Η αγάπη ως καταστροφή

Αν η κινητήρια δύναμη που ωθεί τους ανθρώπους να επιλέξουν ένα άτομο ως επίκεντρο της ζωής και του ενδιαφέροντός τους πηγάζει από την ανάγκη τους να αγαπήσουν –σκέφτηκε– τότε ήταν αλήθεια πως η Λίλιαν τον αγαπούσε. Όμως αφού για αυτόν η αγάπη ήταν ένας ύμνος στον εαυτό του και τη ζωή, τότε για κείνους που μισούσαν τον εαυτό τους και τη ζωή, η μόνη δυνατή μορφή αγάπης ήταν η καταστροφή. Η Λίλιαν τον είχε επιλέξει για τις αρετές του, για τη δύναμη, την αυτοπεποίθηση και την περηφάνια του, τον είχε επιλέξει ως σύμβολο της ζωτικής δύναμης του ανθρώπου, όμως ο σκοπός της ήταν ο αφανισμός αυτής της δύναμης.

Είδε την πρώτη τους συνάντηση: είδε τον εαυτό του, τον άντρα με την αστείρευτη ενέργεια και την ανυπότακτη φιλοδοξία, τον άνθρωπο του επιτεύγματος που τρέφεται από τη φλόγα του οράματός του, να στέκεται μόνος ανάμεσα σε αυτά τα υποκριτικά πλάσματα, σε αυτά τα απόβλητα της ανθρώπινης γνώσης που αυτοαποκαλούνται πνευματική αφρόκρεμα και τρέφονται σαν παράσιτα από τη διάνοια των άλλων, προβάλλοντας την απόρριψη του νου ως μόνο όπλο για καταξίωση και τη δίψα τους να ελέγξουν τον κόσμο ως απόλυτη επιθυμία· είδε εκείνη, τον κόλακα της αυτοαποκαλούμενης αφρόκρεμας, τον άνθρωπο που θεωρεί την ανικανότητα υπεροχή και την κενοδοξία αρετή, τη γυναίκα που απευθύνεται στο σύμπαν με ένα μόνιμα χυδαίο σαρκασμό στερεωμένο στο πρόσωπό της· είδε ξανά τον εαυτό του να αντιμετωπίζει απονήρευτα την εχθρική συμπεριφορά τους, θεωρώντας την απλώς μια επιτηδευμένη στάση που εκείνος καταφρονούσε· είδε ξανά εκείνη να τον κοιτάζει σαν απειλή για τον επίπλαστο κόσμο τους, σαν πρόκληση, σαν μίασμα.

Το ίδιο κίνητρο που ωθεί άλλους να θέλουν να υποδουλώσουν μια αυτοκρατορία, εκείνη την ωθούσε, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, να θέλει να τον κάνει υποχείριό της. Σκοπός την ήταν να τον καταστρέψει, να αφανίσει μια αξία την οποία δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί, λες και με αυτό τον τρόπο θα έκανε δικό της το μεγαλείο του, λες και –σκέφτηκε ριγώντας από φρίκη– λες κι ο βάνδαλος που ισοπεδώνει ένα μνημείο μπορεί να θεωρηθεί σπουδαιότερος από τον καλλιτέχνη, λες κι ο δολοφόνος που σκοτώνει ένα παιδί είναι ανώτερος από τη μάνα που το γέννησε.

Θυμήθηκε την ειρωνεία της, τον υποτιμητικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε πάντα τη δουλειά του, το χαλυβουργείο του, το μέταλλό του, την επιτυχία του, θυμήθηκε την επιθυμία της να τον δει μεθυσμένο, έστω και μια φορά, τις προσπάθειές της να τον σπρώξει στην απιστία, την ικανοποίησή της στη σκέψη πως είχε ξεπέσει σε κάποιο φτηνό ειδύλλιο, τον τρόμο της όταν ανακάλυψε πως το ειδύλλιο αυτό ήταν εξύψωση και όχι ξεπεσμός. Η στρατηγική της επίθεσής της, που τόσο πολύ τον μπέρδευε στο παρελθόν, ήταν απόλυτα συνεπής και ξεκάθαρη. Την αυτοεκτίμησή του ήθελε να καταστρέψει, χρησιμοποιώντας για όπλο το δηλητήριο της ενοχής, λες και κατορθώνοντας να τον ισοπεδώσει θα νομιμοποιούσε τη δική της εξαχρείωση.

Για τον ίδιο σκοπό, για τον ίδιο λόγο και με την ίδια ικανοποίηση που άλλοι εξυφαίνουν σύνθετα φιλοσοφικά συστήματα για να ισοπεδώνουν γενιές ανθρώπων ή χώρες ολόκληρες εγκαθιδρύοντας δικτατορίες, εκείνη, με όπλο τη θηλυκότητά της, έκανε σκοπό της ζωής της να εξοντώσει έναν άντρα.

Ο δικός σας κώδικας είναι ο κώδικας της ζωής –άκουσε να του λέει η φωνή του νεαρού μέντορά του–, ο δικός τους ποιος είναι;