Γιατί η Ρωσία υποχώρησε στη συμφωνία του Ιράν - τα ανταλλάγματα της Ουκρανίας

Η επικρατούσα άποψη στα ελληνικά ΜΜΕ και τους σχολιαστές αυτών στο facebook και το twitter όταν έγινε η εισβολή στην Ουκρανία, ήταν πως κατά βάση η ευθύνη (γενικά και αόριστα) ανήκε στη Δύση, και ειδικότερα στην Βικτόρια Νούλαντ, και τον Τζον Μακέην. Ήταν η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ δηλαδή η οποία με τη συνδρομή των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης, έκανε -υποτίθεται- ένα "βελούδινο πραξικόπημα" ανατρέποντας μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, σε μία κίνηση που πάντως έδωσε το καλύτερο βούτυρο στο ψωμί του Ρώσου προέδρου προκειμένου να στείλει τα τανκς με πρόσχημα τη δήθεν προστασία μειονοτήτων. Στο άρθρο ωστόσο του Jamestown Foundation και του Vladimir Socor, διαβάζουμε πώς ακριβώς η Δύση, με βασικό πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ και την κα Νούλαντ προσωπικά, η οποία είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του συνόλου της ουκρανικής Βουλής, πίεζαν συνεχώς και πέτυχαν τελικώς να εγκριθεί ένα Σύνταγμα που θέτει εν αμφιβόλω την κυριαρχία και της υπόλοιπης Ουκρανίας, προς όφελος της Ρωσίας.

Τι προβλέπεται στη συγκεκριμένη συνταγματική αναθεώρηση; Το βασικό της σκέλος έχει να κάνει με την εφαρμογή της συμφωνίας του Μινσκ και το καθεστώς των περιοχών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ της ανατολικής Ουκρανίας, τα οποία ελέγχονται στο μεγαλύτερο μέρος τους από φιλορώσους αυτονομιστές. Πιο συγκεκριμένα, η Ουκρανία με βάση αυτή τη συμφωνία υποχρεώνεται να κάνει ένα είδος "αποκέντρωσης", μία αναδιανομή εξουσίας προς όφελος των περιφερειών. 
Επίσης, η Ουκρανία υποχρεώνεται να χορηγήσει αμνηστία στους αυτονομιστές των συγκεκριμένων εμπόλεμων περιοχών, το δικαίωμα να διατηρούν τις δικές τους δυνάμεις ασφαλείας ("Λαϊκή Αστυνομία") καθώς και το δικαίωμα του να αποφασίζουν από κοινού με τις δικαστές και εισαγγελείς της χώρας. 

Επιπλέον, το σύνταγμα το οποίο προώθησε η Δύση, υποχρεώνει την Ουκρανία να χρηματοδοτεί στο εξής αυτές τις περιοχές. Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη συνταγματική αναθεώρηση δίνει πλήρη νομιμοποίηση στο καθεστώς των κατεχόμενων περιοχών. Γερμανία και Γαλλία με Μέρκελ και Ολάντ είχαν προσπαθήσει να πείσουν την Ουκρανία προκειμένου να αποδεχτεί τους όρους της Ρωσίας, ωστόσο τα ουσιαστικά αποτελέσματα τα πιστώνεται κατά κύριο λόγο η διπλωματική αντιπροσωπεία των ΗΠΑ και η κυβέρνηση Ομπάμα. 

Και κάπως έτσι γίνεται τώρα σαφές, γιατί οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης αρνούντο πεισματικά να στείλουν όπλα στην Ουκρανία, αφήνοντάς την να παλεύει κυριολεκτικά μόνη. Σύμφωνα με το Jamestown, οι Αμερικανοί έδωσαν στη Ρωσία το πλεονέκτημα πάνω στην Ουκρανία, προκειμένου να λάβουν από τον Πούτιν ανταλλάγματα στη Μέση Ανατολή και τα εκεί μέτωπα. Και εδώ μάλλον θα ταίριαζε με απόλυτη ειρωνεία η φράση της ίδιας της Χίλαρι Κλίντον, τέως υπουργού Εξωτερικών επί κυβέρνησης Ομπάμα και υποψήφιας Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών: "Δεν μπορείς να αφήνεις να κυκλοφορούν ελεύθερα τα φίδια στην πίσω αυλή σου, πιστεύοντας ότι δεν θα σε δαγκώσουν τελικά κάποια στιγμή." Όπου πίσω αυλή των ΗΠΑ, βλέπε, παραδοσιακά, Ανατολική Ευρώπη. 

