Ο εξαναγκασμός δεν είναι επιλογή

Είναι βέβαιο ότι χωρίς το πνεύμα της ατομικής πρωτοβουλίας δεν μπορεί πουθενά να αναπτυχθεί βιώσιμος πολιτισμός. Εφόσον λοιπόν για την ώρα αυτό το πνεύμα όντως λείπει, το πρώτο καθήκον μας πρέπει να είναι να το αφυπνίσουμε. Και αυτό θα γίνει υπό ένα καθεστώς ελευθερίας, όχι με ένα σύστημα επιβολής της πειθαρχίας και της τάξης.

Φ. Α. Χάγιεκ

Ο δρόμος είχε τη δική του κοροϊδία

Ο Ούγκος Τσάβες δήλωσε ότι αν ήταν Αμερικανός θα ψήφιζε Ομπάμα. Σιγά την είδηση, εδώ θα ψήφιζε ο Στρατούλης, ο Γλέζος και η Ρένα. Και μετά θα έβγαιναν να διαδηλώσουν εναντίον όλων εμάς των ρατσιστών, για το “ιερό” δικαίωμα του μουσουλμάνου να μας ανατινάζει επειδή βλασφημούμε εναντίον της δικής του θρησκευτικής-κοσμογονικής φυλής. Η τελευταία ενημέρωση πάντως στον κόσμο της τζιχάντ έρχεται από το Μπαγκλαντές, όπου σύμφωνα με πληροφορίες νεαρός βουδιστής “ανέβασε” φωτογραφία από ένα καμένο Κοράνι με αποτέλεσμα μουσουλμάνοι να βάλουν φωτιά σε περίπου σαράντα σπίτια και δέκα ναούς βουδιστών στο νότιο τμήμα της χώρας.

Κι άντε μετά να τους πείσεις (με τι επιχείρημα, και τι πάτημα) ότι αυτό το πράγμα είναι κακό και πως απαγορεύεται, όταν έχεις ήδη συλλάβει νεαρό Έλληνα για βλασφημία εναντίον ενός ιδιαίτερα προικισμένου με χιούμορ γέροντα του Αγίου Όρους, παρόλο που ξέρεις στην πραγματικότητα ότι εκείνο που σατίριζε ήταν οι πάσης φύσεως Χαρδαβέλες, και ΜΜΕ που ξέσκισαν τον ίδιο τον μοναχό σε μια πρωτοφανή εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση του ονόματός του για την οποία όλοι έκαναν τα στραβά μάτια.

Αντί να συλλαμβάνονται όλοι αυτοί οι ταλιμπάν για προσβολή και βλασφημία κατά της ανθρώπινης ύπαρξης, μας παίρνουν και το βόδι. Ας είναι… τουλάχιστον δεν έχουμε κανένα πραξικόπημα πάνω από τα κεφάλια μας, και ευχαριστούμε το συγκρότημα Ψυχάρη-πρώην Λαμπράκη για την ευγενική υπενθύμιση.

Margaret (2009)

Καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώσω για να δω την αριστερίστικη παρουσίαση της Θάτσερ με τη Μέριλ Στριπ ούτε στο σινεμά αλλά και ούτε και σε ντιβιντί, νοίκιασα χωρίς δεύτερη σκέψη την ταινία του BBC, που επικεντρώνεται στις τελευταίες ημέρες της στο τιμόνι της χώρας, κι ενώ ο ευρωσκεπτικισμός της έχει πλέον αρχίσει να είναι προφανές εμπόδιο για την πολιτική της επιβίωση. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση του κλίματος εκείνων των στιγμών, για τους μυημένους στη βρετανική πολιτική σκηνή κι όχι μόνο. Έχω την αίσθηση ότι δεν ξεφεύγουν οι αντιθατσερικές πινελιές από το κάδρο, αλλά έχω και την πεποίθηση πως είναι σαφώς ανώτερο της αμερικάνικης εκδοχής στην οποία πρωταγωνιστεί η καταξιωμένη ως ηθοποιός ψηφοφόρος του Μπάρακ Ομπάμα.

Ο Rothbard για την ΕΕ

Τεράστια γραφειοκρατεία, περισσότερη εξουσία στις κυβερνήσεις και τον κρατισμό, μία διακυβέρνηση για όλους, μόνο που κανείς δεν σκοτίζεται για την όμορφα καλοσερβιρισμένη θεωρία περί ελεύθερης διακίνησης των αγαθών. Όπως λέει και ένα σχόλιο από κάτω, αν αυτός ο άνθρωπος έχει δίκιο (που από την ΕΚΤ και το 1000% αύξηση στις τιμές όλων των προϊόντων και υπηρεσιών, μέχρι τη χαρτούρα στις Βρυξέλλεις μια χαρά τα είπε) τότε οδεύουμε προς τον ολοκληρωτισμό… αν δεν είμαστε ήδη εκεί.

Ευρωπαϊκή ή Σοβιετική Ένωση

Ο Βλαντιμίρ Μπουκόφσκι υπέρμαχος των ανθρώπινων δικαιώματων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 και ’70, έζησε 12 χρόνια σε ρωσικές ψυχιατρικές φυλακές και στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Το 1971 ήταν η τελευταία φορά που φυλακίστηκε, και το 1976 ήρθε στη Δύση και εγκαταστάθηκε στο Κέιμπριτζ. Έχει ζήσει από πρώτο χέρι το σοβιετικό σύστημα και εξηγεί γιατί και πώς είναι τραγικά πανομοίοτυπο με εκείνο που πλέον έχει επιβληθεί σε εμάς.

Θάψαμε ένα τέρας μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε στη θέση του ένα άλλο… Tο τι ακριβώς είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούμε να το διαπιστώσουμε εξετάζοντας το σοβιετικό μοντέλο. Την Σοβιετική Ένωση την κυβερνούσαν 15 μη εκλεγμένοι άνθρωποι που διορίζονταν μεταξύ τους και δεν ήταν υπόλογοι σε κανέναν. Την Ευρωπαϊκή την κυβερνούν καμία 20αριά άνθρωποι, που διορίζονται μεταξύ τους, κάνουν συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες και δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν, και βεβαίως δεν μπορούμε και με κανέναν τρόπο να τους παύσουμε από τα καθήκοντά τους. Κάποιος ίσως πει πως η ΕΕ έχει εκλεγμένο κοινβούλιο. Οκ, και η ΣΕ είχε ένα είδος εκλεγμένου κοινοβουλίου, το Ανώτατο Σοβιέτ, που απλώς επικύρωνε το Πολίτμπιρο. Ό,τι κάνει τώρα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με τις ομιλίες των συμμετοχόντων να μην ξεπερνούν το 1 λεπτό για τον καθένα μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων.

Στην ΕΕ υπάρχουν εκατοντάδες γραφειο-ευρωκράτες που παίρνουν τεράστιους μισθούς, απασχολούν προσωπικό, υπηρέτες, απολαμβάνουν μπόνους και προνόμια, και την ισόβια ασυλία μέσω της εναλλαγής πόστων για ό,τι κάνουν ή αποτύχουν να κάνουν. Αυτό ακριβώς δεν συνέβαινε και στο Σοβιετικό Καθεστώς;

Η ΣΕ θεμελιώθηκε διά του εξαγκανασμού και αρκετές φορές και διά της στρατιωτικής κατοχής. Στην ΕΕ δεν υπάρχει στρατιωτική επέμβαση αλλά υπάρχει εξίσου ο εξαναγκασμός και ο οικονομικός εκφοβισμός-νταϊλίκι. Προκειμένου να διατηρήσει η ΣΕ την ισχύ της διευρυνόταν διαρκώς (σ.σ.: να βάλουμε κι άλλους στο ευρώ και την Ένωση, και όλα τα Βαλκάνια, να το σκεφτούμε και για την Τουρκία, κλπ) και τη στιγμή που σταμάτησε να διευρύνεται ήρθε και η κατάρρευσή της. Και υποψιάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για την ΕΕ.

Μας είπαν πως ο σκοπός της ΣΕ ήταν η δημιουργία μιας καινούριας ιστορικής ενότητας, εκείνη του σοβιετικού λαού, και ότι πρέπει να ξεχάσουμε την εθνικότητά μας, τις εθνικές μας παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας. Κάτι που φαίνεται να ισχύει και για την ΕΕ. Δεν θέλουν να είσαι Βρετανός ή Γάλλος, θέλουν να είσαι μέρος μιας καινούριας εθνικότητας… Ευρωπαίος. Καταπιέζοντας όλα τα εθνικά σου στοιχεία και συμμετέχοντας σε μια πολυεθνική κοινότητα. Μετά από 73 χρόνια τέτοιας πολιτικής, οι συγκρούσεις που προέκυψαν μεταξύ των κρατών ήταν πολύ περισσότερες από κάθε άλλη περίπτωση στον κόσμο. Στη ΣΕ βασικός σκοπός υπήρξε η καταστροφή εκείνου που αποκαλούμε “έθνος-κράτος”. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που παρατηρούμε να συμβαίνει και εντός της ΕΕ σήμερα. Οι Βρυξέλλες σκοπεύουν να απορροφήσουν όλα τα έθνη κράτη σε ένα.

Η διαφθορά ήταν κυρίαρχη εντός της ΣΕ, όπως και στην ΕΕ που σήμερα πλέον ανθίζει και όσοι προβάλλουμε κάποια αντίσταση απέναντί της εξαναγκαζόμαστε είτε σε σιωπή είτε σε τιμωρία. Τίποτα δεν άλλαξε.

Στην ΣΕ είχαμε τα γκουλάγκ, και νομίζω ότι και στην ΕΕ έχουμε ένα είδος γκουλάγκ, θεωρητικής φύσεως, γνωστό επίσης και ως “πολιτική ορθότητα”. Όποιος πει κάτι περί ρατσισμού ή γενικά εκφράσει μια διαφορετική άποψη από την καθεστωτική, εξοστρακίζεται. Πρόκειται για την αρχή της δημιουργίας ενός γκουλάγκ, το τέλος της ελευθερίας σου. Στην ΣΕ μας είπαν ότι το καθεστώς δημιουργήθηκε προκειμένου να αποτρέψουμε έναν πόλεμο, μα για αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκε και η ΕΕ, που δεν είναι τίποτα άλλο από το σοβιετικό μοντέλο σε δυτική μεταμφίεση. Κι όταν καταρρεύσει, οι συνέπειες θα είναι το ίδιο καταστροφικές για την οικονομία και για τη γενικότερη βιωσιμότητα των εθνών. Το παλιό σοβιετικό καθεστώς ήταν ανίκανο για οποιαδήποτε μορφή μεταρρύθμισης, το ίδιο και η ΕΕ. Υπάρχει όμως διέξοδος απέναντι στις πρακτικές των γραφειοκρατικών Βρυξελλών και λέγεται ανεξαρτησία. Έχω ζήσει στο μέλλον, για το οποίο δεν ρωτήθηκες καν, και μπορώ να σου πω με πάσα βεβαιότητα πως δεν τίποτα άλλο από μια αποτυχία.

Και ξαφνικά τα ΜΜΕ ανακάλυψαν την πολιτική βία

Ναπολέων Λιναρδάτος / ble milo

Μετά από 38 χρόνια μεταπολίτευσης τα ελληνικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν ότι υπάρχει πολιτική βία στην Ελλάδα. Ή μάλλον υπήρχε αλλά είχε καλές προθέσεις.

Την εβδομάδα που πέρασε θα είχε την εντύπωση κάποιος που παρακολουθεί τα ελληνικά ΜΜΕ ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία επικρατεί ο νόμος και η τάξη. Ξαφνικά η Χρυσή Αυγή με τις παρανομίες τις αποφάσισε να σπάσει μια παράδοση δεκαετιών.

Δεν είναι η Ελλάδα που για δεκαετίες υπάρχουν αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις που ειδικεύονται στην δολοφονία ατόμων που κατά κανόνα προέρχονται από την αντιπέρα πολιτική όχθη; Δεν ήταν η 17 Νοέμβρη που δολοφόνησε μια σειρά δεξιών πολιτικών και εκδοτών; Ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας, η Αντικρατική Πάλη, η Σέχτα Επαναστατών, η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς;

Δεν είχαν και έχουν όλες αυτές οι οργανώσεις την έμμεση και ορισμένες φορές άμεση υποστήριξη του μιντιακού και ακαδημαϊκού κατεστημένου; Δεν χαρακτηρίζονταν πάντοτε προσπάθειες αντιμετώπισης αυτών των οργανώσεων ως μέτρα αστυνομοκρατίας; Και οι λίγοι πολιτικοί και οι ακόμα λιγότεροι δημοσιογράφοι που αναδείκνυαν το θέμα της τρομοκρατίας και της βίας δεν χαρακτηρίζονταν ως υποψήφιοι δικτατορίσκοι;

Το θέμα εδώ δεν είναι η μαύρη βία να φτάσει τα κατορθώματα της κόκκινης βίας και μετά το συζητάμε. Το θέμα είναι η απίστευτη υποκρισία των ΜΜΕ στο θέμα της πολιτικής βίας. Ο Παύλος Τσίμας στο δελτίο του Mega όταν οι της Χρυσής Αυγής έσπασαν ορισμένους πάγκους σε δυο-τρεις λαϊκές έφτασε να μιλάει για επανασύσταση του παρακράτους της δεξιάς… Όταν τον Οκτώβρη του 2011 οι δυνάμεις του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ-ΚΝΑΤ) ανέλαβαν το ρόλο του κράτους και προστάτευσαν το ελληνικό κοινοβούλιο από αριστερούς άλλων παρατάξεων, η στάση του βεβαίως δεν κρίθηκε ως παρακρατική από τον κ. Τσίμα.

Το ΚΚΕ με τις ομάδες βίας του δέρνει όποτε και όποιον θέλει, κλείνει δρόμους, καταλαμβάνει μνημεία, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, απαγορεύει ετσιθελικά ότι δραστηριότητα θεωρεί ανεπιθύμητη και όλα αυτά θα πρέπει να τα αποδεχθούμε ως απλά και φυσιολογικά γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας. Η πικρή αλήθεια είναι πως, χάρις στον κ. Τσίμα και τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής δημοσιογραφίας, ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τα έχει αποδεχθεί ως τέτοια.

Από κοντά και ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ο κ. Παυλόπουλος θα πει στην Βουλή για τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής στις λαϊκές ότι: «Είναι χυδαιότητα να λένε κάποιοι στον ελληνικό λαό ότι αυτό που δεν μπορεί το κράτος να κάνει, το κάνουμε εμείς.» Θα θυμάστε τον κ. Παυλόπουλο από την υπουργική του θητεία το 2008 όταν κάηκε η Αθήνα, γιατί επικρατούσε το δόγμα Παυλόπουλου: κανείς δεν κάνει ότι πρέπει να κάνει την δουλειά του κράτους – παρεμπιπτόντως, το κανείς περιλάμβανε και το κράτος. Το βράδυ που θα καίγεται η Αθήνα ο κ. Παυλόπουλος θα πει «Περισσότερα είναι τα κτίρια που δεν καίγονται από εκείνα που καίγονται» – το οποίο θα μείνει στην ιστορία ως η επιτομή της πολιτικής του παρουσίας. Ο κ. Παυλόπουλος ως υπουργός υπεύθυνος δήθεν για την δημόσια τάξη είναι ίσως η πιο τρανταχτή περίπτωση αντιποίησης αρχής στην ιστορία της Ελλάδας. Σε μια φυσιολογική χώρα με υπεύθυνη δημοσιογραφία, άτομα όπως ο κ. Παυλόπουλος δεν θα τα έπαιρνε κανείς στα σοβαρά. Αλλά στην Ελλάδα του 2012 ο κ. Παυλόπουλος έχει το ηθικό ανάστημα να σχολιάζει θέματα δημοσίας τάξεως…

Τις δηλώσεις του κ. Παυλόπουλου στην Βουλή έσπευσαν να τις χειροκροτήσουν οι παρευρισκόμενοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ο κ. Παυλόπουλος έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον της βίας – με κάποιες εξαιρέσεις, βεβαίως βεβαίως. Για παράδειγμα το κάψιμο της Αθήνας το 2008 είχε χαρακτηρισθεί από τον κ. Τσίπρα ως «λαϊκή εξέγερση». Ή για παράδειγμα η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη είχε σημαντικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως μάρτυρες υπεράσπισης. Ή όταν στελέχη και βουλευτές του κόμματος συμμετέχουν σε εκδηλώσεις συμπαράστασης των καταδικασμένων τρομοκρατών των Πυρήνων της Φωτιάς. Ή όταν οι απανταχού μπαχαλάκιδες καίνε, λεηλατούν ή κάνουν κατάληψη αξίζουν της συμπαράστασης του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια εβδομάδα που ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε τον αποτροπιασμό του για την παράνομη δράση της Χρυσής Αυγής, το ίδιο κόμμα έβγαζε ανακοίνωση για έφοδο της αστυνομίας σε κατάληψη. Ο τίτλος της είδησης: «Έντονη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ για την έφοδο της ΕΛ.ΑΣ σε κατάληψη.» «Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση, μέσω της οποίας ασκεί σκληρή κριτική για την αστυνομική επιχείρηση στην Θεσσαλονίκη, που είχε σαν στόχο την απομάκρυνση των νεαρών από την κατάληψη του κτιρίου “Δέλτα”.»

Το μιντιακό κατεστημένο αδυνατεί να δει τον απίστευτο παραλογισμό και υποκρισία σε τέτοιου είδους πράξεις και λόγια. Η αριστερά είναι αλλιώς στην Ελλάδα. Ναι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ανοιχτά πολλές μορφές βίας και παραβατικότητας, αλλά είναι για καλό σκοπό. Το ΚΚΕ κάνει ακριβώς το ίδιο και ταυτόχρονα υποστηρίζει ένα βάρβαρο σταλινικό και ολοκληρωτικό καθεστώς που σφαγίασε εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά είναι για καλό σκοπό. Η αριστερά θα πρέπει να κρίνεται όχι σύμφωνα με αυτά που λέει και κάνει αλλά σύμφωνα με τις προθέσεις της όπως η ίδια τις αντιλαμβάνεται.

Αντίθετα η δεξιά θα πρέπει πάντα να κρίνεται σύμφωνα με τα στερεότυπα που έχει θεσπίσει η αριστερά στον πολιτικό βίο και επίσης σύμφωνα με τις πράξεις ακραίων στοιχείων, όπως αυτές της Χρυσής Αυγής, που ανοιχτά απορρίπτει και καταδικάζει και που ξεκάθαρα αντίκεινται στην αστική πολιτική ιδεολογία που εκπροσωπεί. Μην παραξενευτείτε όταν τους επόμενους μήνες όταν κάποιος δεξιός εκφράζει την αντίθεση του στην λαθρομετανάστευση ή την υποστήριξη του στον νόμο και την τάξη, αυτές οι θέσεις να χαρακτηρίζονται από τα ΜΜΕ και την αριστερά ως ακραίες και ως αντιγραφή της Χρυσής Αυγής.

Δεν έχουν επιχειρήματα ούτε για το θέμα της λαθρομετανάστευσης ούτε και για το θέμα του νόμου και της τάξης και η μόνη τους διέξοδος θα είναι να επιβληθούν πολιτικά δια της συκοφαντίας και της στρεψοδικίας.

Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία

(Aν και βασικά γιατί να μας νοιάζει αν θα έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ, λες και δεν μας φτάνει το παρελθόν του… Και τι θα πει “αστική σοσιαλδημοκρατία”; Σαν να λέμε “ολίγον έγγυος”;)

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού…) στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η ανοχή της πολιτικής βίας, εφόσον ασκείται στο όνομα των ιδανικών της Αριστεράς από οιονδήποτε αυτόκλητο φορέα τους, είναι πια φαινόμενο τόσο σύνηθες στην κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε σχεδόν δεν το προσέχουμε. Η κατάλυση της έννομης τάξης έχει φθάσει να θεωρείται στοιχείο της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», όπως προτιμούμε να λέμε τη γραφικότητά μας. Σας θυμίζω σχετικώς μόνον μια σκηνή από την ιδιόμορφη αθηναϊκή καθημερινότητα – σκηνή την οποία όλοι έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά μας ξανά και ξανά: την τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων, παρουσία της απαθούς Αστυνομίας, σε κάθε συλλαλητήριο που γίνεται με τη συμμετοχή αναρχικών κουκουλοφόρων.

Με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια, αλλά και χάρη στα αγαθά της παγκοσμιοποίησης, σχεδόν οι πάντες έχουμε πια διαμορφώσει εικόνα της ζωής στις αναπτυγμένες, ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες, με τις οποίες μας κολακεύει τόσο πολύ να συγκρινόμαστε (και, φυσικά, να βρίσκουμε πάντα ότι εμείς υπερτερούμε…) Ας προσπαθήσουμε, παρακαλώ, να μεταθέσουμε στην εικόνα αυτή, που έχουμε αποκτήσει με τα ταξίδια στο εξωτερικό, τη σχεδόν «φυσιολογική» σκηνή της θραύσης των μαρμάρων και τότε θα καταλάβουμε πόσο βαθιά παράλογη είναι όχι τόσο η ασυδοσία των ακραίων εκφάνσεων της Αριστεράς (αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση…), μα προπαντός η ανοχή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στις μορφές της βίας που επιλέγει κάθε φορά.

Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)

Και αν ώς τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη. Το έδειξαν τα γεγονότα στο πανηγύρι του Μεσολογγίου, ώστε να το μπορούν πια να το δουν καθαρά όσοι μέχρι πρότινος αναπαύονταν στις βολικές βεβαιότητες της Μεταπολίτευσης: το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής. (Παρεμπιπτόντως, η φουκαριάρα η Σ. Σακοράφα, που κάθεται συνήθως μπροστά από την κ. Κωνσταντοπούλου στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να έχει πλέον κουφαθεί από τις τσιρίδες της Ερινύας του ΣΥΡΙΖΑ…)

Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου.

Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει, διότι είναι, τρόπον τινά, αναγκαστική. Αν την αφήσει ανεκμετάλλευτη, όχι μόνον θα έχει στερηθεί το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει, αλλά η απραξία θα της επιφέρει ένα σοβαρό κόστος. Αν, δηλαδή, διαχωρίσει την καλή βία της άκρας Αριστεράς από την κακή της άκρας Δεξιάς, ενισχύει την οιονεί νομιμοποίηση της πρώτης και καλλιεργεί το έδαφος για την περαιτέρω εξάπλωση της δεύτερης. Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλο της πολιτικής ευπρέπειας και ας κοιτάξουμε πού έχουμε φθάσει: στις παρέες σας, εκεί όπου μιλάτε ελεύθερα, πόσοι είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν την προεκλογική μπούφλα που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη από τον Ηλ. Κασιδιάρη, αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το πουν παραέξω; Η διαφοροποίηση αριστερής και δεξιάς βίας υπέρ της πρώτης θα τους κάνει να ξεπεράσουν την ντροπή ή τον φόβο που τώρα τους συγκρατεί. Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943.

Αν λοιπόν η κυβέρνηση αδρανήσει μπροστά στην ευκαιρία που της προσφέρεται τώρα από τη Χρυσή Αυγή, τότε κατρακυλάει στον δρόμο που χάραξε ο Πάκης, τον Δεκέμβριο του 2008. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον χειροκροτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, αλλά φοβάμαι ότι ο ίδιος δεν το αντελήφθη. Εκτός, βέβαια, αν ως Καλαματιανός διανοούμενος που βλέπει βαθιά στο μέλλον (το δικό του μέλλον), προετοιμάζεται για να γίνει κάποτε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, όχι στο κοντινό μέλλον· μιλούμε για μετά από τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ο Μανώλης Γλέζος θα έχει αρχίσει να κουράζεται…

Είμαστε όμως στο ευρώ, στη σπουδαιότερη κατάκτηση!

Έτος 2012, κι ακόμα η εθνική Αθηνών-Κορίνθου-Πατρών, ο πιο δολοφονικός δρόμος της Γηραιάς Ηπείρου, είναι θεοσκότεινη τη νύχτα. Καλά για το διαχωριστικό… ούτε συζήτηση. Αλλά τα διόδια, διόδια!

Τι ποταπή σημασία έχουν όμως όλα αυτά μπροστά στο γεγονός ότι είμαστε μέλος αυτής της υπέροχης Ένωσης, για την οποία ο κόσμος το ‘χει τούμπανο ότι αυτή έχει κρύψει το πτώμα (γκρικ στατίστικς, ζίμενς, επιδοτήσεις με το τσουβάλι και χωρίς έλεγχο, κι άλλα τόσα) και συμμετέχουμε στο κοινό νόμισμα.

υγ: ειδήσεις του τύπου, η Ποσειδώνος είναι και αυτή σαν το κρυφό σχολειό σε κάποια σημεία, οι δε στροφές στα λιμανάκια μόνο το ακκορντεόν δεν έχουν για συντροφιά, εξετάζονται ως κακόβουλες και εχθροπαθείς ως προς το πνεύμα της ουσίας που λέγεται Ευρώπη, πολιτισμός, διαρθρωτικές αλλαγές, αλληλεγγύη, κλπ.

υγ2: κι εννοείται πως και για αυτή την παρακμή, φταίνε οι σιωνιστές, οι αμερικανοεβραίοι, η γκόλντμαν σακς, ο καπιταλισμός και η κόκα κόλα.

“Atlas Shrugged”: Η ταινία, μέρος ΙIο (τρέηλερ)

Με την ελπίδα ότι θα είναι καλύτερο από το Ιο…

Αν και νομίζω δεν μ’ αρέσει ούτε η Ντάγκνι ούτε ο Ρίρντεν, φαίνεται πάντως πιο προσεγμένο.

The Fountainhead (η ταινία)

Πάρα πολύ καλή μεταφορά του βιβλίου σε μια απόλυτα κλασική ταινία, το σενάριο της οποίας το είχε αναλάβει εξολοκλήρου η ίδια η Άυν Ραντ χάρη στην οποία, όσα κόπηκαν από το βιβλίο έγιναν μόλις και μετά βίας αντιληπτά (πχ η Κέητ ή ο ναός του Στόνταρτ) ενώ οι διαχρονικές του αλήθειες αποτυπώνονται με μια ήρεμη δύναμη. Πρόκειται για μια ξεχωριστή παραγωγή που ενισχύεται φυσικά και από τις πολύ ζωντανές ερμηνείες όλων αλλά κυρίως των πρωταγωνιστικών ρόλων που κρατούν η Πατρίσια Νιλ και ο Γκάρι Κούπερ.

Tο αίτημα για μια ελληνική «Nυρεμβέργη»

Tου Χρηστου Γιανναρα

Oι Γερμανοί ξέρουν καλά, από την πείρα τους την ιστορική, πόσο επικίνδυνο είναι να ταπεινώνεται εξουθενωτικά ένας λαός. Eζησαν τη φρίκη του Nαζισμού που εκκολάφθηκε από την άκρα ταπείνωσή τους, με τη Συνθήκη των Bερσαλλιών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Eζησαν και το αντίστροφο: ότι τη θέση που κατέχουν σήμερα, εξουσιάζοντας οικονομικά την Eυρώπη και με υπολογίσιμη παρουσία στη διεθνή σκηνή, την οφείλουν στη σύνεση και μεγαλοψυχία (έστω με σκοπιμότητες) των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρ’ όλα όσα υπέστησαν οι νικητές από τους ηττημένους Γερμανούς, επέμειναν να διαφοροποιήσουν τη μεταχείριση του γερμανικού λαού από αυτήν της ναζιστικής ηγεσίας του – έστω κι αν ο λαός είχε όχι απλώς ανεχθεί αλλά θεοποιήσει τους παρανοϊκούς μακελάρηδες. Δίκασαν και τιμώρησαν οι νικητές στη Nυρεμβέργη την ηγεσία των ηττημένων, ενώ πρόσφεραν τεράστια οικονομική βοήθεια στον γερμανικό λαό για να μπορέσει να ανακάμψει από τον όλεθρο του πολέμου.

Tη σημερινή κατεστραμμένη Eλλάδα οι ίδιοι αυτοί ευεργετημένοι Γερμανοί την ταπεινώνουν εξαθλιωτικά, χωρίς να διαφοροποιούν τη μεταχείριση του λαού της από αυτήν των κυβερνήσεων που την οδήγησαν στον παρανοϊκό υπερδανεισμό και στη χρεοκοπία. Λένε και απαιτούν «η Eλλάδα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της». Kαι εννοούν να αποπληρώσει ο λαός, με εξοντωτικές περικοπές μισθών και συντάξεων, με ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κράτους, τα εξωφρενικά, ιλιγγιώδη χρέη που του φόρτωσαν κυβερνήσεις φαυλότητας και διαφθοράς, η ασύδοτη κομματοκρατία για χάρη του πελατειακού της συστήματος.

Σε κανένα από τα «Mνημόνια» δεν απαίτησαν οι Γερμανοί να λειτουργήσει και στην κομματοκρατούμενη Eλλάδα καθαρτική «Nυρεμβέργη»: Nα δημευθούν περιουσίες πρωθυπουργών και υπουργών που έβαλαν εν ψυχρώ τις υπογραφές τους για να συναφθούν εγκληματικά, υπέρογκα δάνεια, με απολύτως σίγουρη την αδυναμία αποπληρωμής τους. Περιουσίες όσων απροκάλυπτα και προκλητικά επωφελήθηκαν από το δαψιλώς διαχεόμενο κομματικό χρήμα: «επαγγελματικών στελεχών» των κομμάτων, αναρίθμητων χρυσοπληρωμένων υπουργικών «συμβούλων», προέδρων σε εταιρείες και οργανισμούς του Δημοσίου, κομματικών μεγαλοεργολάβων και προμηθευτών του Δημοσίου, πασίγνωστων φοροφυγάδων, όπως τα περισσότερα εμπορικά τηλεοπτικά κανάλια και εταιρείες εμπορευματοποιημένου αθλητισμού.

Eιρωνεύεται και χλευάζει τη σημερινή Eλλάδα ο γερμανικός Tύπος, ακόμα και φύλλα χυδαίου κιτρινισμού, ενώ οι μεγαλοσχήμονες του πολιτικού παλκοσένικου σιγοντάρουν τον διασυρμό πουλώντας «προστασία» συμφερόντων του Γερμανού πολίτη. Kαμώνονται πως αγνοούν και παρακάμπτουν το ερώτημα: Γιατί επί τόσα χρόνια δέχονταν να συνεχίζουν να δανείζουν μια χώρα με καταφανή αδυναμία αποπληρωμής των χρεών της; Γιατί ανέχονταν να συνυπογράφουν δανειακές συμβάσεις με πρόσωπα της ελλαδικής πολιτικής σκηνής, πρωθυπουργούς και υπουργούς, ελάχιστης ή μηδενικής αξιοπιστίας, κάποτε και με δείκτη νοημοσύνης ολοφάνερα μειονεκτικό;

Eίναι αδιανόητο να μην είχαν πληροφόρηση. Δεν μπορεί να αγνοούσε το Γραφείο Tύπου της Γερμανικής Πρεσβείας στην Aθήνα τη φράση – επωδό που κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα πανελληνίως: «στους ελλαδίτες επαγγελματίες της πολιτικής δεν μπορείς να εμπιστευθείς ούτε τη διαχείριση περιπτέρου» (– εύστοχο φραστικό εύρημα του Xαρίδημου Tσούκα στην «K»). Mε ποια λογική συνέχιζαν οι γερμανικές κυβερνήσεις να δανείζουν απλόχερα ελλαδίτες πολιτικούς τέτοιας εκκωφαντικής ανυποληψίας;

H λογική ερμηνεία που επιδέχεται αυτός ο δίχως ελπίδες αποπληρωμής δανεισμός είναι μία και μόνη (μέχρις αποδείξεως του εναντίου): Tα δάνεια, που σήμερα τα προβάλλει η Γερμανία σαν «ανειλημμένες υποχρεώσεις της Eλλάδας» και απαιτεί να εξοφληθούν με τίμημα τη λιμοκτονία της πλειονότητας του πληθυσμού, ήταν καλοστημένες συμπαιγνίες συμφερόντων: «Θα σας δώσουμε δάνειο, αλλά με το δάνειο που θα σας δώσουμε θα μας πληρώσετε για να σας φτιάξουμε αεροδρόμιο, να σας διορύξουμε “μετρό”, να σας ναυπηγήσουμε υποβρύχια και φρεγάτες – με αυτονόητη την εξασφάλιση πλουσιοπάροχης “προμήθειας” για το κόμμα σας».

Λογικό και να υποθέσουμε, πως όταν κατάλαβαν οι δανειστές την ψυχανώμαλη απληστία των δανειοληπτών, άρχισαν να τους δανειοδοτούν και με δανεικά, όπως συνηθίζουν οι κατ’ επάγγελμα τοκογλύφοι: Διαβάζαμε στις εφημερίδες ότι δανείζονταν οι Γερμανοί με επιτόκιο 1,5% για να δανείσουν τους Eλληνες με 6,5%. Πώς λοιπόν να απαιτήσουν τώρα οι δανειστές μας μια καθαρτική του πολιτικού μας βίου «Nυρεμβέργη», χωρίς να αποκαλυφθούν συναυτουργοί εγκλημάτων;

Eνας καθόλου ευκαταφρόνητος σε κοινωνική επιρροή, εντόπια και διεθνή, αριθμός σημερινών Eλλήνων πολιτών είχαμε την ευκαιρία να σπουδάσουμε σε γερμανικά πανεπιστήμια και με υποτροφίες γερμανικών ερευνητικών ιδρυμάτων. Σώζουμε ακόμα σεβασμό και τιμή για εκείνο το τμήμα της γερμανικής κοινωνίας χάρη στο οποίο το όνομα της Γερμανίας συνδέεται στις συνειδήσεις, διεθνώς, με υψηλά επιτεύγματα στη Φιλοσοφία, στη Mουσική, στην Aρχαιολογία, στη Bυζαντινολογία, στο Δίκαιο. Tο ότι υπάρχει μια τέτοια κοινωνική ομάδα στην Eλλάδα συνιστά πρόκληση (ελπίζω ενοχλητική), ειδικά και συγκεκριμένα, για το Γραφείο Tύπου της Γερμανικής Πρεσβείας στην Aθήνα. Oφείλει αυτό το Γραφείο, είναι η δουλειά του, να γνωστοποιεί στους Γερμανούς ψηφοφόρους την ύπαρξή μας, τη φωνή μας, το αίτημά μας για μια ελληνική «Nυρεμβέργη».

Oπως για μας Γερμανία δεν είναι ο κ. Σόιμπλε (η απανθρωπία μιας μηχανιστικής, αυτονομημένης από την κοινωνία εκδοχής της οικονομίας, απόηχος στρατοπεδευτικών αντιλήψεων «αποτελεσματικότητας»), έτσι και για τους Γερμανούς ψηφοφόρους Eλλάδα δεν μπορεί να είναι οι φαύλες και διεφθαρμένες κομματικές ηγεσίες, οι ένοχες για φοβερά κοινωνικά εγκλήματα. Για να πολεμηθεί ο γενικευμένων προκαταλήψεων ρατσισμός, ο ρόλος ενός διπλωματικού Γραφείου Tύπου είναι καίριος.

Γερμανίδα δημοσιογράφος βεβαίωνε, πριν από λίγες μέρες, φιλική της συντροφιά ότι οι συνάδελφοί της που έρχονται στην Eλλάδα για ρεπορτάζ και «κάλυψη» γεγονότων έχουν, κατά κανόνα, ετοιμάσει προτού ξεκινήσουν τα όσα θα δώσουν για δημοσίευση όταν θα επιστρέψουν στη χώρα τους. Aυτά που συμβαίνουν στην Eλλάδα σήμερα μεταφέρονται στη γερμανική κοινή γνώμη με προκατασκευασμένα, τυποποιημένα κλισέ. Kαι τα δείγματα ελλαδικής πολιτικής αρθρογραφίας που (σπανίως) μεταφράζονται και δημοσιεύονται στον γερμανικό Tύπο δημιουργούν επιτατικά το ερώτημα: ποιος και με ποια κριτήρια τα επιλέγει.

Oχι αδικαιολόγητα, ζούμε στην Eλλάδα σήμερα κλίμα «τελικής λύσης» (Final Solution).