Δέκα σημεία για το Ιράν

Τη χώρα που με το ρωσικών συμφερόντων πλοίο έκανε τη Ναυτική Βάση της Κύπρου παράπλευρη (;) απώλεια της τζιχάντ.

Ο επικεφαλής του Ιρανικού καθεστώτος δεν είναι ο Πρόεδρος, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, αλλά ο Ανώτατος Ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.

Το Ιρανικό καθεστώς, σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1989, είναι αφιερωμένο στη τζιχάντ, στην εξάπλωση της επανάστασης του Αγιατολάχ Χομεϊνί, την εγκαθίδρυση του Χαλιφάτου και την επιβολή του Ισλαμικού νόμου (Σαρία) σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς στόχους που ακολουθούν πιστά τρομοκρατικές ομάδες όπως η αλ-Κάιντα, η Χαμάς και η Χεζμπολάχ το οποίο αποδεικνύει και γιατί όλες οι παραπάνω οργανώσεις διατηρούν επιχειρησιακούς δεσμούς με το Ιράν εδώ και δεκαετίες.

Η πρωταρχική αποστολή του Σώματος της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς (IRGC) είναι να διατηρήσει το καθεστώς στην εξουσία. Οι δυνάμεις του κάνουν χρήση εκτεταμένης ωμής βίας και τρομοκρατίας προκειμένου να καταστείλουν τις δημοκρατικές κινητοποιήσεις του Ιρανικού λαού, όπως έγινε φανερό και μετά την απάτη πάνω στην οποία στήθηκαν οι εκλογές του 2009 και τα σφοδρότατα επεισόδια που ακολούθησαν.

Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί είχε ζητήσει από το IRGC να εφοδιάσει τη χώρα με πυρηνικά όπλα, μια τακτική που ακολουθείται έκτοτε από όλους τους Ιρανούς προέδρους, συμπεριλαμβανομένων και των «μετριοπαθών», ωστόσο πάντως το πυρηνικό πρόγραμμα έχει «τρέξει» ιδιαίτερα με τους δύο τελευταίους: Χαταμί και Αχμαντινεντζάντ.

Το Ιράν είναι το δεύτερο πιο αιμοβόρο κράτος όσον αφορά τις δολοφονίες δικών του πολιτών. Πρώτη είναι η Κίνα, μόνο που έχει 20 φορές τον πληθυσμό του Ιράν.

Το Ιρανικό καθεστώς τάχθηκε υπέρ της Αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας από το ξέσπασμα των αναταραχών στο Κάιρο, στις αρχές του 2011. Στην πτώση του Σάχη άλλωστε, πριν το καθεστώς γίνει «Ισλαμική Δημοκρατία» καθοριστικό ρόλο είχε παίξει και το παράρτημά της Fedayeen-e Islam, ο ιδρυτής του οποίου σύστησε τον Χομεϊνί στην Αδελφότητα και τις ιδέες της.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, είναι μία παγκόσμια τζιχαντική οργάνωση, που έχει βαθιές ρίζες στην Αμερικανική κυβέρνηση, στις μυστικές υπηρεσίες, την κοινωνία στο σύνολό της, και επιδιώκει τη διαμόρφωση και διατήρηση σταθερών δεσμών με το Ιράν. Η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε πρόσφατα ότι προσβλέπει στην περαιτέρω διεύρυνση των σχέσεων μαζί της.

Ο νυν πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινεντζάν πιστεύει πως ο Μαχντί, ο 12οςΙμάμης, η μεσσιανική φιγούρα, τον βοηθάει να φέρει εις πέρας το κυβερνητικό του έργο αλλά και όλες τις ανάλογες υποθέσεις του κόσμου. Έχει δημοσίως εκφράσει την άποψη πώς βίαιες πολιτικές και πράξεις Αποκάλυψης μπορούν να επισπεύσουν τον ερχομό του Μεσσία, και το Ιράν θα είναι η μεγάλη δύναμηπου θα κατατροπώσει ΗΠΑ και Ισραήλ, εγκαινιάζοντας την εποχή του Μαχντί.

Παρά τις όποιες ποινές, το Ιράν απέχει πολύ από το να θεωρείται απομονωμένο. Συνεργάζεται, σε ταχείς ρυθμούς τόσο διπλωματικά όσο και οικονομικά, με πολλές χώρες, όπως τη Βενεζουέλα, και άλλες χώρες της Νότιας και Κεντρικής Αφρικής, το Σουδάν, την Αλγερία, το Αφγανιστάν, την Τουρκία, το Λίβανο, τη Συρία το Κατάρ και την Ιορδανία.

Το Ιράν έχει μεθοδικά «καλλιεργήσει» ένα τρομοκρατικό δίκτυο αρκετά ισχυρό ώστε να εξαπολύει επιθέσεις εναντίον των ΗΠΑ και του Ιράν. Εκεί συμπεριλαμβάνεται και το δίκτυο «αντιπροσώπων», όπως είναι η Χεζμπολάχ, που έχει μία εκτεταμένη παρουσία στη Λατινική Αμερική και κυρίως στην Βενεζουέλα και το Μεξικό. Η Χεζμπολάχ έχει αρκετές «βάσεις» και εντός των ΗΠΑ.

Η υπόθεση Havlish έχει φέρει στο φως, πειστικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία το Ιρανικό καθεστώς έχει προσφέρει άμεση βοήθεια και συμβολή στην αλ-Κάιντα για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

RadicalIslam.org

Κραυγή

Οι φυλακές ανοίγουν, και βγαίνουν έξω οι κρατούμενοι από τους Άγγλους, αγωνιστές της ελευθερίας: Απλοί άνθρωποι, νέοι, γέροι, γυναίκες, ιερείς, ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της Λευτεριάς.

Δύο ένοπλοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ τραβούν τις αλυσίδες που ανοίγουν διάπλατα τις φυλακές. Στο πιο ψηλό σημείο, το μνημείο της Ελευθερίας.

Το ανύπαρκτο ελληνοαμερικανικό λόμπι

Ο μύθος περί ισχυρού ελληνοαμερικανικού λόμπι: τι πρέπει να αλλάξει;

Του Άκη Σακελλαρίου

ΑΜΥΝΑ & ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ (Τεύχος Ιουνίου 2011)

Σκεφτόμενος το θέμα για το πρώτο άρθρο της νέας τακτικής στήλης “Γράμμα από την Ουάσιγκτον”, αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα ζήτημα το οποίο κέντριζε την περιέργειά μου εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και για το οποίο γνώριζα ελάχιστα πράγματα: το περίφημο ελληνοαμερικανικό λόμπι. Οι αρχικές μου προσλαμβάνουσες προέρχονταν κυρίως από αναφορές ελληνικών ΜΜΕ στο «ισχυρό» ελληνοαμερικανικό λόμπι, το οποίο ασκεί σημαντική επιρροή και λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τα κέντρα εξουσίας της Αμερικής. Τρανό παράδειγμα της ισχύος του, κατά τα ΜΜΕ και κάποιους αναλυτές, ήταν ο καθοριστικός του ρόλος στην επιβολή του αμερικανικού εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας (1975-1978), ως απάντηση στην εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Κάποιοι μάλιστα δεν δίσταζαν να συγκρίνουν την ισχύ του με αυτή του Εβραϊκού Λόμπι.

Την ίδια αντίληψη φαίνεται ότι συμμερίζεται και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στην Τουρκία και στα Κατεχόμενα. Θυμάμαι ακόμα την απάντηση που είχα λάβει από ένα Τουρκοκύπριο φίλο, όταν τον είχα ρωτήσει ποια είναι η γνώμη των Τούρκων και Τουρκοκυπρίων για το ελληνοαμερικανικό λόμπι: “πιστεύουμε ότι είναι πανίσχυρο στις ΗΠΑ και ότι είστε πολύ τυχεροί που το έχετε” μου είπε. Αντίθετη άποψη φαίνεται πως είχε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ο οίος καλύπτει τα τελευταία χρόνια το Κογκρέσσο (τον κατεξοχήν θεσμό που προσπαθούν να επηρεάσουν τα διάφορα λόμπι). Όταν ζήτησα πρόσφατα την άποψή του για το ελληνοαμερικανικό λόμπι που απάντησε με έκπληξη: “το ποιο;”

Δύο σημαντικά τελέχη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας (με πολυετή εμπειρία στο χώρο του επαγγελματικού λόμπι) δέχτηκαν να παραχωρήσουν συνέντευξη στο περιοδικό: ο Nick Larigakis (πρόεδρος του American Hellenic Institute) και ο John Sitilides (principal της εταιρίας Trilogy Advisors). Με ειλικρίνεια και ψυχραιμία, παρουσίασαν την (όχι και τόσο λαμπρή) κατάσταση του ελληνοαμερικανικού λόμπι, τον τρόπο με τον οποίο προωθούν τα συμφέροντά τους στην Αμερική οι γειτονικές μας χώρες, καθώς επίσης και το τι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής ώστε η Ελλάδα να προωθήσει πιο αποτελεσματικά τις θέσεις και τα συμφέροντά της στις ΗΠΑ.

1) Με λίγα λόγια, τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στο ελληνοαμερικανικό λόμπι;

N.L.: Καταρχάς χαίρομαι που το αποκαλείτε έτσι γιατί σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως “ελληνικό” λόμπι. Το ελληνοαμερικανικό λόμπι αποτελείται από δεκάδες εκατοντάδες οργανώσεις σε όλη την Αμερική στις οποίες δραστηριοποιούνται, σχεδόν αποκλειστικά, Αμερικανοί πολίτες ελληνικής καταγωγής. παρά το γεγονός ότι οι θέσεις των περισσότερων ελληνοαμερικανικών οργανώσεων, συνήθως, ταυτίζονται σε συντριπτικό βαθμό με τις θέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, το κάνουν πάντα με γνώμονα το συμφέρον των ΗΠΑ και όχι της Ελλάδας ή της Κύπρου. Η ΑΗΕΡΑ είναι η μεγαλύτερη ελληνοαμερικανική οργάνωση στη χώρα, ενώ το American Hellenic Institute είναι, ίσως, η πιο εξειδικευμένη οργάνωση που ασχολείται και προωθεί, σε καθημερινή βάση, θέματα εξωτερικής πολιτικής. Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει και πιθανότατα δεν θα υπάρξει ποτέ μία οργάνωση “ομπρέλα” που να συντονίζει όλες τις ελληνοαμερικανικές οργανώσεις, ο στόχος μας είναι να υπάρχουν “πολλές φωνές, αλλά ένα μήνυμα” στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία των ΗΠΑ.

J.S.: Το ελληνοαμερικανικό λόμπι δημιουργήθηκε το 1974 ως απάντηση στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό και τη δραστηριοποίηση δεκάδων χιλιάδων Ελληνοαμερικανών σε όλη τη χώρα κατά τη δεκαετία του 1970, σήμερα δεν υπάρχουν περισσότεροι από 10 άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά και σε καθημερινή βάση. Τα κύρια θέματα, με τα οποία ασχολείται είναι το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά. Από τη δεκαετία του 1990 συμπεριελήφθησαν στη λίστα του το Μακεδονικό και το ζήτημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Υπογραφή "Πράξης Σαρμπάνες-Όξλεϊ" για τη διαφάνεια στις εταιρικές δραστηριότητες των ΗΠΑ, πρωτοβουλία-κορμός της αμερικανικής νομοθεσίας.

2) Πολλοί ισχυρίζονται ότι εκτός από την εισβολή του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ στην Τουρκία (1975-1978), το ελληνοαμερικανικό λόμπι δεν έχει σημειώσει κάποια άλλη αξιοσημείωτη επιτυχία. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;

N.L.: Είναι αλήθεια ότι η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το εμπάργκο όπλων εναντίον της Τουρκίας το 1975. Επίσης καταφέραμε, αρχικά, να μειώσουμε και από το 1995 να τερματήσουμε την οικονομική βοήθεια που χορηγούσαν οι ΗΠΑ στην Τουρκία μέσω του Economic Support Fund (ESF). Τέλος, θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε στις επιτυχίες μας (χωρίς να είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι ή περήφανοι για αυτό) την διατήρηση του υπάρχοντος status quo στην Κύπρο. Η κατάσταση, εάν δεν υπήρχε το λόμπι, θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη. Πέρα από αυτό, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη μεγάλη και χειροπιαστή επιτυχία.

J.S.: Θα διαφωνούσα με την άποψη που θεωρεί ότι το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας το 1975 οφείλεται αποκλειστικά στο ελληνοαμερικανικό λόμπι. Οι γενικότερες συγκυρίες εκείνης της εποχής και η συνεργασία του λόμπι με οργανώσεις που υποστήριζαν το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τάσσονταν υπέρ μιας αμερικανικής πολιτικής βασισμένη, κυρίως στην ηθική και όχι στην realpolitik του Κίσσιντζερ οδήγησαν στο εμπάργκο. Άλλη σημαντική επιτυχία του λόμπι ήταν η πίεση που άσκησε το 1995 στον Πρόεδρο Κλίντον, για να μην αναγνωρίσει τα Σκόπια με την συνταγματική τους ονομασία. Έκτοτε δεν έχει σημειώσει κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία.

3) Ποια είναι κατά την άποψή σας τα σημαντικότερα προβλήματα και αδυναμίες του ελληνοαμερικανικού λόμπι;

N.L.: Παρά τις σημαντικές ατομικές επιτυχίες πολλών Ελληνοαμερικανών, δεν μπορέσαμε ποτέ (ίσως με εξαίρεστη την περίοδο του εμπάργκο ) να λειτουργήσουμε συλλογικά, ώστε να προωθήσουμε συγκεκριμένα θέματα εξωτερικής πολιτικής που αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο. Παράλληλα, ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνοαμερικανικής κοινότητας και κυρίως οι νεότερες γενιές, αγνοούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι εκτιμούν πως η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντιμετωπίζουν τόσο σημαντικά προβλήματα στην εξωτερική τους πολιτική, ώστε να είναι διατεθειμένοι να ασκήσουν πιέσεις στους τοπικούς τους γερουσιαστές και βουλευτές. Στην αδιαφορία ή/και άγνοια αυτή έχουν συμβάλει δύο πολύ σοβαρές δημογραφικές εξελίξεις: α.η μετανάστευση από την Ελλάδα έχει σχεδόν εκμηδενιστεί από τη δεκαετία του 1980 και ύστερα ενώ, β.τα ποσοστά των μεικτών γάμουν έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.

J.S.: Θα συμφωνήσω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η αδιαφορία. Οι περισσότεροι Ελληνοαμερικανοί έχασαν, με το πέρασμα του χρόνου, το ενδιαφέρουν τους για τα ελληνικά θέματα και έδωσαν προτεραιότητα στην προσωπική τους επιτυχία και ευτυχία. Κάποιοι από τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη είναι οι εξής: α.το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου και η αίσθηση ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική παρέμεινε η ίδια στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, β.η αίσθηση ότι η ίδια η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για αρκετά, για να προωθήσει τα συμφέροντά της στην Ουάσιγκτον, προσλαμβάνοντας μια επαγγελματική εταιρία λόμπι και γ.η αίσθηση ότι η Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί, τις τελευταίες δεκαετίες, σε μια αυξανόμενα πλούσια και ασφαλή χώρα (ένταξη Ελλάδας και Κύπρου στην ΕΕ και την ΟΝΕ, ελληνοτουρκική προσέγγιση μετά το 1999 κλπ). Ένα δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η αδυναμία των ελληνοαμερικανικών οργανώσεων να συνεργαστούν μεταξύ τους, αλλά και να δημιουργήσουν ευρύτερες -στρατηγικού χαρακτήρα συμμαχίες στην Αμερική (π.χ. με οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή και άλλα λόμπι).

4) Πώς προωθούν τα συμφέροντά τους στις ΗΠΑ κάποιες γειτονικές χώρες της Ελλάδας, όπως τα Σκόπια, η Αλβανία και φυσικά η Τουρκία;

N.L.: Δεν γνωρίζω αρκετά για το τι κάνουν οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ενδείξεις, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι πολλές οργανώσεις τους στις ΗΠΑ (αντίστοιχες του Αmerican Ηellenic Ιnstitute) χρηματοδοτούνται παράνομα από τις κυβερνήσεις των Τιράνων και των Σκοπίων. Με άλλα λόγια, είναι πιθανό ότι λαμβάνουν χρήματα, για να προωθούν τα συμφέροντα της Αλβανίας και των Σκοπίων, χωρίς αυτά να καταγράφονται με τον απαιτούμενο τρόπο στο αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, έχει δαπανήσει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια τις τελευταίες δεκαετίες, προσλαμβάνοντας κορυφαίες εταιρίες λόμπι στην Ουάσιγκτον. Γνωρίζω, επίσης, ότι την ίδια τακτική έχει αρχίσει να ακολουθεί και η κυβέρνηση της Κύπρου τα τελευταία χρόνια.

J.S.: Η κυβέρνηση των Σκοπίων εφαρμόζει, τα τελευταία χρόνια, μια ιδιαίτερα έξυπνη πολιτική, προσλαμβάνοντας μερικά από τα κορυφαία γραφεία λόμπι και εταιρίες δημοσίων σχέσεων στην Ουάσιγκτον, οι οποίες έχουν εξαιρετικές προσβάσεις στο πολιτικό κατεστημένο της Αμερικής. Το αλβανικό-αμερικανικό λόμπι έχει σημαντικούς πόρους λόγω της ικανότητάς του να αντλεί χρήματα από την αλβανο0αμερικανική κοινότητα. Επίσης, διαθέτει μερικούς πολύ ισχυρούς Αλβανοαμερικανούς επιχειρηματίες, οι οποίοι ασκούν επιρροή σε σημαντικούς αξιωματούχους των ΗΠΑ. Η Τουρκία ανήκει σε μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνη της. Ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά τη χώρα, η Τουρκία κατάφερε μέσω της πρόσληψης κορυφαίων εταιριών λόμπι, τα οποία διευθύνουν ή με τα οποία συνεργάζονται κορυφαίοι πρώην υπουργοί, γερουσιαστές και σύμβουλοι Προέδρων, να αποκτήσει σημαντική επιρροή στην Ουάσιγκτον. Παράλληλα έχει δαπανήσει πολλές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, για να δημιουργηθούν έδρες τουρκικών σπουδών σε μερικά από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια και think-tanks της Αμερικής. Με αυτόν τον τρόπο, η Άγκυρα έχει κατορθώσει να αποκτήσει σημαντική πρόσβαση και επιρροή στην πολιτική, στρατιωτική, ακαδημαϊκή και δημοσιογραφική ελίτ της χώρας, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία (εκτός από μία μικρή μερίδα Ελληνοαμερικανών βουλευτών και γερουσιαστών αλλά και κάποιων άλλων αξιωματούχων που έχουν την γενναιόδωρη υποστήριξη Ελληνοαμερικανών επιχειρηματιών) είναι τρομακτικά απούσα από κάθε μεγάλη πηγή εξουσίας στην Αμερική. Εάν δεν υπήρχε η ελληναμερικανική κοινότητα, και κυρίως μία πολύ μικρή ομάδα πανίσχυρων Ελληνοαμερικανών επιχειρηματιών, οι οποίοι χρησιμοποιούν τις διασυνδέσεις τους με το πολιτικό κατεστημένο της Αμερικής όχι για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη αλλά για να προωθήσουν τα συμφέροντα της χώρας των προγόνων τους, η Ελλάδα θα ήταν μία χώρα σχεδόν με μηδαμινή επιρροή στην Ουάσιγκτον.

2003, ο Ερντογάν γινόταν δεκτός με θερμότητα στον Λευκό Οίκο αν και είχε αρνηθεί στα αμερικανικά στρατεύματα τη διέλευσή τους από το έδαφος της Τουρκίας με προορισμό το Βόρειο Ιράκ.

5) Τι πιστεύετε πως θα πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής, ώστε να βελτιωθεί η επιρροή της Αθήνας στην Αμερική;

N.L.: Καταρχάς πρέπει να τονίσω ότι όλες σχεδόν οι ελληνοαμερικανικές οργανώσεις λειτουργούν με εξαιρετικά λίγους πόρους. Για να καταλάβετε τα μεγέθη, η σημαντικότερη οργάνωση του Εβραϊκού λόμπι, το AIPAC, έχει ετήσιο προϋπολογισμό γύρω στα 20 εκατομμύρια δολάρια και 100-120 άτομα μόνιμο προσωπικό. Αντίθετα, οι περισσότερες ελληνοαμερικανικές οργανώσεις λειτουργούν με μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Για να γίνουμε πιο απιτελεσματικοί, χρειαζόμαστε μεγαλύτερη χρηματοδότηση από την ελληνοαμερικανική κοινότητα. Το πιο σημαντικό βήμα όμως για την Ελλάδα είναι να προσλάβει μία επαγγελματική εταιρία λόμπι. Οι επαγγελματικές εταιρίες έχουν πρόσβαση στα ανώτερα κλιμάκια της αμερικανικής εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, πρόσβαση την οποία εμείς δεν έχουμε, και πιθανώς, ούτε θα μπορέσουμε να έχουμε στο μέλλον. Η Ελλάδα θα πρέπει να καταλάβει πως έτσι παίζεται το παιχνίδι εδώ στην Ουάσιγκτον! Αλλιώς, για να χρησιμοποιήσω μια μεταφορά, θα συνεχίσουμε να παίζουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με 7 παίκτες εναντίον 11. Το επαγγελματικό λόμπι δεν θα λύσει όλα τα προβλήματα, αλλά θα μας επιτρέψει τουλάχιστον να παίξουμε 11 εναντίον 11 με την Τουρκία και τις υπόλοιπες χώρες και θα απελευθερώσει την ελληνοαμερικανική κοινότητα η οποία θα μπορούσε πλέον να ασκεί πιέσεις σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα.

J.S.: Πρώτα από όλα η Ελλάδα θα πρέπει να αποκτήσει ξεκάθαρους στόχους στην εξωτερική της πολιτική. Αφού το κάνει αυτό, και εάν συνεχίσει να πιστεύει πως οι ΗΠΑ αποτελούν τη χώρα-κλειδί για την επίλυση των σημαντικότερών της ζητημάτων (Κύπρος, Ελληνοτουρκικά, Σκοπιανό, Οικουμενικό Πατριαρχείο κλπ.), τότε θα πρέπει να προσλάβει και να συνεργαστεί στενά με μία επαγγελματική εταιρία λόμπι στην Ουάσιγκτον, για να προωθήσει τα συμφέροντά της. Θα ήταν ιδανικό, εάν η Ελλάδα “ξεχνούσε” για μία στιγμή την ύπαρξη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας και προσπαθούσε να προωθήσει τα συμφέροντά της μέσω μίας επαγγελματικής εταιρίας λόμπι. Στην συνέχεια, θα μπορούσε να βασιστεί, επιπρόσθετα στην ελληνοαμερικανική κοινότητα, η οποία -απελευθερωμένη πλέον- θα μπορούσε να ασκήσει πίεση (σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών) σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αμερικής, επηρεάζοντας τοπικούς γερουσιαστές, βουλευτές κι ακόμα και υποψήφιους Προέδρους των ΗΠΑ.

Τέτοια είναι η προχειρότητα (και η ίντριγκα) των ελληνοαμερικανικών οργανώσεων, που δεν μπορούν ούτε τα της παρέλασης να διευθετήσουν με αποτέλεσμα να παρίστανται όλο και λιγότεροι θεσμικοί εκπρόσωποι της Ελληνικής Πολιτείας.

Από τις δύο αυτές συνεντεύξεις αλλά και από συζητήσεις που είχα με πολλούς ακόμα Έλληνες, Ελληνοαμερικανούς και Αμερικανούς που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις (και οι οποίοι προτίμησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους), οδηγήθηκα στο συμπέρασμα πως οι λαμπρές ημέρες του ελληνοαμερικανικού λόμπι (εάν και εφόσον αυτές υπήρχαν) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το λόμπι βρίσκεται σε μία περίοδο συνεχιζόμενης παρακμής (παρά την τρέχουσα συνεργασία του με το Εβραϊκό Λόμπι) με συνεχώς συρρικνούμενη αναγνωρισιμότητα (και πόσο μάλλον επιρροή) στους πολιτικούς κύκλους της Ουάσιγκτον. Η σημαντική αδιαφορία πολλών Ελληνοαμερικανών για τα ελληνικά θέματα, οι δυσμενείς δημογραφικές εξελίξεις του Ελληνισμού της Αμερικής, η έντονη αντιπαλότητα πολλών ελληνοαμερικανικών οργανώσεων μεταξύ τους και σε συνδυασμό με την ανεπαρκή ηγεσία πολλών εξ αυτών, φαίνεται ότι έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην παρακμή του λόμπι. Ίσως όλα αυτά θα έπρεπε να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα στην Ελλάδα, η οποία θα πρέπει να σταματήσει να βασίζεται τόσο στο ελληνοαμερικανικό λόμπι και να ακολουθήσει το παράδειγμα της Τουρκίας, των Σκοπίων ή ακόμα και της Κύπρου και να προσλάβει μία επαγγελματική εταιρία λόμπι (το ετήσιο κόστος της οποίας είναι γύρω στο 1 εκατομμύριο δολάρια), για να προωθήσει τα συμφέροντά της. Αν και έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος, ίσως να μην είναι ακόμα απολύτως αργά.

Τα βόδια και τα λιοντάρια

Ξαναθυμήθηκα το παρακάτω άρθρο με ένα ημέηλ που έλαβα πρόσφατα. Θα έπρεπε να εκτυπωθεί, να μοιραστεί στους φωστήρες μας και με κάποιο τρόπο να υποχρεωθούν να το αποστηθίσουν αφού πρώτα το γράψει έκαστος από εκατό φορές. Και μετά να πάνε να πλέξουν καμιά κάλτσα…

του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Sayeret Matkal σημαίνει Μονάδα Αναγνώρισης του Γενικού Επιτελείου. Πρόκειται για τους επίλεκτους των επιλέκτων των Ισραηλινών Αλεξιπτωτιστών. Ιδρύθηκε από τον Αβραάμ Αρνάν το 1957 με αποστολές την αναγνώριση πίσω από τις γραμμές του εχθρού, την απελευθέρωση ομήρων και γενικά ειδικές επιθετικές επιχειρήσεις που συχνά αφήνουν άφωνη την παγκόσμια κοινότητα με την τόλμη και την επιτυχία τους. Σημειωτέον ότι αποτελείται, όπως σχεδόν όλη η Τσαχάλ (ο Ισραηλινός Στρατός) αποκλειστικά από εφέδρους.

Ήταν λοιπόν τρία αδέρφια, ο Γιόναταν (Γιόνι), ο Μπέντζαμιν (Μπίμπι) και ο Ίντο, όλοι με σπουδές στα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια (Χάρβαρντ, ΜΙΤ κλπ), από τα οποία γύριζαν για να πολεμήσουν. Ο πατέρας τους ήταν καθηγητής Ιστορίας στο Κορνέλ.

Ο Γιόνι ξεκίνησε να σπουδάζει Ιστορία και Φιλοσοφία στο Χάρβαρντ αλλά γύρισε στο Ισραήλ, συνέχισε τις σπουδές του στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και υπηρέτησε στην Sayeret Matkal. Έγινε Διοικητής της Μονάδας. Ο Αντισυνταγματάρχης Γιόναταν Νετανυάχου σκοτώθηκε στην επιχείρηση «Αστραπιαίο Χτύπημα» στο Έντεμπε της Ουγκάντα και είναι από τους μεγαλύτερους ήρωες του Ισραήλ.

Ο Ίντο, ο μικρότερος, είναι ακτινολόγος και θεατρικός συγγραφέας, υπηρέτησε κι αυτός στην ίδια μονάδα και είχε πολεμική δράση.

Ο άλλος αδερφός, ο Μπίμπι, όπως τον φωνάζουν, σπούδασε κι αυτός στην Αμερική. Το 1967 και κατατάχθηκε στους Αλεξιπτωτιστές. Διακρίθηκε στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, υπηρέτησε στην Sayeret Matkal υπό τις διαταγές του Εχούντ Μπάρακ και αμέσως μετά, όντας ήδη Λοχαγός, ανέλαβε Διοικητής της μονάδας.

Στις 9 Μαΐου 1972, δεκαέξι άνδρες της Μονάδας εισέβαλαν αστραπιαία στο αεροσκάφος της πτήσης SABENA 572, που τέσσερις παλαιστίνιοι αεροπειρατές, δυο άνδρες και δυο γυναίκες, είχαν οδηγήσει από την Βιέννη στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ. Σκότωσαν τους δυο άνδρες αεροπειρατές και συνέλαβαν τις δυο γυναίκες απελευθερώνοντας τους 90 επιβάτες και το πλήρωμα. Στην επιχείρηση συμμετείχαν δύο μελλοντικοί Πρωθυπουργοί του Ισραήλ, ο Εχούντ Μπάρακ και ο Μπέντζαμιν Νετανυάχου, ο οποίος μάλιστα τραυματίστηκε από φίλια πυρά. Εκλέγεται εδώ και πολλά χρόνια βουλευτής, ήταν Πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ, διετέλεσε κατ’ επανάληψη Υπουργός και τώρα είναι για δεύτερη φορά Πρωθυπουργός.

Οι Ισραηλινοί λοιπόν, αδέρφια, συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την πολιτική τους, διαλέγουν την ηγεσία τους από τα λιοντάρια τους κι όχι από τα ευνουχισμένα βόδια τους.

Εκεί ο Στρατός, που είναι ο ίδιος ο Λαός, βασίζεται αποκλειστικά σε εφέδρους. Μεγάλη θητεία και συνεχείς μετεκπαιδεύσεις στην ίδια μονάδα ώσπου ν’ ασπρίσουν τα γένια σου κι ότι άλλο ασπρίζει στον άντρα. Από 18 ως σαράντα φεύγαν οι άντρες και σ’ ένα βαθμό κι οι γυναίκες, κάποιες βδομάδες το χρόνο ζουν μαζί, κάνουν βολές, πορείες, ενημερώνονται στα νέα όπλα, εξοικειώνονται μαζί τους, τα ‘χουν στο σπίτι τους. Το πνεύμα μονάδος που φτιάχνουν είναι μπετόν αρμέ. Στα άρματα μάχης το πλήρωμα μπορούν να το αποτελούν ένας μηχανικός, ένας αγρότης, ένας δικηγόρος κι ένας υδραυλικός που γνωρίζονται 10-15 χρόνια, γνωρίζουν κάθε βίδα και βέβαια στις περίφημες μακρινές βολές τους «σκίζουν».

Σε αυτή τη χώρα με την σχεδόν ανύπαρκτη ενδοχώρα, αυτοί οι πολίτες – οπλίτες με πολεμικούς ηγήτορες εφέδρους και πολιτική ηγεσία αποτελούμενη από την αφρόκρεμα των διακεκριμένων βετεράνων πολεμιστών, σχεδόν όλοι όμως και με λαμπρές σπουδές, κέρδισαν όλους τους πολέμους: 1948, 1956, 1973, 1982, απελευθέρωναν ομήρους στην Αφρική, βομβάρδιζαν πυρηνικούς αντιδραστήρες, που τους απειλούσαν στο Ιράκ, καταλάμβαναν το μισό Λίβανο και παράλληλα έκαναν την έρημο κήπο.

Μόνο όπου χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα, όπως στον Λίβανο με την Χεζμπολλάχ, η οποία κατέκτησε επίπεδα εκπαίδευσης πρωτόγνωρα για Άραβες μαχητές και με πληθυσμό φανατικά υπέρ της, η Τσαχάλ γνώρισε ήττα. Όπως η πειθαρχία και το ηθικό κλονίστηκαν και από την υπέρμετρη χρήση βίας σε βάρος αμάχων. Πριν από λίγο καιρό μια σειρά στελεχών και απλών στρατιωτών της Sayeret Matkal έδωσε στην δημοσιότητα επιστολή προς την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, με την οποία αρνούνταν την υπηρεσία στις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές και μιλούσαν για δίκαια των Παλαιστινίων. Η πρωτοβουλία αυτών των επίλεκτων των επιλέκτων, σύμβολα της ισραηλινής στρατιωτικής ισχύος συγκλόνισε το Ισραήλ. Απομακρύνθηκαν από την Μονάδα και ο Νετανυάχου, όπως και άλλοι βετεράνοι της, καταδίκασαν την πρωτοβουλία τους, κανείς όμως δεν παραπέμφθηκε στο Στρατοδικείο.

Αφήστε στην άκρη τις συνωμοσιολογικές φαντασιώσεις, τις αντισημιτικές τρίχες και κάντε απλώς τις συγκρίσεις με τα μουνουχισμένα ανδράποδα που μας κυβερνούν, που κατά κανόνα ήσαν ταβλαδόροι των Επιτελείων, φύλαγαν την Δεξαμενή και την Πατριάρχου Ιωακείμ.

