρες. Πέρσι, η Ρωσία υπέγραψε με την Αμπχαζία μια συμφωνία η οποία δίνει στη Μόσχα τον κυρίαρχο ρόλο στον στρατό και την οικονομική της διαχείριση, ενώ προβλέπει και τη δημιουργία κοινής στρατιωτικής δύναμης. 

Μπλέξιμο στη Συρία καθώς Ρώσοι χτυπούν αντάρτες εκπαιδευμένους από τη CIA

Associated Press

Σύροι Αντάρτες που έχουν εκπαιδευτεί από τη CIA και οι οποίοι είχαν αρχίσει να ασκούν σοβαρή πίεση στον πρόεδρο της Μπασάρ Άσσαντ και στις δυνάμεις του, βομβαρδίζονται πλέον από τη Ρωσία. Οι ελπίδες να διασωθούν από τους Αμερικανούς υποστηρικτές τους είναι ελάχιστες, σύμφωνα με αξιωματούχους των ΗΠΑ. 

Από την περασμένη εβδομάδα, η Ρωσία στο πλαίσιο των αεροπορικών επιθέσεων έχει στοχεύσει συγκεκριμένα εναντίον ομάδων που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ καθώς και ομάδες της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης, σε μια συγκεκριμένη απόπειρα να τους αποδυναμώσει, όπως αναφέρουν οι αξιωματούχοι. Η κυβέρνηση Ομπάμα όμως έχει πρακτικώς τα χέρια της δεμένα και πλέον δεν μπορεί να υπερασπιστεί εκείνους που μυστικά εξόπλισε και εκπαίδευσε. 

Οι Ρώσοι "γνωρίζουν τους στόχους τους, και έχουν αναπτύξει μία εξελιγμένη ικανότητα να αναγνωρίζουν την κατάσταση στο πεδίο της μάχης", αναφέρει ο Ρεπουμπλικάνος Mike Pompeo, μέλος της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής, ο οποίος πολύ προσεκτικά απέφυγε να επιβεβαιώσει ότι επρόκειτο για απόρρητο πρόγραμμα. Και προσθέτει: "Βομβαρδίζουν σε περιοχές που δεν συνδέονται με τον Ισλαμικό Κράτος.

Σημειώνεται ότι οι υπόλοιποι αξιωματούχοι μίλησαν υπό καθεστώς ανωνυμίας καθώς δεν εξουσιοδοτούνται να συζητήσουν για το θέμα δημοσίως. 

H CIA ξεκίνησε μία μυστική υπηρεσία το 2013 με σκοπό να εξοπλίσει, να χρηματοδοτήσει και να εκπαιδεύσει τη μετριοπαθή αντιπολίτευση του Άσαντ. Από τότε υπολογίζεται, ότι η CIA έχει εκπαιδεύσει περίπου 10.000 μαχητές, αν και ο αριθμός εκείνον που μάχονται με τις λεγόμενες μετριοπαθείς δυνάμεις είναι ασαφής. 

Αυτή η επιχείρηση ήταν ξεχωριστή από εκείνη που είχε αναλάβει ο αμερικανικός Στρατός ο οποίος εκπαίδευε στρατιώτες πρόθυμους να χτυπήσουν αποκλειστικά το Ισλαμικό κράτος. Εκείνο το πρόγραμμα κρίθηκε τελικώς αποτυχημένο, και την Παρασκευή το υπουργείο Αμύνης ανακοίνωσε ότι το εγκαταλείπει, επιλέγοντας τελικώς να εξοπλίζει τις εκεί ομάδες προκειμένου να πολεμούν το IK. 

Για χρόνια αυτή η απόπειρα της CIA ήταν καταποντισμένη, σε σημείο το περασμένο καλοκαίρι να προταθεί από κάποια μέλη του Κογκρέσου η διακοπή της χρηματοδότησής του. Από τους αντάρτες που είχαν την υποστήριξη της CIA κάποιοι αιχμαλωτίστηκαν, και άλλοι αυτομόλησαν σε εξτρεμιστικές ομάδες. Το μυστικό πρόγραμμα της CIA υπήρξε ο μοναδικός δρόμος για τις ΗΠΑ προκειμένου να χτυπήσουν τον Άσαντ σε στρατιωτικό επίπεδο. 

