Ένα πρόσωπο χωρίς σημάδι φόβου, πόνου ή ενοχής

“Μακάρι να μπορούσα να σε γλιτώσω από όλα αυτά που θα αναγκαστείς να υπομείνεις”, της είπε, ενώ ο απαλός τόνος της φωνής του έλεγε: Δεν χρειάζεται να φοβάσαι για μένα. “Αλλά δεν μπορώ. Ο καθένας μας πρέπει να κάνει αυτόν τον δρόμο μόνος του. Όμως ο δρόμος είναι ο ίδιος για όλους μας.”

“Και πού οδηγεί;”

“Στην Ατλαντίδα”, απάντησε ο Φρανσίσκο χαμογελώντας, σαν να ‘κλεινε απαλά την πόρτα στις ερωτήσεις που δεν σκόπευε να απαντήσει.

“Τι;” έκανε έκπληκτη η Ντάγκνι.

“Δεν θυμάσαι; Στη χαμένη πόλη όπου μόνο τα πνεύματα των ηρώων γίνονται δεκτά.”