H συμφωνία με το Ιράν και η εξάρτηση από την Κίνα 

Σύμφωνα με το Brookings Institution η Ρωσία έκανε την τελευταία στιγμή πίσω και δέχθηκε τη συμφωνία με το Ιράν, παρόλο αναμένεται να έχει κόστος στο ενεργειακό της χάρτη δεδομένου ότι το Ιράν θα δει τις εξαγωγές πετρελαίου του να διπλασιάζονται. Ωστόσο αναγκάστηκε να κάνει πίσω επειδή, όντας απομονωμένη από τη Δύση, η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να παραμένει εξαρτημένη από την Κίνα. H οποία Κίνα είναι η μεγάλη νικήτρια της συμφωνίας των 5+1 καθώς το άνοιγμα της αγοράς του πετρελαίου και ο ανταγωνισμός που θα προκύψει με τη Σαουδική Αραβία θα ρίξει τις τιμές, κάτι που συμφέρει ιδιαίτερα τη χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου που στερείται ενεργειακών αποθεμάτων. Σε αυτό το βίντεο μπορεί να δει κανείς δύο επιπλέον λόγους για τους οποίους η Κίνα μπορεί να πανηγυρίζει από τη συμφωνία.

You forget the past days, when our sleep was kind

Politico: Οι ΗΠΑ πρέπει να γίνουν πιο σκληρές με τη Ρωσία άμεσα

Του Michael O'Hanlon

Ούφα, 10 Ιουλίου 2015 - Ο Πρόεδρος Πούτιν κατά τη διάρκεια συνάντησής του με τον Πρωθυπουργό της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Πακιστάν στο πλαίσιο της Συνόδου των BRICS/SCO // Getty

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία κρίσιμη συγκυρία σε ό,τι αφορά τη σύγκρουση στην Ουκρανία και τη σχέση της Δύσης με τη Ρωσία γενικότερα. Αν και η συγκρατημένη πολιτική του προέδρου Ομπάμα έναντι της Ρωσίας ήταν μέχρι ενός σημείου σοφή, εντούτοις η τάση της Ουάσιγκτον να αναβάλει επ' αόριστον την αντιμετώπιση του θέματος δεν θα μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση σημαντικά. Όπως θεαματικά αποτελέσματα αλλαγής πολιτικής δεν θα πρέπει να αναμένονται ούτε μετά την προεδρική εκλογή τον Νοέμβριο του 2016, καθώς ο νέος πρόεδρος αν και πιθανότατα θα είναι πιο σκληρός έναντι του Πούτιν σε σχέση με τον Ομπάμα, και πάλι δεν θα έχει τον χρόνο να αντιμετωπίσει μία κατάσταση που θα βρει μπροστά του. 

Ενδεικτικά της κρισιμότητας των καιρών είναι και τα όσα ανέφερε ο νέος αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων ο οποίος σε ακρόασή του από τη Γερουσία την περασμένη εβδομάδα, εξέφρασε την άποψη ότι η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη απειλή την οποία αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ στο επίπεδο της εθνικής τους ασφάλειας.

Πιο συγκεκριμένα, ο στρατηγός Τζόζεφ Ντάνφορντ, στρατηγός του Σώματος των Πεζοναυτών των ΗΠΑ, είπε χαρακτηριστικά: "Αν θέλετε τη γνώμη μου για το ποια χώρα αποτελεί υπαρκτή απειλή εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, θα σας έλεγα ότι αυτό είναι η Ρωσία... Αν κοιτάξει κανείς τη συμπεριφορά της, δεν υπάρχει τίποτα πάνω της που να μην είναι ανησυχητικό."

Στο μεταξύ, η τρέχουσα κρίση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη -που κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να λήξει σύντομα, αν λήξει και ποτέ-, αναμένεται ότι θα υπονομεύσει περαιτέρω τη συνοχή της Ευρώπης προκαλώντας της εσωτερικό ζήτημα, κάτι που θα επιτρέψει στον Πούτιν να ανασάνει καλύτερα. Ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, έτσι θα νομίζει ο ίδιος. 

Στο πρόσφατο γκάλοπ του PEW (Pew Research Center) το οποίο διεξήχθη σε κράτη-"κλειδιά" του ΝΑΤΟ, και δημοσιεύθηκε στις 10 Ιουνίου, μπορεί να διαπιστώσει κανείς πως αν και η Δύση έχει σημαντικά πλεονεκτήματα έναντι της Ρωσίας, έχει και σοβαρές αδυναμίες. Ειδικότερα, από τη δημοσκόπηση γίνεται γνωστό πως η πλειονότητα των πολιτών των δυτικών κρατών, δεν θα ήταν θετικοί ως προς μία στρατιωτική απάντηση κατά της Ρωσίας σε μία ενδεχόμενη επίθεση της εναντίον ενός κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ. Κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο V της ιδρυτικής διακήρυξης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας -υπογεγραμμένη στην Ουάσιγκτον το 1949-, σύμφωνα με το οποίο μία επίθεση σε ένα μέλος της, ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον ολόκληρης της Συμμαχίας. 

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως οι χάκερς του Πούτιν, εκτός από την Ουκρανία, έχουν πιάσει δουλειά και στη Λετονία και την Εσοθνία, πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους, και από το 2004 ανήκουν στο ΝΑΤΟ. Καθένα από αυτά τα κράτη έχουν σημαντικά ποσοστά Ρωσόφωνων στους πληθυσμούς τους, γεγονός το οποίο θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί η Μόσχα ξανά προκειμένου να τους επανενώσει με τη μητέρα-πατρίδα. Καθένα από αυτά τα κράτη βρίσκεται πολύ μακριά (και ανατολικά) του ΝΑΤΟ με αποτέλεσμα μία στρατιωτική επιχείρηση άμυνας να καθίσταται σχετικά δύσκολη. Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι αν αυτές οι περιοχές της Δυτικής Συμμαχίας, αλλά και άλλες όπως η Πολωνία, είναι ευάλωτες έναντι μίας πιθανής Ρωσικής επιθετικότητας.

Κάποια χρήσιμα συμπεράσματα από την έρευνα του PEW:

• Πέντε από οκτώ μέλη του ΝΑΤΟ που ρωτήθηκαν (Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Ιταλία και Γερμανία) είναι αντίθετα ως προς το να σταλεί στρατιωτικός εξοπλισμός στην Ουκρανία προκειμένου να υπερασπίσει τον εαυτό της 
• Οι χώρες του ΝΑΤο παραμένουν κάτι παραπάνω από πρόθυμες να επιβάλουν ποινές εναντίον της Ρωσίας για τη συμπεριφορά της. Αυτό ισχύει για όλες τις χώρες της Συμμαχίας στις οποίες έγινε η έρευνα, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, του κράτους που είναι πιο κοντά στη Ρωσία από όλα τα άλλα 
• Ειδικότερα, αν και το μόλις το 38% των Γερμανών θα ήθελε μία στρατιωτική απάντηση σε μια υποθετική στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας σε μέλος του ΝΑΤΟ, μόλις το 29% θα ήθελε χαλάρωση των κυρώσεων. Έτσι εξηγείται και γιατί η ΕΕ επέβαλε εκ νέου κυρώσεις εναντίον της Μόσχας, έχοντας μάλιστα την υποστήριξη και της Ελλάδας 
• Ο Πούτιν παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής στη Ρωσία με ποσοστά που αγγίζουν το 90%. Επιπροσθέτως οι Ρώσοι κατηγορούν τη Δύση, και την πτώση στις τιμές του πετρελαίου για τις οικονομικές του δυσκολίες, χωρίς να προσάπτουν καμία κατηγορία στην κυβέρνησή τους και τις πολιτικές της 
• Οι περισσότεροι Ρώσοι πιστεύουν ότι η ανατολική Ουκρανία, με τις τρέχουσες συγκρούσεις της, δεν θα πρέπει να παραμείνει μέρος της Ουκρανίας αλλά να γίνει είτε ανεξάρτητο κράτος είτε να ενωθεί με τη χώρα τους 

