Τρολάροντας τον πρόεδρο Πούτιν

"Σε ζηλεύω, Βίκτορ. Δεν χρειάζεται να δίνεις λόγο σε κανέναν. Δεν έχεις καμία ουσιαστική αντιπολίτευση. Γνωρίζεις ακριβώς ποιο θα είναι το αποτέλεσμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης."

Ο ορισμός της τυραννίας

O Σάββας Ξηρός έχει καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη σε 5 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη, για συμμετοχή σε 5 δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις στη διάρκεια της δράσης του στην τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη. Είχε καταθέσει δύο φορές αίτημα για αποφυλάκιση και κατ' οίκον εγκλεισμό, είχαν όμως απορριφθεί και τα δύο από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά. Τότε του είχαν συμπαρασταθεί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούσαν σαν αντιπολίτευση να μην αφήνουμε (εμείς γενικώς και ειδικώς) το κράτος δικαίου "να εξοντώνει τους ανθρώπους". 

Να σημειωθεί, ότι στα 12 χρόνια φυλάκισης του, ο τρομοκράτης μαρξιστής Σάββας Ξηρός δεν έδειξε κανένα ίχνος μεταμέλειας, ούτε ζήτησε φυσικά ποτέ συγγνώμη για τις πράξεις του.

Σήμερα, η συγκυβέρνηση πλέον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποφάσισε να παραχαράξει τη σημασία της διάκρισης εξουσιών, και αγνοώντας προκλητικά τη δικαστική εξουσία, έκανε μία καθαρά πολιτική παρέμβαση, περνώντας νόμο που του δίνει πρακτικά ό,τι δεν του έδωσε το δικαστήριο, δηλαδή μία μίνι ελευθερία-μίνι φυλάκιση, μέσα στο σπίτι του, παρέα με τους συντρόφους του, την οικογένειά του και όλες τις ανέσεις του δικού του χώρου. 

Ρώτησαν το Μαξίμου, πάνω σε ποια λογική συνέβη αυτό, και απάντησε πάνω στο ότι "η δημοκρατία δεν εκδικείται". Έδωσε η κυβέρνηση δηλαδή μία απάντηση που χτυπάει περισσότερο στο θυμικό του πολίτη, αλλά περιγράφει απόλυτα το τι θα πει "λογική πλάνη' (fallacy). Πράγματι, η δημοκρατία δεν θα έπρεπε να εκδικείται, μόνο που αυτό είναι άσχετο με το θέμα και τείνει να γίνει αυταπόδεικτο από την ανάποδη πλευρά. Το να εκτελέσει την ποινή του ο Σάββας Ξηρός στη φυλακή επειδή εκεί, και μόνο εκεί, έκρινε η δικαιοσύνη ότι ανήκει, δεν είναι θέμα εκδίκησης απέναντι στον ίδιο, αλλά ζητούμενο απονομής δικαιοσύνης. Το να του προσφέρεις εσύ σαν κυβέρνηση, κάτι καλύτερο από αυτό που όρισε η δικαιοσύνη όμως και μάλιστα επικαλούμενος ανθρωπισμό και πολιτικά ιδεώδη, ίσως είναι μία μορφή εκδίκησης απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων και τις χώρες τους που τόλμησαν και ζήτησαν την αυτονόητη εφαρμογή των κανόνων ενός κράτους δικαίου, το οποίο υποτίθεται ότι δομείται πάνω σε αυτή την καταραμένη διάκριση των εξουσιών, και όχι στις όποιες ιδεοληψίες, σκοπιμότητες και γεωπολιτικές εμμονές του κάθε εξουσιομανούς.

Όταν η εκτελεστική εξουσία παρακάμπτει και υποκαθιστά τη νομοθετική ή τη δικαστική, δεν έχουμε δημοκρατία. Έχουμε απλή και ξεκάθαρη τυραννία. 

Και ξανά προς τη δόξα η (μαρξιστική, αριστερή) Ελλάδα τραβά

Ο ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζει παραδοσιακά τη τζιχάντ της Χαμάς, καλεί τις ΗΠΑ να μην ασχολούνται με την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού αλλά με τον παγκόσμιο τζιχαντισμό. Νέα εποχή στον σουρεαλισμό. 

Του εμπνευσμένου αυτού non paper του Μαξίμου, είχε προηγηθεί η συνέντευξη τύπου του Αμερικανού πρέσβη. Ο Ντέιβιντ Πιρς, σε μία όχι και τόσο συνηθισμένη κίνηση η σπανιότητα της οποίας μαρτυράει και το πρωτοφανές του θέματος, φώναξε σήμερα τις κάμερες και τους δημοσιογράφους για να δώσει συνέντευξη τύπου για την πολιτική παρέμβαση της συγκυβέρνησης υπέρ της 17Ν, μιας παρέμβασης που έγινε εις βάρος της διάκρισης εξουσιών που προβλέπει το Σύνταγμα, δεδομένου ότι η Δικαιοσύνη έχει απορρίψει πάνω από μία φορά σχετικό αίτημα του Ξηρού για αποφυλάκισή του. Ο πρέσβης έδωσε τη συνέντευξη στεκόμενος μπροστά στην επιγραφή πάνω στην οποία είναι χαραγμένα τα ονόματα όλων των θυμάτων της Αμερικανικής αποστολής στην Αθήνα από την ελληνική, μαρξιστική τρομοκρατία της μεταπολίτευσης λέγοντας τα εξής:

«Στέκομαι εδώ μπροστά στην πλάκα με τα ονόματα όσων μελών της αμερικανικής αποστολής έδωσαν τη ζωή τους υπηρετώντας την κυβέρνηση των ΗΠΑ εδώ στην Ελλάδα. Ρίτσαρντ Γουέλς, ο πλοίαρχος Τζορτζ Τσάντες, ο Νικόλαος Βελούτσος, ο πλοίαρχος Γουίλιαμ Νόρντιν και ο στρατηγός Ρόναλντ Στιούαρτ δολοφονήθηκαν από τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη

Σήμερα, εκφράζω τη βαθιά μου ανησυχία ότι το νομοσχέδιο που θα έρθει για την τελική ψήφιση στην ελληνική βουλή σήμερα, μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω αποφυλακίσεις τέτοιων τρομοκρατών και άλλων εγκληματιών καταδικασμένων για σοβαρά εγκλήματα σε βάρος Ελλήνων, Αμερικανών και ανθρώπων άλλων εθνικοτήτων.

Μέχρι σήμερα η αντίδραση της αμερικανικής κυβέρνησης είχε περιοριστεί σε επίσημες επαφές με την ελπίδα ότι θα υπήρχε μία θετική απάντηση σε ανησυχίες που είχαμε εκφράσει ιδιωτικώς για κάποιες πτυχές αυτού του νόμου. Διατηρώ αυτήν την ελπίδα.

Εξέφρασα τις ανησυχίες μας απευθείας στον υπουργό Δικαιοσύνης στις 2 Απριλίου. Επεσήμανα μεταξύ άλλων ό τι αν ο Σάββας Ξηρός αποφυλακιστεί προτού εκτίσει την ποινή του, όπως τού έχει επιβληθεί από την ελληνική δικαιοσύνη, θα είναι μία βεβήλωση της μνήμης των Αμερικανών που σκοτώθηκαν και των οικογενιών τους. Δεν το καταλαβαίνουμε αυτό.

Ο Υπουργός Κέρι εξέφρασε επίσης τις ανησυχίες μας απευθείας στον πρωθυπουργό σε τηλεφωνική τους επικοινωνία την περασμένη εβδομάδα. Θέλω να είμαι σαφής. Το θέμα δεν είναι οι μεταρρυθμίσεις στις φυλακές ή το υπεράριθμο των φυλακών ή η παροχή ιατρικής βοήθειας, ή η βελτίωση των συνθηκών. Όλα αυτά είναι σημαντικά. Το ζήτημα είναι ότι καταδικασμένοι τρομοκράτες και δολοφόνοι-άνθρωποι που έχουν διαπράξει φρικτά και ειδεχθή εγκλήματα- θα πρέπει να βρίσκονται ισοβίως στη φυλακή. Όχι στην άνεση των σπιτιών τους, περιτριγυρισμένοι από φίλους, οικογένειες και γνωστούς. Απελευθερώνοντας αυτούς τους δολοφόνους από τη φυλακή υποτιμά τη μνήμη όσων σκοτώθηκαν και παραβιάζει τα δικαιώματα των μελών των οικογεενιών τους που επλήγησαν.

Επαναλαμβάνω το συμπέρασμά μου, οι καταδικασμένοι τρομοκράτες και εγκληματίες για σοβαρά εκγλήματα θα πρέπει να ολοκληρώνουν την έκτιση των ποινών που τους έχει επιβάλει η ελληνική δικαιοσύνη.

Εάν ο Σάββας Ξηρός ή κάποιος άλλος που έχει βάψει τα χέρια του με αίμα αμερικανών διπλωματών- βγει από τη φυλακή, θα τη θεωρήσουμε μία καταφανή μη φιλική ενέργεια.

Δεν υπάρχει χώρος για καταδικασθέντες τρομοκράτες στο πλαίσιο πολιτισμένης πολιτικής συζήτησης ή πίσω στην ελληνική κοινωνία. Είναι βίαιοι εγκληματίες και ανήκουν στη φυλακή, πουθενά αλλού.

Η Ελλάδα είναι μία σημαντική δύναμη σταθερότητας στην περιοχή και έχει υπάρξει καλός σύμμαχος για της ΗΠΑ σε πολλά θέματα, συμπεριλαμβανομένων της επιβολής του νόμου και των ζητημάτων αντιτρομοκρατίας.

Πιστεύουμε ότι ο νόμος δεν συνάδει με το πνεύμα της μακροχρόνιας δέσμευσης της Ελλάδας στην διεθνή συνεργασία αντιτρομοκρατίας, και, αν περάσει θα επρόκειτο για ένα βήμα οπισθοχώρησης στη διμερή συνεργασία. Δεν πρόκειται μόνο για ένα ανθρωπιστικό ζήτημα, είναι επίσης ένα σημαντικό ζήτημα ασφάλειας.»

Χτίζοντας καριέρες πάνω στη δήθεν καταπολέμηση της τρομοκρατίας

Την Παρασκευή 17 Απριλίου, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Ντέιβιντ Πιρς, τουίταρε "θυμόμαστε εκείνους που χάθηκαν", και ειδικότερα τον αμυντικό ακόλουθο Ναύαρχο Μπιλ Νορντίν, στο πλαίσιο της ανάρτησης της πρεσβείας για τα πέντε θύματα που είχαν μετατεθεί στην Αθήνα και δολοφονήθηκαν από τη 17Ν. Ο Αμερικανός πρέσβης στο ίδιο μήνυμά του, ανέφερε ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρωθυπουργό Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο.

Λίγο αργότερα, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας Πάνος Καμμένος, απάντησε στον Πρέσβη με ένα μήνυμα που χρήσει ειδικής ανάλυσης. Ο υπουργός προφανώς υπονοεί αν δεν το εννοεί ξεκάθαρα, πως υπήρξε κάποιου είδους συμφωνία μεταξύ των Αμερικανών και των ελληνικών αρχών για αμνηστία στον ΕΛΑ.

Ευτυχώς ή δυστυχώς το Σάββατο, λίγες ώρες αργότερα, είτε επειδή κάποιος του εξήγησε το μέγεθος της ανοησίας του μηνύματος είτε επειδή ο ίδιος το κατάλαβε μόνος του, "κατέβασε" το μήνυμά του από τον λογαριασμό του.

Κρίμα πάντως. Θα είχε ενδιαφέρον αν κάποιος τον ρωτούσε κάτω από το ίδιο μήνυμά του, γιατί δεν φωνάζει την Τασία Χριστοδουλοπούλου για παράδειγμα, να μας εξηγήσει τα περί αμνηστίας, τη νυν υπουργό συνάδελφό του στην κυβέρνηση, και πρώην δικηγόρο του Αγαπίου αλλά και του Σάββα Ξηρού. Διότι το να τη λες στους Αμερικανούς για κάτι τόσο βαρύ και χωρίς τεκμήριο, ας πούμε ότι είναι εντάξει. Με τι αξιοπιστία όμως το κάνεις αυτό, όταν τόσα χρόνια υποτίθεται ότι μαχόσουν κατά της τρομοκρατίας, και σήμερα συνεργάζεσαι και συγκυβερνάς με ανθρώπους και ιδεολογίες που στήριζαν έμπρακτα και στηρίζουν ακόμα την τρομοκρατία;

===

Νέα παρέμβαση των ΗΠΑ για τον Σάββα Ξηρό - Γραπτή δήλωση του αμερικανικού υπΕξ μία μέρα πριν τη συνάντηση Κέρι-Κοτζιά στην Ουάσιγκτον

Σοβιετία

Επίσκεψη στη Μόσχα πραγματοποίησε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Π.Καμμένος στο πλαίσιο της 4ης διεθνούς διάσκεψης της Ρωσίας για την παγκόσμια ασφάλεια. Ο κ. Καμμένος ήταν ο μόνος υπουργός από χώρα του ΝΑΤΟ, που αποδέχθηκε την πρόσκληση του Ρώσου ομολόγου του. Εκεί είπε διάφορα ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα όπως ότι "οι Ουκρανοί είναι φασίστες", και ο Πούτιν ο καλός άγγελος και όχι ένας κοινός εισβολέας, υιοθετώντας πλήρως την προπαγάνδα του Κρεμλίνου.

Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που πρωτοτυπεί η Ελλάδα διαγράφοντας μία εντελώς δική της και αντίθετη με τις επιταγές του ΝΑΤΟ γραμμή. Παρά την κοινή πεποίθηση πως δεν μας αφήνουν οι εταίροι μας ή οι Αμερικανοί να είμαστε σύμμαχος της Ρωσίας, η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική αφού η Ελλάδα, την ώρα που στον κόσμο γύρω μας έπεφτε ο κομμουνισμός και η σοβιετική επιρροή, η μόνη χώρα της λεγόμενης "Δύσης" που λειτουργούσε ως "βιτρίνα" στην οποία η Ρωσία διαφήμιζε τα όπλα της μέσα στο ΝΑΤΟ. 

Όπως διαβάζουμε στο Onalert, ένα σάιτ που ασχολείται με εξοπλισμούς, στρατιωτικά και αμυντικά θέματα, και που μάλλον διάκειται θετικά προς την ελληνορωσική προσέγγιση: 

Την εποχή των “παχέων αγελάδων” στους εξοπλισμούς η Ελλάδα είχε κάνει το αδιανόητο: είχε προμηθευτεί ρωσικά οπλικά συστήματα τελείως άγνωστα και ασύμβατα με τους νατοϊκούς κωδικούς! Κυρίως αντιαεροπορικά συστήματα. TOR M-1 και OSA-AKM αγοράστηκαν από την Ελλάδα και προκάλεσαν …εγκεφαλικά σε Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον. Μετά από περιπέτεια η Ελλάδα βρέθηκε και το υπερ-όπλο που λέγεται S-300 στην Κρήτη! Η Κύπρος που τους αγόρασε δεν μπορούσε λόγω των τουρκικών και δυτικών αντιδράσεων να τους “φιλοξενήσει” κι έτσι βρέθηκαν στην Κρήτη. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν σενάριο ταινίας τρόμου για τους νατοϊκούς αξιωματούχους. Μόνο που ήταν πραγματικότητα.

Η “λύση” που επί της ουσίας επιβλήθηκε ήταν η απαξίωση όλων αυτών των ρωσικών συστημάτων. Τα προβλήματα στην συντήρησή τους δεν μπορούν να αποδοθούν σίγουρα μόνο στην ρωσική πλευρά. Οι κυβερνήσεις των Αθηνών με…τρόπο απέφευγαν την διαρκή συντήρησή τους. Σ΄ ότι αφορά στους S-300, απέφυγαν ακόμη και την εκπαιδευτική τους χρήση! Μην ξεχνάμε ότι οι S-300 έριξαν τον ένα και μοναδικό εκπαιδευτικό τους πύραυλο μόλις στις 13 Δεκεμβρίου 2013 σχεδόν …20 χρόνια μετά από την εγκατάστασή τους στην Κρήτη. Η βολή έγινε με ΥΕΘΑ τον Δημήτρη Αβραμόπουλο κι έχει λάβει πλέον ιστορικές διαστάσεις!

Η “ρωσική βιτρίνα” στο NATO

Η προμήθεια τόσο σημαντικών ρωσικών όπλων και μάλιστα σε μία εποχή που η Ρωσία βρισκόταν σε φάση διεθνούς απαξίωσης δεν ήταν μικρή υπόθεση. Κι όχι για λόγους οικονομικούς. Η Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του 90 έγινε η “βιτρίνα” στην οποία η Ρωσια “διαφήμιζε” τα όπλα της σ΄ όλο το ΝΑΤΟ! Γίναμε η μοναδική χώρα της Συμμαχίας στην οποία το 60% των προηγμένων αντιαεροπορικών της ήταν από τη Ρωσία!

ΕΕ: Ο καλύτερος εταίρος της Ρωσίας

Η παγιωμένη και ισχυρή εντύπωση είναι πως η Ευρώπη αποτελεί κάτι σαν αντίπαλο δέον της Ρωσίας, πως οι δυο τους έχουν πολλά παραπάνω να χωρίσουν από όσα τους ενώνουν. Η ανάλυση του European Council on Foreign Relations (ECFR) εξηγεί γιατί αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Είναι μία αναφορά 74 σελίδων, η οποία δημοσιεύτηκε το 2007, πριν ακόμα η οικονομική κρίση κάνει την εμφάνισή της στην Ευρωζώνη και πριν την κρίση στην Ουκρανία αλλά και τον πόλεμο της Γεωργίας, και περιγράφει το πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει από τότε αρχίσει πρακτικά να συμπεριφέρεται ενισχυτικά και βοηθητικά υπέρ της ολοένα και αυξανόμενης σε δυναμική Ρωσίας. Αυτή η καθοριστική αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων εντοπίζεται, σύμφωνα με τους αναλυτές, στην ανομοιογένεια της ΕΕ και την αδυναμία της να εμφανίζει παντού μία ενιαία φωνή.

Η αδυναμία (ή απροθυμία) της ΕΕ να πετύχει μία ενιαία πολιτική έναντι της Ρωσίας, επέτρεψε στο Κρεμλίνο να μεγαλώσει τον μοχλό πίεσης απέναντί της πότε υπογράφοντας διμερείς ενεργειακές συμφωνίες, πότε παίζοντας το χαρτί του Κοσόβου, τη σπουδαιότητα της γειτνίασης και την τυχόν εξάπλωση των πυρηνικών.

Σύμφωνα με την ανάλυση του Ινστιτούτου, οι κυβερνήσεις της ΕΕ είναι χωρισμένες σε δύο κύριες προσεγγίσεις απέναντι στη Ρωσία. Η μία προσέγγιση βλέπει τη Ρωσία ως απειλή που όμως πρέπει να αντιμετωπιστεί πάνω στη λογική του «ήπιου περιορισμού», ενώ η άλλη βλέπει τη χώρα ως ενδεχόμενο συνέταιρο που μπορεί να μεταρρυθμιστεί πάνω στη λογική της «αναδυόμενης ενσωμάτωσης» εντός του ευρωπαϊκού συστήματος.

Από εκείνον τον διαχωρισμό προκύπτουν πέντε ξεχωριστές κατηγορίες χωρών.

Από τη μία είναι Ελλάδα και η Κύπρος που αναφέρονται στην έρευνα ως «δούρειοι ίπποι» με τις κυβερνήσεις τους να υπερασπίζονται συχνά θέσεις που ευνοούν τα ρωσικά συμφέροντα, και που είναι πρόθυμες να βάζουν βέτο σε ευρωπαϊκές αποφάσεις. Το παραπάνω τεκμηριώνεται από γεγονότα όπως το ότι η Κύπρος είναι ο μεγαλύτερος «επίσημος» επενδυτής στη Ρωσία, εξαιτίας του μεγέθους των ρωσικών κεφαλαίων που φυλάγονται στο νησί. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία περιγράφονται ως «στρατηγικοί συνέταιροι» με τις κυβερνήσεις τους να έχουν δομήσει ειδικές διμερείς σχέσεις με τη Ρωσία, κάτι που κάποιες φορές πηγαίνει κόντρα στους στόχους της ΕΕ σε επίπεδο ενιαίας πολιτικής για τομείς όπως είναι η ενέργεια ή η πολιτική της σε θέματα γειτνίασης.

