Πολύ καλή ήταν η ερώτηση του μόνιμου ανταποκριτή του Mega στο Βερολίνο Παντελή Βαλασόπουλου. Ο δημοσιογράφος, κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου, Σόιμπλε-Βαρουφάκη, ρώτησε τον υπουργό Οικονομικών της ισχυρότερης οικονομίας της Ευρωζώνης, σε ελεύθερη μετάφραση το εξής απλό: "Πώς είναι δυνατόν να μας μιλάτε συνέχεια για τη διαφθορά στην Ελλάδα, όταν στο 90% των σκανδάλων υπάρχει μέσα και μια γερμανική εταιρεία, και να μην αφαιρείτε από τον Χριστοφοράκο τη γερμανική υπηκοότητα, εξαιτίας της οποίας η έκδοσή του καθίσταται αδύνατη (αφού το συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας έβγαλε απόφαση βάσει της οποίας δεν μπορεί να μας τον στείλει επειδή είναι Γερμανός πολίτης);"
Τι απάντησε ο κ. Σόιμπλε; Πρώτον, ότι "εσείς μας λέτε συνέχεια ότι είστε διεφθαρμένοι", και δεύτερον "όπως είπε και ο Γκαίτε... ας κοιτάξει ο καθένας τα του οίκου του". Δηλαδή δεν απάντησε.
Για την υπόθεση Siemens, τον ισχυρό άνδρα της, και το γεγονός ότι με τα μαύρα ταμεία, ο γερμανικός κολοσσός μπόρεσε και "έδεσε" πολιτικά τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας που κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια για να μας βάλουν τελικά να πάρουμε το μεγαλύτερο δάνειο της σύγχρονης ιστορίας, δεν είπε τίποτα. Ίσως δεν θυμόταν ότι ο κ. Χριστοφοράκος έχει παραδεχθεί ότι τα χρήματα πήγαιναν απευθείας στα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας, για να μπορούν οι υπουργοί ανενόχλητοι να παραγγέλνουν εξοπλισμούς και C4I που έβγαζαν εκτός τροχιάς τους προϋπολογισμούς της χώρας, με αποτέλεσμα να συμβάλουν κατά πολύ στην είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό στήριξης.
Προκαλεί έκπληξη το ότι ο κ. Σόιμπλε δεν θέλησε να επεκταθεί στο θέμα, δεδομένου ότι έχει μεγάλη εμπειρία από μαύρα ταμεία, χρηματισμούς, βαλίτσες, δώρα, και άλλα σχετικά.
Ήταν τέλη του 1999 όταν το CDU και η γερμανική πολιτική σείονταν από τις αποκαλύψεις σύμφωνα με τις οποίες επιχειρηματίες και ξένες κυβερνήσεις έδιναν μεγάλες προμήθειες στο κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών προκειμένου να τους προωθούν τα συμφέροντά τους. Κρυφοί λογαριασμοί στην Ελβετία, ξέπλυμα χρήματος με ή χωρίς μεσάζοντες, Thyssen, Γάλλοι, Άραβες, εμπόριο όπλων και διάφορα άλλα "ευρωπαϊκά". Ο ίδιος ο Χέλμουτ Κολ είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί τις "αμαρτίες" του, αλλά είχε εξηγήσει ότι το έκανε για τη... φουκαριάρα την παράταξή του.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο διάδοχος του Κολ, Βόλφανγκ Σόιμπλε. Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν ότι ο νυν υπουργός Οικονομικών και τότε ηγέτης του CDU είχε επιβεβαιώσει ότι είχε λάβει 100.000 μάρκα, αλλά όπως και ο προκάτοχός του, το είχε κάνει για το καλό της παράταξής του. Κάτι που όμως διέψευσε ο δωροδοκών, έμπορος όπλων, Κάρλχαϊντς Σρόιμπερ, διαμηνύοντας τότε ότι αυτά τα χρήματα είχαν πάει κατευθείαν στην τσέπη του κ. Σόιμπλε, και όχι στο κόμμα του.
Πώς είχε αντιδράσει τότε η γερμανική δικαιοσύνη; Απλά επιβλήθηκε ένα πρόστιμο στον Χέλμουτ Κόλ. Πλήρωσε 300.000 μάρκα, και αυτό ήταν όλο. Καμία δίκη, καμία καταδίκη, καμία γερμανική εταιρεία δεν υπέστη την παραμικρή νομική συνέπεια. Και πώς αλλιώς να γινόταν, αφού μία δίκη κατά των Κολ, Σόιμπλε και λοιπών πολιτικών, θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να έρθουν στο εδώλιο και μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις, σε μία εξέλιξη που θα ισοδυναμούσε με τον επακόλουθο αποκλεισμό τους από κάθε ανοιχτό και δημόσιο διαγωνισμό της ΕΕ και όχι μόνο, δηλαδή με ένα ισχυρό πλήγμα εναντίον της γερμανικής οικονομίας, που σήμερα ηγείται της Ευρωζώνης. Πράγμα εντελώς αδύνατον, αφού οι μεγάλες εταιρείες έπρεπε να κερδίσουν την κούρσα στην Ευρώπη, όσο "αγιασμό" κι αν χρειάζονταν τα μέσα προκειμένου να το πετύχουν, κατά την ίδια λογική με τον οποία γνωστός παράγοντας του ελληνικού ποδοσφαίρου είχε πει το μεταπολιτευτικό αμίμητο "ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε, και όλοι οι υπόλοιποι να παν' να...."
Λεπτομέρεια-υπενθύμιση i) Το 2013 ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια συνέντευξη με... 11 μόνο χρόνια καθυστέρηση. Ήταν εκείνη του Χέλμουτ Κολ, ο οποίος το 2002 δήλωσε πως προκειμένου να μπει η Γερμανία στο ευρώ, αναγκάστηκε να φερθεί "σαν δικτάτορας". Κανονικά θα έπρεπε να κάνει δημοψήφισμα, αλλά υποχρεώθηκε να το παρακάμψει για χάρη της... ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ή σε πιο απλά ελληνικά, της γερμανικής ισχυροποίησης μέσω του ευρώ.
Λεπτομέρεια-υπενθύμιση ii) Τις ημέρες που αποκαλύπτονταν όλα αυτά στη Γερμανία, στην Ελλάδα ανανέωνε τη θητεία της η κυβέρνηση Σημίτη. Εκείνη που μας έβαλε στο ευρώ, με υπουργούς μεταξύ άλλων τους Τσοχατζόπουλο, Παπαντωνίου, Βενιζέλο, Λαλιώτη, κλπ. Εκείνη δηλαδή που μας έβαζε να αγοράζουμε εξοπλισμούς, αλλά που φρόντιζε την ίδια ώρα μέσω των ταλιμπάν της, στις εφημερίδες, τους ακαδημαϊκούς χώρους και τα παράθυρα, να χαρακτηρίζει ως "εθνίκια", "δεξιούς" και "οπισθοδρομικούς" όσους έκαναν λόγο για "γκρίζες ζώνες" στο Αιγαίο, "γκρίζους λύκους" στη Θράκη, και λοιπά σχετικά θέματα.
Λεπτομέρεια-υπενθύμιση iii) Η πρώτη κυβέρνηση Σημίτη, είχε ξεκινήσει την πολιτική της πορεία με τη φυσική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ στο λεγόμενο εκσυγχρονιστικό μπλοκ, μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που είχε προκαλέσει ο Αντώνης Σαμαράς. Ο ίδιος είχε πει ότι το είχε κάνει για το θέμα της πΓΔΜ. Ο τότε υπουργός Οικονομίας πάντως Στέφανος Μάνος, είχε άλλη γνώμη, και αφορούσε αποκλειστικά στην ψηφιοποίηση του ΟΤΕ από τον... γιο του Πέτρου, ο οποίος σύμφωνα με τους εχθρούς του, δούλευε για την Ανατολική Γερμανία, ως πράκτορας της διαβόητης Στάζι, και που εκτός από γερμανικά, μίλαγε και πολύ καλά ρωσικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου