Η αβάσταχτη ελαφρότητα των ΜΜΕ

Βούτηρο στο ψωμί των εχθρών της ελευθερίας το έγκλημα του Νορβηγού.

Η “εικονική” πολιτική πληροφόριση στην Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν αρκετά μονότονη και μικροπολιτική, και οι βόλτες στα φόρα αποδείκνυαν την αριστεροσύνη που δέρνει αρκετούς κόσμους με τα γνωστά συνθήματα περί “σιωνισμού”, δάχτυλου των ΗΠΑ παντού, λευτεριά στο σύντροφο τάδε και λοιπά σχετικά. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα της πολιτικής κενότητας.

Όσα δεν έμαθα από όλα τα ελληνικά μέσα μαζί, τα έμαθα αρχικά στο YouTube. Kυρίως από χρήστες απλούς πολίτες, καθημερινούς ανθρώπους, Αμερικανούς ως επί το πλείστον αλλά και πολλούς Ευρωπαίους, που προειδοποιούσαν για την αλλαγή της σελίδας μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Μέσα από τις δικές τους φωνές, και ενώ το ένα έφερνε το άλλο με τη συνδρομή του μέγα θείου Google, άρχισα να γνωρίζω και το Ισραήλ καλύτερα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήμουν μάλλον ουδέτερη απέναντι στο Μεσανατολικό, θεωρώντας το γενικά και αόριστα κάτι σαν Γόρδιο Δεσμό που δεν μπορεί να λυθεί όμως ποτέ αφενός για να μας θυμίζει τη σκοτεινή πλευρά της φύσης πατέρας της οποίας είναι ο πόλεμος, αφετέρου επειδή τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος είναι πάντα πολύ πιο ισχυρά από τα έθνη και τα κράτη.

Η στροφή του δρόμου ήταν αποκαλυπτική. Αν και είχα γνωρίσει το εύρος της παραπλάνησης που στήνουν τα ΜΜΕ κυρίως από την αλλοίωση της πραγματικότητας μέσα από τα όσα προβάλλουν, στο συγκεκριμένο θέμα όμως είδα την αλήθεια να βρίσκεται κυρίως σε εκείνα που δεν λένε.

Δεν μιλάνε ποτέ για παράδειγμα για το τι είναι το Ισλάμ. Μια θρησκεία αμιγώς ιμπεριαλιστική που φύσει και θέσει έχει ως σκοπό ζωής την επιβολή της έναντι όλων των άλλων πολιτισμών. Η πνευματική κατάκτηση του ουρανού στο Κοράνι, διέρχεται μέσω της κατάκτησης εδαφών. Τελεία και παύλα. Όπου δεν πίπτει Μωάμεθ, πίπτει γιαταγάνι (αυτό που σε ξαπλώνει). Αυτή η απλή πρόταση, δεν είναι προπαγάνδα. Είναι Νόμος.

Πάνω σε αυτό το Νόμο, με το “ιερό” βιβλίο στο ένα χέρι και το καλάζνικοφ στο άλλο, βασίστηκε και βασίζεται και η ίδρυση της Χαμάς, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, οι μειονότητες που γίνονται πλειονότητες στην Αγγλία, οι πολυάριθμες εγκληματικές οργανώσεις που αιματοκυλάνε την Αφρική, οι 300 της Υπατίας.

Το Μεσανατολικό έγινε ξαφνικά πιο απλό στην κατανόησή του: οι μουσουλμάνοι της Γάζας δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Οι διαφορές τους δεν είναι στις λεπτομέρειες επί της αρχής, γιατί δεν υπάρχει βάση συμφωνίας. Ως γνήσιοι συνεχιστές της ναζιστικής Γερμανίας, οι τζιχαντιστές δεν αποδέχονται εκ πεποιθήσεως το ισραηλινό κράτος αν και από μία πλευρά θα τους βόλευε όπως λένε να μαζευτούν όλοι οι Εβραίοι εκεί για να μπορούν να τους “σπρώξουν στη θάλασσα πιο εύκολα”.

Τότε κατάλαβα γιατί έχει καλλιεργηθεί συστηματικά από τα ΜΜΕ το μίσος εναντίον του Ισραήλ, πότε υποσυνείδητα, πότε συνειδητά, πάντα όμως μεθοδικά με την τακτική της προπαγάνδας. Γιατί παρά τα όσα διατείνονται οι περισσότεροι “φωστήρες” σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας ή τα “μεγάλα πνεύματα” τύπου Βότση (για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, είτε γιατί έχουν φάει πολύ καλά από το αραβικό καθεστώς, είτε γιατί είναι απλά ανεγκέφαλοι), τα κανάλια και οι εφημερίδες είναι εναντίον του Ισραήλ. Και ο λόγος; Είναι Έθνος. Κανονικό, δυνατό, πραγματικό. Με γλώσσα, σύνορα, θρησκεία. Έθνος που θέλει να συνυπάρξει ειρηνικά.

Για αυτό και πάντα, μα πάντα στις ειδήσεις θα ακούσεις: “Το Ισραήλ έκανε αυτό, το Ισραήλ έκανε εκείνο, οι κάτοικοι της Γάζας έπαθαν αυτό ή το άλλο.” Και σε παράλληλο χρόνο θα μας ζαλίζουν για το ποιος τσακώθηκε με τον Ραγκούση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αν ο Καραμανλής αγκάλιασε με το ένα ή με τα δύο χέρια τον Σαμαρά και τι σημαίνει η κάθε περίπτωση ξεχωριστά, τι δήλωσε ο Καρατζαφέρης και τι όπερα έπαιξε το Μέγαρο με χορηγία της Eurobank.

Αποπροσανατολισμός∙ η πρώτη και τελευταία φύση της καθεστωτικής ενημέρωσης.

Ποτέ δεν θα σου πουν δηλαδή τι είναι η Χαμάς, τι πιστεύει, πού δεν πιστεύει, ή τι και ποιον υποστηρίζει στην Κύπρο.

Ή ποια είναι τα σχέδια του ισλαμικού στρατού που θα ξεκινάει από το Πακιστάν και το Ιράν και θα περνάει μέσω από την Τουρκία για να φτάνει στην Αφρική μέχρι τα Βαλκάνια, φουσκώνοντας από περηφάνια τα στήθη του Ερντογάν.

Δεν θα σου πουν τι γίνεται στο Αφγανιστάν ή τη Σομαλία, πόσες γυναίκες υποφέρουν από τη Σαρία και πού, πέφτοντας θύματα κακοποίησης και βιασμού σε σημείο να επιζητούν στην αυτοκτονία τη λύση στο αδιέξοδό τους, πόσα παιδιά υποφέρουν από λιμό και τον εμφύλιο των ισλαμιστών, πόσο αίμα χύνεται σε φυλακές, σπίτια, στο δρόμο, στις εκλογές.

Δεν θα σου πουν ότι “οι φτωχοί μετανάστες” της Νομικής βρέθηκαν με κλεμμένα, ούτε καν θα αναφέρουν πως ο φράχτης του Παπουτσή ακυρώνεται επειδή ενοχλεί την Τουρκία.

Την επόμενη φορά όμως που θα πας να πεις κάτι εσύ, θα αρχίσει το ρεσιτάλ: “Τέτοια πίστευε και ο Νορβηγός και αιματοκύλυσε τόσους αθώους, τα ίδια θες να κάνεις και εσύ, δεν έχεις καμία διαφορά. Ντροπή. Ου. Έξω. Κάτω η ισλαμοφοβία.”

Πλέον και σταδιακά, το Ισλάμ στο σύνολό του θα εξισωθεί με τα άμαχα θύματα του παρανοϊκού Νορβηγού. Η επίθεσή του ήρθε σε μία πολύ βολική στιγμή.

Ωστόσο, στο ίντερνετ, υπάρχουν ακόμα διέξοδοι πλουραλισμού. Οι συνειδητοποιημένοι πολίτες του κόσμου οργανώνονται, μπορούν να έχουν το δικό τους κανάλι απέναντι στο κάθε “cnn”, τη δική τους εφημερίδα απέναντι στους κάθε “times”.

Στα τόσα ενδιαφέροντα ενημερωτικά ταξίδια που με έσωσαν από την αναγκαστική μου απομόνωση από την ελληνική πραγματικότητα, άκουγα, διάβαζα, ανακάλυπτα, γνώρισα γνώμες και επιχειρήματα εκφρασμένα από ξεχωριστές προσωπικότητες, ανθρώπους με ήθος που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και το απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο να υποστηρίζει σε κάθε σημείο την ορθότητα των θέσεών τους.

Μέσα από στοιχεία και αριθμούς, γεγονότα και δεδομένα, γνώρισα μία πραγματικότητα που η ελληνική “βιτρίνα” αγνοεί συστηματικά παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει.

Ο Ρόμπερτ Σπένσερ, είναι ένας από τους πρωτοπόρους του καθημερινού αγώνα κατά του ισλαμοφασισμού, αλλά και ένας από τους πρώτους που δέχτηκε επίθεση ως ηθικός αυτουργός του μακελειού της Νορβηγίας. Όσο τρομακτική ήταν η πράξη του τρελού, εξίσου καταδικαστέα και άδικη είναι και η στοχοποίηση που υπέστη. Στο πρόσωπό του κατακρίνονται και όλοι οι υπόλοιποι ελεύθεροι άνθρωποι που βλέπουν την υπαρκτή απειλή του Ισλάμ να εφαρμόζει με μαθηματική ακρίβεια την εξάπλωσή της. Άνθρωποι που αρρωσταίνουν όταν ένας φανατισμένος φοράει εκρηκτικά και ανατινάσσει αθώους ανθρώπους στο όνομα της ιδεολογίας του. Άνθρωποι που καταδικάζουν φαινόμενα τύπου Όσλο-Ουτάγια.

Είναι ως εκ τούτου, αδιανόητο, άτοπο και άκυρο το επιχείρημα ότι φωνές σαν το jihadwatch.org όπλισαν το χέρι του Νορβηγού. Όπως άκυρη είναι και η σύνδεση του εγκληματία με τους τζιχαντιστές ως το “αντίπαλον δέος”. Ο Μπρέιβικ έκανε ό,τι έκανε επειδή του το είπε το αρρωστημένο του μυαλό. Η αλ-Κάιντα και η Χαμάς είτε στη Νέα Υόρκη, στην έρημο της Αφρικής ή τις σπηλιές του Αφγανιστάν κάνουν ό,τι κάνουν επειδή το λέει η θρησκεία τους. Αν ο χριστιανισμός έλεγε “κατακτήστε όσους δεν πιστεύουν το όνομα του Χριστού”, τότε θα τον κρίναμε ως θρησκευτικό τρομοκράτη. Όμως ο Χριστός είπε στους μαθητές “αν δεν δέχονται το Λόγο μου σε ένα μέρος, τινάξτε τη σκόνη από πάνω σας, και φύγετε”.

Οι τζιχαντιστές του Τσόμσκι, δεν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο. Θέλουν να τον αποκτήσουν με κάθε τρόπο προσαρμόζοντάς τον στα δικά τους μέτρα. Φωνές σαν του Σπένσερ επισημαίνουν, με παραδείγματα της καθημερινότητας πόσο οδυνηρή, απάνθρωπη και άρα ενάντι στη Φύση είναι είναι μια τέτοια λογική.

Πράξεις σαν του Νορβηγού την κάνουν ακόμα πιο εφικτή.