Τις προάλλες ρώτησα το κοριτσάκι που μένει δίπλα μου τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. “Πρόεδρος”, μου απάντησε. Και οι δύο της γονείς, προοδευτικοί αριστεροί, παρακολουθούσαν τη συζήτηση. Και εγώ την ξαναρώτησα: “Και ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανες σαν Πρόεδρος;”
“Θα έδινα φαγητό και σπίτια σε όλους τους άστεγους.”.
Οι γονείς της έλαμψαν από υπερηφάνεια.
“Πολύ αξιόλογος στόχος”, απάντησα εγώ και συνέχισα: “Αλλά γιατί να περιμένεις μέχρι να γίνεις Πρόεδρος για να τον εκπληρώσεις; Μπορείς να έρθεις από το σπίτι μου, να μου κουρέψεις το γκαζόν, να μου ξεριζώσεις τα άγρια χορτάρια, και να μου καθαρίσεις την αυλή, και εγώ θα σου δώσω 50 δολάρια. Ύστερα μπορείς να πας έξω από το σούπερ μάρκετ όπου οι άστεγοι συχνάζουν, και να δώσεις σε κάποιον το ποσό προκειμένου να αγοράσει φαγητό ή μελλοντικά κάποιο σπίτι.”
Το σκέφτηκε για λίγο και μετά, κοιτώντας με κατευθείαν στα μάτια με ρώτησε: “Και γιατί δεν έρχεται ο άστεγος να κάνει τη δουλειά, και να του δώσεις εσύ τα 50 δολάρια;”
“Καλώς ήρθες στον συντηρητισμό”, της είπα.
Οι γονείς της πάντως ακόμα δεν μου μιλάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου