Αρμάντο Βαλλαντάρες

Γεννήθηκε πριν 78 χρόνια ακριβώς, στις 30 Μαΐου 1937, και σε ηλικία 23 ετών συνελήφθη από την κουβανέζικη κυβέρνηση επειδή διαμαρτυρόταν κατά του κομμουνισμού. Ποιητής, διπλωμάτης και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Αρμάντο Βαλλαντάρες, υποστηρικτής της Επανάστασης του Κάστρο, είχε τοποθετηθεί στην κρατική Υπηρεσία του υπουργείου Επικοινωνιών, δουλεύοντας στο ταχυδρομείο. Μέχρι τη στιγμή που το καθεστώς αποφάσισε να του «χαρίσει» 22 χρόνια στην κόλαση, επειδή είχε αρνηθεί να τοποθετήσει πάνω στο γραφείο του το κατάλληλο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων που δήλωνε ξεκάθαρα «Είμαι με τον Φιντέλ».

Μετά την απελευθέρωσή του το 1982, έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο περιέγραφε με λεπτομέρειες τα βασανιστήρια που είχε υποστεί από την κυβέρνηση της Κούβας, ενώ διορίστηκε από τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν ως πρέσβης των ΗΠΑ στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.

Στο βιβλίο του περιέγραφε αναλυτικά όλα όσα υπέστη από το καθεστώς του Κάστρο. Αναγκασμένος να ζει σε ένα κελί, τόσο μικρό, που κανένας από τους συγκρατουμένους του δεν μπορούσε ούτε καν να ξαπλώσει, έπρεπε να υφίσταται και τα καθημερινά βασανιστήρια των φρουρών του οι οποίοι τον κακοποιούσαν καθημερινά, αναγκάζοντας για παράδειγμα να τρώει τα περιττώματα των άλλων.

Όπως το περιγράφει ο ίδιος:

"Για μένα, ήταν 8.000 μέρες πείνας, συστηματικών ξυλοδαρμών, σκληρής εργασίας, μοναχικού εγκλεισμού και απομόνωσης. Οχτώ χιλιάδες μέρες αγώνα προκειμένου να αποδείξω ότι ήμουν άνθρωπος, 8.000 μέρες προσπαθώντας να αποδείξω ότι το πνεύμα μου θα νικούσε την εξάντληση και τον πόνο, 8.000 μέρες δοκιμάζοντας στην πράξη την πίστη μου, τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, 8.000 μέρες πολεμώντας τους άθεους φυλακιστές μου που προσπαθούσαν να μoυ εμφυσήσουν με τα όπλα τους το μίσος μέσα μου, 8.000 μέρες πάλης προκειμένου αυτό το μίσος να μην με κυριεύσει, 8.000 μέρες παλεύοντας να μην γίνω σαν αυτούς."

Ενώ για τον Τσε Γκεβάρα έγραψε:

"Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος από μίσος. Ο Τσε Γκεβάρα εκτέλεσε δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους που δεν πέρασαν ποτέ από δίκη, ούτε τους ανακήρυξε κανείς ενόχους... Όπως θα το έθετε και εκείνος με δικά του λόγια: "Πρέπει να εκτελούμε, ακόμα και αν η αμφιβολία είναι ελάχιστη." Και αυτό ακριβώς έκανε στη Σιέρα Μαέστρα και τη φυλακή του Λας Καμπάνας."

Στην Ελλάδα ο Βαλλαντάρες έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τη διαμάχη του με τη σοσιαλιστική εφημερίδα "Το Ποντίκι". Με δικηγόρο τον Γιώργο Μαύρο, ο ποιητής είχε κινηθεί νομικά εναντίον της εφημερίδας επειδή είχε δημοσιεύσει υβριστικό υλικό εναντίον του το οποίο και είχε πάρει από έντυπο του κομμουνιστικού καθεστώτος της Νικαράγουα. Ειδικότερα, μεταξύ πολλών άλλων, τον κατηγορούσε ότι στα 21 του ήταν πράκτορας της CIA και φασίστας υπονοώντας ξεκάθαρα πως δικαίως ο Κάστρο τον είχε τοποθετήσει στην κόλαση του γκούλαγκ του. Το περιεχόμενο του υλικού που είχε προσκομίσει η νομική εκπροσώπηση της εφημερίδας μαρτυρούσε ότι το είχε προμηθευτεί απευθείας από τη μυστική υπηρεσία πληροφοριών της Κούβας. Δικηγόρος του "Ποντικιού" ήταν ο πρώην βουλευτής, πρώην υπουργός στη συγκυβέρνηση ΝΔ-Συνασπισμού και πρώην πρόεδρος του δεύτερου, Νίκος Κωνσταντόπουλος.