Τι πρέπει να γίνει

• Οι ΗΠΑ και τα υπόλοιπα μέλη του ΝΑΤΟ θα πρέπει να υιοθετήσουν την πρόσφατη πρόταση του Πενταγώνου σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να σταλούν κάποιες διακριτικές ποσότητες εξοπλισμού στα πιο ανατολικά σημεία της συμμαχίας
• Οι κυρώσεις θα πρέπει να παραμείνουν και οι συμφωνίες του Μινσκ να εφαρμοστούν
• Η Δύση θα πρέπει να προχωρήσει σε μία νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στη Κεντρική Ευρώπη που θα αφορά τα κράτη που δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ, την ασφάλεια των οποίων θα πρέπει να εγγυηθεί και η ίδια η Ρωσία, αν ο Πούτιν επιθυμεί χώρες όπως η Ουκρανία να κάνουν πίσω σε μία ενδεχόμενη αίτησή τους για ένταξη στη Δυτική Συμμαχία.

Never care for what they know

Ο Ψυχρός Πόλεμος, η 17Ν, το RISI και η ελληνική κυβέρνηση

Είναι ο Πούτιν μαριονετίστας της Ελλάδας; The Daily Beast 

Εκτός και αν η Αθήνα παρουσιάσει στους εταίρους της μία αναθεωρημένη και σοβαρή πρόταση, η έξοδος από την Ευρωζώνη καθίσταται ολοένα και πιο πιθανή. Παρόλο που αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει οικονομική αστάθεια στην Ευρώπη και κραδασμούς και εκτός των τειχών της, υπάρχει μία χώρα που θα μπορούσε να βγει κερδισμένη από αυτή την κρίση. 

Πρόκειται για τη Ρωσία. Προς κανενός την έκπληξη, τουλάχιστον όχι εκείνων που παρακολουθούν το πόσο επίμονα ο Βλάδιμηρ Πούτιν προσπαθεί να υπονομεύσει τις προσπάθειες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η Μόσχα αποβλέπει σε κέρδη από την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας. 

Το πρωί μετά το δημοψήφισμα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συνομίλησε με τον Πούτιν. Αυτό συνέβη μία ολόκληρη μέρα πριν συνομιλήσει με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Οι στενές σχέσεις Αθήνας-Μόσχας δεν αποτελούν κάποια καινούρια είδηση καθώς δεν ήταν ποτέ κρυφές. Η πρώτη επαφή που είχε άλλωστε σε διπλωματικό επίπεδο μόλις ανέλαβε πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας ήταν με τον πρέσβη της Μόσχας στην Ελλάδα -όχι με κάποιον από χώρα της ΕΕ, ούτε του ΝΑΤΟ. 

Όπως άλλωστε δεν ήταν ποτέ κρυφή ούτε και η συμπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ για τις απόψεις του Πούτιν για τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και μιας ευέλικτης αντιαμερικάνικης και αντί-ΝΑΤΟ στάσης εμπλουτισμένης με αρκετές δόσεις "αντι-ιμπεριαλιστικής" ρητορικής. Αν και ο ακροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ εκ πρώτης όψεως δεν θα είχε πολλά να μοιραστεί σε επίπεδο συνεργασίας με την συντηρητική, παραδοσιακή κυβέρνηση του Πούτιν, εντούτοις οι κοινές τους αντιδυτικές αξίες μιλούν από μόνες τους. Οι ισχυροί σύνδεσμοι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Μόσχα δεν είναι καινούριοι. Η ιδεολογική αρμονία έχει "κουμπώσει" από συμφωνίες χρήματος στα παρασκήνια. Άλλωστε, αρκετό καιρό πριν η νέα κυβέρνηση αναλάβει τη διαχείριση της χώρας, στελέχη του κόμματος είχαν συχνές συζητήσεις με κορυφαίους Ρώσους αξιωματούχους καθώς και με ακροδεξιούς θεωρητικούς όπως ο Alexander Dugin, ένα νεοφασίστα ιδεολόγο που αποτελεί κατά διαστήματα συνομιλητή του Κρεμλίνου. 

Τα αντιευρωπαϊκά και αντιαμερικάνικα συναισθήματα της Ελλάδας δεν συναντώνται σε καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ σε τέτοιο βαθμό. Το ότι η Αθήνα εντάσσεται όλο και πιο πολύ στην τροχιά της Μόσχας, είναι μία πραγματικότητα, που βρίσκεται σε συνάρτηση και με τις προσχηματικές της σχέσεις σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο με τη Δύση. 

"Για την Αθήνα το ΝΑΤΟ υπάρχει κυρίως σε επίπεδο ασκήσεων επί χάρτου", αναφέρει αξιωματούχος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας ο οποίος υποστηρίζει ότι στα κεντρικά γραφεία, οι Έλληνες εκπρόσωποι αντιμετωπίζονται με αυξανόμενη καχυποψία. Πολλοί είναι αυτοί στο ΝΑΤΟ που φοβούνται ότι οι Έλληνες διαρρέουν απόρρητες πληροφορίες στη Μόσχα. Πρόσφατα, η Συμμαχία έκανε ένα γερό ξεκαθάρισμα Ρώσων συνδέσμων στις Βρυξέλλες που δεν έκρυβαν ιδιαίτερα ότι δουλεύουν ως κατάσκοποι της Μόσχας, και τώρα υπάρχει διάχυτος ο φόβος πως το Κρεμλίνο θα μπορούσε να διορθώσει αυτή τη ζημιά χάρη στην ελληνική βοήθεια. 

Παρόλο που είναι πρόωρο να υποθέσει κανείς πως η Ελλάδα θα μπορούσε να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ μιας και αποκομίζει ακόμα οφέλη και από τις δύο συνεργασίες, είναι βέβαιο πως έχει έρθει η ώρα να αναρωτηθεί κανείς για τις πραγματικές συμπάθειές της. Η σχέση Ελλάδας-Μόσχας είναι υπαρκτή και εκτείνεται πέρα από την κοινή ορθόδοξη πίστη, που στηρίζεται σε διάφορους παιάνες για το εδώ και καιρό νεκρό Βυζάντιο. 

Αν και σπανίως συζητείται ανοιχτά, η ανάμειξη των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών στη σύγχρονη Ελλάδα παίζει έναν σημαντικό ρόλο. Εξάλλου, η Ελλάδα αποτελούσε πάντα πρόσφορο έδαφος για τους κατασκόπους του Κρεμλίνου. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ εκτός από την Ελλάδα δεν διατηρούσε στην επικράτειά της πράκτορες της KGB προσφέροντάς τους μάλιστα τέτοιο βαθμό ατιμωρησίας, ενώ την ίδια ώρα σοβιετικοί κατάσκοποι διείσδυαν αρκετά βαθιά στην πολιτική σκηνή της χώρας και την κοινωνία. 

Επί Πούτιν, τέτοιες μυστικές επιχειρήσεις αποκαταστάθηκαν σε σημείο να απολαμβάνουν μια ελευθερία που δεν είχαν ούτε καν τη σοβιετική εποχή. Σύμφωνα με Δυτικούς αξιωματούχους, από τότε που ανέλαβε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ η ήδη υπαρκτή διείσδυση Ρώσων μυστικών (συνήθως ως διπλωμάτες) στην Ελλάδα έχει αναβιώσει. Φιλικές συναντήσεις ανάμεσα σε Έλληνες αξιωματούχους και εκπροσώπους των SVR και GRU, τη ρωσική μυστική υπηρεσία του Στρατού, έχουν επισημανθεί από το ΝΑΤΟ, και έχουν υπάρξει αντικείμενο συζήτησης και ανησυχίας στις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον και ακόμα παραπέρα. 

Και δεν είναι κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να κρατήσει ιδιαιτέρως κρυφό. Ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, αμέσως μετά την επίσκεψή του στη Μόσχα, υπέγραψε μνημόνιο κατανόησης μεταξύ του δικού του Ινστιτούτου Γεωπολιτικών Μελετών και του ομολόγου του στη Μόσχα, το Ρωσικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Ερευνών, γνωστό και ως RISI. To RISI δεν είναι ένα απλό think tank. Επικεφαλής του είναι ο Leonid Reshetnikov, ένας αξιωματούχος καριέρας της KGB που πήρε σύνταξη ως υποστράτηγος, και τώρα είναι επικεφαλής του Ινστιτούτου, το οποίο λειτουργεί ως ημικυβερνητικό-ημιΜΚΟ, καθώς και ως "βιτρίνα" του απέραντου μηχανισμού πληροφοριών του Πούτιν. Επισήμως, το RISI δεν ανήκει πλέον στη SVR, αφού υπάγεται αποκλειστικά στην προεδρία της Ρωσίας, αλλά στην πραγματικότητα καμία δυτική μυστική υπηρεσία δεν πιστεύει ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι αληθής. 