Δημοσίως ωστόσο, οι ΗΠΑ επικέντρωναν τις προσπάθειές τους πολεμώντας το IΚ και προτρέποντας το καθεστώς Άσαντ να αποχωρήσει από την εξουσία εκουσίως. 

"Το 60-80% των αμερικανικών όπλων κατέληξαν στην Αλ-Κάιντα και τους συμμάχους της", αναφέρει ο Joshua Landis, ειδικός σε θέματα Συρίας στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα. 

Ωστόσο τους τελευταίους μήνες, οι ομάδες που υποστηρίζονταν από τη CIA, πολεμώντας εναντίον εξτρεμιστών, είχαν αρχίσει να σημειώνουν πρόοδο, στα νότια και τα βορειοδυτικά μέρη της χώρας, σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει Αμερικανός αξιωματούχος. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, αντάρτες που είχαν την υποστήριξη της CIA, κατέλαβαν έδαφος στην πειδιάδα του al-Ghab, καθώς και στα βορειοδυτικά της Συρίας στις περιοχές Idlib και Hama. 

Η πεδιάδα είναι ένα φυσικό σύνορο ανάμεσα στις περιοχές που ελέγχουν οι Σουνίτες και οι Αλεβίτες οι οποίοι είναι πιστοί στον Άσαντ. Η κατάληψή της θεωρήθηκε δικαίως ως μία εξαιρετικά σημαντική πρόοδος για την αποδυνάμωση των Αλεβιτών. 

Αυτές οι νίκες, και όχι μόνο, είχαν θέσει την πρωτεύουσα, Δαμασκό, σε σοβαρό κίνδυνο, επισημαίνουν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι. 

Ωστόσο τις τελευταίες ημέρες, οι αεροπορικές επιθέσεις της Μόσχας, χτύπησαν αυτές τις ομάδες σε εκείνη την περιοχή, σύμφωνα και με τα όσα υπογραμμίζει το Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου, ένα αμερικανικό think tank το οποίο παρακολουθεί στενά την κατάσταση. 

Εκτιμάται ότι οι ρωσικές βόμβες και οι πύραυλοι, επιτέθηκαν σε κτίρια τα οποία σχετίζονταν με τη μετριοπαθή αντιπολίτευση της Συρίας. Παρόλα αυτά, οι Ρώσοι αξιωματούχοι επιμένουν ότι βομβαρδίζουν στρατιωτικούς στόχους του Ισλαμικού κράτους, και άλλων τρομοκρατών.

Η θέληση της Ρωσίας να αναδυθεί εκ νέου σε μία ηγέτιδα δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ένα κίνητρο που τον οδήγησε στις επιθέσεις. Ένα δεύτερο είναι ο περιορισμός του IΚ, μιας οργάνωσης η οποία περιλαμβάνει χιλιάδες Τσετσένους πολεμιστές, οι οποίοι αποτελούν απειλή για τη Μόσχα. Ωστόσο, αξιωματούχοι αναλυτές εκτιμούν ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις είναι επειδή η θέση του Άσαντ είχε αρχίσει να γίνεται εξαιρετικά επισφαλής, όπως επισημαίνει και ο Ρεπουμπλικάνος Jim Himes, επίσης μέλος της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής. 

Η κυβέρνηση Ομπάμα πλέον, παλεύει για να δώσει μία αποτελεσματική απάντηση στις ρωσικές κινήσεις, αλλά λίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ μπορούν να προστατεύσουν αποτελεσματικά τους μυστικούς συμμάχους τους, καθώς περαιτέρω ανάμειξη από αέρος θα καταστήσει την κατάσταση ακόμα πιο προβληματική, δεδομένης και τη απολύτως ενεργούς ρωσικής δέσμευσης έναντι του Άσαντ και των επιδιώξεων του Πούτιν.