Fraud. Why the Great Recession

Έχουμε ακούσει (και ξανακούσει) για τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ, του Αυγερόπουλου ή του Χατζηστεφάνου. Διαβάζουμε (και ξαναδιαβάζουμε) ότι η οικονομική κρίση, είναι κρίση του καπιταλισμού. Και κοντεύουμε να πιστέψουμε ότι το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα, είναι καπιταλισμός, ο οποίος ελέγχει τις κυβερνήσεις και βεβαίως -τι άλλο;- τους λαούς και τα όνειρά τους για ένα καλύτερο μέλλον.

To Fraud δεν λέει όμως τίποτα από όλα αυτά. Χωρισμένο σε τρία μέρη, και διάρκειας μίας ώρας, το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, ισπανικής, ανεξάρτητης παραγωγής εξηγεί με απλά λόγια στους αμύητους στα οικονομικά, γιατί και πώς η κρίση που βιώνουμε είναι ατόφιο αποτέλεσμα της κρατικής παρέμβασης μέσω των Κεντρικών Τραπεζών, και γιατί και πώς οι διασώσεις από την κρατική παρέμβαση, δηλαδή την κάθε ΚΤ, δεν θα είχαν θέση σε μία ανοιχτή αγορά.

Το πρώτο μέρος, περιγράφει το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων, τι είναι το χρήμα, τι είναι οι φούσκες, τι είναι το πλαστικό χρήμα, πώς λειτουργούν οι κρατικές τράπεζες σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις, πώς η απάτη δηλαδή έγινε νόμιμη. Το δεύτερο πώς όλα αυτά στην πράξη έφεραν την κρίση. Και το τρίτο και τελευταίο τη λύση, που δεν είναι προφανώς μία "καλύτερη" παρέμβαση, αλλά "καμία" παρέμβαση απολύτως.

Ένα θέμα ανοιχτό προς συζήτηση πάντως και η μοναδική ένσταση που ενδεχομένως θα μπορούσε να εγείρει κάποιος, είναι πως η επαναφορά του κανόνα του χρυσού ίσως να μην χρειάζεται να είναι ο αυτοσκοπός που υποστηρίζουν οι οικονομολόγοι της Αυστριακής Σχολής που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ, με βασικότερο αφηγητή τον απολαυστικό Χεσούς Ουέρτα ντε Σότο, καθηγητή στο μοναδικό μάστερ της ΕΕ για τη συγκεκριμένη Οικονομική Σκέψη, και γνωστό -εκτός των άλλων- και για τη Θεωρία του περί Ανεφικτότητας του Σοσιαλισμού. Ίσως ένας ανταγωνισμός ιδιωτικών νομισμάτων (η Αποεθνικοποίηση του Χρήματος, κατά τον Χάγιεκ) να ήταν σε θέση να εγγυηθεί την ελευθερία του πολύ καλύτερα σε βάθος χρόνου, αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα για τους ειδικούς της οικονομικής θεωρίας, η διάψευση ή η επιβεβαίωση του οποίου θα μπορούσε να έχει συγκεκριμένο αντίκρισμα μόνο στην πράξη.

"fraud. why the great recession" (official version) from amagifilms on Vimeo.

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία (τρέλας)

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θεώρησε ότι είναι παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας αν πεις πχ ότι η Εθνική ποδοσφαίρου μπήκε με το... αριστερό σε μία διοργάνωση, περιγράφοντας με τη γνωστή φράση μία αρχή που περιελάμβανε οτιδήποτε άλλο δηλαδή εκτός από νίκη τους αγώνες. 

Στο εξής ελπίζουμε η κυβέρνηση να προχωρήσει στην αποκατάσταση και άλλων τέτοιων "κωδίκων" της πολιτικά ορθής τάξης των πραγμάτων. Θα μπορούσε για παράδειγμα να ξεκινήσει από τον ΚΟΚ και την κατάργηση της προτεραιότητας σε όσους έρχονται από τα δεξιά.

Η αναγέννηση ενός όχι και τόσο καμουφλαρισμένου καθεστώτος

Ο Αμερικανοσπουδαγμένος Γιάννης Ρουμπάτης είχε κάνει μία διατριβή στο Πανεπιστήμιο John Hopkins με θέμα τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις με τίτλο "Tangled Webs, The US in Greece 1947-1967". Η διατριβή πολύ σύντομα εδόθη στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ) και έγινε βιβλίο στα ελληνικά με τον τίτλο "Δούρειος Ίππος, Η αμερικανική διείσδυση στην Ελλάδα 1947-1967". 

Λίγο αργότερα, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας του ΚΚΕ "Πρώτη" και αργότερα στη "Γραμμή" του Γιώργου Κοσκωτά, είχε αναλάβει σε εργολαβία τον πόλεμο εναντίον του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Έντουαρντ Ντερβίνσκι*. Ο Ντερβίνσκι, πολέμιος της Χούντας των Αθηνών, είχε δηλώσει στην "Καθημερινή" πως "οι σχέσεις της Αμερικής με την Ελλάδα έχουν υποστεί σοβαρότατα πλήγματα, περισσότερα από ότι οι σχέσεις της με οποιαδήποτε άλλη χώρα. Και τούτο λόγω της γεμάτης φαντασιώσεις κάλυψης του ελληνικού Τύπου. Θα ήταν καλό να πέσει ο τόνος των δημοσιευμάτων και το επίπεδο της φαντασίας."

Ήταν η εποχή που ο ελληνικός Τύπος είχε κατακλυστεί από πρωτοσέλιδα πλαστογραφιών και προπαγάνδας σύμφωνα με τα οποία οι Αμερικανοί ευθύνονταν για τα πάντα στην Ελλάδα, της Επταετίας συμπεριλαμβανομένης. Ήταν η εποχή που το ελληνικό κλιμάκιο της σοβιετικής Διεθνούς Οργάνωσης Δημοσιογράφων πραγματοποιούσε διάφορες εκδηλώσεις για το "γενικό καλό" με συντονιστές τον Παύλο Τσίμα και την Έλλη Παππά. Ήταν η εποχή που οι Κραουνάκηδες, το Έθνος του Μπόμπολα, και ο ΔΟΛ του Λαμπράκη έγραφαν "αντικειμενικά" κατά των ΗΠΑ και έδιναν διαλέξεις μαζί με τον μορφωτικό ακόλουθο της Μόσχας, συνεργάτες της KGB και άλλους σοβιετικούς αξιωματούχους για τις επετείους της "Μεγάλης Οκτωβριανής Επαναστάσεως." Ήταν η εποχή που δημοσιογράφοι εξέδιδαν τις βιογραφίες δικτατόρων, ανατολικογερμανικής, βουλγαρικής ή άλλης καταγωγής. 

Ήταν η εποχή που ενώ όλος ο πολιτισμένος κόσμος ήξερε πως η διεθνής τρομοκρατία οφείλει την ύπαρξή της στην ανατολικοευρωπαϊκή κομμουνιστική πηγή που συμπορευόταν με την αραβική, οι Έλληνες δημοσιογράφοι-συγγραφείς έγραφαν βιβλία σύμφωνα με τα οποία είναι γέννημα-θρέμμα της CIA. 

Η τακτική του "τα ρίχνουμε όλα στους Αμερικανούς" και κυρίως τον μεγάλο Σατανά τη CIA, είναι γνώριμη της ψυχροπολεμικής περιόδου. Οι Σοβιετικοί έριχναν για παράδειγμα ένα δυτικό αεροπλάνο; Το είχε κάνει η CIA. Η οποία CIA ετοίμαζε ιούς σε μυστικά εργαστήρια με σκοπό να γεμίσει όλη η ανθρωπότητα με AIDS (βλ. σχετικά πρωτοσέλιδα του ΕΘΝΟΣ), ενώ μόλις προχτές ήταν εκείνη που είχε ρίξει τους Δίδυμους Πύργους. Πρόκειται για μία συνήθης γκεμπελίστικη πρακτική της λογικής "πες-πες, όλο και κάτι θα μείνει".

Ο Ρώσος Πρόεδρος βραβεύει τον Ανατόλι Κορνούκοβ, 2000. Ανώτατος αξιωματούχος της Ρωσικής Αεροπορίας, και επικεφαλής της αποστολής κατάρριψης του νοτικορεάτικου KAL 007. Είχε δώσει ο ίδιος την εντολή.

O Ρουμπάτης λοιπόν είχε αναλάβει να ανταπαντάει μέσα από τις κομμουνιστικές εφημερίδες στον Ντερβίνσκι, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για διαστρέβλωση της πραγματικότητας, για κάτι δηλαδή που είχαν υπό την αποκλειστική τους διαχείριση οι Έλληνες άνθρωποι της ενημέρωσης, της επιχειρηματικότητας, της διανόησης, και λοιποί ταγμένοι πολεμιστές της (σοβιετικής) αριστεράς και της προόδου. 

Σήμερα είναι διοικητής στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, διορισμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ.

* Για περισσότερες πληροφορίες βλ. βιβλία Παύλου Αναστασιάδη

Η αλήθεια κοστίζει ακριβά στη Ρωσία

"Αυτό το βιβλίο μιλάει για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά όχι όπως τον βλέπουν συνήθως στη Δύση. Όχι μέσα από ροζ γυαλιά. 

Γιατί είναι δύσκολο να διατηρήσει κάποιος αυτή τη ροζ αντιμετώπιση των πραγμάτων, όταν έρχεται αντιμέτωπος με την καθημερινότητα της Ρωσίας; Αυτό συμβαίνει επειδή ο Πούτιν, προϊόν των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, απέτυχε να ξεπεράσει τις ρίζες του και να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν υπαξιωματικός της σοβιετικής Καγκεμπέ. Ακόμα ασχολείται με το να επαναφέρει στην τάξη τους συμπατριώτες του που διψούν για λίγη ελευθερία. Επιμένει να καταπατά το δικαίωμα της ελευθερίας, όπως ακριβώς έκανε και στην αρχή της καριέρας του.

Αυτό το βιβλίο μιλάει επίσης για όσους δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν τη συμπεριφορά του Πούτιν στη Ρωσία. Δε θέλουμε πια να είμαστε σκλάβοι, ακόμα κι αυτό βολεύει τη Δύση. Απαιτούμε την ελευθερία μας. 

Αυτό το βιβλίο δεν είναι μια ανάλυση της πολιτικής Πούτιν. Δεν είμαι πολιτική αναλύτρια. Είμαι απλώς ένα ανθρώπινο ον, ένα πρόσωπο στο μοσχοβίτικο πλήθος, στην Τσετσενία, την Αγία Πετρούπολη και αλλού. Αυτές είναι οι συναισθηματικές μου αντιδράσεις. Είναι πολύ νωρίς για να αποστασιοποιηθούμε από τα πράγματα, όπως πρέπει να κάνει κάποιος όταν θέλει να αναλύσει τις καταστάσεις με αντικειμενικότητα. Απλώς ζω στο παρόν, και σημειώνω ό,τι βλέπω."

Επιπολαιότητα ή σκοπιμότητα;

Πριν λίγες εβδομάδες, μιλώντας εξ ονόματος της χώρας που εκπροσωπεί, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, είχε εκφράσει δημόσια την αντίθεση του για το "βραχιολάκι Ξηρού" με το σκεπτικό ότι η κυβέρνηση παραχωρεί προνόμια σε τρομοκράτες, σε εγκληματίες που έχουν σκοτώσει Αμερικανούς πολίτες.

Ο Ντέιβιντ Πιρς είχε τουιτάρει αυτή του τη δυσαρέσκεια, και το θέμα είχε την τιμητική του στην επικαιρότητα. Αργά τη νύχτα, ο Πάνος Καμμένος, είχε ανεβάσει ένα δικό του τουίτ, ως απάντηση στον Αμερικανό πρέσβη.

Έλεγε λοιπόν σε εκείνο το μήνυμά του, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως το βραχιολάκι, είναι πολύ καλύτερο μέτρο ασφαλείας σε σχέση ας πούμε με μια συμφωνία για "χαλαρή αντιμετώπιση" του ΕΛΑ, υπονοώντας εμμέσως πλην πάρα πολύ σαφώς ότι οι Αμερικανοί είχαν συμφωνήσει τη δεκαετία του '90 σε ένα είδος αμνηστίας απέναντι στη μητρική της 17Ν τρομοκρατική οργάνωση, "Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας". Και είχαν συμφωνήσει με ανταλλάγματα που όλοι οι άλλοι μπορεί και να τα αγνοούμε, ο υπουργός προφανώς και όχι, αλλιώς μάλλον δεν θα το ανέφερε έτσι άνετα.

Χοντρή σπόντα, βαρύ υπονοούμενο. Τόσο πολύ, που το επόμενο πρωί, ο πάλαι ποτέ πολέμιος της εγχώριας τρομοκρατίας, το κατέβασε μόνος του.

Στο μεταξύ, ο Αμερικανός πρέσβης έδωσε μέχρι και συνέντευξη Τύπου για το θέμα, κάτι που γενικώς δεν είθισται να συμβαίνει, η κυβέρνηση από την άλλη συνέχιζε να υπερασπίζεται την ιδεοληψία της, ενώ ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος φρόντισε και πήγε στο Φόρουμ της Ρωσίας για την Ασφάλεια, όντας ο μόνος υπουργός του ΝΑΤΟ που έδωσε παρουσία. Παράλληλα, δεν έχανε ευκαιρία να εξυμνεί την κυβέρνηση Πούτιν και τον σπουδαίο της αγώνα ενάντια στους φασίστες Ουκρανούς, την ώρα που η υπόλοιπη κυβέρνηση άφηνε να διαρρέουν σενάρια για BRICS.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Οι Αμερικανοί να ακυρώνουν την προγραμματισμένη συνάντηση με τον Κάρτερ, τον Αμερικανό ομόλογό του, και ο Έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας να τρέχει και να μην φτάνει να γίνεται δεκτός ούτε καν από τον ξένο υφυπουργό.

Γιορτάζοντας την Ημέρα της Ευρώπης

Με διάθεση πανηγυρική μοιράζομαι κάποιες φώτος που δείχνουν τους ένδοξους προγόνους μας να βολτάρουν σε ζωολογικούς κήπους για ανθρώπους (κυρίως από την Αφρική αλλά και την Ινδία, κλπ). Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία, Ιταλία. Πολλές πόλεις ευρωπαϊκές, από τα τέλη του 19ου αιώνα, επιδείκνυαν κάπως ιδιαίτερα είναι η αλήθεια τον διαφωτισμό τους. Και στην Αγία Πετρούπολη υπήρξε τέτοιος κήπος. Και η Νέα Υόρκη απέκτησε τον δικό της (με Ινδιάνους), αλλά μόνο αφού είδε το παράδειγμα των Ευρωπαίων και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να το "ξεσηκώσει".

Πήγαιναν και άρπαζαν από τις αποικίες τους ανθρώπους μέσα από τα σπίτια τους, τους απήγαγαν στην κυριολεξία και τους έφερναν για να τους κλείσουν σε κλουβιά και έφτιαχναν τους κήπους ή και μικρά χωριά (γνωστά και ως "Χωριά των Νέγρων"). Αφενός κέρδιζαν χρήματα από τα εισιτήρια που έκοβαν, αφετέρου ο βαθύτερος σκοπός των κήπων ήταν να ενισχυθεί μέσω αυτών η άποψη των ευρωκεντρικών ιστορικών και λοιπών επιστημόνων και διανοούμενων περί της ανωτερότητας της φυλής των λευκών έναντι των "βαρβάρων": "Να, δείτε πώς είναι ο πολιτισμός τους, που περιφέρονται γυμνοί, που χορεύουν για να έρθει η βροχή", και άλλα λοιπά "ορθολογικά". Οι Ευρωπαίοι συνδύαζαν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Η επιστημονική γνωμάτευση αποκτούσε μία βαρύτητα παραπάνω, την ώρα βεβαίως που οι δυστυχείς έκαναν διάφορα "νούμερα" προκειμένου να ψυχαγωγείται το φιλοθεάμον κοινό με παραστάσεις. Η αρθρογραφία αναφέρει πάντως ότι πολλά από τα "εκθέματα" των Ευρωπαίων πέθαιναν σχετικά γρήγορα αφού εκτός των άλλων εκτίθεντο και σε ασθένειες άγνωστες για εκείνους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το "Χωριό των Νέγρων" της Γερμανίας, της χώρας στην οποία ανθούσε η ιδέα του, είχε την τιμή να δεχθεί την επίσκεψη ακόμα και του ίδιου του Όττο φον Μπίσμαρκ.

Ο τελευταίος Αφρικανός απομακρύνθηκε τελικά από τους μαύρους αυτούς κήπους το 1936. Ωστόσο, η τελευταία φορά που ένα "Χωριό των Νέγρων" είχε παρουσιαστεί σε έκθεση ήταν στο όχι και τόσο μακρινό, 1958. Και πού αλλού, αν όχι στις ένδοξες Βρυξέλλες μας. (πρώτη φωτογραφία με το μαύρο κοριτσάκι που δέχεται φαγητό από τους επισκέπτες, λες και είναι μαϊμού.)

Άντε και του χρόνου.

Η ιστορία της ζωής μας

"Έχουμε γράψει και άλλη φορά ότι το δράμα με τις φιλελεύθερες ιδέες στην Ελλάδα είναι ότι δεν μπόρεσαν ποτέ να διαδοθούν γιατί κάτι τέτοιο δεν το επέτρεπαν τα μαζικά μέσα επικοινωνίας. Οι περισσότερες "δεξιές" ελληνικές εφημερίδες μετά τον πόλεμο βρίσκονταν στα χέρια αριστερών δημοσιογράφων οι οποίοι εντέχνως υποστήριζαν μεν τη Δεξιά σε κομματικό επίπεδο, πλην όμως στον ιδεολογικό τομέα πρόβαλλαν και αναβάθμιζαν τις δικές τους ιδέες. Αν στο φαινόμενο αυτό προσθέσουμε την κατάληψη του χώρου του βιβλίου, του κινηματογράφου, και της τέχνης από την αριστερά, τότε γίνεται ηλίου φαεινότερο γιατί οι φιλελεύθερες ιδέες αποτελούν κουίζ για τους Νεοέλληνες."

Π. Αθανασίου, περιοδικό Εποπτεία, Σεπτέμβριος 1988 - άρθρο για την ιδιωτική ραδιοφωνία στην Ελλάδα

Η ελπίδα ντρέπεται

Αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει το κύκνειο άσμα ενός βαρελιού που θα πιάσει επιτέλους τον πάτο. Αν είναι μισοάδειο... άστο καλύτερα.

===

Νέα και άφθαρτα πρόσωπα ανέλαβαν την ΕΡΤ

Πρόκειται για τον Λάμπη Ταγματάρχη τον οποίο είχε παραιτήσει ο τότε υπουργός Μόσιαλος μετά το θόρυβο που είχε ξεσηκωθεί για την εκχώρηση-για μερικές χιλιάδες ευρώ-του δορυφορικού σήματος της ΕΡΤ σε εταιρία πίσω από την οποία ελέγετο ότι βρίσκεται ο επιχειρηματίας Κοντομηνάς.

Ο δε Διονύσης Τσακνής, είναι μέλος του Δ.Σ. της περίφημης ΑΕΠΙ η οποία έχει κλείσει πολλές μικρές επιχειρήσεις σε ολόκληρη της Ελλάδα (ακόμη και ραφτάδικα) για τα πνευματικά δικαιώματα.

Ο Καλφαγιάννης έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος.

Πολλοστή φορά πτώση από τα σύννεφα

Πρόεδρος ΕΣΡ η μαμά Ζωής. Για να σταματήσουν τα παιδάκια να λιποθυμούν στα σχολεία. Για τα οποία παιδάκια δεν ακούμε τίποτα στις ειδήσεις πάντως μετά την #πρώτη_φορά_αριστερά. Ή σταμάτησαν να λιποθυμούν ή δεν το λένε πλέον.

Αλλά δεν μπορεί να γίνει κατανοητή αυτή η γκρίνια, για τη μαμά Ζωής, τη σύντροφο Βίτσα, τη σύντροφο Δρίτσα ή το ότι ο ο δ/ντής της κομματικής εφημερίδας του κυβέρνησης αναλαμβάνει δ/ντής ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης. Αυτές τις τακτικές ακολουθούσαν και οι προηγούμενοι. Όποιος περίμενε ότι η (πρώτη φορά) μαρξιστική αριστερά θα είχε κάποιο ηθικό πλεονέκτημα έναντι της σοσιαλδημοκρατίας ή ήταν πολιτικά αμόρφωτος ή αιθεροβάμων.