Δέκα χώρες –Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Φινλανδία, Ουγγαρία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Σλοβακία, Σλοβενία και Πορτογαλία- χαρακτηρίζονται ως «φιλικοί πραγματιστές» αφού οι κυβερνήσεις τους έχουν μικρότερο δέσιμο με τη Ρωσία αλλά σημαντική παρόλαυτά σχέση μαζί της, προτάσσοντας κατά κανόνα εταιρικά συμφέροντα. Στη Βουλγαρία για παράδειγμα, υπάρχουν στενοί οικονομικοί δεσμοί με τη ρωσική Lukoil. (σ.σ.: Ωστόσο είναι ένα ερώτημα αν η Φινλανδία ανήκει σε αυτή την κατηγορία αφού από την Ουκρανική κρίση και μετά, η χώρα φοβάται πως θα μπορούσε να δει και στα δικά της τα εδάφη ανάλογη συμπεριφορά, ως εκ τούτου υπάρχει η εκτίμηση πως θα γίνει το επόμενο μέλος του ΝΑΤΟ με κάτι που όμως η Ρωσία ήδη έχει εκφράσει ανοιχτά τη διαφωνία της.)

Η ανάλυση παραθέτει και εννέα ακόμη χώρας –Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Ιρλανδία, Λετονία, Ολλανδία, Σουηδία, Ρουμανία και Ηνωμένο Βασίλειο- ως «παγωμένους πραγματιστές».

Αν και εκείνες κρατούν ψηλά στην ατζέντα τα εταιρικά τους συμφέροντα, δεν διστάζουν να ασκούν κριτική στη Ρωσία για τις παραβιάσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. 

Τέλος, υπάρχουν και δύο χώρες ακόμα, η Πολωνία και η Λιθουανία οι οποίες και περιγράφονται ως «νέες ψυχροπολεμικές» καθώς έχουν υιοθετήσει ανοιχτά εχθρική αντιμετώπιση απέναντι στη Μόσχα, και είναι πρόθυμες να ασκούν το βέτο εναντίον των διαπραγματεύσεων της ΕΕ μαζί της. 

Κατακαημένοι

Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των παράνομων μεταναστών έχει τριπλασιαστεί σε σχέση με πέρσι. Υπολογίζεται ότι το πρώτο τρίμηνο του έτους μόνο έχουν περάσει παράνομα τα σύνορα 10.000 μετανάστες. Υπολογίζεται ακόμη ότι στην Αθήνα καταφτάνουν εκατοντάδες κάθε ημέρα και ότι πλέον τον μήνα ξεπερνούν τους 6.000. Τα στοιχεία δείχνουν ότι βρισκόμαστε λίγο πάνω ή λίγο κάτω με την κατάσταση που βίωνε η χώρα επί κυβερνήσεως ΓΑΠ τότε που η εγκληματικότητα στις γειτονιές του κέντρου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Τότε, η λεγόμενη "πατριωτική δεξιά" των ΑΝΕΛ φώναζε πως ο Soros και οι λοιποί εχθροί της Ελλάδας που επιβουλεύονται τις αρχές και της αξίες της (και καλά) ξεδιπλώνουν ένα "καλά οργανωμένο σχέδιο" εναντίον των κατοίκων της και του τόπου. 

Σήμερα δεν λένε κουβέντα. Τι άλλαξε; Μάλλον το ότι στο μεταξύ έγιναν εξουσία, άρα δεν έχουν λόγο να φωνάζουν, όπως δεν έχουν λόγο να φωνάζουν για το ότι υπουργός της κυβέρνησής του έχει προνομιακές σχέσεις με τον μεγαλοεπενδυτή. Τέτοια υποκρισία είχαμε να δούμε μάλλον από την εποχή που ο Α.Σαμαράς είχε γίνει πρωθυπουργός υποσχόμενος ότι όταν βγει θα "σκίσει" (κι εκείνος) το μνημόνιο.

Θα ήθελα πολύ να μάθω πώς νιώθει και τι σκέφτεται ένας ψηφοφόρος τους μετά από το τόσο χοντρό δούλεμα που υπέστη.