Τη θεωρητική θεμελίωση της προπαγάνδας του ψεύδους καθώς και την εξασφάλιση με αυτήν της τυραννίας του ολοκληρωτισμού δίνει ο Πλάτων στο 3ο και 4ο βιβλίο της "Πολιτείας". Η συνταγή του Πλάτωνος είναι πολύ περισσότερο επίκαιρη από ό,τι νομίζεται. Και άλλοτε έχουμε πει ότι η Πολιτεία του Πλάτωνος κάθε άλλο παρά ως ουτοπία πρέπει να θεωρείται. Η ιστορία έχει δείξει ότι και μπορεί και έχει πράγματι εφαρμοσθεί σε διάφορες περιόδους με καταστρεπτικά αποτελέσματα για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Η πρώτη εφαρμογή της ήτο κατά τον Παπικό μεσαίωνα. Η δεύτερη, με το φαινόμενο της παρουσίας του Χίτλερ. Η τρίτη, με τον μαρξιστικό ολοκληρωτισμό των χωρών του "σοσιαλιστικού μετασχηματισμού". Χρειάζεται λοιπόν σήμερα να έχουμε άμεση γνώση των πλατωνικών αναλύσεων, οι οποίες δεν έχουν ποτέ χάσει την επικαιρότητά τους.
Ο Πλάτων έζησε την ήττα των Αθηνών κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Οξύς αναλυτής των γεγονότων, αποδίδει την καταστροφή στις υπερβολές όπου οδηγεί η δημοκρατία. "Τα πάντα", λέγει, "μεστά ελευθερίας γίγνεται" και εκ της "άγαν ελευθερίας" ακολουθεί η "άγαν δουλεία, πλείστη τε και αγριωτάτη". Όπως πολλοί από τους αριστοκρατικούς, ο Πλάτων, τρέφει σεβασμό προς το πολίτευμα της Σπάρτης. Προσπαθεί λοιπόν, σαν νομοθέτης κατά το πρότυπο του Λυκούργου, να διαγράψει τους κανόνες μιας "ιδεώδους" Πολιτείας μετά την βαθειά απογοήτευσή του από την εφαρμογή της δημοκρατίας στην Αθήνα.
Η νέα Πολιτεία συνεπάγεται την αλλαγή των ανθρώπων. Τούτο απαιτεί εκπαίδευση και η Παιδεία πρέπει να αρχίζει από την παιδική ηλικία όταν ακόμα το πνεύμα είναι εύπλαστο. Θα πρέπει να διακρίνουμε, λέγει ο Πλάτων, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να λέγεται στα παιδιά -και όχι μόνο σε αυτά, αλλά και στους "άφρονας και τους νέους". Ορισμένες ιστορίες της μυθολογίας θα πρέπει να τις παραλείπουμε -όπως πχ ότι ο Ζευς έδεσε τον πατέρα του ή απατά και δέρνει τη γυναίκα του. "Ο γαρ νέος ουχ οιός τε κρίνειν." Με αυτά, ο Πλάτων καθορίζει ότι πρέπει κάποιος να κρίνει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να αποκαλύπτεται στον λαό. Η λογοκρισία και η σκόπιμη αλλοίωση της ιστορίας ή της λογοτεχνίας βρίσκουν για πρώτη φορά τη "φιλοσοφική" τους θεμελίωση.
Ακολούθως, ο Πλάτων διακρίνει μεταξύ δύό ειδών ψεύδους, το "τω όντι ψεύδος" και το "εν τοις λόγοις ψεύδος". Το πρώτον, μισείται και από τους ανθρώπους και από τους θεούς. Το δεύτερον όμως, "φάρμακον χρήται πρέπει να είναι "ωφέλιμον". Ο Πλάτων διδάσκει των ωφελιμισμό στην Παιδεία και δέχεται την απόκρυψη του αληθούς εφ' όσον τούτο είναι αναγκαίο. Ό,τι δεν είναι σκόπιμο θέλει να το εξαλείψει και αναφέρει αποσπάσματα από την Οδύσσεια και την Ιλιάδα που κρίνει ότι θα έπρεπε να διαγραφούν. Ο Πλάτων δεν θα εδίσταζε, σήμερα, να εφαρμόσει λογοκρισία και στα θεάματα, όταν παρουσιάζουν έργα "φρίκης" και "οδυρμών". "Αφαιρετέα άρα!" Φθάνει ακόμα στο να απαγορεύσει τους ισχυρούς γέλωτες διότι μεταβάλλουν τη ψυχή.
Το ψεύδος λοιπόν είναι ωφέλιμο στον άνθρωπο "χρήσιμον ως εν φαρμάκο είδει". Το φάρμακο αυτό μόνον οι άρχοντες της πόλες έχουν δικαίωμα να το δίνουν, ακριβώς όπως το άλλο φάρμακο επιτρέπεται να το χορηγεί μόνο ο ιατρός. "Τοις άρχουσιν προσήκει ψεύδεσθαι επ ωφελεία της πόλεως." Αντιθέτως, εάν ιδιώτης ψεύδεται προς τους άρχοντες, τούτο είναι καταδικαστέο διότι, όπως θα δούμε, αντίκειται στον ορισμό που ο Πλάτων δίνει για τη Δικαιοσύνη ("έκαστος τα αυτού πράττειν".). Για τον ίδιο λόγο ο Πλάτων παίρνει θέση για το αδίκημα "περιυβρίσεως αρχής" με λόγους ή έργα. "Ου καλώς και όσα τις εν λόγω ή εν ποιήσει είρηκε νεανιεύματα ιδιωτών εις άρχοντας".
Η λογοκρισία είναι ο αρνητικός τρόπος προστασίας της Πολιτείας. Υπάρχει και ο θετικός. Δηλαδή, ο εξαναγκασμός ("προστάξειν") των ποιητών όπως ενεργούν σύμφωνα με αυτό που οι άρχοντες θεωρούν "καλόν". Την επιβολή λοιπόν εκ μέρους του άρχοντος, της λογοκρισίας, την απαγόρευση του διασυρμού των θεών ή της ανταρσίας προς τους άρχοντες, τη χρήση του "ωφέλιμου" ψεύδους προς τους πολίτες, ο Πλάτων θεωρεί επιβεβλημένα για να μην ωθούνται με τη μίμησιν οι νέοι και, εν γένει, οι πολίτες προς κακές πράξεις.
[...]
Στο 4ο βιβλίο ο Πλάτων λέγει ότι εφ' όσον έχει εγκαθιδρυθεί το καθεστώς, οι φύλακες οφείλουν να απαγορεύουν οποιονδήποτε νεωτερισμό "παρά την τάξιν". Δεδομένου ότι η παιδεία βασίζεται στην παράλληλη ανάπτυξη του πνεύματος ("μουσική") και του σώματος ("γυμναστική"), οι φύλακες θα εφαρμόζουν επ' αυτών διπλό έλεγχο. Όχι μόνο θα απαγορεύεται ο νεωτερισμός, αλλά και θα επιβάλλεται η προβολή και διαφύλαξη των παραδεκτών αρχών. Η "αλλαγή" την οποία προτείνει ο Πλάτων έχει αυτό το χαρακτηριστικό: ότι μόλις εγκαθιδρυθεί, σκοπός της θα είναι να αποκλείσει οριστικώς πλέον για το μέλλον οποιαδήποτε... αλλαγή! Στο καθεστώς του ολοκληρωτισμού δεν επιτρέπονται "πισωγυρίσματα". Αλλά ούτε και πρόοδος!
Πώς τούτο θα καταστεί δυνατόν; Κατά τον Πλάτωνα, οι φύλακες οφείλουν να "μηχανεύόνται" την πειστική επιβολή του μύθου. "Τις αν ούν ημίν μηχανή γένοιτο των ψευδών των εν δέόντι γιγνομένων, γενναίον τι εν, ψευδομένους πείσαι την πόλιν;" Η "μηχανή" αυτή είναι απλή. Η Προπαγάνδα γίνεται το όργανο της Πολιτείας. Ο μύθος πρέπει να επιβληθεί και αυτός στη ψυχή του πολίτου από την παιδική ηλικία. "Εθεύς παιδιάς μεθεκτέον." Ποιος θα αμφέβαλε για το γεγονός ότι ο Λένιν υπήρξε πράγματι βαθύς μελετητής του Πλάτωνος; λογοτεχνία, η ιστοριογραφία, η κυρίως μουσική, οι εικαστικές τέχνες, η ιατρική, η δικαστική, ακόμη και η... διαιτητική -ολόκληρο το πνευματικό υπεροικοδόμημα της χώρας, είναι στρατευμένο κατά τον Πλάτωνα, για την εκπλήρωση του Ύπατου Σκοπού!
Ασφαλώς όταν μία "Υπουργός Πολιτισμού" στη σύγχρονη Αθήνα (η ηθοποιός Μελίνα Μερκούρη), εκάλεσε το 1984 μΧ χιλίους "διανοουμένους" του άστεος για να τους πει ότι είναι "στρατευμένοι" για την ιδέα του "σοσιαλιστικού μετασχηματισμού", δεν μπορεί κανείς να την κατηγορήσει ότι η πρόθεσή της δεν ήταν καθαρώς... πλατωνική! Ηθέλησε και αυτή σαν καλή ηθοποιός να υποδυθεί τον ρόλο του "φύλακος-φιλοσόφου-βασιλέως- όπως τόσοι άλλοι, μετά τον Πλάτωνα, παρόμοιοι!
[...]
Ο Πλάτων δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι η ιδεατή ουτοπία του θα γινόταν κάποτε πραγματικότητα με "φιλόσοφο-φύλακα" τον Πάπα Γρηγόριο, τον Λένιν, τον Χίτλερ, τον Στάλιν ή τον Αντρόπωφ - για να αναφέρουμε μόνο τους σπουδαιότερους και τους ξένους!
Η προπαγάνδα μέσον βιασμού των λαών
