Ευρωπαϊκή ή Σοβιετική Ένωση

Ο Βλαντιμίρ Μπουκόφσκι υπέρμαχος των ανθρώπινων δικαιώματων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 και ’70, έζησε 12 χρόνια σε ρωσικές ψυχιατρικές φυλακές και στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Το 1971 ήταν η τελευταία φορά που φυλακίστηκε, και το 1976 ήρθε στη Δύση και εγκαταστάθηκε στο Κέιμπριτζ. Έχει ζήσει από πρώτο χέρι το σοβιετικό σύστημα και εξηγεί γιατί και πώς είναι τραγικά πανομοίοτυπο με εκείνο που πλέον έχει επιβληθεί σε εμάς.

Θάψαμε ένα τέρας μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε στη θέση του ένα άλλο… Tο τι ακριβώς είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούμε να το διαπιστώσουμε εξετάζοντας το σοβιετικό μοντέλο. Την Σοβιετική Ένωση την κυβερνούσαν 15 μη εκλεγμένοι άνθρωποι που διορίζονταν μεταξύ τους και δεν ήταν υπόλογοι σε κανέναν. Την Ευρωπαϊκή την κυβερνούν καμία 20αριά άνθρωποι, που διορίζονται μεταξύ τους, κάνουν συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες και δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν, και βεβαίως δεν μπορούμε και με κανέναν τρόπο να τους παύσουμε από τα καθήκοντά τους. Κάποιος ίσως πει πως η ΕΕ έχει εκλεγμένο κοινβούλιο. Οκ, και η ΣΕ είχε ένα είδος εκλεγμένου κοινοβουλίου, το Ανώτατο Σοβιέτ, που απλώς επικύρωνε το Πολίτμπιρο. Ό,τι κάνει τώρα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με τις ομιλίες των συμμετοχόντων να μην ξεπερνούν το 1 λεπτό για τον καθένα μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων.

Στην ΕΕ υπάρχουν εκατοντάδες γραφειο-ευρωκράτες που παίρνουν τεράστιους μισθούς, απασχολούν προσωπικό, υπηρέτες, απολαμβάνουν μπόνους και προνόμια, και την ισόβια ασυλία μέσω της εναλλαγής πόστων για ό,τι κάνουν ή αποτύχουν να κάνουν. Αυτό ακριβώς δεν συνέβαινε και στο Σοβιετικό Καθεστώς;

Η ΣΕ θεμελιώθηκε διά του εξαγκανασμού και αρκετές φορές και διά της στρατιωτικής κατοχής. Στην ΕΕ δεν υπάρχει στρατιωτική επέμβαση αλλά υπάρχει εξίσου ο εξαναγκασμός και ο οικονομικός εκφοβισμός-νταϊλίκι. Προκειμένου να διατηρήσει η ΣΕ την ισχύ της διευρυνόταν διαρκώς (σ.σ.: να βάλουμε κι άλλους στο ευρώ και την Ένωση, και όλα τα Βαλκάνια, να το σκεφτούμε και για την Τουρκία, κλπ) και τη στιγμή που σταμάτησε να διευρύνεται ήρθε και η κατάρρευσή της. Και υποψιάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για την ΕΕ.

Μας είπαν πως ο σκοπός της ΣΕ ήταν η δημιουργία μιας καινούριας ιστορικής ενότητας, εκείνη του σοβιετικού λαού, και ότι πρέπει να ξεχάσουμε την εθνικότητά μας, τις εθνικές μας παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας. Κάτι που φαίνεται να ισχύει και για την ΕΕ. Δεν θέλουν να είσαι Βρετανός ή Γάλλος, θέλουν να είσαι μέρος μιας καινούριας εθνικότητας… Ευρωπαίος. Καταπιέζοντας όλα τα εθνικά σου στοιχεία και συμμετέχοντας σε μια πολυεθνική κοινότητα. Μετά από 73 χρόνια τέτοιας πολιτικής, οι συγκρούσεις που προέκυψαν μεταξύ των κρατών ήταν πολύ περισσότερες από κάθε άλλη περίπτωση στον κόσμο. Στη ΣΕ βασικός σκοπός υπήρξε η καταστροφή εκείνου που αποκαλούμε “έθνος-κράτος”. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που παρατηρούμε να συμβαίνει και εντός της ΕΕ σήμερα. Οι Βρυξέλλες σκοπεύουν να απορροφήσουν όλα τα έθνη κράτη σε ένα.

Η διαφθορά ήταν κυρίαρχη εντός της ΣΕ, όπως και στην ΕΕ που σήμερα πλέον ανθίζει και όσοι προβάλλουμε κάποια αντίσταση απέναντί της εξαναγκαζόμαστε είτε σε σιωπή είτε σε τιμωρία. Τίποτα δεν άλλαξε.

Στην ΣΕ είχαμε τα γκουλάγκ, και νομίζω ότι και στην ΕΕ έχουμε ένα είδος γκουλάγκ, θεωρητικής φύσεως, γνωστό επίσης και ως “πολιτική ορθότητα”. Όποιος πει κάτι περί ρατσισμού ή γενικά εκφράσει μια διαφορετική άποψη από την καθεστωτική, εξοστρακίζεται. Πρόκειται για την αρχή της δημιουργίας ενός γκουλάγκ, το τέλος της ελευθερίας σου. Στην ΣΕ μας είπαν ότι το καθεστώς δημιουργήθηκε προκειμένου να αποτρέψουμε έναν πόλεμο, μα για αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκε και η ΕΕ, που δεν είναι τίποτα άλλο από το σοβιετικό μοντέλο σε δυτική μεταμφίεση. Κι όταν καταρρεύσει, οι συνέπειες θα είναι το ίδιο καταστροφικές για την οικονομία και για τη γενικότερη βιωσιμότητα των εθνών. Το παλιό σοβιετικό καθεστώς ήταν ανίκανο για οποιαδήποτε μορφή μεταρρύθμισης, το ίδιο και η ΕΕ. Υπάρχει όμως διέξοδος απέναντι στις πρακτικές των γραφειοκρατικών Βρυξελλών και λέγεται ανεξαρτησία. Έχω ζήσει στο μέλλον, για το οποίο δεν ρωτήθηκες καν, και μπορώ να σου πω με πάσα βεβαιότητα πως δεν τίποτα άλλο από μια αποτυχία.