Ο Reshetnikov, πρώην κομμουνιστής και πλέον αφοσιωμένος στρατηγός και ορθόδοξος Χριστιανός, είναι κοντά στον Πούτιν και ένας από τους πλέον σημαντικούς διαμορφωτές γνώμης του Κρεμλίνου σε ό,τι αφορά θέματα κατασκοπείας. Μιλάει Ελληνικά και Σέρβικα και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις ρωσικές επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, οι οποίες παρουσιάζουν σημαντική κινητικότητα τους τελευταίους μήνες. Στα ταξίδια του πάντως στη ΝΑ Ευρώπη φροντίζει και καταγγέλλει τον δυτικό "ιμπεριαλισμό" με τις φωτογραφίες του μαζί με εξέχοντες ορθόδοξους ιερείς να γεμίζουν τα τοπικά ΜΜΕ που τον εξυμνούν. 

Και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πάντως έχει επισκεφθεί τα κεντρικά του RISI, κάνοντας τους εταίρους του στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ να αισθάνονται περίεργα. Όπως θα το έθετε κι ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος μυστικών υπηρεσιών: "Πάντα είχαμε τις αμφιβολίες μας για τους Έλληνες, αλλά σήμερα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από ό,τι ήταν επί Ψυχρού Πολέμου. Οι Ρώσοι διατηρούν ήσυχα τον πρώτο ρόλο".

Ανενεργός αξιωματούχος της CIA με πολυετή πείρα στις ελληνικές υποθέσεις συμπληρώνει από τη μεριά του: "Οι Έλληνες είναι μαζί μας μόνο σε τεχνικό επίπεδο." Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ ποτέ δεν εμπιστεύτηκαν σε βάθος τους Έλληνες, με τις αμφιβολίες του Λάνγκλεϊ να χρονολογούνται από το 1975 οπότε και δολοφονήθηκε ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα, Richard Welch. Αν και το αρχηγείο της υπηρεσίας είχε κατηγορήσει για τον θάνατο του Welch τον Phil Agee, έναν πρώην πράκτορα που δούλευε για την Κούβα και τους Σοβιετικούς -κάτι σαν τον Ed Snowden της δεκαετίας του '70- ήταν κάτι παραπάνω από προφανές πως η Αθήνα ποτέ δεν ήταν πρόθυμη να πιάσει τους δολοφόνους του. Όπως δεν ήταν πρόθυμη να πιάσει τους δολοφόνους του ναυάρχου Bill Nordeen, διπλωματικού ακόλουθου στην Αθήνα, που δολοφονήθηκε από τρομοκράτες το 1988.

Οι σχέσεις μεταξύ μυστικών υπηρεσιών Αμερικής και ελληνικών υπηρεσιών ασφαλείας έχουν υποφέρει για χρόνια, και τα πράγματα γίνονται ξανά δυσάρεστα. "Είμαστε στο σημείο μηδέν", επισημαίνει με θλίψη ένας πρώην αξιωματούχος της CIA. "Είναι όπως τον παλιό καιρό, τότε που ούτε εμείς εμπιστευόμασταν τους Έλληνες, ούτε κι εκείνοι όμως εμάς. Μόνο που τώρα είναι στη μέση και ο Πούτιν."

Ο χρόνος θα δείξει αν η Ρωσία μπορεί να αποσπάσει μία στρατηγική νίκη στην Ελλάδα και το αναδυόμενο χάος της. Αλλά είναι αμφίβολο πλέον αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρύβει τους δεσμούς του με το Κρεμλίνο, κυρίως σε ό,τι αφορά το επίπεδο μυστικών υπηρεσιών, τα οποία προκαλούν πονοκέφαλο μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Είναι ώρα να χάσει ο Πούτιν.

Παιχνίδι για μεγάλα παιδιά...

Ο Ντόναλντ Τουσκ είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Είναι πολιτικός. Αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι ότι είναι Πολωνός. Οι Πολωνοί είναι οι καλύτεροι, ή τουλάχιστον από τους καλύτερους φίλους-σύμμαχους των ΗΠΑ σήμερα. Και φανατικοί αντί-Πουτινικοί. Σήμερα, ενώ γινόταν το σώσε στο Ευρωκοινοβούλιο, κάποια στιγμή δήλωσε κάτι που ξέφυγε από τα συνήθη οικονομικά: "Το Grexit θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην Ευρώπη και σε επίπεδο γεωπολιτικής."

Από την άλλη, πάλι σήμερα, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Βαλς, τουίταρε στα ελληνικά πως "η Ελλάδα είναι Ευρώπη" και πως "η Γαλλία αρνείται την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΖ". Τι θα πει αρνείται; Δηλαδή χθες τη δεχόταν;

Κυριακή κοντή γιορτή, αλλά μέχρι τότε προσωπικά θα συνεχίζω να πιστεύω ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παίζει μέχρι τελευταία στιγμή την τύχη της χώρας κυριολεκτικά στα ζάρια, ποντάροντας στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς που αλλάζουν με ρυθμούς που δεν τους αντιλαμβανόμαστε πάντα. Έχει πάρει απόφαση να φύγει από το γερμανικό γόρδιο δεσμό που δένει το σαθρό μεταπολιτευτικό σύστημα (καλώς) αλλά δεν έχει ιδέα για το πού θέλει να πάει (κάκιστα). Ή μάλλον για την ακρίβεια, δεν είναι ότι δεν έχει ιδέα, αλλά ότι νομίζει πως μπορεί να πάει όπου θέλει, και όπως θέλει, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες για τη χώρα και το μέλλον της. Θέλει να πάει στη Ρωσία και στην τράπεζα των BRICS, αλλά θέλει να αποτελεί θέλγητρο και για τις ΗΠΑ. Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο, για τους δικούς τους λόγους, μας θέλουν βασικά χρεοκοπημένους, αλλά επίσης ότι και οι δύο έχουν σοβαρά ανοιχτά θέματα. Για παράδειγμα η Ρωσία που έχει και κουβαλάει τους δικούς της γόρδιους ολιγαρχικούς δεσμούς και όχι μόνο, έχει τον γνωστό της αυταρχισμό τον οποίο πολύ ζηλεύει η συγκυβέρνηση και ήδη εφαρμόζει, όπως και έναν γνωστό ιμπεριαλισμό που αναθερμένεται με όρους ψυχροπολεμικούς. Οι ΗΠΑ από την άλλη έχουν μία κάπως περίπλοκη εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή, την ώρα που το ISIS μέσω Τουρκίας μεσουρανεί χωρίς να είναι ξεκάθαρο μέχρι τώρα πώς ακριβώς θέλει να το αντιμετωπίσει η υπερδύναμη, ενώ ο συνδυασμός με τη μεταναστευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στα ελληνικά νησιά δεν σε αφήνει και πολύ ήσυχο. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα, είναι ότι η συγκυβέρνηση δεν διαθέτει σοβαρό οικονομικό πρόγραμμα ανάκαμψης με ή χωρίς χρεωκοπία, εντός ή εκτός ευρώ, αφού είναι ένα καθαρά μαρξιστικό κόμμα στη χειρότερη, αμιγώς σοσιαλιστικό που θα επαναδιατυπώσει τον κορπορατισμό στην καλύτερη. 

Το αν θα σώσει την Ελλάδα πάλι η θέση της ("με τη θάλασσα στην καρδιά της" όπως έγραφε το 2011 το Stratfor), και σε τι βαθμό, θα φανεί. Το μόνο σίγουρο φαίνεται να είναι πως αυτές τις μέρες κρίνονται τα πάντα, καθώς ζούμε εκείνη την περίοδο για την οποία θα γραφτούν πολλά-πολλά βιβλία, από όλες τις πλευρές των ενδιαφερομένων.