Ήμασταν πάντα δεμένοι στο ρωσικό άρμα. Ο αντιαμερικανισμός της μαρξιστικής αριστεράς ήταν το μόνιμο αφήγημα όλων των ελληνικών κομμάτων. Η τρομοκρατία, ο σοσιαλισμός, το ότι όλο το σύστημα της χώρας, γνωστό και ως διαπλοκή, από τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες μέχρι τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους προέρχεται από το ΚΚΕ, δείχνει ότι το Τείχος μπορεί να είχε πέσει στη Γερμανία, αλλά όχι στην ιδεολογική αρένα της Ελλάδας.
Η δεξιά είχε κερδίσει μόνο κατ' επίφαση, και 40 χρόνια σοσιαλιστικού μύθου έρχονται να δώσουν το αντίκρισμα σκληρών αγώνων, ιδεολογικής, οικονομικής και λοιπής πολιτικής.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι θα γινόταν με το καλημέρα. Όμως έγινε. Πριν βγει ο Αλέξης Τσίπρας πρωθυπουργός, μία μέρα πριν, αλλά και την ίδια μέρα που ορκίστηκε, συναντήθηκε με τον Ρώσο πρέσβη. Γνωρίζαμε ότι θα ακυρώνονταν όλες οι συμφωνίες για λιμάνια και αεροδρόμια.
Αλλά δεν φανταζόμασταν ίσως ότι η πρώτη ανακοίνωση που θα έβγαζε η νέα κυβέρνηση θα ήταν μία στήριξη δήλωσης υπέρ του προέδρου Πούτιν.
Ούτε ότι ο Κοτζιάς, ιδεολογικός συνοδοιπόρος του καθηγητή (!) Ντούγκιν θα γινόταν υπουργός Εξωτερικών.
Όμως η πραγματικότητα είναι σαφής.
Όντας πάντα στο πλευρό των ρωσικών συμφερόντων, αλλά ζώντας και με τα λεφτά των Ευρωπαίων, κάποιος θα μπορούσε να ξεγελαστεί πως ανήκουμε πράγματι στη Δύση (αν συμφωνήσουμε ότι η σοσιαλιστική Ευρώπη, είναι πράγματι Δύση). Τώρα που τα λεφτά όμως τέλειωσαν ξανά, αλλά αυτή τη φορά ήταν όντως τα τελευταία, δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να παριστάνουμε κάτι που δεν είμαστε.
Και είναι μάλλον απίθανο το Βερολίνο να μην ήξερε τι συνέβαινε όλο αυτόν τον καιρό, όπως και το τι πρόκειται να συμβεί.
Δύο είναι οι βασικές επιλογές: Ή μένουμε στο βρυξελλιώτικο άρμα, ή πηγαίνουμε οριστικά στο ρωσικό. Διότι τα κακά νέα είναι ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας μάλλον απαιτεί το δέσιμό της σε κάποιο άρμα. Εκτός αν εμφανιστούν ηγέτες με όραμα, και έχουν πραγματοποιηθεί στο μεταξύ και συμμαχίες, κάτι που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα δεδομένου ότι πρέπει να αποχαιρετήσουμε την τόσο σύντομη συνεργασία μας με το Ισραήλ, την ώρα που η Τουρκία έχει κάθε λόγο να χαίρεται, ειδικά εφόσον η Θράκη ψήφισε μονοκούκι Σύριζα. Αν βγούμε από την ΕΕ, και αφήσουμε το βρυξελλιώτικο άρμα, την επόμενη μέρα το χρέος μας διαγράφεται, αλλά μπαίνουμε παράλληλα και στη μαύρη λίστα -μέτρα πόσων- χωρών του ΟΗΕ επειδή τους φάγαμε τα λεφτά (σαν κράτος που έχει συνέχεια, όπως είπε σήμερα και ο Βαρουφάκης, όχι σαν ιδιώτες). Ποιος θα ψηφίζει μετά υπέρ μας; Συνεπώς, κάποιος θα πρέπει να μας πάρει υπό τη σκέπη του, γιατί ταυτόχρονα έχουμε την ατυχία να έχουμε και διάφορους ιμπεριαλιστές πάνω από το κεφάλι και γύρω μας. Να πάμε στη Ρωσία λοιπόν. Επειδή τουλάχιστον αυτή μας αγαπάει, και νιώθουν και πολλοί συμπολίτες μας, ότι είναι κάτι παραπάνω από μητέρα-πατρίδα. Οπότε τα καλά νέα, είναι ότι τουλάχιστον αυτή η υποτέλεια θα έχει και μια συναισθηματική αξία.
Αλλά άλλος δρόμος δεν φαίνεται να υπάρχει, εκτός αν μας υιοθετήσει ο αγγλοσαξωνικός κόσμος για τα όμορφα νησιά μας.
Ή θα μείνουμε στον γερμανικό άξονα, με ό,τι αυτό κι αν συνεπάγεται. Ή θα πρσκολληθούμε στον ρωσικό. Στην αρχή ίσως ομαλά, σταδιακά μέσω ΣΥΡΙΖΑ, και στη συνέχεια βίαια μέσω Χρυσής Αυγής. Γιατί ο μόνος ευρωσκεπτικισμός που υπάρχει ισοδυναμεί με την επίσημη πλέον ταύτιση της χώρας στον ρωσικό παράγοντα. Δυστυχώς Θάτσερ εμείς δεν έχουμε, και δεν προβλέπεται να έχουμε ούτε στα επόμενα 100 χρόνια.
Ίσως και να έχει μοιραστεί ήδη πάντως η παρτίδα. Νέες Γιάλτες γίνονται κάθε τόσο. Απλά μπορεί να μην ανακοινώνονται ευθέως πάντα, την κατάλληλη στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου