Ένα από τα δομικά χαρακτηριστικά του φαβιανού σοσιαλισμού, του αγαπημένου συστήματος και των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, είναι η συνεχής επίκληση "στο καλό του λαού" για το οποίο γίνονται τα πάντα, καθώς και η διαρκής υπενθύμιση ότι "έχουμε εκλεγμένη κυβέρνηση". Αυτή η κατάκτηση της δημοκρατίας, το να αυτοθαυμαζόμαστε για το ότι έχουμε μία κυβέρνηση που αναδείχθηκε από τους πολίτες ή αλλιώς, μία κυβέρνηση που "είναι σάρκα από τις σάρκες του λαού" κατά την πρόσφατη ρήση του πρωθυπουργού, είναι και η δικαίωση του Λένιν όταν υπενθύμιζε ότι ο δρόμος για τον σοσιαλισμό περνάει μόνο μέσα από τη (σοσιαλ)δημοκρατία.
1991. Το άγαλμα του ιδρυτή της KGB γκρεμίζεται στη Μόσχα μπροστά από τα κεντρικά γραφεία της μεγαλύτερης υπηρεσίας κατασκόπων στον κόσμο. Την ίδια τύχη ακολουθούν και άλλα τέτοια σύμβολα του παγκόσμιου κομμουνισμού, ωστόσο η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που την ίδια ακριβώς ώρα, έστηνε άγαλμα του Βελουχιώτη στη Λαμία. Ο κομμουνισμός έπεφτε γύρω μας, έχοντας αφήσει πίσω του εκατομμύρια νεκρών, και μεγάλες πληγές. Όμως στη δική μας, μικρή χώρα, γινόταν όλο και πιο ισχυρός. Με πολιτικό πόλεμο και διείσδυση σε όλους τους παραγωγικούς τομείς του κοινωνικού ιστού, κατάφερε να καλύπτει το σύνολο του ελληνικού συστήματος. Από τη σοσιαλιστική ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μέχρι τον σχεδόν μαρξιστή και τροτσκιστή Ανδρέα Παπανδρέου του τρίτου Δρόμου, στη νομιμότητα του ΚΚΕ, και σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πριν τη μεταπολίτευση, ο μηχανισμός της KGB δεν έπαψε άλλωστε ποτέ να μεγαλώνει την επιρροή του. Μέσα από εκδότες, επιχειρηματίες, συμφέροντα. Και αν κάποιος νομίζει ότι το παραπάνω αποτελεί λογική πλάνη ή αυθαίρετο συμπέρασμα δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις μεγαλύτερες εφημερίδες εκείνης της δεκαετίας. Ήταν πάντα κατά των Αμερικανών, δηλαδή κατά του καπιταλισμού, δηλαδή υπέρ του αντίθετου του, του κομμουνισμού.
Και είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι ένας τέτοιος μηχανισμός δεν θα μπορούσε απλά να σταματήσει την επόμενη μέρα να υπάρχει και να κινείται παρασκηνιακά ως επί το πλείστον. Η Ρωσία μπορεί να έχασε μία μάχη, του Ψυχρού Πολέμου, αλλά σαν υπερδύναμη που είναι, ακούγεται τουλάχιστον παρανοϊκό να πιστεύει κανείς ότι θα σταματούσε να συμπεριφέρεται ως τέτοια. Το δείχνει η θέληση του Πούτιν, που έχει εκφραστεί ποικιλοτρόπως και φανερά, τόσες πολλές φορές, όταν επαναλαμβάνει ότι επιδιώκει να αναβιώσει το σοβιετικό μπλοκ μέσα από μία οικονομική ένωση. Έγινε φανερό και με την εισβολή στην Ουκρανία, ενώ λίγα μόλις χρόνια πριν το 2008, είχε εισβάλει και στη Γεωργία.
Το αποτέλεσμα ήταν η Δύση (δηλαδή η ελευθερία που αντιπροσώπευαν οι ΗΠΑ μέσα από τα φυσικά δικαιώματα -που πηγάζουν από τον Θεό-, και τον καπιταλισμό) να αποτελεί τον μόνιμο δράκο του ελληνικού αφηγήματος. Το ότι η χώρα δεν έγινε ποτέ αμιγώς κομμουνιστική, αλλά διάλεξε τον τρίτο δρόμο του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, οφείλεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες πολίτες δεν πίστευαν στον κομμουνισμό. Είναι άλλωστε στενά συνδεδεμένοι με τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους, και εν μέρει και με τον θεό τους. Ακόμα τουλάχιστον. Αυτοί οι δεσμοί είναι ο λόγος για τον οποίο είχαμε τελικά ΠΑΣΟΚ και όχι ακριβώς ΚΚΕ. Αυτοί οι δεσμοί είναι και ο λόγος που ο Αλέξης Τσίπρας αγκαλιάζει περιστέρια τα Θεοφάνια ή παριστάνει ότι μιλάει για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, δρομολογώντας όμως τουλάχιστον άλλους 2 τέτοιους φόρους προκειμένου να υλοποιηθεί το πρόγραμμά του.
2015. Μετά από δύο δεκαετίες ενός οικονομικού συστήματος βγαλμένο από τα πιο λιπαρά τερτίπια της σοσιαλδημοκρατίας, κατά τη διάρκεια των οποίων κλιμακώθηκε η διάλυση της παραγωγικής βάσης και η προώθηση της παρασιτικής ως καθεστώς μέσω του κορπορατισμού, και μετά από πέντε χρόνια σκληρής οικονομικής κρίσης, η απάντηση στα προβλήματά μας φαίνεται να συνοψίζεται στο εξής μότο: Τόσα χρόνια σοσιαλισμού που μας οδήγησαν στην καταστροφή δεν είναι αρκετά. Φέρτε κι άλλο σοσιαλισμό! Πιο σκληρό και πιο... υπαρκτό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πέραν από τις προγραμματικές δηλώσεις ενός οικονομικού μοντέλου που όχι μόνο δεν θα φέρει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, αλλά θα ρίξει ακόμα περισσότερο "ξύλο" στο ΑΕΠ της χώρας, η αναφορά του νέου υπουργού Παιδείας. Σε ελεύθερη μετάφραση, πριν παραθέσει Μαρξ και προσφωνήσει τους βουλευτές του ΚΚΕ ως "συντρόφους": Δεν μας ενδιαφέρουν οι άριστοι μαθητές. Το να είσαι άριστος, σου δίνει μια ρετσινιά.
Ζήτω η κοινωνία των μετρίων! Άλλωστε χωρίς αυτούς, ποιος θα μας φυλάει από τους άριστους, και ποιο θα είναι το μέλλον και το δικό μας...
Η Ελλάδα νόμιζε ότι ανήκει στη Δύση αλλά στην πραγματικότητα δεν ακολούθησε ποτέ το καπιταλιστικό μοντέλο, παρά τις υστερικές κραυγές των απανταχού Χατζηστεφάνων, που επειδή βλέπουν τον σοσιαλισμό να αποτυγχάνει στην πράξη να φέρει τον παράδεισο, μιας και ο κόσμος μας είναι διαβολικά τελικώς πλασμένος, τα ρίχνουν όλα αμυνόμενοι στον... νεοφιλελευθερισμό! Η Ελλάδα ακολουθούσε τον δρόμο των ψευδαισθήσεων και της μαγικής εικόνας. Η οικονομία της ήταν κατά βάση τριτοκοσμική, απλά τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ καμουφλάριζαν τις δυνατότητές της, σε συνδυασμό με τα ελληνικά και ευρωπαϊκά περίφημα statistics. Ό,τι πήγαινε να ξεστρατίσει, φρόντιζε η 17Ν (η οποία χρηματοδοτείτο από τη Μόσχα -εκτός αν η αντιαμερικανική, αντιδυτική, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική της ρητορική παραπέμπει εν μέσω Ψυχρού Πολέμου κάπου αλλού-, ενώ το οργανωτικό κομμάτι της οποίας ακόμα δεν έχει συλληφθεί) να το... επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Η ίδια η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ οικονομικά φιλελεύθερη, και ποτέ δυτική, οικονομικά τουλάχιστον, εκτός αν το λάδωμα της Siemens θεωρείται καπιταλισμός. Ένα Λεβιάθαν είναι που ταΐζει κομματικοποιημένους στρατούς και πολιτικά συστήματα. Άλλωστε το μόνο που παράγει είναι γραφειοκρατία, επιδοτήσεις και κρίσεις. Χρέους, δανεισμού, πανικού και αξιών.
Από την πρώην κομμουνίστρια Μέρκελ, και τον πρώην μαοϊκό Μπαρόζο, η φυσική εξέλιξη μιας χώρας που δεν παρήγαγε ποτέ τίποτα άλλο εκτός από Χριστόδολους Ξηρούς, Φωτόπουλους και Καμμένους, ήταν να να φέρει στην εξουσία, και στο κοινοβούλιο της Ευρώπης, μια κυβέρνηση που είναι ακραιφνώς μαρξιστική, εξόχως λενιστική και αφανώς σταλινική. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να προκαλέσει την παραμικρή έκπληξη σε έναν μη φανατισμένο παρατηρητή, αφού η ερμηνεία και κατανόηση των γεγονότων της πορείας της χώρας από το 1974 μέχρι σήμερα, δεν απαιτεί κάποια ξεχωριστή ικανότητα πλην εκείνης της γνώσης των απλών μαθηματικών.
Εκείνο που μένει να φανεί στο τέλος, είναι με ποιον τρόπο θα αποτυπωθεί η επόμενη ημέρα της χώρας. Θα είναι μία απότομη στροφή στον άξονα Ρωσίας-Κίνας, στο επίσημο δηλαδή μπλοκ του κομμουνισμού; Ή θα είναι κάτι που θα γίνει σταδιακά και με προπέτασμα τη συνέχιση της παραμονής της χώρας στην ΕΕ;
Το πρόγραμμα άλλωστε που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί λεφτά. Πολλά λεφτά. Και δεν υπάρχουν εδώ και χρόνια. Συνεπώς, ακόμα κι αν συγκυβερνήσει αύριο-μεθαύριο με τη ΝΔ ή και το Ποτάμι, θα είναι θέμα χρόνου μέχρι να πέσει από τις ίδιες του τις συνιστώσες. Για να έρθει η ΧΑ και η σίγουρη σύνδεση με το ρούβλι.
Σε κάθε περίπτωση θα είναι ένας δρόμος τραχύς, που όμως στην παρούσα φάση θα γίνει πιο εύκολα αποδεκτός από τους πολίτες, δεδομένου ότι τουλάχιστον θα είναι ακόμα πιο σοσιαλιστικός, δηλαδή πιο ανθρώπινος, δηλαδή ιδεατός. Θα είναι όμως ο επόμενος σταθμός της σοσιαλιστικής διαδρομής της Ελλάδας, ο οποίος θα σφραγίσει τον θρίαμβο των μετρίων. Και θα δώσει την καθοριστική επιτάχυνση προς τον, κατά Χάγιεκ και κατά ιστορική πραγματικότητα, δρόμο προς τη δουλεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου