Γιορτάζοντας την Ημέρα της Ευρώπης

Με διάθεση πανηγυρική μοιράζομαι κάποιες φώτος που δείχνουν τους ένδοξους προγόνους μας να βολτάρουν σε ζωολογικούς κήπους για ανθρώπους (κυρίως από την Αφρική αλλά και την Ινδία, κλπ). Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία, Ιταλία. Πολλές πόλεις ευρωπαϊκές, από τα τέλη του 19ου αιώνα, επιδείκνυαν κάπως ιδιαίτερα είναι η αλήθεια τον διαφωτισμό τους. Και στην Αγία Πετρούπολη υπήρξε τέτοιος κήπος. Και η Νέα Υόρκη απέκτησε τον δικό της (με Ινδιάνους), αλλά μόνο αφού είδε το παράδειγμα των Ευρωπαίων και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να το "ξεσηκώσει".

Πήγαιναν και άρπαζαν από τις αποικίες τους ανθρώπους μέσα από τα σπίτια τους, τους απήγαγαν στην κυριολεξία και τους έφερναν για να τους κλείσουν σε κλουβιά και έφτιαχναν τους κήπους ή και μικρά χωριά (γνωστά και ως "Χωριά των Νέγρων"). Αφενός κέρδιζαν χρήματα από τα εισιτήρια που έκοβαν, αφετέρου ο βαθύτερος σκοπός των κήπων ήταν να ενισχυθεί μέσω αυτών η άποψη των ευρωκεντρικών ιστορικών και λοιπών επιστημόνων και διανοούμενων περί της ανωτερότητας της φυλής των λευκών έναντι των "βαρβάρων": "Να, δείτε πώς είναι ο πολιτισμός τους, που περιφέρονται γυμνοί, που χορεύουν για να έρθει η βροχή", και άλλα λοιπά "ορθολογικά". Οι Ευρωπαίοι συνδύαζαν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Η επιστημονική γνωμάτευση αποκτούσε μία βαρύτητα παραπάνω, την ώρα βεβαίως που οι δυστυχείς έκαναν διάφορα "νούμερα" προκειμένου να ψυχαγωγείται το φιλοθεάμον κοινό με παραστάσεις. Η αρθρογραφία αναφέρει πάντως ότι πολλά από τα "εκθέματα" των Ευρωπαίων πέθαιναν σχετικά γρήγορα αφού εκτός των άλλων εκτίθεντο και σε ασθένειες άγνωστες για εκείνους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το "Χωριό των Νέγρων" της Γερμανίας, της χώρας στην οποία ανθούσε η ιδέα του, είχε την τιμή να δεχθεί την επίσκεψη ακόμα και του ίδιου του Όττο φον Μπίσμαρκ.

Ο τελευταίος Αφρικανός απομακρύνθηκε τελικά από τους μαύρους αυτούς κήπους το 1936. Ωστόσο, η τελευταία φορά που ένα "Χωριό των Νέγρων" είχε παρουσιαστεί σε έκθεση ήταν στο όχι και τόσο μακρινό, 1958. Και πού αλλού, αν όχι στις ένδοξες Βρυξέλλες μας. (πρώτη φωτογραφία με το μαύρο κοριτσάκι που δέχεται φαγητό από τους επισκέπτες, λες και είναι μαϊμού.)

Άντε και του χρόνου.