Για τον Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, έναν από τους πρωτεργάτες του αγώνα της ΕΟΚΑ και στρατολόγο των πιο σπουδαίων αγωνιστών, έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα. Έχουν γραφτεί και πολλά αρνητικά, κυρίως από ανιστόρητους, που στην άγνοια και τη μισαλλοδοξία τους προσπάθησαν να τον μειώσουν διαγράφοντας κορυφαία γεγονότα του βίου του. Όμως, παρόλο που μεσολαβούν δεκαετίες συνεχίζουμε (όσοι νεότεροι ενδιαφέρονται) να μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία μέσα από ντοκουμέντα, και όσο μαθαίνουμε τόσο πιο ευλαβικά γονατίζουμε μπροστά σε τέτοιας ποιότητας ανθρώπους του τόπου μας.
Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ένα νέο βιβλίο με τίτλο: «Από την Κύπρο στις Σεϋχέλλες - Χρονικό εξορίας». Είναι της Βαρβάρας Παπασταύρου Κορωνιωτάκη, πανεπιστημιακός της Συγκριτικής Λογοτεχνίας, αλλά προπάντων θυγατέρας του Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου, μόλις τριών ετών παιδάκι όταν η αποικιοκρατία εξόρισε τον προστάτη της οικογένειάς της και τον κράτησε μακριά της για τρία ολόκληρα χρόνια. (Την Παρασκευή, στις 7.30, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου στο οίκημα του Συνδέσμου Αγωνιστών από τον ιστορικό Πέτρο Παπαπολυβίου).
Η εξορία του Παπασταύρου, όπως και του Κυρηνείας Κυπριανού και του Πολύκαρπου Ιωαννίδη, πέρασαν στο περιθώριο, γιατί από τη μια προβλήθηκε υπέρμετρα και σκόπιμα μόνο η εξορία του Μακαρίου (η μακαριολατρεία των Κυπρίων έπρεπε να τρέφεται συνέχεια με μύθους για να μεγαλώνει) και από την άλλη, και οι τρεις διαφώνησαν έντονα και συγκρούστηκαν με τον Μακάριο για την εγκατάλειψη της Ένωσης. «Πλήρωσε το αντίτιμο της γνώμης του, όταν την επόμενη μέρα της άφιξής του στο νησί, τρία χρόνια μετά τη σύλληψή του, στις 10 Μαρτίου 1959, κατ΄ εντολήν του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, επαύθη από τα καθήκοντά του στον ναό της Φανερωμένης», όπως διαβάζουμε στο βιβλίο. Την επόμενη μέρα της επιστροφής του, απολύθηκε!
Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι δημοσιεύονται για πρώτη φορά χειρόγραφες επιστολές του προς την οικογένειά του από τις Σεϋχέλλες και από το περιεχόμενό τους διαπιστώνει κανείς πόσο σπάνιοι ήταν οι άνθρωποι που έκαναν τον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου. Σπάνιοι, όχι μόνο με τα σημερινά μέτρα της κομπίνας και του ωφελιμισμού.
Μόνο ένα παράδειγμα: Ο Παπασταύρος, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά του και τον αγώνα της Κύπρου, έγραφε στη σύζυγό του ότι η αποικιοκρατική κυβέρνηση αποφάσισε να πληρώνει πενήντα λίρες το μήνα για συντήρηση της οικογένειάς του.
«Σκέφθηκα πολύ αν έπρεπε να δεχθώ την προσφοράν αυτήν. Συνεζήτησα το ζήτημα και με τους εδώ (τους συνεξόριστους, εννοεί) και κατέληξα να το δεχθώ». Στη συνέχεια ζητά από τη σύζυγό του, που είχε να θρέψει πέντε παιδιά, ότι μόλις λάβει την επιστολή του πρέπει να ενημερώσει αμέσως τον άγιο Σαλαμίνος και την Επιτροπεία της Φανερωμένης, όπου ήταν ιερέας πριν από την εξορία, «ότι του λοιπού δεν θα δέχεσαι τον μισθόν μου». Αφού δηλαδή θα έπαιρνε τις πενήντα λίρες της κυβέρνησης δεν θεωρούσε δίκαιο να παίρνει και το μισθό του ιερέα, παρόλο που εξορίστηκε για την εκκλησιαστική και πατριωτική δράση του και ήταν υποχρέωση της Αρχιεπισκοπής να καταβάλλει τουλάχιστον το μισθό του για να μην πεινάσουν τα παιδιά του. «Είναι δίκαιον, οι διαπράξαντες το ανοσιούργημα να στερήσουν μίαν οικογένειαν από τον προστάτην της, να πληρώσουν τουλάχιστον, τα έξοδα συντηρήσεώς της», έγραφε στις 26 Ιουνίου 1956, τρεις μήνες μετά τη σύλληψή του. Αυτά, για να κάνουμε και κάποιες συγκρίσεις με όσα μας συμβαίνουν σήμερα από την απληστία και τη νεοκυπριακή κουλτούρα.
Υ.Γ. Σε άλλη επιστολή γράφει για τη λογοκρισία που κάνουν οι αποικιοκράτες στην αλληλογραφία τους. «Ο Θεός να τους συγχωρήσει. Κάμετε υπομονήν και μην στενοχωριέστε. Άλλαι μεν αι βουλαί των ανθρώπων, άλλα όμως ο Θεός κελεύει». Άντε να κατανοήσουμε οι σημερινοί τέτοια αίσθηση αυτοσεβασμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου