Χωρίς ελεύθερη οικονομία δεν έχεις τίποτα

-Είναι λαμόγιο, και δείχνει τις λαμογιές, και γενικά όλα αυτά που έχουν συμβεί.

-Και στο θέατρο νομίζω το λαμόγιο κάνεις.

-Ναι.

Τυπικός διάλογος “επιπέδου” που αντανακλά απόλυτα την τρομακτική ένδεια που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας και κουλτούρας. Ο Φιλιππίδης περιγράφει την καλλιτεχνική του μαγεία και ο Πέτρος Κωστόπουλος συμπληρώνει το σκηνικό. Τα ίδια και τα ίδια μια ζωή. Και όχι μόνο στην τηλεόραση. Και στη μουσική η ίδια μονοτονία που ξεπερνάει τα όρια του αυτισμού. Πάμε αφιέρωμα στον Θοδωράκη, και ξανά σιντί με τον Θάνο Μικρούτσικο, και πάλι Νταλάρας, και ξανά Θοδωράκης και Μαρία Φαραντούρη, άντε να πετάξουμε και έναν έντεχνο Κότσιρα. Δυο ακκόρντα, μια χαζοβιόλικη γέφυρα, ένα ρηχό ρεφρέν και πάμε πάλι. Άντε αν θέλουμε να ροκάρουμε πολύ άγρια όμως, να ρίξουμε και λίγο Πυξ Λαξ άντε και καν’άν Μουζουράκη αν θέλουμε να το κάνουμε πιο ψαγμένο.

Πάμε μετά σινεμά, χαμός από τρέηλερ, δεν προλαβαίνεις να δεις από πού σου έρχεται τι, χορταίνεις από θέαμα και θέλεις κι άλλο, μέχρι που σου σκάει η υπερπαραγωγή του “Ακάλυπτου” και ξεχνάς και το όνομά σου. Στις σειρές τα ίδια. Στα πάντα τα ίδια.

Πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είναι πολύ μπροστά και σε αυτό; Είναι πιο έξυπνοι; Έχουν τεχνολογία από ufo που δεν μοιράζουν στους προοδευτικούς Ευρωπαίους; Όχι. Είχαν ελεύθερη οικονομία. Και στην ελεύθερη οικονομία οι ιδέες κατ’ αρχήν δημιουργούνται και στη συνέχεια διακινούνται και εξελίσσονται.