Οι ανεύθυνοι υπεύθυνοι

Λίγο πριν φτάσουν στο τούνελ, μια γλώσσα ζωντανής φωτιάς φάνηκε να λικνίζεται στον άνεμο πέρα μακριά στο νότο, σ’ ένα κενό χώρο που ανοιγόταν ανάμεσα στον ουρανό και τα βράχια. Κανείς από τους επιβάτες δεν ήξερε τι είναι και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει.

Ο κόσμος λέει πως τα δυστυχήματα δεν ειναι παρά τυχαία γεγονότα που οφείλονται στην κακιά στιγμή, κι ήταν πολλοί εκείνοι που θα ‘λεγαν πως οι επιβάτες του Κομήτη δεν ευθύνονται σε καμιά περίπτωση για ό,τι τους συνέβη.

Ο άντρας στο Διαμέρισμα Α, στο Βαγόνι Αρ. 1, ήταν ένας καθηγητής κοινωνιολογίας που δίδασκε πως οι ατομικές ικανότητες δεν έχουν καμιά σημασία, πως η ατομική προσπάθεια είναι μάταιη, πως η ατομική συνείδηση είναι άσκοπη πολυτέλεια, πως δεν υπάρχει εξατομικευμένος νους, χαρακτήρας ή επίτευγμα, πως τα πάντα επιτυγχάνονται συλλογικά και πως αυτό που μετράει είναι οι μάζες κι όχι οι μεμονωμένοι άνθρωποι.

Ο άντρας στην Κουκέτα 7, στο Βαγόνι Αρ. 2, ήταν ένας δημοσιογράφος ο οποίος υποστήριζε πως είναι σωστό και ηθικό να χρησιμοποιεί κανείς τον εξαναγκασμό όταν πρόκειται για «καλό σκοπό». Ο συγκεκριμένος άνθρωπος πίστευε πως έχει δικαίωμα να καταπνίγει φιλοδοξίες, να στραγγαλίζει επιθυμίες, να βιάζει πεποιθήσεις, να φυλακίζει, να λεηλατεί, να δολοφονεί –στο όνομα αυτού που εκείνος επέλεγε ως «καλό σκοπό», χωρίς ωστόσο να στηρίζει την επιλογή του σε κάποια λογική βάση, αφού δεν είχε προσδιορίσει ποτέ τι θεωρούσε καλό, παρά μόνο δήλωνε ότι αυτό που τον καθοδηγούσε ήταν «ένα αίσθημα» το οποίο δεν υποτασσόταν στη γνώση, καθότι θεωρούσε τα συναισθήματα ανώτερα της γνώσης, πράγμα που του έδινε το δικαίωμα να βασίζεται μόνο στις δικές του «καλές προθέσεις» και στην δύναμη του όπλου.

Η γυναίκα στην Κουκέτα 10, στο Βαγόνι Αρ. 3, ήταν μια ηλικωμένη δασκάλα που είχε γαλουχήσει γενιές άμοιρων μαθητών, μετατρέποντάς τους σε άβουλα, εξαρτημένα υποκείμενα, διδάσκοντάς τους πως η βούληση της πλειοψηφίας είναι το μόνο κριτήριο καθορισμού του καλού και του κακού, πως η πλειοψηφία μπορεί να κάνει ό,τι της αρέσει και πως δεν πρέπει ν’ αναπτύσει καννείς τη δική του προσωπικότητα, αλλά να κάνει ό,τι κάνουν οι πολλοί.

Ο άντρας στο Σαλόνι Β, στο Βαγόνι Αρ. 4, ήταν ένας εκδότης εφημερίδας που πίστευε πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός κι ανίκανος για ελευθερία, πως τα βασικά του ένστικτα αν αφεθούν ανεξέλεγκτα, θα τον οδηγήσουν στο ψέμα, στην αρπαγή και το φόνο – επομένως οι άνθρωποι πρέπει να διοικούνται από κυβερνήτες που θα χρησιμοποιούν ως αποκλειστικό προνόμιο το ψέμα, την αρπαγή και το φόνο, ώστε να τους αναγκάζουν να εργάζονται, να τους μαθαίνουν να είναι ηθικοί και να τους επιβάλλουν την τάξη και τη δικαιοσύνη.

Ο άντρας στο Διαμέρισμα Η, στο Βαγόνι Αρ. 5, ήταν ένας επιχειρηματίας που είχε αποκτήσει την επιχείρησή του, ένα μεταλλείο, με τη βοήθεια κυβερνητικού δανείου χάρη στο Νομοσχέδιο Ίσων Ευκαιριών. Ο άντρας στο Σαλόνι Α, στο Βαγόνι Αρ. 6, ήταν ένας χρηματιστής που είχε κάνει περιουσία αγοράζοντας «παγωμένα» σιδηροδρομικά ομόλογα και βάζοντας έπειτα τους φίλους του στην Ουάσιγκτον να τα «ξεπαγώσουν».

Ο άντρας στο Σαλόνι Α, στο Βαγόνι Αρ. 6, ήταν ένας χρηματιστής που είχε κάνει περιουσία αγοράζοντας «παγωμένα» σιδηροδρομικά ομόλογα και βάζοντας έπειτα τους φίλους του στην Ουάσιγκτον να τα «ξεπαγώσουν».

Ο άντρας στη Θέση 5, στο Βαγόνι Αρ. 7, ήταν ένας εργάτης που πίστευε πως είχε «δικαίωμα» σε μια δουλειά, άσχετα αν τον ήθελε ή όχι ο εργοδότης του.

Η γυναίκα στην Κουκέτα 6, στο Βαγόνι Αρ. 8, ήταν μια λέκτορας που πίστευε ότι, ως καταναλωτής, είχε «δικαίωμα» να απαιτεί μεταφορικές υπηρεσίες, άσχετα αν οι ιδιοκτήτες των σιδηροδρόμων ήθελαν ή όχι να τις παρέχουν.

Ο άντρας στην Κουκέτα 2, στο Βαγόνι Αρ. 9, ήταν ένας καθηγητής οικονομικών που κήρυσσε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, εξηγώντας ότι ο ανθρώπινος νους δεν παίζει κανένα ρόλο στη βιομηχανική παραγωγή, ότι τα εργαλεία παραγωγής είναι αυτά που διαπλάθουν το μυαλό του ανθρώπου κι ότι σε τελική ανάλυση, οποιοσδήποτε μπορεί να διαχειριστεί ένα εργοστάσιο ή έναν σιδηρόδρομο, αφού η διαχείριση είναι απλώς θέμα κατοχής των μηχανημάτων και του εξοπλισμού.

Η γυναίκα στο Διαμέρισμα Δ, στο Βαγόνι Αρ. 10, ήταν μια μητέρα που είχε βάλει τα δυο παιδιά της για ύπνο τακτοποιώντας τα προσεκτικά στα κρεβάτια τους για να τα προφυλάξει από τις στροφές και τις αναταράξεις∙ ο άντρας της διατηρούσε ένα κυβερνητικό πόστο, από το οποίο επέβαλλε διατάξεις που εκείνη υποστήριζε λέγοντας, «Δεν με ενδιαφέρει. Στο κάτω κάτω, μόνο τους πλουσίους χτυπούν. Εγώ πρέπει να σκεφτώ τα παιδιά μου».

Ο άντρας στην Κουκέτα 3, στο Βαγόνι Αρ. 11, ήταν ένας νευρωτικός συγγραφέας ο οποίος έγραφε θεατρικά έργα τρίτης κατηγορίας, διανθισμένα με υπαινιγμούς κι αισχρολογίες που περνούσαν το κοινωνικό μήνυμα πως όλοι οι επιχειρηματίες είναι καθάρματα.

Η γυναίκα στην Κουκέτα 9, στο Βαγόνι Αρ. 12, ήταν μια νοικοκυρά που πίστευε πως είχε δικαίωμα να εκλέγει πολιτικούς για τους οποίους δεν ήξερε τίποτα, με σκοπό τον έλεγχο των γιγαντιαίων βιομηχανιών για τις οποίες επίσης δεν είχε ιδέα.

Ο άντρας στο Διαμέρισμα Ζ, στο Βαγόνι Αρ. 13, ήταν ένας δικηγόρος που έλεγε, «Εγώ; Εγώ μπορώ να επιβιώσω σε οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα».

Ο άντρας στο Διαμέρισμα Α, στο Βαγόνι Αρ. 14, ήταν ένας καθηγητής φιλοσοφίας που δίδασκε ότι δεν υπάρχει νους –πώς πιστεύετε ότι αυτό το τούνελ είναι επικίνδυνο; – ότι δεν υπήρχε πραγματικότητα –πώς μπορείτε να αποδείξετε ότι αυτό το τούνελ υπάρχει; –, ότι δεν υπάρχει λογική –γιατί ισχυρίζεστε ότι τα τρένα δεν μπορούν να κινηθούν χωρίς κινητήρια δύναμη; –, ότι δεν υπάρχουν αρχές –γιατί να μην υποχρεώσουμε τους ανθρώπους να παραμένουν στις δουλειές τους διά της βίας; –, ότι δεν υπάρχει ηθική –τι σχέση έχει η ηθική με τη διαχείριση ενός σιδηροδρόμου; – ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα –πώς ξέρετε ότι έχετε δίκιο; –, ότι πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα με τη σκοπιμότητα της στιγμής –δεν θέλετε να ρισκάρετε τις δουλειές σας, έτσι δεν είναι;

Ο άντρας στο Διαμέρισμα Α, στο Βαγόνι Αρ. 16, ήταν ένας ανθρωπιστής που επανάλαμβανε ακούραστα, «Οι ικανοί άνθρωποι; Δεν με νοιάζει αν υποφέρουν. Δεν με νοιάζει αν είναι προορισμός τους να υποφέρουν. Δεν μ’ ενδιαφέρει για ποιο λόγο υποφέρουν. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να χαλινωγούνται, ώστε να δίνονται ευκαιρίες και σε όσους δεν έχουν δυνατότητες. Ειλικρινά, δεν μ’ ενδιαφέρει αν είναι δίκαιο ή άδικο να υποφέρουν. Εγώ νιώθω περήφανος που αδιαφορώ για το δίκιο του ικανού, όταν αυτό που μετράει είναι ο οίκτος απέναντι στον αδύναμο».

Οι επιβάτες αυτοί ήταν ξύπνιοι∙ δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος μέσα στο τρένο που να μην ασπαζόταν μία η περίσσότερες απ’ τις ιδέες τους. Το τελευταίο πράγμα που είδαν πάνω στη γη, λίγο πριν το τρένο χαθεί μέσα στο τούνελ, ήταν ο Πυρσός του Γουάιατ.