Μετά Το Βήμα και η Δημοκρατία απολογείται για τον Μιωνή

Μετά την πρόσφατη απολογία του ΒΗΜΑτος προς τον Ελληνοεβραίο επιχειρηματία κ. Σάμπυ Μιωνή την οποία μπορείτε να την δείτε εδώ, χθες μια ακόμη ελληνική κυριακάτικη εφημερίδα, η «Δημοκρατία» σε άρθρο της με τίτλο «Ο Σάμπυ Μιωνής και η «λίστα Λαγκάρντ» έρχεται με τη σειρά της να ανασκευάσει τα όσα είχε γράψει σε βάρος του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης του ονόματός του. Με αφορμή τη συγνώμη των εφημερίδων το "Κουρδιστό Πορτοκάλι"επικοινώνησε με τον κ. Μιωνή, ο οποίος από το 1988, είναι μόνιμος κάτοικος εξωτερικού και προέκυψε η συνέντευξη φωτιά που ακολουθεί.

Διαβάσαμε την Κυριακή στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και πρόσφατα στο κυριακάτικο ΒΗΜΑ, την πιο ιστορική εφημερίδα της Ελλάδας μια απολογία και προσπάθεια αποκατάστασης του ονόματός σου. Κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στην Ελλάδα. Τι έχεις να πεις;

Κουβαλάω μέσα μου δυο πολιτισμούς, τον Ελληνικό και τον Εβραϊκό. Ο Ελληνικός γέννησε την Δημοκρατία και ο Εβραικός την Δικαιοσύνη. Οι Έλληνες ξέρουν να προστατεύουν την Δημοκρατία και οι Εβραίοι να αποδίδουν Δικαιοσύνη σε αυτούς που την απειλούν. Όλες οι μορφές της τρομοκρατίας, λεκτικής και φυσικής, απειλούν τις δυο αυτές αξίες. Ο Εβραικοός λαός και το κράτος του Ισραήλ ξέρει και να βρίσκει και να τιμωρεί τους τρομοκράτες όσο καλά και να νομίζουν ότι κρύβονται."

"Κύπρος: κουσούρια και ξένα λάβαρα"

του Σωτήρη Δημόπουλου

Ένα κλασικό επιχείρημα, όσων κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει την αναγκαιότητα μιας υποχωρητικής τακτικής απέναντι στις ακόρεστες διεκδικήσεις της Τουρκίας, είναι ότι αυτό επιτάσσει ο πολιτικός ρεαλισμός. Ταυτοχρόνως, όμως, οι ίδιοι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ότι ο «ρεαλισμός» τους μας οδηγεί, εν τέλει, στην απώλεια εθνικής κυριαρχίας και της αλλοτρίωσής μας ως έθνους. Ενίοτε, όμως, οι λέξεις που επιλέγουν για να «ντύσουν» την επιχειρηματολογία τους αποκαλύπτουν τον πυρήνα της σκέψης τους.

Χαρακτηριστικό, και θλιβερό συνάμα, παράδειγμα, συνιστά το κείμενο της κας Κέζα στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ (13.11) με τον, διαφωτιστικό για το περιεχόμενο του άρθρου, τίτλο «Κύπρος, μια άλλη χώρα».

Αφορμή, για το σχόλιο της αρθρογράφου, αποτέλεσε το αίτημα, του ευρωβουλευτή κ. Κουμουτσάκου, για παρέμβαση της Κομισιόν στις άθλιες και αχαρακτήριστες δηλώσεις τού, διολισθαίνοντος συνεχώς σε απροκάλυπτο εσωτερικό και εξωτερικό αυταρχισμό, Ερντογάν για την Κύπρο. Του ζητά, λοιπόν, να καθίσει στα αυγά του και να μην δημιουργεί ζητήματα με την γείτονα για μια «κακοδιατύπωση» (ο όρος και τα εισαγωγικά της συντάκτριας). Το ίδιο ζητά και από την κα Δούρου, του Σύριζα, η οποία, δυστυχώς, θύμωσε και αυτή με τον «σουλτάνο», και έτσι αναγκάζει τη δημοσιογράφο να μην δύναται να περιορίσει τις νουθεσίες της στους «δεξιούς» με τις πατριωτικές εμμονές...

Ποιοι είναι οι λόγοι, σύμφωνα με το σκεπτικό του άρθρου, που κάνουν τις συγκεκριμένες ελλαδικές αντιδράσεις υπερβολικές και ζημιογόνες;

Ο πρώτος είναι ότι, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι διαφορετικά κράτη και «δεν συζητείται η προοπτική συνένωσης».

Ο δεύτερος ότι, η Ελλάδα δεν έχει τις δυνάμεις να προστατεύσει την Κύπρο.

Και ο τρίτος, κι ο «φαρμακερός», ότι, τέλος πάντων, «η ιδέα του έθνους είναι ρευστή»(!).

Να, λοιπόν, η ουσία, να ο πυρήνας του ιδεολογικού οικοδομήματος που γεννά διαρκώς ανάλογες αντιλήψεις, που φαντάζουν παράλογες. Δεν είναι οι Κύπριοι τμήμα του ελληνικού έθνους. Δεν υπάρχει πλέον το ελληνικό έθνος που πιστεύαμε ότι υπάρχει. Είναι κάτι άλλο, «ρευστό», και προφανώς εξαρτάται από το φαντασιακό «δοχείο» που δημιουργούν οι «ειδήμονες».

Οι προτροπές, λοιπόν, να μείνουμε μακριά από το Κυπριακό και τα απειλητικά μουγκρίσματα του Ερντογάν δεν προέρχονται από την επιθυμία για μια πιο συνετή -ας το δεχθούμε- διπλωματική τακτική. Ούτε σκοπεύουν σε μια πιο ευέλικτη, σύμφωνα με αυτή τη λογική, στρατηγική ώστε να αντιμετωπισθεί η απροκάλυπτη επιθετικότητα της Τουρκίας, η οποία οραματίζεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με την Κύπρο και την Ελλάδα- βιλαέτια της. Άλλωστε το κυπριακό περιγράφεται στο κείμενο ως «κουσούρι»(!), ελάττωμα δηλαδή της ελληνικής διπλωματίας. Οπότε, αν αφαιρεθεί, προφανώς, η τελευταία θα γίνει και πιο εμφανίσιμη…

Η Κύπρος, σύμφωνα με την κα Κέζα, δεν είναι μόνον μια άλλη χώρα, και άρα δεν είναι ορθό να αναμειγνυόμαστε στα «διεθνή» της ζητήματα. Το σπουδαιότερο είναι ότι υποστηρίζει πως πρόκειται για τη χώρα ενός άλλου, από το ελληνικό, έθνους και έτσι τα λάβαρά του, δηλαδή τα λάβαρα του τρισχιλιετούς κυπριακού ελληνισμού, μάς είναι «ξένα» -ναι, αυτό γράφει… Αποδεικνύοντας ότι περισσότερο και από τις ιδέες, ακόμη πιο ρευστές και πιο γλοιώδεις μπορούν να καταντούν οι συνειδήσεις.

Δημοσιεύτηκε και στον ιστότοπο “www.ardin-rixi.gr”

Top 10 των πιο διάσημων "πειραγμένων" φωτογραφιών

Από τον Λένιν και τον Χίτλερ μέχρι τα "Σκαθάρια" και τη Μάρθα Στιούαρτ.

Από το Time.

Η εκπαίδευση ως μοχλός της εξωτερικής πολιτικής - Το παράδειγμα της Τουρκίας

Σαράγεβο

Την ώρα που στην Ελλάδα η κατάληξη των σχολείων και των Σχολών είναι ο κανόνας, η Τουρκία μέσα από δωρεές που συστηματικά κάνει χρόνια τώρα σε χώρες των Βαλκανίων όπως η πΓΔΜ, η Βοσνία και Ερζεγοβίνη αλλά και η Αλβανία σε εκπαιδευτικά προγράμματα και άνοιγμα ιδρυμάτων, διαμορφώνει μεθοδικά έναν ακόμη βραχίονα της δυναμικής εξωτερικής της πολιτικής.

Όπως αναφέρει το Setimes στα πανεπιστήμια των Βαλκανίων παρατηρείται αύξηση των φοιτητών από την Τουρκία που πηγαίνουν σε εκείνες τις χώρες για να μορφωθούν, θεμελιώνοντας έτσι την επαγγελματική τους κατάρτιση και "χτίζοντας" γέφυρες συνεργασίες με τη χώρα τους.

Εκπρόσωποι των πανεπιστημίων σε πΓΔΜ και Βοσνία-Ερζεγοβίνη αναφέρουν ότι το ενδιαφέρον των φοιτητών έχει κλιμακωθεί χάρη στις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί μεταξύ των χωρών αυτών και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Τουρκίας, καθώς και στην ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ των χωρών. 

Είναι ενδεικτικό ότι στο Διεθνές Πανεπιστήμιο στη Στρούγκα, στη ΝΔ περιοχή των Σκοπίων, υπάρχουν 282 Τούρκοι φοιτητές Τεχνολογίας και Νομικής, ενώ 230 είναι οι φοιτητές Ιατρικής στη Σχολή του Στιπ, ποσοστό που έχει αυξηθεί κατά τα 2/3 τα τελευταία τρία χρόνια, όπως διευκρινίζει ο Ναζίμ Μέρκο, εκπρόσωπος του ιδρύματος, και επικεφαλής του οικονομικού τμήματος. O ίδιος τονίζει ακόμη ότι ο κύκλος των μαθημάτων γίνεται στα τούρκικα, ενώ έχει διασφαλιστεί και το 1/3 των εκπαιδευτών να προέρχονται αποκλειστικά από τη γείτονα. 

"Τα στοιχεία αυτά είναι παρόμοια και σε άλλα πανεπιστήμια όχι μόνο των Σκοπίων αλλά και όλων των Βαλκανίων που είναι αναγνωρισμένα από το κράτος της Τουρκίας", συμπληρώνει ο ίδιος και προσθέτει: "Η άφιξη φοιτητών από την Τουρκία στα Σκόπια είναι αποτέλεσμα της πιστοποίησης που έχει δώσει η Τουρκία στο Πανεπιστήμιο σε ανώτατο εκπαιδευτικό βαθμό, κάτι που μας έχει τοποθετήσει στη λίστα με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα που δέχεται και αναγνωρίζει η χώρα."

Η πιστοποίηση αυτή εκ μέρους του τουρκικού κράτους έβαλε και τις βάσεις για αμοιβαίες συμφωνίες μεταξύ των ιδρυμάτων Τράκια και Ορντού της Τουρκίας, επισημαίνει ο Μάρκο. 

Η πρώτη επένδυση της Τουρκίας στην ανώτατη εκπαίδευση των Σκοπίων έγινε μέσω του Βαλκανικού Πανεπιστημίου το 2008, όπου περισσότεροι από 700 Τούρκοι φοιτητές γράφτηκαν σε αγγλόφωνο μάθημα. 

"Πέραν από τις σπουδές στα αγγλικά, οι φοιτητές έχουν επίσης ευκαιρία να μάθουν και άλλες βαλκανικές γλώσσες, αλλά κυρίως τα μαθήματα γίνονται στα τούρκικα", αναφέρει ο Ντενίζ Τεμουρτουρκάν, φοιτητής από την Άγκυρα.

Κι άλλοι ξένοι φοιτητές πάντως γράφονται στις σχολές των Βαλκανίων, αλλά καμία χώρα δεν έχει τόσο αυξανόμενη συμμετοχή. Μάλιστα, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το πρακτορείο, οι Τούρκοι θεωρούν ότι είναι προνόμιο σε οικονομικό επίπεδο να σπουδάζεις εκεί: "Είναι φθηνότερο από τη Δυτική Ευρώπη, και επιπλέον έχουμε και πολιτιστικούς δεσμούς", αναφέρει ο αντιπρύτανης του Διεθνούς Πανεπιστήμιου στο Σαράγεβο όπου υπάρχουν 1.200 Τούρκοι φοιτητές.

Πράγματι, τα δίδακτρα είναι πολύ χαμηλά μέχρι και 400 ευρώ το εξάμηνο, ενώ παράλληλα ενισχύεται και η τοπική οικονομία της χώρας. Πρόκειται δηλαδή για μία πραγματικότητα από την οποίο ευνοούνται και οι δύο, και η εκάστοτε βαλκανική χώρα, και η Τουρκία.

Τουρκάλες Φοιτήτριες στο Σαράγεβο

Τα Σκόπια και η Τουρκία έχουν υπογράψει σύμφωνο κοινής αναγνώρισης πανεπιστημιακών πτυχίων όπως και σύμφωνο συνεργασίας για την επιστημονική έρευνα, κάτι το οποίο αναμένεται συντόμως να αναβαθμιστεί, όπως αναφέρει και ο υπουργός Παιδείας της πΓΔΜ, ο οποίος επισημαίνει ακόμα ότι λαμβάνουν χώρα και άλλες δραστηριότητες, όπως η ανταλλαγή φοιτητών. 

Ανεξαρτησία

To catch Dame Fortune’s golden smile,
Assiduous wait upon her,
And gather gear by every wile
That’s justified by honour.

Not for to hide it in a hedge,
Nor for a train attendant,
But for the glorious privilege
Of being independent.

Ο Ρόμπερτ Μπερνς (Robert Burns, 1759 – 1796) είναι ο εθνικός ποιητής της Σκωτίας.

Γεννήθηκε στο χωριό Άλλογουέι (Alloway), δίπλα στην πόλη Άυρ (Ayr) και ήταν γιος κηπουρού. Πέρασε τα περισσότερα χρόνια του ως απλός γεωργός, κατόρθωσε όμως να μορφωθεί μελετώντας μόνος του.

Έζησε δύο ευτυχισμένα χρόνια, από το 1784 ως το 1786, σ’ ένα κτήμα που νοίκιασε και καλλιεργούσε με τον αδελφό του, ζώντας επίσης διάφορους έρωτες, ισχυρότερος των οποίων ήταν αυτός με την Jean Armour. Αλλά επειδή ούτε το κτήμα ούτε ο δεσμός με την Jean πήγαιναν καλά, ετοιμάστηκε να μεταναστεύσει στην Τζαμάικα, έχοντας δώσει εν τω μεταξύ τα ποιήματά του σε εκδότη με την ελπίδα να κερδίσει ένα ποσό που θα του επέτρεπε ν’ αντιμετωπίσει τα έξοδα του ταξιδιού.

Τα ποιήματα εκδόθηκαν με μεγάλη επιτυχία (Poems, Chiefly in the Scottish dialect –Ποιήματα, κυρίως στην Σκωτική διάλεκτο, 1786). Η ιδέα της Τζαμάικα εγκαταλείφθηκε.

Ο Μπερνς πήγε στο Εδιμβούργο ως προσωπικότητα πλέον, έκανε σπουδαίες γνωριμίες, απέκτησε μεγαλόσχημους προστάτες και συνέχισε να χαρίζει σε γυναίκες παιδιά. Αλλά το περιβάλλον της μεγαλούπολης ήταν καταστροφικό για το ταλέντο του χωρικού ποιητή. Νοίκιασε πάλι ένα κτήμα στην επαρχία, παντρεύτηκε τελικά την Jean και έγινε εφοριακός υπάλληλος στην περιοχή. Πέθανε το 1796 σε ηλικία τριάντα επτά χρόνων.

Ο Μπέρνς θεωρείται ο μεγαλύτερος λυρικός ποιητής των Βρετανικών νήσων μετά τον Σέλλεϋ και ένας από τους πρωτοπόρους του ρομαντισμού. Έγραψε τα καλύτερά του ποιήματα στην σκωτική διάλεκτο, στην συγγενή της Αγγλικής διάλεκτο των Λόουλαντς της Σκωτίας. Έγραψε και στα αγγλικά αλλά όσο απομακρυνόταν από την μητρική του γλώσσα, τόσο το ταλέντο του εξασθενούσε. Η ποίησή του είναι απλή, υγιής και δυνατή, γεμάτη χάρη και χιούμορ, αποτελεί δε ακόμη και σήμερα κοινό τόπο και συνδετικό κρίκο των απανταχού Σκωτσέζων, κυρίως, και λοιπών Βρετανών.

Πολιτική ορθότητα, δηλαδή πολιτισμικός μαρξισμός

Την εβδομάδα που πέρασε μάθαμε ότι δεν μπορούμε σχολιάζουμε αρνητικά και να σατιρίζουμε γυναίκες πολιτικούς. 

Σε μια τηλεοπτική εκπομπή η Μαρία Ρεπούση και η Εύα Καϊλή εξαπέλυσαν δριμύ κατηγορώ για τον σεξισμό και ρατσισμό απέναντι στις κυρίες Κωσταντοπούλου και Μακρή. Ως γνωστόν, οι Κωνσταντοπούλου και Μακρή δεν έκαναν τίποτε που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακραίο, γελοίο και παράνομο έξω από την ΕΡΤ. Απλά όλη η κριτική προήλθε από το γεγονός ότι ήταν γυναίκες.

Όταν σχολιάζονται άνδρες πολιτικοί, η κριτική περιορίζεται πάντοτε στα πολιτικά επιχειρήματα. Για παράδειγμα ο κ. Τσίπρας δεν είπε στην Βουλή ότι ο κ. Βενιζέλος είναι πολύ βαρύ φορτίο στους ωμούς του κ. Σαμαρά. Κανείς ποτέ δεν σχολιάζει το βάρος των Πάγκαλου και Καμμένου, ή το eyeliner του Κουλούρη, την γκαντεμιά και την ηλικία του Μητσοτάκη, ή τις ελιές του Σημίτη. Κανένας δεν χλευάζει την εμμονή με την εμφάνιση τους των Αβραμόπουλου και Σπηλιωτόπουλου. Ποτέ καμιά εφημερίδα δεν έστειλε φωτογράφο στην Ραφήνα να φωτογραφίσει τον Κώστα Καραμανλή με μαγιό για να βγάλει μετά τα κάλλη του στην πρώτη σελίδα. Και όχι ποτέ κανείς δεν έχει πει έστω και ένα αστείο για την νοημοσύνη του Γιώργου Παπανδρέου και των βουλευτών και οπαδών της Χρυσής Αυγής που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άνδρες. Τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν έχει συμβεί στην χώρα που λέγεται Ελλάδα.

Έτσι είναι φυσικό οι κυρίες Ρεπούση και Καϊλή να αισθάνονται βαθιά οργή και απογοήτευση για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά η κα Ρεπούση που είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητη στα θέματα των γυναικών - με μόνη ίσως εξαίρεση τις γυναίκες που έχουν χορέψει τον χορό του Ζαλόγγου. Σημείωση: Αν οι Σουλιώτισσες οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία αυτό οφείλεται στις εσωτερικές ενοχές που τους δημιουργούσαν ο αχαλίνωτος τους ρατσισμός και ξενοφοβία ενάντια στον Τούρκο μετανάστη που για 400 χρόνια προσπάθησε ζήσει το όνειρο του στην Ελλάδα.

Οι κυρίες Ρεπούση και Καϊλή για μια ακόμη φορά εξέφρασαν την θέση τους ότι πρέπει να μπουν και άλλοι πρόσθετοι περιορισμοί στον λόγο και την καλλιτεχνική έκφραση. Η κα Καϊλή είπε ότι ο σεξισμός πρέπει να μπει στο νόμο λογοκρισίας που ετοιμάζει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του κ. Σαμαρά.

Αυτή η εμμονή με όλο και περισσότερους περιορισμούς στην ελευθερία λόγου δεν είναι τυχαία. Ο Ιταλός κομμουνιστής Γκράμσι, διανοούμενος και ακτιβιστής, είχε παρατηρήσει ότι υπήρχαν σοβαρά εμπόδια στην επιτυχία των κομμουνιστικών κινημάτων στην Ευρώπη. Ο έλεγχος του κράτους και των μέσων παραγωγής δεν ήταν αρκετός. Για να πετύχει το κίνημα πρέπει να κερδίσει την ηγεμονία στην παραγωγή και διαμόρφωση αξιών και αρχών. Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτό είναι καταρχήν ο έλεγχος της εκπαίδευσης (βλ. Ρεπούση) και σε αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε και τον έλεγχο των ΜΜΕ. Εδώ να σημειώσουμε ότι ο στόχος ελέγχου αυτών των δύο τομέων έχει εν πολλοίς επιτευχθεί. Δεν είναι κομμουνιστές, αλλά κατά κανόνα είναι η προοδευτικάτζα, ότι δηλαδή βρίσκεται στα αριστερά του πολιτικού κέντρου ελέγχει αυτούς το δύο τομείς.

Μένουν δύο τελευταίοι θεσμοί για να ολοκληρωθεί η πλήρης κυριαρχία της προοδευτικάτζας. Πρώτον η Εκκλησία, που αξιακά και πολιτισμικά είναι μακριά από το προοδευτικό κατεστημένο και γι’ αυτό δέχεται τις συνεχείς του επιθέσεις. Η οικογένεια και η ιδιωτική σφαίρα του ατόμου είναι οι άλλοι στόχοι. Οι λεγόμενες κοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζονται, από όποιο κόμμα και αν βρίσκεται στην εξουσία, έχουν ως βασικό στόχο την αντικατάσταση των οικογενειακών δεσμών και υποχρεώσεων με μια απευθείας εξάρτηση από το κράτος (βλ. επιμονή με μονογονεϊκές οικογένειες).

Οι νόμοι λογοκρισίας έχουν στόχο την ιδιωτική σφαίρα του ατόμου με σκοπό να την μειώσουν όσον το δυνατόν περισσότερο και να επεκταθεί ο έλεγχος του κράτους - που ξέρει τι πρέπει να σκεφτόμαστε και τι πρέπει να λέμε. Αυτή η κρατικοποίηση της καθημερινότητας είναι μια από τις βασικές επιδιώξεις του πολιτισμικού μαρξισμού.

Εδώ θα πρέπει να συγχαρούμε την Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά. Από την μια προχωρά στην έμμεση δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας με τον φόρο στα ακίνητα. Από την άλλη με το νόμο λογοκρισίας που θα περάσει κρατικοποιεί, σε ένα σημαντικό πρώτο βαθμό, αυτό που ήταν μέχρι πρότινος η ιδιωτική σφαίρα ελευθερίας του ατόμου. Σχεδόν σαράντα χρόνια σοσιαλμανίας, ιδού η πολιτική συνέπεια. 

Ναπολέων Λιναρδάτος

Νοέμβρης

View

Hudson River (1971)

Κληρίδης και Διγενής

Όταν ο Κληρίδης ζήταγε να καταδικαστεί ο Γρίβας ως δολοφόνος.

Το ποιος είχε δίκιο τελικά το δείχνει σήμερα η θέση και η κατάσταση της Κύπρου. Γιατί κριτής όλων είναι η Ιστορία.

===

Στις 10 Ιανουαρίου 1973, ο Γλαύκος Κληρίδης, δήλωσε στη Βουλή ότι «ο Στρατηγός Γρίβας κατήλθεν εις Κύπρον κρυφίως το 1971 και κατόπιν μακράς σιωπής και χρόνου εντατικής οργανώσεως παρανόμων ομάδων και εξοπλισμού αυτών , επληροφόρησε τον Κυπριακόν λαόν ότι ευρίσκεται εν Κύπρω, διά να αποτρέψη μειοδοτικήν ή προδοτικήν λύσιν του Κυπριακού προβλήματος και διά να επαναφέρη το Κυπριακόν εις την ορθήν, κατά τη γνώμην του, οδόν της αυτοδιαθέσεως – ενώσεως. […] Ουδέν όμως δικαίωμα είχε να προβή εις μυστικήν και παράνομον οργάνωσιν και να εξοπλίση πολίτας διά να επιβάλη τας απόψεις του διά της βίας και της παρανομίας.»

Επίσης είπε: «Αι ενέργειαι του Γρίβα προδίδουν τον πραγματικό σκοπόν του, ο οποίος δεν είναι άλλος παρά η δημιουργία χαώδους καταστάσεως, δια να σχηματισθή η εντύπωσις, τόσον εν Κύπρω όσον και διεθνώς, ότι δεν υφίσταται Κυβέρνησις ή Κυπριακόν κράτος».

Σε δήλωσή του στις 18 Ιανουαρίου 1973 στο Φιλελεύθερο, Κληρίδης δήλωνε για τις ενέργειες της ΕΟΚΑ Β’ και για τον αρχηγό της τα εξής: «Αι ενέργειαι των οπαδών του Γρίβα αποτελούν βδελυράς πράξεις αι οποίαι μόνον από ανθρώπους άνευ συνειδήσεως ήτο δυνατόν να διαπραχθούν. Εφόσον ο Στρατηγός Γρίβας και μετά την συζήτησιν εις την Βουλήν και την έγκρισιν ψηφίσματος διά του οποίου καλείται να καταδικάση την βίαν και να διαλύση τα παρανόμους ομάδας του, δεν πράξη τούτο και οι οπαδοί του συνεχίζουν τα παρανόμους των ενεργείας και τας ανάνδρους δολοφονίας, τότε θα ζητήσω από την Βουλήν και τον Κυπριακόν Λαόν να τον καταδικάσουν ως δολοφόνον.»

Ο Γλαύκος Κληρίδης πέθανε ανήμερα της επετείου ανακήρυξης του ψευδοκράτους.
Στη φώτο με τον Ντενkτάς

Περί τέχνης

Πάντα ένιωθα ότι στη πραγματικότητα υπάρχουν δύο είδη αμερικάνικης τέχνης. 

Η τζαζ και τα γουέστερν. 

Κλιντ Ίστγουντ

Boy at newsstand, New York

1950
Photo: André Kertész