Σε μια σοβαρή χώρα, μια χώρα με αξίες, αξιοκρατία, ευνομία, όπου η έμπρακτη αγάπη για την Πατρίδα θα ήταν αυτονόητη αρετή κι οι λουφαντζήδες απόβλητοι, θα ήταν αδιανόητο ανεπάγγελτοι κι αστράτευτοι να διεκδικούν δημόσιες θέσεις.

Εδώ, στην χώρα της ήσσονος προσπαθείας, των εκατοντάδων χιλιάδων «Ηρώων του Πολυτεχνείου» και της χοντροκώλας κρατικοδίαιτης διανόησης, ο Λαλάκης γιος του Λάκη Λαμόγιου, που στην θητεία του ήταν, όπως μου είπε κάποιος ειρωνικά, «κατάσκοπος στο Λονδίνο», διεκδικεί την ψήφο σου, μοστράρει στις σελίδες λάϊφ στάϊλ και θεωρεί κορόϊδο αυτόν που φύλαξε, για λογαριασμό του, σκοπιά στην προκάλυψη κι εντελώς ηλίθιο αυτόν που σκοτώθηκε σε άλμα ή σε άσκηση με αληθινά πυρά.

Ο Ευάγγελος Μαντζουράτος, αρχέτυπο Λοκαντζή, το 1974 τραυματίστηκε τρεις (3) φορές, και τις τρεις το ‘σκασε από το Νοσοκομείο, παρά τις εντολές των γιατρών και γύρισε στη μάχη και στους άντρες του. Την τρίτη φορά μια ριπή πολυβόλου τον άφησε αιμόφυρτο σε μια ταράτσα. Την γλύτωσε και διοικούσε το Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών το 1991, με υποδιοικητή ένα άλλο «θηρίο» της Κύπρου, τον Ηλία Γλεντζέ. Τους ξέρετε οι περισσότεροι; Δεν νομίζω. Τους ξέρει το Μεγάλο Βιβλίο της Ιστορίας αλλά σε μια σοβαρή χώρα αυτοί, όπως κι άλλοι, π.χ. ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής, ο Μπικάκης, ο Τάσος Μάρκου, ο Κατούντας, θα ήσαν τουλάχιστον προβεβλημένα πρότυπα, αντί για τις ξέκωλες συμβούλους των Υπουργών, τις χαζογκόμενες που γίνονται βουλευτίνες και τους ηλίθιους γόνους που έκαναν βουλευτές οι ακόμη πιο ηλίθιοι πατεράδες τους.

Όμως ας πούμε και κάτι άλλο επί του θέματος. Σοβαρότερο. Η ισραηλινοτουρκική συμμαχία πέθανε. Έχουμε μπροστά μας το μεγαλύτερο πολιτικό άνοιγμα που είχαμε τα τελευταία 40 χρόνια. Το αρμενικό και το εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ, συνεργαζόμενα πλέον στενά, κάνουν κλύσμα στους Τούρκους με γαρμπίλι οδοποιΐας. Ο Ομπάμα τους απειλεί με άρνηση πώλησης αεροσκαφών, η συνεργασία της ΜΙΤ με τις Ιρανικές μυστικές υπηρεσίες είναι κοινό μυστικό και άναβει το φως του συναγερμού στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ.

Τα πλέον σκληρά άρθρα για τα εγκλήματα των Τούρκων σε βάρος του Ελληνισμού, την ανομία τους στην Κύπρο και αλλού τα βρίσκω πια στις πιο σοβαρές αμερικανοεβραϊκές ιστοσελίδες.

Η Τουρκία θέλει να επιστρέψει ηγεμονικά στις παλιές της οθωμανικές επαρχίες, παίζει το χαρτί του Ισλάμ κι η σύγκρουση της με το Ισραήλ είναι πλέον μετωπική.

Έχουμε την δυνατότητα, στην βάση των ολοφάνερων πια κοινών συμφερόντων να έχουμε σύμμαχο ενάντια στον Ισλαμοφασισμό την ισχυρότερη πολιτική και οικονομική μηχανή κι έναν από τους καλύτερους και τολμηρότερους στρατούς στον κόσμο.

Φωνάξτε όσο θέλετε κάποιοι. Η φωνή της Ιστορίας λέει καθαρά: ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου.

Ήδη προγραμματίσθηκε η πρώτη κοινή άσκηση των Αλεξιπτωτιστών μας. Οι καλύτεροι μας με τους καλύτερους του κόσμου. Μόνο κέρδος θα ‘χουμε.

Όταν δε φύγουν και τα βόδια κι έχουμε κι εμείς λιοντάρια στην ηγεσία, τότε θα μπορούν να γίνουν πολλά.

antinews / 17 Αυγούστου 2010

Γάζα και Σόρος

Πέρσι τέτοια εποχή, η Τουρκία είχε ήδη πρωτοστατίσει στον στολίσκο για τη Γάζα, τραβώντας πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας (και βασικά της προπαγάνδας) κι οδηγώντας στα άκρα τη σύγκρουση με το Ισραήλ. Φέτος, κράτησε ένα σαφώς πιο υποτονικό προφίλ. Σύμφωνα με κάποιους ειδικούς αναλυτές, η αιτία της αλλαγής της εντοπίζεται στην “αραβική άνοιξη” καθώς η κυβέρνηση Ερντογάν φέρεται ιδιαίτερα απορροφημένη στις εκεί εξελίξεις με αποκορύφωμα τις αναταραχές στη Συρία. Στους ίδιους τόνους κινείται και η Μουσουλμανική Αδελφότητα, παρακλάδι της οποίας είναι η Χαμάς που τίθεται υπό την προστασία και του Ερντογάν, καθώς όπως έχουν οι ίδιοι παραδεχτεί, περιμένουν να ωριμάσουν οι συνθήκες μέχρι να κινηθούν αναλόγως στην ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένης και της Γάζας.

Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο μοναδικός λόγος που η ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε στα “ξεπλυμένα” από τη διεθνή τρομοκρατία “πλοία της αγάπης” να αναχωρήσουν από τον Πειραιά ή και αλλού προς τη Γάζα προκειμένου να μεταφέρουν και πάλι ληγμένα ντεπόν: η Τουρκία.

Δυστυχώς, σε μία ακόμα επιβεβαίωση του πόσο αναγκαίοι αλλά και ανίκανοι να σκεφτούν λίγο πιο έξω από το “φαίνεσθαι”, είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι στη διεθνή σκακιέρα, τα κάθε είδους ισλαμοτζιχάντια και οι γνωστοί άγνωστοι τουρκόσποροι, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την κυβέρνηση ΓΑΠ ως εβραϊκή, σιωνιστική και διάφορες άλλες τέτοιες απόλυτες ανακρίβειες.

Ο έλληνας πρωθυπουργός πίνει νερό (της λήθης) στο όνομα του Ομπάμα. Και είναι γεγονός πως το Ισραήλ διατηρεί πάντα δυνατό το λόμπι του. Σύμφωνα όμως με όλες τις ενδείξεις, και δεδομένου ότι το είδωλο του Γιώργου Παπανδρέου έχει ήδη χαράξει το δρόμο της “αλλαγής”, πλέον είναι θέμα χρόνου μέχρι να αρχίσει και η ελληνική κυβέρνηση να παπαγαλίζει την καραμέλα περί κράτους Παλαιστίνης στα προ-1967 σύνορα.

Αυτό, κάθε άλλο παρά φιλο-ισραηλινό δείγμα πολιτικής λέγεται. Πόσο μάλλον, όταν προστεθεί και μία ακόμη είκονα στο παζλ της αποσύνθεσης, που δεν ήταν και τόσο άγνωστη στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ: ο Σόρος και η Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Αλήθεια, μιας και ο λόγος περί ζωής στη Γάζα, πόσο πραγματική ανάγκη έχει ο λαός της την βοήθεια από τους άλλους, και ποιο εμπάργκο προσπαθούν να σπάσουν δεδομένου ότι μεταφέρονται φορτία από το Τελ Αβίβ, και ουδέποτε το Ισραήλ έχει αρνηθεί αποστολές, με τη διαφορά ότι θα μπαίνουν σε δικό του λιμάνι και από εκεί θα μεταφέρονται οδικώς;

Ψυγειοκαταψύκτες, τζιπ, ρούχα και φαγητά, παιχνίδια, είδη σπιτιού και όλα τα λοιπά σχετικά, μεταφέρονται από το Ισραήλ στη Γάζα. Συνολικά 6.000 τόνοι σε καθημερινή βάση.

Θέλετε να προσφέρετε ανθρωπισμό στην Παλαιστίνη; Ελευθερώστε την από την Χαμάς.

Το δεύτερο βιβλίο του Αμερικανού Προέδρου (2006)

Το αμερικανικό πλοίο για τη Γάζα

Το αμερικάνικο (και ελληνικό;) όνειρο

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των ΜΜΕ

Βούτηρο στο ψωμί των εχθρών της ελευθερίας το έγκλημα του Νορβηγού.

Η “εικονική” πολιτική πληροφόριση στην Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν αρκετά μονότονη και μικροπολιτική, και οι βόλτες στα φόρα αποδείκνυαν την αριστεροσύνη που δέρνει αρκετούς κόσμους με τα γνωστά συνθήματα περί “σιωνισμού”, δάχτυλου των ΗΠΑ παντού, λευτεριά στο σύντροφο τάδε και λοιπά σχετικά. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα της πολιτικής κενότητας.

Όσα δεν έμαθα από όλα τα ελληνικά μέσα μαζί, τα έμαθα αρχικά στο YouTube. Kυρίως από χρήστες απλούς πολίτες, καθημερινούς ανθρώπους, Αμερικανούς ως επί το πλείστον αλλά και πολλούς Ευρωπαίους, που προειδοποιούσαν για την αλλαγή της σελίδας μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Μέσα από τις δικές τους φωνές, και ενώ το ένα έφερνε το άλλο με τη συνδρομή του μέγα θείου Google, άρχισα να γνωρίζω και το Ισραήλ καλύτερα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήμουν μάλλον ουδέτερη απέναντι στο Μεσανατολικό, θεωρώντας το γενικά και αόριστα κάτι σαν Γόρδιο Δεσμό που δεν μπορεί να λυθεί όμως ποτέ αφενός για να μας θυμίζει τη σκοτεινή πλευρά της φύσης πατέρας της οποίας είναι ο πόλεμος, αφετέρου επειδή τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος είναι πάντα πολύ πιο ισχυρά από τα έθνη και τα κράτη.

Η στροφή του δρόμου ήταν αποκαλυπτική. Αν και είχα γνωρίσει το εύρος της παραπλάνησης που στήνουν τα ΜΜΕ κυρίως από την αλλοίωση της πραγματικότητας μέσα από τα όσα προβάλλουν, στο συγκεκριμένο θέμα όμως είδα την αλήθεια να βρίσκεται κυρίως σε εκείνα που δεν λένε.

Δεν μιλάνε ποτέ για παράδειγμα για το τι είναι το Ισλάμ. Μια θρησκεία αμιγώς ιμπεριαλιστική που φύσει και θέσει έχει ως σκοπό ζωής την επιβολή της έναντι όλων των άλλων πολιτισμών. Η πνευματική κατάκτηση του ουρανού στο Κοράνι, διέρχεται μέσω της κατάκτησης εδαφών. Τελεία και παύλα. Όπου δεν πίπτει Μωάμεθ, πίπτει γιαταγάνι (αυτό που σε ξαπλώνει). Αυτή η απλή πρόταση, δεν είναι προπαγάνδα. Είναι Νόμος.

Πάνω σε αυτό το Νόμο, με το “ιερό” βιβλίο στο ένα χέρι και το καλάζνικοφ στο άλλο, βασίστηκε και βασίζεται και η ίδρυση της Χαμάς, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, οι μειονότητες που γίνονται πλειονότητες στην Αγγλία, οι πολυάριθμες εγκληματικές οργανώσεις που αιματοκυλάνε την Αφρική, οι 300 της Υπατίας.

Το Μεσανατολικό έγινε ξαφνικά πιο απλό στην κατανόησή του: οι μουσουλμάνοι της Γάζας δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Οι διαφορές τους δεν είναι στις λεπτομέρειες επί της αρχής, γιατί δεν υπάρχει βάση συμφωνίας. Ως γνήσιοι συνεχιστές της ναζιστικής Γερμανίας, οι τζιχαντιστές δεν αποδέχονται εκ πεποιθήσεως το ισραηλινό κράτος αν και από μία πλευρά θα τους βόλευε όπως λένε να μαζευτούν όλοι οι Εβραίοι εκεί για να μπορούν να τους “σπρώξουν στη θάλασσα πιο εύκολα”.

Τότε κατάλαβα γιατί έχει καλλιεργηθεί συστηματικά από τα ΜΜΕ το μίσος εναντίον του Ισραήλ, πότε υποσυνείδητα, πότε συνειδητά, πάντα όμως μεθοδικά με την τακτική της προπαγάνδας. Γιατί παρά τα όσα διατείνονται οι περισσότεροι “φωστήρες” σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας ή τα “μεγάλα πνεύματα” τύπου Βότση (για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, είτε γιατί έχουν φάει πολύ καλά από το αραβικό καθεστώς, είτε γιατί είναι απλά ανεγκέφαλοι), τα κανάλια και οι εφημερίδες είναι εναντίον του Ισραήλ. Και ο λόγος; Είναι Έθνος. Κανονικό, δυνατό, πραγματικό. Με γλώσσα, σύνορα, θρησκεία. Έθνος που θέλει να συνυπάρξει ειρηνικά.

Για αυτό και πάντα, μα πάντα στις ειδήσεις θα ακούσεις: “Το Ισραήλ έκανε αυτό, το Ισραήλ έκανε εκείνο, οι κάτοικοι της Γάζας έπαθαν αυτό ή το άλλο.” Και σε παράλληλο χρόνο θα μας ζαλίζουν για το ποιος τσακώθηκε με τον Ραγκούση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αν ο Καραμανλής αγκάλιασε με το ένα ή με τα δύο χέρια τον Σαμαρά και τι σημαίνει η κάθε περίπτωση ξεχωριστά, τι δήλωσε ο Καρατζαφέρης και τι όπερα έπαιξε το Μέγαρο με χορηγία της Eurobank.

Αποπροσανατολισμός∙ η πρώτη και τελευταία φύση της καθεστωτικής ενημέρωσης.

Ποτέ δεν θα σου πουν δηλαδή τι είναι η Χαμάς, τι πιστεύει, πού δεν πιστεύει, ή τι και ποιον υποστηρίζει στην Κύπρο.

Ή ποια είναι τα σχέδια του ισλαμικού στρατού που θα ξεκινάει από το Πακιστάν και το Ιράν και θα περνάει μέσω από την Τουρκία για να φτάνει στην Αφρική μέχρι τα Βαλκάνια, φουσκώνοντας από περηφάνια τα στήθη του Ερντογάν.

Δεν θα σου πουν τι γίνεται στο Αφγανιστάν ή τη Σομαλία, πόσες γυναίκες υποφέρουν από τη Σαρία και πού, πέφτοντας θύματα κακοποίησης και βιασμού σε σημείο να επιζητούν στην αυτοκτονία τη λύση στο αδιέξοδό τους, πόσα παιδιά υποφέρουν από λιμό και τον εμφύλιο των ισλαμιστών, πόσο αίμα χύνεται σε φυλακές, σπίτια, στο δρόμο, στις εκλογές.

Δεν θα σου πουν ότι “οι φτωχοί μετανάστες” της Νομικής βρέθηκαν με κλεμμένα, ούτε καν θα αναφέρουν πως ο φράχτης του Παπουτσή ακυρώνεται επειδή ενοχλεί την Τουρκία.

Την επόμενη φορά όμως που θα πας να πεις κάτι εσύ, θα αρχίσει το ρεσιτάλ: “Τέτοια πίστευε και ο Νορβηγός και αιματοκύλυσε τόσους αθώους, τα ίδια θες να κάνεις και εσύ, δεν έχεις καμία διαφορά. Ντροπή. Ου. Έξω. Κάτω η ισλαμοφοβία.”

Πλέον και σταδιακά, το Ισλάμ στο σύνολό του θα εξισωθεί με τα άμαχα θύματα του παρανοϊκού Νορβηγού. Η επίθεσή του ήρθε σε μία πολύ βολική στιγμή.

Ωστόσο, στο ίντερνετ, υπάρχουν ακόμα διέξοδοι πλουραλισμού. Οι συνειδητοποιημένοι πολίτες του κόσμου οργανώνονται, μπορούν να έχουν το δικό τους κανάλι απέναντι στο κάθε “cnn”, τη δική τους εφημερίδα απέναντι στους κάθε “times”.

Στα τόσα ενδιαφέροντα ενημερωτικά ταξίδια που με έσωσαν από την αναγκαστική μου απομόνωση από την ελληνική πραγματικότητα, άκουγα, διάβαζα, ανακάλυπτα, γνώρισα γνώμες και επιχειρήματα εκφρασμένα από ξεχωριστές προσωπικότητες, ανθρώπους με ήθος που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και το απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο να υποστηρίζει σε κάθε σημείο την ορθότητα των θέσεών τους.

Μέσα από στοιχεία και αριθμούς, γεγονότα και δεδομένα, γνώρισα μία πραγματικότητα που η ελληνική “βιτρίνα” αγνοεί συστηματικά παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει.

Ο Ρόμπερτ Σπένσερ, είναι ένας από τους πρωτοπόρους του καθημερινού αγώνα κατά του ισλαμοφασισμού, αλλά και ένας από τους πρώτους που δέχτηκε επίθεση ως ηθικός αυτουργός του μακελειού της Νορβηγίας. Όσο τρομακτική ήταν η πράξη του τρελού, εξίσου καταδικαστέα και άδικη είναι και η στοχοποίηση που υπέστη. Στο πρόσωπό του κατακρίνονται και όλοι οι υπόλοιποι ελεύθεροι άνθρωποι που βλέπουν την υπαρκτή απειλή του Ισλάμ να εφαρμόζει με μαθηματική ακρίβεια την εξάπλωσή της. Άνθρωποι που αρρωσταίνουν όταν ένας φανατισμένος φοράει εκρηκτικά και ανατινάσσει αθώους ανθρώπους στο όνομα της ιδεολογίας του. Άνθρωποι που καταδικάζουν φαινόμενα τύπου Όσλο-Ουτάγια.

Είναι ως εκ τούτου, αδιανόητο, άτοπο και άκυρο το επιχείρημα ότι φωνές σαν το jihadwatch.org όπλισαν το χέρι του Νορβηγού. Όπως άκυρη είναι και η σύνδεση του εγκληματία με τους τζιχαντιστές ως το “αντίπαλον δέος”. Ο Μπρέιβικ έκανε ό,τι έκανε επειδή του το είπε το αρρωστημένο του μυαλό. Η αλ-Κάιντα και η Χαμάς είτε στη Νέα Υόρκη, στην έρημο της Αφρικής ή τις σπηλιές του Αφγανιστάν κάνουν ό,τι κάνουν επειδή το λέει η θρησκεία τους. Αν ο χριστιανισμός έλεγε “κατακτήστε όσους δεν πιστεύουν το όνομα του Χριστού”, τότε θα τον κρίναμε ως θρησκευτικό τρομοκράτη. Όμως ο Χριστός είπε στους μαθητές “αν δεν δέχονται το Λόγο μου σε ένα μέρος, τινάξτε τη σκόνη από πάνω σας, και φύγετε”.

Οι τζιχαντιστές του Τσόμσκι, δεν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο. Θέλουν να τον αποκτήσουν με κάθε τρόπο προσαρμόζοντάς τον στα δικά τους μέτρα. Φωνές σαν του Σπένσερ επισημαίνουν, με παραδείγματα της καθημερινότητας πόσο οδυνηρή, απάνθρωπη και άρα ενάντι στη Φύση είναι είναι μια τέτοια λογική.

Πράξεις σαν του Νορβηγού την κάνουν ακόμα πιο εφικτή.