Η μοναδική κάπως αρκετά καλή στιγμή; Τα εγκαίνια της γραμμής. Γιατί κατά τα άλλα, η ταινία είναι ο ορισμός της απογοήτευσης. Σοβαρά, αν κοιτάξεις στο λεξικό τη σημασία αυτής της έννοιας, θα βρεις το πρώτο μέρος της ταινίας “Atlas Shrugged”. Κρίμα, κρίμα, κρίμα.
Πέρα από “λεπτομέρειες” του τύπου, δεν ακούσαμε ούτε μία νότα από το 5ο κονσέρτο, ο καθηγητής Στάντλερ παραείναι νέος -λίγο ακόμα και θα ήταν σχεδόν συνομήλικος με τους μαθητές του-, ο Έντι είναι μαύρος (όχι ότι αυτό είναι από μόνο του κακό, αλλά πού στο καλό αναφέρεται μέσα στο βιβλίο της Ραντ), δεν υπήρξε ούτε η ελάχιστη αναφορά στην παιδική ηλικία του Φρανσίσκο όπου είχε ήδη γίνει εμφανές το ξεχωριστό του ταλέντο αλλά και το ποιοτικό του δέσιμο με την Ντάγκνι, τα μεγάλα νοήματα του Άτλαντα είναι επιεικώς ανύπαρκτα. Πρόκειται για ένα έργο που μένει πιο κάτω και από τη βάση των αναμενόμενων προσδοκιών, εντελώς απογυμνωμένο από τον θησαυρό με τον οποίο τον κέντησε η Άυν Ραντ από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία λέξη του τρίτου τόμου, απολύτως στεγνό από πάθος, βάθος και τη συναρπαστική ροή των αξιών του, μία απογοήτευση και τίποτα άλλο.
Tο βλέπεις και θες να γίνεις παραγωγός και σκηνοθέτης μόνο και μόνο για να διορθώσεις αυτό το τεράστιο λάθος και να δώσεις στο τελευταίο έργο της Ραντ την αποθέωση που του αξίζει. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις, γιατί οι φίλοι μας εδώ από ό,τι φαίνεται ούτε καν αυτό δεν έκαναν.
Το παρακάτω τρέηλερ είναι σαφώς καλύτερο, και κάποιος που έχει λατρέψει τον Άτλαντα, καλό θα ήταν να μείνει μόνο σε αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου