Η ζωή π.Β. (προ Βαρβάρων)

Μποδοσάκης Αθανασιάδης: Ο φτωχός μεταφορέας που έγινε Κροίσος!

Έδινε δουλειά σε 17.000 Έλληνες

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

Τέτοιες μέρες του 1979, έφυγε ενας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας, (μακάρι να είχαμε σήμερα πέντε-έξι τέτοιους ν’ ανοίξουν δουλειές που τόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη…). Ο Πρόδρομος (Μποδοσάκης) Αθανασιάδης, ο άνθρωπος με τις πολλές βιομηχανίες που έδινε εργασία σε περίπου 17.000 εργαζόμενους. Η ζωή του μοιάζει παραμύθι. Ο μεταφορέας που έγινε Κροίσος!

Στη Νίγδη της Μικράς Ασίας, ένα ζευγάρι Ελλήνων αγροτών, ο Θωμάς και η Δέσποινα Αθανασιάδου, φέρνουν στον κόσμο το 1891 ενα αγοράκι. Τον Πρόδρομο. Τα τουρκάκια της γειτονιάς τον φώναζαν Μποντό, και από εκεί κόλλησε το Μποδοσάκης… Οι γονείς του τον έστειλαν στο Δημοτικό Σχολείο, χωρίς βιβλία και τετράδια, γιατί δεν είχαν χρήματα. Ετσι, το αδύνατο ψηλό παιδί, έμαθε γράμματα απο τα βιβλία των συμμαθητών του, που δανειζόταν.

Η φτώχεια τον ανάγκασε σε ηλικία 10 ετών να εγκαταλείψει το σχολείο και να μεταβεί στα Άδανα για να δουλέψει, μεταφέροντας τα ψώνια των πλουσίων πελατών απο τα μαγαζιά στα σπίτια τους. Ανήσυχο πνεύμα και τολμηρός, ο Μποδοσάκης κατάφερε με τις οικονομίες του να αγοράσει στα 18 του εναν αλευρόμυλο. Και το 1919 η τύχη τον ευνόησε να γνωρίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο και με την προτροπή του αγόρασε το ξενοδοχείο Πέρα Παλλάς το οποίο διέθεσε για τον αγώνα της πραγματοποίησης της Μεγάλης Ιδέας.

Κατά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922, εγκατέλειψε την τεράστια περιουσία του στην Κωνσταντινούπολη κι έφυγε στην Αθήνα μαζί με την γυναίκα του Ιωάννα Γκεμπάουερ, επειδή τον κυνηγούσαν οι Τούρκοι. Στην Αθήνα ασχολήθηκε με το εμπόριο. Η πιο σημαντική απο τις επιχειρήσεις του ηταν το “ Ελληνικόν Πυριτιδοποιείον – Καλυκοποιείον” στο Αιγάλεω, το οποίο επισκέφθηκε πριν ξεσπάσει ο πόλεμος το ’40, ο πρωθυπουργός Μεταξάς.

Τι δυνατότητες έχει ώστε να εφοδιάζει με συνεχή ροή πολεμοφόδια το Στρατό; Ρώτησε ο Μεταξάς. – «Θα κάνω ο,τι μπορώ», είπε ο Μποδοσάκης, «ώστε να μη λείψει τίποτε απ΄ το Στρατό μας». Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα αντικατέστησε όλο το παλαιό υλικό με νέο, ενώ αυξησε την παραγωγή του για να καλύψει τις ανάγκες καθ’ όλην την διάρκεια του πολέμου. Ένα μεγάλο μέρος των πολεμοφοδίων ο Μποδοσάκης τα χορήγησε υπο μορφήν δωρεάς στο Κράτος.

Οταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο Μποδοσάκης διέφυγε στις ΗΠΑ, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1945 και άρχισε να ανασυγκροτεί τις διαλυμένες επιχειρήσεις του και να δημιουργεί νέες : ΠΥΡΚΑΛ, Εριουργία, ΒΟΤΡΥΣ (ποτά) Λιπάσματα, Υαλουργία, Ναυτιλιακά, Ασφάλειες (Λαϊκή), Κατασκευές, Μεταλλεία και Ορυχεία, ΛΙΠΤΟΛ, ΛΑΡΚΟ…

Μέγας οραματιστής της βιομηχανικής αναπτύξεως, έζησε λιτή ζωή και όχι προκλητική. Οπως όλοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, έτσι και ο Μποδοσάκης, συκοφαντήθηκε απο την Αριστερά, ότι «πίνει το αίμα του εργάτη…» Η προσφορά του όμως στην κοινωνία και τον άνθρωπο, ήταν μεγάλη, όπως τα φιλανθρωπικά και φιλεκπαιδευτικά έργα, χρηματοδοτήσεις της “Εστίας” Νέας Σμύρνης, υποτροφίες φτωχών σπουδαστών, επιμόρφωση στελεχών στην βιομηχανική διοίκηση, ενώ σύστησε Ίδρυμα στο οποίο κληροδότησε την περιουσία του. Ο Μποδοσάκης εχτισε το Κολέγιο στην Κάντζα, σχολεία σε Ηράκλειο και Νέα Ιωνία, νοσοκομείο στην Πτολεμαϊδα και δώρησε στο Κράτος το σπίτι του στο Ψυχικό για κατοικία του εκάστοτε πρωθυπουργού (στεγάζει το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού…).

Η διαθήκη του Μποδοσάκη

Έγραψε, ο επιχειρηματίας με το σταυρό στο χέρι, στην διαθήκη του (Ιούλιος 1978) : «Καταλείπω εις το Ίδρυμα ως ηθικήν κληρονομίαν τας κάτωθι αρχάς : α) Ορθόδοξος χριστιανική Θρησκεία, Ελληνική Πατρίς, ατομική Ελευθερία. β) Εργασία. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς εργασίαν ήτις δημιουργεί και δίδει περιεχόμενον εις την ζωήν… γ) Τιμιότης. Είναι τόσον πολύτιμος και απαραίτητος ωστε η συμμόρφωσίς της προς αυτήν πρέπει να πληρώνεται με θυσίας. δ) Καλοσύνη. Είναι η πλέον χαρακτηριστική ιδιότης των ανθρώπων, η οποία τους πλησιάζει προς τον Θεόν και τους χαρίζει την πραγματικήν ευτυχίαν…

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News

“Μα είχαμε πάντα όνειρο…”

Η πτώση του «Kομήτη» 4Β G-ARCO των Βρετανικών Ευρωπαϊκών Αερογραμμών χαρακτηρίστηκε ως «η πρώτη πτώση πολιτικού αεροπλάνου στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης».

Σύμφωνα με αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα επιβεβαιώνεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι βόμβα στρατιωτικού τύπου, ευθυνόταν για την ανατίναξη του αεροπλάνου το οποίο είχε απογειωθεί στις 11 Οκτωβρίου του 1967 από το αεροδρόμιο Χίθροου με προορισμό την Αθήνα καθ’ οδόν προς τη Λευκωσία. Στις 12 Οκτωβρίου 1967, το αεροπλάνο εκτελούσε πλέον πτήση των Κυπριακών Αερογραμμών υπ’ αριθμόν CY 284. Σε απόσταση περίπου 100 μίλια ανατολικά της Ρόδου εξερράγη βόμβα στο αεροπλάνο με αποτέλεσμα τον θάνατο όλων των επιβατών και του πληρώματός του – σύνολο 66 ανθρώπων, Ελλήνων-Κυπρίων, Βρετανών και Αμερικανών πολιτών.

Διαβάζουμε στα ΝΕΑ-Λονδίνου: Πολλά γράφτηκαν τότε και διάφορες θεωρίες παρέλασαν από τις σελίδες των εφημερίδων με αξιωματούχους της κυπριακής κυβέρνησης μέχρι σήμερα να απορρίπτουν την βομβιστική ενέργεια και να επικαλούνται ότι η πτώση του εν λόγω αεροπλάνου ήταν απλά ένα δυστύχημα.

Ο κ. Μιχάλης Θωμαίδης, ο πατέρας του οποίου ήταν ένα από τα 66 θύματα της αεροπορικής εκείνης τραγωδίας και τον οποίο ποτέ δεν γνώρισε, ξεκίνησε μια έρευνα (και άλλοι συγγενείς θυμάτων κάνουν το ίδιο) για να μάθει επιτέλους γιατί χάθηκε ο πατέρας του. Και κανένας δεν του δίνει απαντήσεις για το ποιοι και γιατί ευθύνονται, και ακόμα πιο προκλητικά του αρνούνται ότι ήταν όντως βόμβα που ευθυνόταν για την ανατίναξη του σκάφους.

Η έρευνα αυτή είναι αποτέλεσμα συνεργασίας Μιχάλη Μ. Θωμαίδη και Φανούλας Αργυρού. Την παραθέτουμε για ενημέρωση και προβληματισμό αλλά και με την παράκληση όποιος διαθέτει περαιτέρω στοιχεία, εις μνήμη τουλάχιστον των 66 θυμάτων έστω και τώρα να τα δώσει, για να συμπληρωθεί το κενό που άφησε εδώ και 44 χρόνια η μεγάλη σιωπή των όσων γνωρίζουν.

Δύο Έρευνες

Το Τμήμα Εμπορίου της Βρετανίας αμέσως μετά την ανατίναξη του αεροπλάνου διέταξε λεπτομερέστατες έρευνες για τις οποίες συνεργάστηκαν διάφορα τμήματα και χρησιμοποιήθηκαν υψηλής τεχνολογίες μέθοδοι (που ήσαν διαθέσιμες) εξακρίβωσης του τι πράγματι συνέβη στο αεροπλάνο. Παράλληλα η εταιρεία (Βρετανικές Ευρωπαικές Αερογραμμές) έκανε τις δικές της έρευνες οι οποίες έφθασαν στο ίδιο συμπέρασμα. Ως τελικό αποτέλεσμα εξεδόθησαν δύο πορίσματα. Το ένα από το Τμήμα Εμπορίου της Βρετανίας και το οποίο παραδόθηκε τον Απρίλιο του 1968 στον Πρόεδρό του από τον J. B. Veal Chief Inspector of Accidents (επικεφαλής των ερευνών) και το άλλο από τον Αρχηγό της Μετροπολιτικής Αστυνομίας.

Η πρώτη έκθεση αναφερόταν στα αίτια της πτώσης του αεροπλάνου και δόθηκε στην δημοσιότητα τον Αύγουστο του 1968. Η δεύτερη έρευνα αναφερόταν στο ποιοι ευθύνονταν για την βομβιστική ενέργεια. Η έκθεση αυτή παραμένει ακόμα μυστική με προοπτική αποδέσμευσης το… 2040!

Από τα πρακτικά συνεδρίας που έγινε στις 10:30 π.μ. στις 5 Φεβρουαρίου 1968 στο Horseferry House (Υπουργείο Εσωτερικών) με θέμα την έρευνα εγκλημάτων ως αποτέλεσμα του σαμποτάζ του κομήτη, συμφωνήθηκε όπως η Μετροπολιτική Αστυνομία αναλάβει να ερευνήσει την εγκληματική πτυχή, τη δολοφονία των επιβατών του αεροπλάνου αφού ο Αρχηγός της Αστυνομίας παραλάβει αίτηση προς τούτο από το Τμήμα Εμπορίου. Το δε Φόρειν Όφις να ειδοποιούσε την Ελληνική Κυβέρνηση για την προτεινόμενη έρευνα. Στην συνάντηση αντιπροσωπεύθηκε το Υπ. Εσωτερικών, το Τμήμα Εμπορίου, το Φόρειν Όφις, η Μετροπολιτική Αστυνομία και ο Βοηθός Αρχηγός (της Αστυνομίας).

Αντίγραφα της έκθεσης στην Κυπριακή Δημοκρατία

100% βομβιστική ενέργεια

Τουλάχιστον 6 αντίγραφα, όπως μας ενημερώνουν τα αποδεσμευμένα έγγραφα, του πορίσματος των ερευνών για τα αίτια της πτώσης του αεροπλάνου και που εκδόθηκε τον Αύγουστο του 1968 από το Τμήμα Εμπορίου, δόθηκαν και στην κυπριακή κυβέρνηση για ενημέρωση του Υπουργικού Συμβουλίου. Παρόλο ότι ο Βρετανός Ύπ. Αρμοστής ρώτησε αν θα διδόντουσαν και αντίγραφα της Αστυνομικής Έρευνας στην Κυπριακή Κυβέρνηση, τα έγγραφα δεν επιβεβαιώνουν αν δόθηκαν τέτοια.

Επομένως δεν μπορεί κανένας αξιωματούχος της Κυπριακής Δημοκρατίας –από το 1968- να ισχυρίζεται άγνοια ή ότι επρόκειτο για «αθώο» δυστύχημα, γιατί η τελευταία παράγραφος της εν λόγω έκθεσης του Τμήματος Εμπορίου (που τους δόθηκε σε 6 τουλάχιστον αντίγραφα) κάτω από τον υπότιτλο «Πορίσματα» γράφει επι λέξη:

“Cause

The aircraft broke up in the air following detonation of a high explosive device within the cabin.”

«Αιτία

Το αεροπλάνο κομματιάστηκε στον αέρα κατόπιν έκρηξης μεγάλου εκρηκτικού μηχανισμού μέσα στην καμπίνα.»

Στα έγγραφα βρίσκουμε ότι σε επιστολή του προς τον Επιθεωρητή κ. Μπράιαν του Σπέσιαλ Μπράντς της Σκότλαντ Γιάρτ, ο επικεφαλής των ερευνών κ. Βίλ έγραψε επιβεβαιώνοντας : «… Οι έρευνες του RARDE προχώρησαν στο βαθμό που (οι ερευνητές) είναι σε θέση να πουν ότι είναι 100 τοις εκατόν σίγουροι ότι υπήρχε εκρηκτικός μηχανισμός μεγάλης ισχύος…».

Σε έκθεση του ιδίου του RARDE (Royal Armament Research and Development Establishment – Fort Halstead, Kent), καταγράφτηκαν τα εξής μεταξύ άλλων :

«Μαρτυρία έκρηξης μεγάλης ισχύος (στρατιωτικού ή άλλου παρόμοιου τύπου – όμως όχι συνηθισμένης «gelignite») βρέθηκε ως αποτέλεσμα λεπτομερούς εξέταση ενός μαξιλαριού συγκεκριμένου καθίσματος…»

Τα έγγραφα αναφέρουν ότι ο εκρηκτικός μηχανισμός πιθανότητα βρισκόταν κάτω από τα καθίσματα 4Α ή 5Α.

Δήλωση στη Βουλή των Κοινοτήτων

Στις 18 Ιανουαρίου 1968, η εφημερίδα «Γιορκσάιαρ Πόστ» (Yorkshire Post) με τίτλο «Εκρηκτικός μηχανισμός» στο Κομήτη» έγραψε ότι «Ο υφυπουργός Εμπορίου J. P. W. Mallalieu, σε γραπτή δήλωση του στη Βουλή των Κοινοτήτων είπε πως βρέθηκε αναμφισβήτητη μαρτυρία ότι μεγάλης ισχύος εκρηκτικός μηχανισμός ευθυνόταν για την ανατίναξη του αεροπλάνου. «Φαίνεται (είπε) η ζημιά δημιουργήθηκε από την έκρηξη η οποία δημιούργησε μια εκτός ελέγχου κατάσταση με αποτέλεσμα να γίνει κομμάτια το αεροπλάνο».

Οι έρευνες επικεντρώθηκαν σε ένα κάθισμα της καμπίνας, κάτω από το οποίο ή πολύ πλησίον του βρισκόταν ο εκρηκτικός μηχανισμός.

Η «Ντέιλι Μέιλ» (Daily Mail) με τίτλο «Ήταν βόμβα στον Κομήτη λένε ειδικοί», αναφέρθηκε στα αποτελέσματα των ερευνών της αεροπορικής εταιρείας (ΒΕΑ) και έγραψε ότι «Βόμβα ή παρόμοιος εκρηκτικός μηχανισμός ευθύνεται για την πτώση του αεροπλάνου αποφάνθηκαν Βρετανοί ειδικοί ντετέκτιβς». Η δε “Birmingham Post», δημοσίευσε φωτογραφία του ειδικού για εκρηκτικά V.J. Clancey της Royal Armaments Research and Development Establishment στο Kent της Αγγλίας, να κρατά το συγκεκριμένο μαξιλάρι του καθίσματος που ανατίναξε το αεροπλάνο. Η λεζάντα «Οι έρευνες του επιβεβαίωσαν ότι χρησιμοποιήθηκε στρατιωτικού τύπου εκρηκτική ύλη». Τίτλος «Η συντριβή του Κομήτη και οι θάνατοι – ήταν βόμβα που προοριζόταν για τον Γρίβα».

Στις 30 Αυγούστου 1968, και αφού δόθηκε τον ίδιο μήνα στην δημοσιότητα το πόρισμα της έρευνας του Τμήματος Εμπορίου, οι «Τάιμς» του Λονδίνου με τίτλο «Πλαστική βόμβα προκάλεσε την τραγωδία στο Κομήτη» έγραψε ότι «A “home-made” about 1 lb of plastic explosive went off in the cabin…”. Χειροποίητη βόμβα βάρους περίπου 1 lb πλαστικής εκρηκτικής ύλης εξερράγη στη καμπίνα…».

(Να σημειωθεί ότι το Αμερικανικό Ναυτικό είχε τη δυνατότητα να ερευνήσει το βυθό για την ανεύρεση του μαύρου κουτιού όμως αυτό αποκλείστηκε από το Λονδίνο με την δικαιολογία ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να εντοπιστεί έστω και περίπου το σημείο έρευνας κτλ και παράλληλα να πούμε ότι ο Υφυπουργός J. P. W. Mallalieu είχε αποφασίσει να μην προχωρήσει το Λονδίνο με δημόσια έρευνα για το θέμα και έγιναν και προτροπές προς τους αστυνομικούς ερευνητές όπως είναι προσεκτικοί καθώς ερευνούσαν το θέμα στην Αθήνα σε περίπτωση που ανακάλυπταν πολιτική ανάμιξη προσώπων να επικοινωνήσουν με την βρετανική πρεσβεία ως προς το πώς να ενεργήσουν).

Βάρος εκρηκτικής ύλης

Όμως, σύμφωνα με τα πρακτικά συνεδρίας στις 12 Δεκεμβρίου 1967, υπογραμμένα από τον επικεφαλής των Ερευνών κ. J. B. Veal, το βάρος της εκρηκτικής ύλης παρόλο που αρχικά είχαν αποφανθεί ότι ήταν βάρος 1 lb, στην συνέχεια των ερευνών έφθασαν στο συμπέρασμα ότι αυτό έφθανε τουλάχιστον τα 4 lb.

Το Υπ.Εσωτερικών αρνείται να δώσει αντίγραφο

της αστυνομικής έρευνας στο Δικαστήριο Αθηνών

Με επιστολή του ημερ. 1 Αυγούστου 1968 το Υπ. Εσωτερικών της Βρετανίας αρνήθηκε να δώσει αντίγραφο της Αστυνομικής έρευνας στον Δημόσιο Κατήγορο του Δικαστηρίου των Αθηνών και απάντησε στον κ. J.E. C. Macrae, αξιωματούχο του Φόρειν Όφις, λέγοντας: «Το περιεχόμενο της έκθεσης των αξιωματούχων της Μετροπολιτικής Αστυνομίας είναι τέτοιο που δεν μπορούμε να δώσουμε αντίγραφο στις Ελληνικές αρχές. Ο καλύτερος τρόπος να χειριστείτε το θέμα αυτό είναι να τους δώσετε αντίγραφο της έκθεσης που ετοίμασε ο Επικεφαλής των Ερευνών και να αποφύγετε οποιεσδήποτε αναφορές στην έρευνα της Αστυνομίας…».

Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης και Γλ. Κληρίδης

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες (Φιλελεύθερος 1.10.2006 Χρύσανθου Χρυσάνθου) από την Αθήνα θα επέστρεφε στην Κύπρο με την ίδια πτήση και το τότε μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης αλλά τη τελευταία στιγμή άλλαξε ιδέα και αποφάσισε να επιστρέψει ατμοπλοϊκώς. Το ίδιο συνέβη και με τον Γλ. Κληρίδη (πρόεδρος της Βουλής τότε) ο οποίος άλλαξε ιδέα την τελευταία στιγμή λόγω υποχρεώσεων στην βρετανική πρωτεύουσα.

Στόχος: ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής

Σχεδόν απαρχής όλα τα δημοσιεύματα του βρετανικού τύπου αναφέρουν στα πρωτοσέλιδα και άλλα δημοσιεύματά τους ότι ο στόχος της βομβιστικής ενέργειας ήταν η δολοφονία του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, αρχηγού τότε της Εθνικής Φρουράς της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θεωρείτο βέβαιο ότι ο Στρατηγός θα επέβαινε το μοιραίο αεροπλάνο αλλά τελευταία στιγμή ματαίωσε και έτσι αποφεύχθηκε η δολοφονία του.

Στα αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα περιλαμβάνεται και μία χειρόγραφη επιστολή κάποιου κατάδικου στις φυλακές Brixton, ονόματι Π. Γεωργιάδη, ημερ. 9 Ιανουαρίου 1968, προς τον πρόεδρο της ΒΕΑ με αντίγραφο και στο Τμήμα Εμπορίου. Ο κ. Veal, επικεφαλής των Ερευνών του Τμήματος Εμπορίου με επιστολή του ημερ. 23 Ιανουαρίου 1968 προς τον Αρχηγό της Μετροπολιτικής Αστυνομίας ζήτησε όπως η τελευταία χειριστεί τις πληροφορίες που έδιδε ο Π. Γεωργιάδης.

Ο Π. Γεωργιάδης στην επιστολή του ονόμασε ως κύριο υπεύθυνο (ή ένα από εκείνους) τον Ανδρέα Αντωνιάδη (Κεραυνό) ο οποίος ζούσε στο Λονδίνο από τότε που τον μετέφεραν οι Άγγλοι κατά τη διάρκεια του αγώνος της ΕΟΚΑ 1955-59 για την άμεση προστασία του (κατόπιν παράκλησης της μητέρας του προς τις αποικιακές αρχές τότε) μετά που πρόδωσε όπως λέχθηκε μυστικά της οργάνωσης. (Ο «Κεραυνός» από το 2007 ζει στο Ντουμπάι. Το 2001 ο τότε υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Τζακ Στρο, επενέβη και διέταξε το διπλωματικό σώμα να πείσει τις γερμανικές αρχές να αφήσουν ελεύθερο τον «Κεραυνό» ο οποίος είχε συλληφθεί καθώς καταζητείτο από τις ελληνικές αρχές για εμπορία ναρκωτικών. Ο «Κεραυνός» υπηρέτησε τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες για δεκαετίες ως πληρωμένος πληροφοριοδότης, και έλαβε μέρος σε εκατοντάδες αποστολές.

Ο Π. Γεωργιάδης με υστερόγραφο στην επιστολή του δήλωσε «ήμουν παρών σε συνάντηση (πριν την έκρηξη στον Κομήτη) όταν υψηλά ιστάμενο στρατιωτικό πρόσωπο ήλθε στη χώρα για να συζητήσει σχέδιο για ανατροπή του καθεστώτος. Ο Γεωργιάδης έγραψε ότι αν ήθελαν να ξεκαθαρίσουν το τρομερό εκείνο συμβάν (αεροπορικό), να τον επισκέπτονταν για να τους πει περισσότερα.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1968, η απογευματινή «Evening Standard» έγραψε με τίτλο «Dragnet for Comet killers – disaster plotted in London». «Εκστρατεία για τους δολοφόνους του Κομήτη – Από το Λονδίνο η συνωμοσία για την τραγωδία» και ανέφερε:

«Η αστυνομία πήρε σήμερα σκούπα στην «Μικρή Κύπρο» περιοχή Κάμπτεν Τάουν αναζητώντας τον άνθρωπο που συνωμότησε για την τραγωδία του Κομήτη.

Νέες πληροφορίες έφθασαν στην Σκότλαντ Γιαρντ… Η Αστυνομία πιστεύει ότι ο στόχος του σχεδίου ήταν η δολοφονία του πρώην αρχηγού της ΕΟΚΑ, Στρατηγού Γρίβα, ο οποίος πίστευαν, λανθασμένα, ότι θα επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο. Ο Αστυνομικός Επιθεωρητής Πέρσι Μπράουν, ο οποίος μεταφέρθηκε στην Σκότλαν Γιαρντ από τη θέση του ως επικεφαλής του CID περιοχής Πάττινγκτον έχει ανακαλύψει ότι η συνωμοσία εκκολάφθηκε σε χαρτοπαιχτικό κλάμπ του Πάττινγτκον… Οι έρευνες εντατικοποιήθηκαν στην περιοχή του Κάμπτεν Τάουν και η αστυνομία έχει επισκεφθεί πολλά κλαμπς και καφενεία. Το αεροπλάνο έκανε βουτιά στη θάλασσα όταν εξερράγη βόμβα σε αυτό καθώς πετούσε μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου».

Στις 15 Νοεμβρίου 1967 κορυφώνονται οι συγκρούσεις στην Κοφίνου, χωριό μεγάλης στρατιωτικής σπουδαιότητας για τους Τούρκους. O Διγενής είχε ζητήσει επιμόνως, τα επεισόδια που δημιουργούσαν όλες τις προηγούμενες ημέρες οι Τουρκοκύπριοι, να τα χειριστεί αποκλειστικά η Αστυνομία, προειδοποιώντας για τους κινδύνους που θα προκαλούσε ενδεχόμενος στρατιωτικός χαρακτήρας της επιχείρησης. Ο Μακάριος επέμενε να αναλάβει η Εθνική Φρουρά. Ο αρχηγός της Ένωσης κινητοποιεί άρματα μάχης, τεθωρακισμένα και πυροβολικό καταλαμβάνοντας τον Άγιο Θεόδωρο. Ακολουθεί η περιοχή της Κοφίνου και ο θάνατος 24 Τουρκοκυπρίων και ο τραυματισμός άλλων 9, ενώ οι απώλειες της ελληνοκυπριακής πλευράς μετριούνται σε έναν νεκρό και δύο τραυματίες. Η Τουρκία μιλάει για «εγκληματική ενέργεια», που συνιστά αιτία πολέμου, και το στρατιωτικό καθεστώς της Αθήνας διατάσσει την εκτέλεση της απόφασης που άλλαξε τον συσχετισμό των δυνάμεων και άνοιξε τον δρόμο για το 1974: την απόσυρση της ελληνικής μεραχίας η οποία βρισκόταν στο νησί με απόφαση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου από το 1964.

Ο Μακάριος κατηγορεί τον Γρίβα πως φέρει «ακέραιαν την ευθύνη διά τα γεγονότα της Κοφίνου, καθώς ενήργησε πολύ πέραν των ορίων της δοθείσης εις αυτόν εξουσιοδοτήσεως. Ουδεμίαν εντολήν είχεν ο Στρατηγός Γρίβας να διατάξει εισβολήν εις το τουρκικόν χωρίων Κοφίνου. Αντιθέτως όταν ο στρατηγός με επληροφόρησεν από τηλεφώνου περί της εισόδου μονάδων της Εθνικής Φρουράς εις την Κοφίνου, εξέφρασα σοβαρούς φόβους και αντιρρήσεις διά την ενέργειαν αυτήν, η οποία απετέλει ήδη τετελεσμένο γεγονός».

Μαζί με τη μεραρχία η χούντα των Αθηνών εξαναγκάζει σε επιστροφή και τον διοικητή της, τον οποίον και θέτει σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Χαλάνδρι (Αριστείδου 3).

Ο αρχηγός της Ένωσης, που είχε προειδοποιήσει τόσο το στρατιωτικό καθεστώς Παπαδόπουλου όσο και την Λευκωσία για “τας πολιτικάς συνέπειας” της στρατιωτικής επέμβασης, γράφει στον Σπύρο Παπαγεωργίου στις 1.12.1967, φρουρούμενος πλέον κι εμφανώς απογοητευμένος:

«Χαρά και αγαλλίασις διότι θα απέλθη εντεύθεν ο Ελληνικός Στρατός.

Οι Συνταγματάρχαι, διότι θα τους φύγει ένας μεγάλος πονοκέφαλος, το Κυπριακόν. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν θα τα διαθέτουν για την κοιλιά τους. Διότι δεν υπάρχουν για αυτούς πλέον εθνικά ιδεώδη. Διότι θα έχουν στρατόν να κρατούν εις Αθήνας, για να τους στηρίζει, διότι φοβούνται ανατροπή των. Και εις στιγμάς ακόμη όπου επέκειτο εισβολή εις Κύπρον και Ελλάδα, δεν έστερξαν να μετακινήσουν έμπιστα εις αυτούς στρατεύματα εξ Αθηνών, διότι εφοβούντο ανατροπήν των.

Η Κυπριακή Κυβέρνησις, διότι εξασφαλίζει πλέον την ανεξαρτησίαν, το όνειρο του Μακαρίου να κυβερνά ένα λαό, τον οποίο κατέστησε τοιούτων μουζίκων.

Η τουρκική κυβέρνησις, διότι πλέον δεν έχει να φοβηθή τίποτε από τον Στρατόν, τον οποίον ωργάνωσε ο Διγενής με τους αξιωματικούς του και τη συνδρομή των Κυβερνήσεων Παπανδρέου και Στεφανόπουλου.»

Ο Στρατηγός Γρίβας Διγενής πέθανε από καρδιακή προσβολή στο κρυσφήγετό του στη Λεμεσό. Το ημερολόγιο έδειχνε, λίγους μήνες πριν την τουρκική εισβολή, σαν σήμερα, στις 27 Ιανουαρίου του 1974.

Ο αγώνας των γυναικών

Μια μάνα τέθκιον ήρωαν εν προσβολή να κλάψει

Χαλάλιν της πατρίδας μου το φως μου, η ζωή μου

Τζι αφού ένε παραδόθηκεν ας έσιη την ευτζιή μου

(Λόγια της μητέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου στην κηδεία του)

Η EΠITYXIA του Aπελευθερωτικού Αγώνα στηρίχτηκε στον ανταρτοπόλεμο που «απαιτεί κυρίως μυστικότητα, ευελιξία, πανουργίαν, δόλον και ευψυχίαν» (Απομνημονεύματα σ. VI). Η Γυναίκα αποδείχθηκε να διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που στήριξαν αυτήν την επιτυχία: ποτέ δεν πρόδωσε, γεγονός που αναφέρει με θαυμασμό ο στρατηγός Διγενής, λέγοντας ότι «δεν υπήρξε γυναίκα καταδότης», αποδεικνύοντας έτσι ότι ήξερε να κινείται με μυστικότητα, φίλευε τους Aγγλους στρατιώτες που περιπολούσαν έξω από το σπίτι της με φρούτα από το δενδρόκηπό της για να μην τους αφήσει να μπουν στο σπίτι όπου έκρυβε το κρησφύγετο του αντάρτη, χρησιμοποιώντας πανουργία και δόλο και μένοντας ελεύθερη μέσα στα κρατητήρια, όπου βασανίστηκε απάνθρωπα, χωρίς κλάμα στο άκουσμα του θανάτου του παιδιού της, δείχνοντας ότι είχε το σθένος και την ευψυχία που στήριξαν τον αγώνα.

Στα βουνά του Kύκκου, Δευτέρα του Πάσχα, 1956. O Γρίβας - Διγενής φωτογραφίζεται με τη Λούλα Kοκκίνου (αριστερά) και την Aριέττα Pούφου, σύζυγο του προξένου της Eλλάδας στη Λευκωσία, Pόδη Pούφου. Kάτω, ο Λάμπρος Kαυκαλίδης, μέλος της ανταρτικής ομάδας του Γρίβα. Tη φωτογραφία τράβηξε ο Eλληνας πρόξενος και το φιλμ εμφανίστηκε με κάθε μυστικότητα στην Aθήνα. Για όσο χρονικό διάστημα ο Pούφος διατηρεί την προξενική θέση στην Kύπρο, η Λ. Kοκκίνου είναι ο σύνδεσμός του με τον Γρίβα, με ενδιάμεσο τη σύζυγό του. H Λούλα Kοκκίνου, σήμερα Παπαγεωργίου, όπως και η αδελφή της Oυρανία, είναι δύο από τις δεκάδες Kύπριες γυναίκες που συμμετείχαν ενεργά στον αντιαποικιακό αγώνα (φωτ.: αρχείο οικογένειας Pούφου).

Δεν υστέρησαν σε τόλμη

Η προσφορά της γυναίκας στον αγώνα έχει ήδη αποτιμηθεί από τον αρχηγό Διγενή στα Απομνημονεύματά του και στο Χρονικόν με τρόπο πια αδιαμφισβήτητο. Γράφει στα Απομνημονεύματά του αποτιμώντας τη συμβολή της γυναίκας: «Η Ελληνίς Κύπρια εφάνη αξία των ωραιοτέρων ελληνικών παραδόσεων» (σ. 227). «Εις πολύ εμπιστευτικάς αποστολάς εχρησιμοποίουν το γυναικείον φύλον» (σ. 226). «Oταν ομιλώ περί νεολαίας περιλαμβάνω τόσον τους νέους, όσον και τας νεάνιδας. Αι νεάνιδες της Κύπρου όχι μόνον δεν υστέρησαν εις τόλμην και αυτοθυσίαν, αλλά και εφάνησαν πραγματικαί Σπαρτιάτισσες, Σουλιώτισσες και Μεσολογγίτισσες» (σ. 40). Στο Χρονικόν Αγώνος ΕΟΚΑ, ο στρατηγός Γρίβας Διγενής αναφέρει: «Η συμβολή της Ελληνίδας Κυπρίας εις τον Aπελευθερωτικόν Aγώνα υπήρξε εξόχως σημαντική. Με βαθείαν συγκίνησιν αναλογίζομαι την πολύτιμον συνεισφοράν της εις τον αγώνα. Με παραδειγματικήν αυταπάρνησιν ανέλαβε και εξετέλεσε κατά τρόπον αξιοθαύμαστον πάσαν αποστολήν, μη ορρωδήσασα προ ουδενός κινδύνου. Oλαι αι Eλληνίδες των πόλεων και των χωριών της Κύπρου δεν υστέρησαν ουδενός εις πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Και εις αυτόν τον ένοπλον αγώνα έλαβον αύται μέρος» (σ. 59). Ο πολιτικός αρχηγός του Αγώνα Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αναφέρεται με τον ίδιο θαυμασμό στην προσφορά της Γυναίκας στον Αγώνα.

Σταματώντας σήμερα, πενήντα χρόνια μετά την έναρξη της ενδοξότερης σελίδας στην ιστορία του Ελληνισμού της Κύπρου χρειάζεται μια διαφορετική ανάλυση της προσφοράς της Γυναίκας, που θα ξεφεύγει από την καταγραφή των γεγονότων και την εξύμνηση του μεγαλείου της – άλλωστε ο υμνητικός λόγος είναι πάντα ανεπαρκής για να αναπαραστήσει το μεγαλείο των πράξεων και την επιμέτρηση των ψυχικών αποθεμάτων. Χρειάζεται μια ανάλυση της ίδιας της βιογραφίας και του λόγου της Γυναίκας κατά τη διάρκεια του Αγώνα για να επισημανθούν οι παράγοντες που δεν επέτρεψαν στην ψυχή να εκπέσει, αλλά αντίθετα να θεριέψει κα να εκφράσει ό,τι αγνότερο συνέχει τον Ελληνισμό.

Kοινωνική θέση

Η Γυναίκα του ’50 ζει στην κλειστή αγροτική κοινωνία της Κύπρου, σε μια οικονομία που χαρακτηρίζεται από τους Aγγλους αξιοθρήνητη, με κύρια ασχολία το σπίτι, τα χωράφια και τις μικρές βιοτεχνίες, με μόρφωση κατά κανόνα τη Δημοτική Εκπαίδευση, με νέες που φοιτούν σε μικρό ποσοστό στα Γυμνάσια (4.036 το 1952 κορίτσια σε σχέση με 10.321 αγόρια) και πολύ λίγες περιπτώσεις γυναικών με Ανώτατη Εκπαίδευση. Hδη ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αποτρέψει ακόμη περισσότερο τη φοίτηση γυναικών στην ανώτατη εκπαίδευση μια και ένα τέτοιο εγχείρημα είχε ως προϋπόθεση τη φοίτηση εκτός Κύπρου. Εκπαιδευτική έρευνα του 1946, παρουσιάζει το 46% των Κυπρίων να είναι οργανικά αναλφάβητοι με το μεγαλύτερο ποσοστό να ανήκει στις γυναίκες.

Στην ανάπτυξη της Ελληνίδας γυναίκας της Κύπρου αδιαμφισβήτητο ηγετικό ρόλο είχε η Εθναρχούσα Εκκλησία της Κύπρου, με τη διατήρηση της συνοχής του φρονήματος όλων των ηλικιών μέσα κυρίως από τις εκκλησίες και τα σχολεία και στη συνέχεια, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την ίδρυση της ΟΧΕΝ (Ορθόδοξος Χριστιανική Eνωσις Νέων/ Νεανίδων), η οποία κατά τη διάρκεια του αγώνα αριθμούσε περίπου 20.000 μέλη. Στόχος ήταν η μεταλαμπάδευση στις ψυχές των νέων, αγοριών και κοριτσιών, της πίστης στην πατρίδα, την ελληνοχριστιανική παράδοση και του πόθου για διατήρηση του ελληνικής ψυχής της Κύπρου.

Ακόμη, η Ελληνίδα της Κύπρου, είχε βιώσει τα Οκτωβριανά (1931) και διαδήλωσε με κάθε τρόπο την αντίθεσή της στη συνεχιζόμενη αγγλική κατοχή. Eζησε τη ματαίωση των αποτελεσμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η συμμετοχή σ’ αυτόν του πατέρα, αδερφού και παιδιού της δεν έδωσε το αναμενόμενο αντάλλαγμα. Συμμετείχε ακόμη στο Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950 ως μέρος του 96,5% του λαού που εξέφρασε τη θέλησή του για Eνωση με την Ελλάδα με αδιάψευστη μαρτυρία τις υπογραφές της. Δεν ήταν επομένως απροετοίμαστη για το μεγάλο αγώνα και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι οι μάνες με την έναρξη του αγώνα προέτρεπαν τα παιδιά τους να ενταχθούν σ’ αυτόν. Αυτό που συνείχε την οικογένεια ήταν η διαφορετικότητα από τους «ξένους», τους κατακτητές, των οποίων τις ενέργειες έβλεπαν πάντα με καχυποψία.

Eτοιμες για τον αγώνα

Οι πιο πάνω, μερικές μόνο επισημάνσεις, σκοπό έχουν να δείξουν ότι η Ελληνίδα γυναίκα του αγώνα δεν αναμενόταν να είναι άλλη από αυτή που πραγματικά υπήρξε: έτοιμη ψυχικά για τον αγώνα, αφοσιωμένη στον σκοπό της Eνωσης, αδιαφοροποίητη από τον Eλληνα αγωνιστή ως το άλλο μισό του πληθυσμού που αξίωσε την Eνωση με την Ελλάδα, με ομοψυχία σε όλες τις ηλικίες, συνεκτικός κρίκος της οικογένειας και της κοινωνίας.

Διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γυναικών συγγενών και παιδιών πολιτικών κρατουμένων. Πέρα από πορείες διαμαρτυρίας, παθητική αντίσταση, μποϊκοτάζ των αγγλικών προϊόντων και έναν αδιευκρίνιστο αριθμό κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι γυναίκες κατάδικοι στη διάρκεια του Aγώνα έφτασαν τις 76.

Η μικρή Μύρια, νήπιο ακόμη, την οποία αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο Διγενής ως τον καλύτερο φρουρό, μια και κάθε φορά που έβλεπε Aγγλο στρατιώτη φώναζε εναντίον του, οι μικρές μαθήτριες με την μπλε ποδιά και την αλατζιά που κουβαλούσαν όπλα, πέτρες και αλληλογραφία κάτω από τις ποδιές τους, οι γυναίκες που ύφαναν 5.317 πήχεις αλατζιάς για να υλοποιήσουν την παθητική αντίσταση και το μποϊκοτάζ των αγγλικών προϊόντων, οι κρατούμενες νέες με την ελεύθερη ψυχή που έραβαν κρυφά ελληνικές σημαίες και υπέμεναν τα βασανιστήρια, οι αγωνίστριες γυναίκες με όπλα και χειροβομβίδες που συγκρούονταν με τον βρετανικό στρατό, για να διευκολύνουν τη διαφυγή των ανταρτών, οι γυναίκες της ΠΕΚΑ, της ΑΝΕ και της ΟΧΕΝ που πολυγραφούσαν φυλλάδια, αναρτούσαν πανό, διαδήλωναν, προμήθευαν τους αντάρτες με τρόφιμα και ρούχα, και έριχναν βόμβες, οι Σύνδεσμοι και οι ομάδες κρούσεως, οι γυναίκες που κράτησαν τη μάχη των σημαιών και των συνθημάτων, οι δασκάλες και καθηγήτριες στα σχολεία και στο κρυφό σχολειό, οι οικοκυρές που μετέτρεψαν τα σπίτια τους σε κρησφύγετα και δεν έκλαψαν στα συντρίμμια τους μετά την ανατίναξή τους από τους Aγγλους, η τομεάρχης γυναίκα του αγώνα, και οι εκατοντάδες μάνες, γυναίκες και αρραβωνιαστικιές που ενθάρρυναν τους αγωνιστές στον αγώνα της λευτεριάς δεν ήλθαν από το πουθενά: ήταν ψυχές χαλυβδωμένες από την Ιστορία του τόπου και παρουσίες που τις ύφανε από γενιά σε γενιά η προσήλωση στον σκοπό της ζωής που δεν ήταν άλλος από τη θυσία για τη λευτεριά, την Eνωση, την Ελλάδα.

Mαρτυρίες

Αφηγείται η Σοφούλα Μιχαηλίδου, μαρτυρώντας τα βασανιστήρια γυναικών: «Συνελήφθην την 21/12/1956… Εκεί με παρέλαβε ο περιβόητος ανακριτής Λητς, όστις άρχισε να με κτυπά με σιδηρά ράβδο στο κεφάλι… μετά οι Aγγλοι ετοποθέτησαν την κεφαλήν μου εντός κενού τενεκέ όστις ανέδιδε τρομεράν δυσωδίαν και άρχισαν να με κτυπούν… Αντέδρασα με όλη μου την δύναμιν και αυτοί ξέσχισαν τα ενδύματά μου» (Χρονικόν, σ. 100).

Η Αρίστη Ρωσσίδου αφηγείται περιγράφοντας τη σύμπνοια της οικογένειας στον Αγώνα: «Eμυήθην Νοέμβριον 1954, εις ηλικίαν 17 ετών. Με υπερηφάνειαν αναφέρω ότι στο σπίτι μου κατασκευάσθησαν οι πρώτες βόμβες της 1/4/1955… Αντιμετώπισα πολλούς κινδύνους, ανακρίσεις, έρευνες και δίκες. Εις μίαν και μόνον περίπτωσιν Aγγλος αξιωματικός με ανέκρινε εις την οικίαν μου ενώπιον των γονέων μου επί πέντε ολοκλήρους ώρας. Σημειωτέον ότι η οικία μου ηρευνάτο πέντε και έξι φοράς τον μήνα υπό Aγγλων και επικουρικών. Και η μητέρα μου, Ελένη Ρωσσίδου, παρ’ όλην την πίκραν που εδοκίμασε, εκ της θανατικής καταδίκης, του αδελφού μου, παρά την ηλικίαν της (56 ετών), δεν παρέλειψε ούτε στιγμήν να προσφέρει υπηρεσίας εις τον Αγώνα… πηγαινοερχομένη στας διαφόρους πόλεις, μεταφέρουσα τα επείγοντα υλικά, φυλλάδια και άλλα εμπιστευτικής φύσεως έγγραφα» (Χρονικόν, σ. 375-76).

Ο λόγος τους μνημείο της ψυχής τους και σ’ αυτόν χρειάζεται να σπουδάσουν οι επόμενες γενιές: «Δε θα παραδιδόταν ποτέ ο Γρηγόρης. Μια και το ζήτησε η πατρίδα δεν μπορούσε παρά να την υπηρετήσει. Δεν μπορούσε παρά να την ελευθερώσει ή να πεθάνει. Είμαι περήφανη για τη θυσία του…», θα πει η αρραβωνιαστικιά του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ (σελίδες, 136). Η μάνα του Ανδρέα Δημητρίου, όταν τον αποχαιρετά για τελευταία φορά πριν απαγχονιστεί το 1956 θεμελιώνει με τα λόγια της τη συνέχιση του αγώνα: «Στην ευχή μου, γιε μου. Πρόσεχε να έχεις θάρρος ώς το τέλος. Καλύτερα ο θάνατος παρά προδότης». Μπροστά στο νεκρό σώμα του αγωνιστή Πετράκη Κυπριανού η μάνα του θα δείξει πώς γεννιούνται οι ήρωες, λέγοντας «Eτσι σε ήθελα, γιε μου, νάρτεις ήρωας» και η μάνα του Παλληκαρίδη, όταν έμαθε ότι ζητούσαν από τον γιο της να καταδώσει για να τον αφήσουν ελεύθερο είπε: «Εγιώ εν εγέννησα παιδί, που να γενεί προδότης. Χαλάλι της πατρίδας μου το γαίμα του παιδκιού μου».

Η Γυναίκα της Κύπρου έζησε, έδρασε και απέθανε ως Ελληνίδα που μάχεται για Λευτεριά, συνώνυμη στα χρόνια του Αγώνα με την Eνωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

MAIPH IΩANNIΔOY-KOYTΣEΛINH

Αναπλ. Καθηγήτρια Τμήμα Επιστημών της Αγωγής

Πανεπιστημίου Κύπρου

3 Μαρτίου 2005 / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Bιβλιογραφία:

- Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα-Διγενή, Απομνημονεύματα Αγώνος ΕΟΚΑ, 1955-1959, Αθήναι 1962.

- Γεώργιου Γρίβα-Διγενή, Χρονικόν Αγώνος ΕΟΚΑ, 1955-1959, Λευκωσία, 1972.

- Μαρούλας Βιολάρη-Ιακωβίδου, Σελίδες του Απελευθερωτικού μας Αγώνα, Λευκωσία: ΕΠΟΚ, 1992.

Φαινόμενο ΓΑΠ: ο θλιβερός καθρέφτης της ελλαδικής κοινωνίας

Όρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια

Του Χρήστου Γιανναρά / Καθημερινή της Κυριακής, 22 Ιαν. 2012

Η περίπτωση του Γεώργιου Ανδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Ελλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.

Όμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓΑΠ. Αποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.

Δεν είναι λίγοι μέσα στην Ιστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα. Όμως τον ΓΑΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η “λαϊκή βάση” και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Τον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Βενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Ενώ ο ολίγιστος ΓΑΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓΑΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Ελλάδα σήμερα. Και η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Τόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.

Ας σταθούμε μόνο, παραδειγματικά στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της “ηγετικής” σταδιοδρομίας του ΓΑΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων “Μνημονίων” η χώρα έχει απολέσει την “εθνική κυριαρχία” της.

Η υπογραφή των “Μνημονίων” δεν ήταν μια αναπότρεπτη “μοίρα”. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓΑΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓΑΠ: Είναι η μαρτυρία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ότι “δεν διαπραγματευτήκαμε το Μνημόνιο”, το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Και η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss-Kahn, ότι ο ΓΑΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔΝΤ, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓΑΠ διαβεβαίωνε τους Έλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ. Μετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Οικονομικών του ΓΑΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη “σωτήρια” λύση του ΔΝΤ!

Η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Και τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Το κοινοβούλιο (“σύμβολο” και “προπύργιο” της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε για μια ακόμη φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν “κατά συνείδησιν” μόνο όταν το επιτρέψει ο “συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις”.

Καμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Καμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Καμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του “πνευματικού κόσμου”: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Κανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Ολόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση “πού πατά και πού πηγαίνει”.

Και η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της “Τρόικας”, παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το “εθνικό συμβούλιο” της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένων πια ως το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓΑΠ. Ανέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓΑΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔΝΤ, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της “Κεντροαριστιεράς” και του “προοδευτικού χώρου” ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.

Ρόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Χρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Οι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή της προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας. Να θυμηθούμε λοιπόν ότι:

Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓΑΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.

===

Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι εκλογές, αν και όταν γίνουν, θα αποκαταστήσουν τη χαμένη αξιοπιστία μας. Το dna της κοινωνίας, 30 και πλέον χρόνια τώρα ψηφίζει ΓΑΠ είτε έτσι είτε αλλιώς. Δεν φύτρωσε από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι ένα φαινόμενο που εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη απλά κλιμακώθηκε.

Σαν τρόλεϊ εκτός λειτουργίας

Της Μαρίας Κατσουνάκη / Καθημερινή του Σαββάτου, 21 Ιαν. 2012

Ηταν όλοι κι όλοι έξι επιβάτες. Περασμένες δέκα το βράδυ και το τρόλεϊ της γραμμής 15 (Πετράλωνα – Δικαστήρια – Ελ. Βενιζέλου), καθυστερημένο ήδη ένα 20λεπτο από το προγραμματισμένο δρομολόγιό του, μόλις είχε στρίψει στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στη στάση Πεδίον του Αρεως σταματάει. Ο οδηγός μιλάει στο κινητό με κάποιον, προφανώς συνάδελφό του, και διαπραγματεύεται την αντικατάστασή του. Είναι περισσότερο από σαφές ότι δεν επιθυμεί να ολοκληρώσει τη βάρδια και αναζητάει κάποια εσπευσμένη λύση. Το τρόλεϊ ακινητοποιημένο. Οι επιβάτες καθηλωμένοι. Υστερα από λίγη ώρα ανοίγουν οι πόρτες, τα φώτα σβήνουν. Ολα δείχνουν την έξοδο. Χωρίς λόγια. Μία μεσήλικη, εμφανώς ταλαιπωρημένη, γυναίκα ξεσπάει. Πηγαίνει για δουλειά σε άλλη περιοχή της Αττικής και η καθυστέρηση αυτή της στερεί τη δυνατότητα της μετεπιβίβασης. Διαμαρτύρεται. Ο οδηγός έχει έτοιμη την απάντηση: «Χάλασε το τρόλεϊ και έρχεται άλλο να σας πάρει». Η γυναίκα διαμαρτύρεται διπλά. «Μας κοροϊδεύεις τώρα… Σε ακούμε τόση ώρα να τηλεφωνείς για να βρεις τρόπο να την κοπανήσεις…». Ενας άλλος κύριος, ασπρομάλλης, κομψός, καλοντυμένος, απευθύνεται με ελεγχόμενο θυμό: «Δεν νομίζετε ότι δικαιούμαστε μία ενημέρωση για το τι ακριβώς συμβαίνει;». Η απάντηση του οδηγού αμυντικά επιθετική, ενοχική. Το επιχείρημα της βλάβης μάλλον εξεγείρει παρά κατευνάζει. Οι επιβάτες, όσοι μίλησαν και όσοι δεν μίλησαν, εγκαταλείπουν το τρόλεϊ αποκαμωμένοι.

Περιστατικό από αυτά που ο καθένας βιώνει και μπορεί να αφηγηθεί σε δεκάδες παραλλαγές: στον δρόμο, σε συναλλαγές με το Δημόσιο, σε ουρές αναμονής (από αυτές που σχηματίζονται σε εφορείες, ταμεία κ.ο.κ.), παντού. Εκδηλώνονται διαρκώς, ανανεώνονται μέσα από συγγενείς διαδικασίες, σπάνια αιφνιδιάζουν. Συμπεριφορές σμιλεμένες στην αυθαιρεσία, στην αντίληψη ότι οποιαδήποτε θέση εξουσίας αποτελεί και διαβατήριο στην τυραννία του άλλου, του άμεσα εξαρτώμενου από τον παρέχοντα την υπηρεσία. Εργασία που ασκείται δύσθυμα, ενίοτε τιμωρητικά. Οι αιτίες έχουν καταγραφεί ποικιλοτρόπως. Ο κακός επαγγελματίας, όπου κι αν απασχολείται, δεν γεννιέται, γίνεται και είναι αποτέλεσμα σύνθετο, στο οποίο δρουν πολλοί παράγοντες: αναξιοκρατία, φαυλοκρατία, έλλειψη ελέγχου, επιβίωση διά της συναλλαγής, απαξίωση της υπευθυνότητας, επιβράβευση της λούφας…

Στο τρόλεϊ εκείνης της βραδιάς επαναλήφθηκε ένα από τα αναρίθμητα σενάρια της Ελλάδας της χρεοκοπίας. Με το εισιτήριο, ακυρωμένο, στην τσέπη.

Η ελληνική οικονομία τότε και σήμερα

Σαν σήμερα, 1898: Η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη ολοκληρώνει τις διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χρεοκοπημένη Ελλάδα. Τους αποδίδονται τα έσοδα από τα κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σιγαροχάρτων, αμυρίδας Νάξου. Το ίδιο συμβαίνει με τον φόρο καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου, τους δασμούς Τελωνείου Πειραιώς.

Από τα Ιστορικά Θέματα:

Μετά την πτώχευση του 1893, όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις που ακολούθησαν, προσπάθησαν να έρθουν σε συμβιβαστική συμφωνία με τους δανειστές χωρίς αποτέλεσμα, καθώς οι ξένοι αυτοί κεφαλαιούχοι και τραπεζίτες τηρούσαν σκληρή στάση απαιτώντας την άμεση καταβολή όλου του χρέους. Οι ξένοι κεφαλαιούχοι που είχαν αγοράσει το Ελληνικό χρέος στηρίζονταν από τις κυβερνήσεις τους και περισσότερο από την Γερμανία, την Αγγλία και την Γαλλία που πίεζαν την Ελλάδα να φανεί συνεπής.

Είναι αδιαμφισβήτητο Ιστορικά πως η Ελλάδα εξωθήθηκε στον ατυχή πόλεμο του 1897 από την Γερμανία του Κάιζερ Γουλιέλμου ΙΙ, η οποία προεξοφλώντας την Ελληνική ήττα αρχικά στήριξε με θέρμη τις Ελληνικές απόψεις για την ανεξαρτησία της Κρήτης, αλλά μετά την συντριβή του Ελληνικού στρατού, αξίωνε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα.

Οι Μεγάλες δυνάμεις επενέβησαν για να σταματήσει ο πόλεμος του 1897, επιδικάζοντας στην Ελλάδα να πληρώσει αποζημίωση 95.000.000 χρυσά φράγκα στην οθωμανική Αυτοκρατορία, ποσό μεγάλο για την εποχή εκείνη που η Ελληνική κυβέρνηση δεν υπήρχε περίπτωση να το εξασφαλίσει χωρίς εξωτερικό δανεισμό. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να δεχτεί τους δυσμενείς αυτούς όρους της αρχικής συμφωνίας που υπογράφτηκε ως συνθήκη ειρήνης τον Σεπτέμβριο του 1897. Στο άρθρο 2 της συνθήκης προβλεπόταν πως η καταβολή της αποζημίωσης δεν θα καθυστερούσε την ικανοποίηση των παλαιών δανειστών της Ελλάδος και προέβλεπε την ίδρυση επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων. Η Επιτροπή αυτή θα βρίσκονταν μονίμως στην Αθήνα και θα επέβλεπε την τήρηση των συμφωνιών, την εξόφληση των δανειστών της Ελλάδας και την καταβολή της αποζημίωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Να σημειωθεί ότι η συνθήκη ειρήνης αφορούσε τον Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο και προκαλεί απορία πως οι Μεγάλες Δυνάμεις “χώρεσαν” το παραπάνω άρθρο. Αλλά όχι μόνο αυτό. Με απροκάλυπτη ωμότητα η συνθήκη αυτή περιείχε την πρωτοφανή ρήτρα πως η Ελληνική Κυβέρνηση όφειλε να εξασφαλίσει την υπερψήφιση των όρων της συνθήκης από την Ελληνική βουλή!

Τον Οκτώβριο του 1897 έφτασαν στην Αθήνα οι απεσταλμένοι των Μεγάλων Δυνάμεων για την επιβολή των όρων της συνθήκης Ειρήνης. Η Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Ζαΐμη προσπάθησε να διαπραγματευθεί και να πετύχει κάποιο συμβιβασμό που θα μείωνε την επέμβαση των ξένων στην διοίκηση του κράτους, αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά, λόγω κυρίως την αρνητικής στάσης των Γερμανών απεσταλμένων. Αντιθέτως οι Βρετανοί και οι Ιταλοί έδειξαν κάποια κατανόηση στις Ελληνικές ευαισθησίες.

Το τεχνοκρατικό τμήμα της δουλειάς της διεθνούς επιτροπής ελέγχου ολοκληρώθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1898. Ο νόμος που συνέταξε η εξαμελής αυτή επιτροπή ψηφίστηκε από την Ελληνική βουλή στις 21 Φεβρουαρίου 1898 και επισήμως η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου ανέλαβε την οικονομική διοίκηση της Ελλάδας στις 28 Απριλίου 1898. Η πρώτη απόφαση της Επιτροπής ήταν να χρησιμοποιήσει τις βασικότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Χώρας για την εξόφληση του Χρέους. Έτσι εκχωρήθηκαν οι κάτωθι πηγές εσόδων

1. Κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σμύριδος, σιγαροχάρτου………………………………………………………………………………….12.300.000 δρχ

2. Φόρος καπνού………………………………………………………………………………6.600.000 δρχ

3. Τέλη χαρτοσήμου…………………………………………………………………………10.000.000 δρχ

4. Δασμοί τελωνείου Πειραιώς…………………………………………………………10.700.000 δρχ

Σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονταν τα ποσά αυτά προβλέπονταν επικουρικά τα εξής:

1. Δασμοί τελωνείου Λαυρίου………………………………………………………….1.500.000 δρχ

2. Δασμοί τελωνείου Πατρών………………………………………………………….2.400.000 δρχ

3. Δασμοί τελωνείου Βόλου……………………………………………………………..1.700.000 δρχ

4. Δασμοί τελωνείου Κέρκυρας……………………………………………………….1.600.000 δρχ

Όροι που επιβλήθηκαν από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο

Τα χρωστούμενα δάνεια χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με την παλαιότητα τους και υπολογίστηκε τόσο ο τόκος για τα 4 έτη της πτώχευσης που η Ελλάδα δεν αναγνώριζε, αλλά επιβλήθηκε και επιπλέον ένα χαμηλό επιτόκιο ως την πλήρη αποπληρωμή τους. Στην Ελλάδα επιβλήθηκε επίσης μια ισοτιμία της δραχμής προς τα ξένα νομίσματα (ευνοϊκή για τους δανειστές προφανώς) και επίσης της αφαιρέθηκε το δικαίωμα της τύπωσης χαρτονομίσματος.

Το υπερβολικότερο όλων όμως θεωρώ πως ήταν ότι η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου έθεσε υπό τον έλεγχο της και τις προσλήψεις, τις μεταθέσεις και προαγωγές των υπαλλήλων του στενού Δημοσίου τομέα. Ουσιαστικά η Ελληνική Εθνική κυριαρχία είχε πάψει να υφίσταται ενώ ο Ελληνικός λαός εργαζόταν στην κυριολεξία υπό ένα ιδιότυπο και πρωτόγνωρο καθεστώς Ευρωπαϊκής αιχμαλωσίας. Φυσικά ο Ελληνικός στρατός υπήρχε μόνο στα χαρτιά, καθώς δεν υπήρχαν πόροι για την συντήρηση του, δεν αγοραζόταν πολεμικό υλικό, δεν γίνονταν ασκήσεις και η στρατιωτική θητεία είχε ελαχιστοποιηθεί.

Όταν λειτούργησε η επιτροπή του Ελέγχου, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις χορήγησαν νέο δάνειο 170.000.000 χρυσών φράγκων ώστε η Ελλάδα να πληρώσει την πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία για την πολεμική της ήττα και να αντιμετωπίσει το τρέχον υψηλό της έλλειμμα…….

Αποτελέσματα του Διεθνούς Ελέγχου στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία

Η Εθνική ταπείνωση που υπέστησαν πραγματικά δεν είχε προηγούμενο και τονίστηκε από τον Τύπο της εποχής με μελανά χρώματα. Η ισχυροποίηση της δραχμής που επιβληθήκε και η δυσχέρεια του κράτους να επενδύσει έπληξε την Ελληνική παραγωγικότητα και ανάπτυξη. Κυρίως δοκιμάστηκαν οικονομικά τα μικροαστικά κρατικοδίαιτα κοινωνικά στρώματα που ενδυνάμωσαν το ρεύμα μετανάστευσης προς την Αμερική. Ως θετικά μπορούμε να αναφέρουμε την πλήρη εξυγίανση του τραπεζικού τομέα και της Εθνικής τράπεζας, αλλά και την αναγκαστική δημοσιονομική πειθαρχία που επέδειξε η Ελλάδα που έμαθε να λειτουργεί χωρίς ξένη υποστήριξη στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις και έσοδα.

Είναι αναμφίβολο πως στα σκληρά και αποικιοκρατικά μέτρα του Διεθνούς Ελέγχου στηρίχθηκε η Ελληνική ανάπτυξη και Εθνική Αναγέννηση που ακολούθησε την πρώτη δεκαετία του 2ο0υ αιώνα που οδήγησε στους ένδοξους Βαλκανικούς πολέμους, άλλη μια επιβεβαίωση πως οι ανείπωτες δοκιμασίες δεν λυγίζουν αλλά χαλυβδώνουν και φανερώνουν το μέταλλο και τον χαρακτήρα ενός λαού.

Adversus Judaeos: Ποτέ Ξανά!

(Με πληροφορίες από το βιβλίο “Η Αγωνία των Εβραίων – 2.300 χρόνια αντισημιτισμού“, του Έντουαρντ Φλάννερυ, Αμερικανικού Ιρλανδικής καταγωγής κληρικού, από τους πρωτοπόρους της Καθολικής Εκκλησίας αλλά και του Χριστιανισμού που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφιερώθηκε στην έρευνα του αντισημιτισμού και στην αποκατάσταση των πληγών του εβραϊκού λαού. Από το 1990 μέχρι το θάνατό του (2000) υπήρξε πρόεδρος της επιτροπής διαλόγου Καθολικών-Εβραίων στις ΗΠΑ.)

“Οι Εβραίοι είναι άπληστοι, άρπαγες, λάγνοι, δόλιοι ληστές, εξαπατούν τους φτωχούς και κλέβουν. Είναι αθεράπευτοι δολοφόνοι, καταστροφείς, άνθρωποι που κατέχονται από τον διάβολο, άνθρωποι στους οποίους η κρεπάλη και το μεθύσι τους έχουν δώσει τη συμπεριφορά του γουρουνιού και του λάγνου τράγου. Ένα πράγμα μόνο ξέρουν, να ικανοποιούν το λαρύγγι τους, να μεθάνε, να σκοτώνουν, και να σακατεύουν ο ένας τον άλλο… Πράγματι, έχουν ξεπεράσει την αγριότητα των άγριων θηρίων, γιατί δολοφονούν τα παιδιά τους και τα θυσιάζουν στον διάβολο. Είναι ακάθαρτοι και ασεβείς.

Η Συναγωγή είναι όχι μόνον ένα θέατρο και ένας οίκος πορνείας, αλλά και ένα σπήλαιο ληστών, μια σύναξη άγριων θηρίων, ένας τόπος ντροπής και γελοιότητας. Είναι η διαμονή του Διαβόλου, η οποία είναι επίσης και η ψυχή των Εβραίων. Πράγματι οι Ιουδαίοι λατρεύουν τον Διάβολο, τα τελετουργικά τους είναι εγκληματικά και ακάθαρτα, η θρησκεία τους είναι μία αρρώστια. Η Συναγωγή τους είναι μια σύναξη εγκληματιών, σπήλαιο ληστών, κατοικητήριο δαιμόνων, άβυσσος απώλειας.

Οι Εβραίοι είναι εκφυλισμένοι εξαιτίας της απεχθούς δολοφονίας του Χριστού. Αυτό το υπέρτατο έγκλημα βρίσκεται στις ρίζες του εκφυλισμού τους και των δεινών τους. Και για αυτή τη θεοκτονία δεν είναι δυνατόν να υπάρχει εξιλέωση, ούτε άφεση, ούτε συγχώρεση. Θα παραμείνουν για πάντα χωρίς ναό ή έθνος. Η απόρριψη και η διασπορά των Εβραίων έγινε από την οργή του Θεού και την απόλυτή Του εγκατάλειψή σας. θα ζουν κάτω από το ζυγό της δουλείας χωρίς να υπάρχει τέλος. Ο Θεός μισεί τους Ιουδαίους και πάντα τους μισούσε και την Ημέρα της Κρίσεως θα τους πει ‘φύγετε από Εμένα, γιατί είχατε κοινωνία με τους φονείς μου’. Αυτός που ποτέ δεν μπορεί να αγαπήσει τον Χριστό αρκετά, ποτέ δεν θα πολεμήσει εναντίων εκείνων που Τον μισούν. Φύγετε λοιπόν από τις συνάξεις τους, φύγετε από τα σπίτια τους, και μείνετε μακριά από τη λατρεία της συναγωγής, εξαιτίας των βιβλίων που έχει, αλλά κρατήστε την σε μίσος και εκδίκηση για τον ίδιο λόγο. Μισώ τη συναγωγή, ακριβώς επειδή έχει τον Νόμο και τους Προφήτες. Μισώ τους Ιουδαίους επειδή προσβάλλουν τον Νόμο…”

- Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο jihadιστής!

Και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου…: Τι διαφορά έχει από τον παρακάτω κληρικό;

H βιβλιογραφία Adversus Judaeos εγκαινιάστηκε από τον Απολλώνιο Μόλωνα και ενισχύθηκε από τον Απίωνα, με τους Εθνικούς να αντιμάχονται τον Ιουδαϊκό προσηλυτισμό, ανοίγοντας το δρόμο και στο ρωμαϊκό αντισημιτισμό για να καταλήξουμε στον χριστιανικό (ευρωπαϊκό και ρωσικό) και τον ισλαμικό λίγο αργότερα.

O Ιωάννης ο Χρυσόστομος, με μεγάλη και δυναμική επιρροή στους χριστιανούς πιστούς, ανακηρύχθηκε Άγιος και πατέρας της Εκκλησίας αλλά και της πολεμικής ρητορικής εναντίον των Εβραίων, σφραγίζοντας τον 4ο αιώνα με το ρατσιστικό του μίσος και καθορίζοντας την τραγική πορεία του εβραϊκού δράματος στους καιρούς που έμελλαν να ακολουθήσουν.

Ίσως ο Ιωάννης δεν είχε ακούσει πως ο Χριστός στον Σταυρό ζήτησε από τον Θεό να συγχωρέσει εκείνους που “δεν ήξεραν τι έκαναν”. Ίσως δεν είχε ακούσει τίποτα ούτε και για το κήρυγμα της Αγάπης. Ίσως επίσης, δεν σκέφτηκε ποτέ την αντίφαση των λόγων της Εκκλησίας. Από τη μία πλευρά δηλαδή, αποκαλύπτεται πως ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ακριβώς για να πεθάνει, και με το αίμα του να ανακαινίσει τη θεία Διαθήκη, δίνοντας νέο νόημα στην έννοια της θυσίας στην εκκλησιαστική ζωή χαρίζοντάς μας το ύψιστο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Για να κηρύξει την ενότητα των ανθρώπων, και όχι για να αποδείξει ότι ένας λαός είναι κατώτερος από έναν άλλον. Από την άλλη, ο λαός του Ισραήλ ήταν εκείνος που επέλεξε ο Θεός προκειμένου να επωμιστεί τον βαρύ αυτόν ρόλο της Ιστορίας. Συνεπώς χωρίς τον εβραϊκό λαό, δεν θα είχαμε ούτε Χριστό, ούτε Παναγία, ούτε Αποστόλους, ούτε Ανάσταση, ούτε Χριστιανισμό, ούτε Εκκλησία, ούτε Καινή Διαθήκη, ούτε και Ιωάννη Χρυσόστομο ο οποίος μισούσε τους Εβραίους επειδή “προσβάλλουν τον Νόμο”, αν και ο ίδιος τον έκανε κουρελόχαρτο, τσακίζοντας την κορωνίδα των χριστιανικών Εντολών όπως είναι η Αγάπη και η Συγχώρεση.

Το χριστιανικό παρελθόν έθρεψε και θέριεψε το σύγχρονο ρατσισμό εναντίον των Εβραίων από τους πρώτους αιώνες ύπαρξης της νέας θρησκείας μέχρι τις σταυροφορίες, τα πογκρόμ, τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, τον Χίτλερ και τη Χαμάς με τους ιστορικούς αναλυτές να μην μπορούν ακόμα να βρουν μια κοινή γραμμή στο αν ο Πάπας ο Πίος ο ΧΙΙος έκανε πράγματι ό,τι μπορούσε για να σώσει όσους πιο πολλούς Εβραίους ήταν στο χέρι του από το Ολοκαύτωμα. Aνεχόμενη την πολιτική εξουσία με την οποία υπήρξε ανέκαθεν άρρηκτα συνδεδεμένη, η εκκλησιαστική ηγεσία υπήρξε εκκωφαντικά απούσα για να φτάσουμε στο 1965, έπειτα από αιώνες διωγμών και διασποράς, μαρτυρίου, φρικτών φόνων, μαζικών ή μη, βεβηλώσεων συναγωγών, απίστευτων συκοφαντιών και χλευασμού, εξαναγκαστικών και εκβιαστικών βαπτισμάτων, και εν τέλει ενός τραγικού αντιεβραϊσμού, προκειμένου να διαχωρίσει επισήμως τη θέση της από τον ρόλο του κατηγόρου που δακτυλοδείχνει τον εβραϊκό λαό ως “εθνοκτόνο”, ένα στίγμα που τον καταδιώκει μέχρι σήμερα.

Η Nostra Aetate ήταν ένα βήμα αρχής που έγινε ωστόσο πολύ αργά, και πολλά πρέπει να διορθωθούν ακόμη, τουλάχιστον από την πλευρά των χριστιανικών εκκλησιών, προκειμένου να εξασφαλιστεί μια ασφαλής θέση δικαιοσύνης των Εβραίων στον κόσμο, και το αίτημά τους να έχουν ένα έθνος μέσα στο οποίο θα ζουν ειρηνικά και με βάση τις δικές τους παραδόσεις, να βρει επιτέλους τον αληθινό προορισμό της εκπλήρωσής του.

Το κενό που με θλίψη παρατηρείται στο έργο της Εκκλησίας αποτυπώνεται ζοφερό στις απόψεις των πιστών της, στον λαϊκό της πυρήνα, εκεί όπου πολλοί είναι ακόμα που κρίνουν τους Εβραίους ως “μιάσματα” και τη ρίζα όλων των κακών που μας περιστοιχίζουν. Κι αν δεν έχουν συγκεκριμένη άποψη επί του εκάστοτε θέματος που εξετάζεται, στο άκουσμα και μόνο της λέξης “εβραίος” εκφράζουν μια αιωρούμενη αλλά εντελώς προκαθορισμένη ως προς τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά εντύπωση για το τι σημαίνει και τι συνιστά.

Και πώς αλλιώς, αφού ήταν μόλις χτες που η καρδιά της Ευρώπης η Γερμανία, έστειλε στο απόσπασμα έξι (6) εκατομμύρια Εβραίους. Πώς να σβηστεί σε μόλις 70 χρόνια μια τόσο μελανή σελίδα της κληρονομιάς της που είχε άμεσο αντίκτυπο σε τόσες πολλές ζωές, θυμάτων και θυτών…; Η σφραγίδα του Χίτλερ έχει αφήσει σχεδόν ανεξίτηλο το μελάνι της στο σύνολο του παγκόσμιου κοινωνικοπολιτικού πολιτισμού, μια διαπίστωση που γίνεται εύκολα αντιληπτή από μία απλή παρατήρηση της πραγματικότητας αλλά και των απόψεων με τις οποίες περιβάλλονται βασικά θέματά της όπως είναι το Μεσανατολικό ή το οικονομικό σύστημα και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος γύρω μας: η Γερμανία συνεχίζει να αποφασίζει και να διατάζει αυτή τη φορά για άλλους λαούς, οι Εβραίοι διώκονται ακόμη ως “δολοφόνοι” και “τοκογλύφοι”, η παραμόρφωση της πληροφορίας είναι ασύδοτη, ο εκχυδαϊσμός μονόδρομος.

Και είναι ειρωνικό και τρομακτικό το γεγονός ότι ειδικά στην Ελλάδα το φαινόμενο του αντισημιτισμού παραμένει πολύ έντονο. Μια βόλτα στα ελληνικά διαδικτυακά λημέρια άλλωστε, είναι αρκετή για να φωτογραφίσει το πολύ κακό κλίμα που υπάρχει για το οτιδήποτε συνδέεται με τον Εβραϊσμό. Από εξευτελιστικά για την ανθρώπινη ύπαρξη ανέκδοτα μέχρι αναλύσεις επί αναλύσεων που στοχοποιούν έναν ολόκληρο λαό, την ιστορία και το μέλλον του, προβάλλοντας ως μοναδικό και σταθερό επιχείρημα εκείνο της σκέτης και απόλυτης προκατάληψης.

Αν κάνεις το “λάθος” δε, και τολμήσεις και υπερασπιστείς κάποιον Εβραίο ή ένα ζήτημα που αφορά το Ισραήλ, έχεις χαρακτηριστεί με συνοπτικές διαδικασίες ως “παλιοβριός” και εσύ και οι επόμενες 14 γενέες σου, αφού έχεις στο μεταξύ περιλουστεί με έναν οχετό επιθετικών προσδιορισμών.

Η εκκωφαντική απουσία της Εκκλησίας, αλλά και του συνόλου των διανοούμενων και ελεύθερων ανθρώπων ανεξαρτήτως θρησκευτικο-πολιτικών φρονημάτων, σε αυτόν τον κηρυγμένο και καθόλου αόρατο πόλεμο, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε τότε, πολύ περισσότερο σήμερα που η πρόσβαση στη γνώση και η μετάδοσή της, είναι ακόμα πιο βατή και εφικτή. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο κόσμος, που μοιάζει σαν υπνωτισμένος σε ένα μοιραίο μονοπάτι θα βγει από την πολλαπλή κρίση που βιώνει, και θα σταματήσει να ακροβατεί μεταξύ του ψυχολογικού του ακρωτηριασμού και του υπαρξιακού του κενού, μένοντας αποκομμένος από τη θεανθρώπινή του υπόσταση.

Μια υπόσταση που κατάγεται από τον εβραϊσμό, χωρίς τον οποίον η παγανιστική ψυχή δεν θα γινόταν ποτέ χριστιανική φύση και δεν θα μπορούσε να μυηθεί στα μυστήρια του μονοθεϊσμού. Για αυτό η ανθρωπότητα, και η ελληνική διαθήκη, χρωστάει στο λαό του Ισραήλ. Αν στην πορεία της εξέλιξής της υπερνικήσει το φως έναντι του σκοταδιού, θα το μάθουμε μόνο εφόσον και όταν την ακούσουμε, από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις ως τη Ρωσία και τις αραβικές χώρες να φωνάζει δακρυσμένη: Ποτέ Ξανά!

Ο κρατισμός βλάπτει σοβαρά την ελευθερία

Και την οικονομία.

Πέρα από τους παρακρατικούς μηχανισμούς που παραβιάζουν ανθρώπινα δικαίωματα, απόρρητα, ζωές και νόμους, ο κρατισμός βλάπτει τραγικά και την οικονομία.

Ατέλειωτη γραφειοκρατία, φόροι επί φόρων που σου προσφέρουν τρισάθλιους δρόμους γεμάτους από λακούβες, μια υγεία-τσαντίρι, μια επίχρυση, χιλιοχτυπημένη και σκοταδιστική παιδεία, μια μοναχική αν-ασφάλεια για τα πανηγύρια.

Ναι, ο κρατικός παρεμβατισμός έχει νόημα και λόγο ύπαρξης και συνέχειας, όταν ο ιστός στον οποίον αναπτύσσεται είναι σοβαρός στις δομές του και απέναντι στους μετόχους του. Όταν όμως έχεις ένα κράτος-παρωδία του πτώματός του, ακόμα και ένας οίκος ανοχής θα κοκκίνιζε μπροστά στο τεράστιο κενό οργάνωσης και στοιχειωδών κανόνων.

Βλέπεις για παράδειγμα τον Κουλούρη. Επειδή υπήρξε στυλοβάτης του συστήματος ΠΑΣΟΚ, το οποίο ταύτισε τον εαυτό του με την κρατική μηχανή, θεωρεί ότι έχει κάθε δικαίωμα να περνάει και 4 και 5 φανάρια με κόκκινο γιατί είναι σίγουρος ότι κι αν ακόμα τον πιάσει κάποια κάμερα όλο και κάποιον θα ξέρει από μέσα να του σβήσει τη λυπητερή, αν δεν έχει πάρει στο μεταξύ και κανένα περαστικό στο λαιμό του. Φαντάζομαι αυτός ο τύπος τι θα έκανε σαν υπουργός. Αν σαν απλός πολίτης (που λέει ο λόγος) έκανε κάτι τέτοιο, τι θα έχουν ακούσει οι τοίχοι του εκάστοτε υπουργείου για το οποίο του ανατέθηκε και το αντίστοιχο αξίωμα!

Αυτή η γενιά των πιθηκοπασόκων ανήκει σε εκείνη την κάστα των ανθρώπων που υπάρχουν μόνο για να σκέφτονται την πάρτη τους βασικά με τη τσέπη τους και ό,τι άλλο είναι γύρω από αυτήν. Είναι η ίδια γενιά που με τον αιματοβαμμένο μανδύα του σοσιαλισμού κλέβει τώρα χυδαία, απροκάλυπτα και εγκληματικά την ελληνική κοινωνία, το μέλλον των παιδιών της και τον αυτοσεβασμό της. Με τη στήριξη της πλέον ελαφρόμυαλης δεξιάς που έχει γνωρίσει ποτέ έθνος-κράτος.

Δεν είναι μόνο ότι η ακρίβεια έχει χτυπήσει ταβάνι, ότι οι θέσεις εργασίας έχουν μειωθεί δραματικά, και όλα τα τραγικά που βιώνει η οικονομία μαζί, ή ότι δεν υπάρχει τίποτα όρθιο ούτε σε επίπεδο θεσμών ούτε και ευνομίας σε ένα περιβάλλον όπου ακόμα και οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Είναι το θράσος, το απίστευτο θράσος που καταλύει κάθε αίσθηση ανθρωπιάς και ψυχραιμίας. Ειλικρινά, σε ένα τέτοιο χάος, τι να το κάνεις το κράτος; Για ποιον δουλεύει; Ποιον εξυπηρετεί; Ποιον βοηθάει; Όταν ξέρεις ότι από το ’74 και μετά τουλάχιστον μέσω αυτού είναι που έβαλαν χέρι στο δικό σου πορτοφόλι και άνοιξαν την πόρτα του δικού σου σπιτιού για να βολευτούν και όλοι οι υπόλοιποι κλέφτες, τι νόημα έχουν τα ρεζουμέ της ψευδοσοφίας “το κράτος είσαι εσύ, είμαι εγώ, είμαστε όλοι μας”;

Από την τραγική ΛΗΣΤΕΙΑ των συνταξιούχων, που χάνουν δεδουλευμένα και αναγκάζονται να πληρώνουν τα φάρμακά τους από την τσέπη τους επειδή τα γνωστά χιμπατζοειδή λεηλάτησαν τα ταμεία σε μια από τις γνωστές εξάρσεις νεοχομοσαπιενισμού τους, για να μπορούν σε αντίθεση με τους συνομήλικούς τους να βγάζουν μέχρι και χίλια ευρώ μεροκάματο, μέχρι την επιβολή παράνομων χαρατσιών που οδηγούν στη μελλοντική δήμευση της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ μας περιουσίας, εξέλιξη που ενισχύεται από την ανυπαρξία της αστυνομίας και την πλήρη ανικανότητά της να κάνει τη δουλειά της, από την πανάκριβη παραπαιδεία μέχρι την επιβολή της πραξικοπηματικής κυβέρνησης του τραπεζίτη της Μέρκελ, το κράτος μόνο επιθέσεις ξέρει να κάνει.

Ασφαλώς, αν υπήρχαν ηγέτες με πατριωτικό φιλότιμο, άλλες παράμετροι θα προσδιόριζαν και θα στελέχωναν το ρόλο του, και υπό διαφορετικό παρανομαστή. Αν και η Ιστορία έχει αποδείξει πως όταν εμπλέκεται η ανθρώπινη φύση, και ο καλύτερος -ισμός να δημιουργηθεί από το μηδέν και με άριστες προδιαγραφές, έχοντας ως ευαγγέλιο την αγάπη για την ελευθερία, και πάλι θα είναι όλα καταδικασμένα να καταρρεύσουν. Το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο ο κόσμος, δεν χωράει μία ιδεολογία ούτε καν μία ουτοπία. Η ανθρωπότητα είναι προορισμένη και για τα ψηλά και για τα χαμηλά, και στο Κολοσσαίο της πολιτικής κρατάει όλους τους ρόλους: και του λιονταριού και του θύματος αλλά και του κοινού που διψάει για αίμα.

Και θα περάσουν ξανά τα χρόνια, και οι αιώνες, και ο άνθρωπος θα παλεύει ακόμα να μάθει τι είναι το χρήμα, πώς λειτουργεί, γιατί οι τράπεζες αυτό, γιατί οι κυβερνήσεις εκείνο, γιατί απέτυχε το ένα, γιατί δεν κύλησε το άλλο… Κι όλα αυτά επειδή ακόμα δεν θα έχει μπορέσει να βρει το σύστημα εκείνο που θα εκπαιδεύει ελεύθερες συνειδήσεις, μονάδες ηθικές που θα ακολουθούν το σεβασμό από φυσική επιλογή.

Πολίτες που θα γίνονται κυρίαρχοι του εαυτού τους, ικανοί να δημιουργούν περιουσία, όντας σε θέση να την προστατεύουν αναγνωρίζοντας παράλληλα και σε όλους τους υπόλοιπους το ίδιο ακριβώς δικαίωμα.

Ισλάμ και Ανθρώπινα Δικαιώματα

Ο Χρυσόστομος (Χουσεΐν) Σελαχβάρζι γεννήθηκε στο Ιράν το 1966. Μαζί με μια ομάδα δραστήριων νέων αντέδρασε στο απολυταρχικό καθεστώς του Χομεϊνί, από το οποίο και φυλακίστηκε. Σε ηλικία 21 ετών διέφυγε στο Πακιστάν και με τη βοήθεια του ΟΗΕ, κατέληξε στη Νορβηγία. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Όσλο. Η εσωτερική του αναζήτηση τον οδήγησε στην Ορθοδοξία. Βαπτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος στην Ελλάδα, το 1998. Τώρα, ως Νορβηγός υπήκοος πλέον, ζει και εργάζεται στη Νορβηγία, ασχολούμενος με υποθέσεις προσφύγων.

Ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία μου δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Εάν η βασιλεία μου ανήκε σε αυτόν τον κόσμο, οι ακόλουθοί μου θα έπρεπε να αγωνιστούν για να με προφυλάξουν από το να με παραδώσουν στις Εβραϊκές αρχές. Όχι, η βασιλεία μου δεν ανήκει εδώ».

Το Ισλάμ από την άλλη πλευρά, αποτελεί το αντίθετο. Ο Μωάμεθ δεν ήταν μόνο ο «Προφήτης» του Θεού αλλά και ο αρχηγός του κράτους που ο ίδιος δημιούργησε. Η βασιλεία του Αλλάχ ανήκει στον ‘άλλον κόσμο’ όσο και σ’ αυτόν. «Καθώς το Ισλάμ αποτελεί την σφραγίδα των θρησκειών, πρέπει να αποτελεί οδηγό για όλες τις πτυχές της ζωής» (G.Dezfuli).

Η αντίθεση αυτή με το Ευαγγέλιο αποδίδεται πολύ χαρακτηριστικά στους λόγους του ‘Προφήτη’ στο Κοράνι (V, 3): «Σήμερα τελειοποίησα την θρησκεία σας και σας παρέδωσα όλα του κόσμου τα καλά. Για σας μετέτρεψα το Ισλάμ σε θρησκεία…».

***

ΙΙΙ. Ισότητα των ανθρώπων απέναντι στο νόμο: Θεμελιώδης αρχή των προδιαγραφών των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Η Ισότητα των ανθρώπων απέναντι στο νόμο αποτελεί θεμελιώδη αρχή των προδιαγραφών των Ηνωμένων Εθνών γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το 1ο Άρθρο της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δηλώνει μεταξύ άλλων ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ισότιμοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Λεπτομερής αναφορά γίνεται στο 2ο Άρθρο: «Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ελευθερίες όπως περιγράφονται στη Διακήρυξη αυτή, άνευ ουδεμίας διάκρισης, όπως φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, πολιτικής ή άλλης άποψης, εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης, ιδιοκτησίας, γέννησης ή άλλης θέσης» και στο 7ο Άρθρο: «Όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία εκ του νόμου άνευ ουδεμίας διάκρισης. Όλοι έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία απέναντι σε οποιαδήποτε διάκριση η οποία αντιβαίνει στη Διακήρυξη αυτή και απέναντι σε οποιαδήποτε υποκίνηση τέτοιας διάκρισης».

Η ισότητα όλων των ανθρώπων στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα αποτελεί τεκμήριο, πλαίσιο και θεμέλιο της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ο Ισλαμικός νόμος Shari’a έρχεται σε αντίθεση με το ίδιο αυτό το θεμέλιο της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, διότι νομιμοποιεί κατηγορηματικά τη διάκριση με βάση το φύλο, τη θρησκεία, την κοινωνική θέση και τις πεποιθήσεις. Θα παρουσιάσουμε συνοπτικά τα σημαντικότερα σημεία στα οποία η αντίληψη της νομικής θέσης του ατόμου σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο Shari’a έρχεται σε αντίθεση με τις προδιαγραφές των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Α. Η Γυναίκα

Σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο Shari’a, η γυναίκα είναι κατώτερη από τον άνδρα και χαίρει λιγότερων δικαιωμάτων. Για παράδειγμα, όσον αφορά την κληρονομιά, τα αποδεικτικά στοιχεία και η αποζημίωση για το θάνατο μέλους της οικογένειας, λογίζονται όσο το ήμισυ του ανδρός. Ο γάμος δε λογίζεται ως το ένα τέταρτο του ανδρός. Ένας ελεύθερος άνδρας Μουσουλμάνος έχει το δικαίωμα να έχει τέσσερις συζύγους ταυτοχρόνως, ενώ η γυναίκα μπορεί να έχει μόνον ένα σύζυγο. Στα πλαίσια του έγγαμου βίου, ο άνδρας είναι η κεφαλή και ο ηγέτης της οικογένειας, και η γυναίκα πρέπει να τον υπακούει. Διαφορετικά, ο σύζυγος χαίρει ορισμένου σωφρονιστικού δικαιώματος: μπορεί να απαγορεύσει στη σύζυγο να βγει από το σπίτι, και μπορεί να περιορίσει την επαφή της ακόμη και με τους ίδιους τους συγγενείς της.

Σύμφωνα με κάποια παράδοση, ο Μωάμεθ είπε κάποτε στους ακόλουθούς του: «Η καλύτερη γυναίκα ανάμεσα στις γυναίκες σας είναι εκείνη η οποία φέρνει στον κόσμο πολλά παιδιά, είναι φιλική προς το σύζυγό της, είναι σεμνή, είναι αγαπητή στους συγγενείς της, είναι ταπεινή απέναντι στο σύζυγό της, καλλωπίζει το πρόσωπό της για το σύζυγό της, είναι συνεσταλμένη απέναντι στους άλλους άνδρες, υπακούει το σύζυγό της και κάνει οτιδήποτε της ζητήσει, δεν στερεί το σύζυγό της από καμία υπηρεσία σεξουαλικής φύσεως και δεν αρνείται να έλθει σε συνουσία μαζί του όποτε της το ζητήσει εάν δεν την αναγκάσει σε αυτή». Λέει επίσης ότι «η χειρότερη ανάμεσα στις γυναίκες είναι εκείνη η οποία δεν είναι αγαπητή στους συγγενείς της, έχει το σύζυγό της υπό τον έλεγχό της, δεν φέρνει στον κόσμο παιδιά, είναι φθονερή, δεν είναι σεμνή, καλλωπίζεται κι εμφανίζεται σε άλλους όταν ο σύζυγός της είναι μακριά, καλύπτεται όταν επιστρέφει ο σύζυγός της, δεν ακούει το σύζυγό της και είναι μεμψίμοιρη σαν άγρια καμήλα όταν ο σύζυγός της επιθυμεί να έλθει σε συνουσία μαζί της».

Σύμφωνα με άλλη παράδοση, όταν ρώτησαν τον Μωάμεθ για τα δικαιώματα που έχει ένας άνδρας επάνω στη γυναίκα του, απάντησε: «Η σύζυγος πρέπει να υπακούει τον άνδρα και να μην είναι ανυπάκουη… Δεν πρέπει να αρνείται να έλθει σε συνουσία με το σύζυγό της όταν εκείνος της το ζητάει, ακόμη και εάν βρίσκεται καβάλα σε καμήλα, και δεν πρέπει να φεύγει από το σπίτι χωρίς την άδεια του συζύγου της. Διαφορετικά όλοι οι άγγελοι της οργής και του ελέους θα την καταραστούν». Ο σύζυγός έχει υποχρέωση να παρέχει στη σύζυγό του τα έξοδα συντήρησης εφόσον είναι υπάκουη. Τα έξοδα συντήρησης της συζύγου περιλαμβάνουν τη διατροφή, το ρουχισμό και τη φιλοξενία. Ωστόσο η υποχρέωση του συζύγου παύει εάν η σύζυγος δεν τον υπακούει. Μια ανυπάκουη σύζυγος πρέπει να σωφρονίζεται από το σύζυγό της ενώ χάνει το δικαίωμα να της παρέχονται τα έξοδα συντήρησης. Ο άνδρας ο οποίος αποστατεί από το Ισλάμ θανατώνεται ενώ η γυναίκα η οποία αποστατεί από το Ισλάμ δεν εκτελείται, παρά αναγκάζεται, με φυλάκιση ή ξυλοδαρμό, να επιστρέψει στο Ισλάμ.

Β. Δούλοι

Η Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Άρθρο 5) απαγορεύει ρητώς το θεσμό της δουλείας: «Ουδείς θα κρατείται δούλος ή υπόδουλος, η δουλεία και η δουλεμπορία θα απαγορεύεται σε όλες τις μορφές της». Ο Ισλαμικός νόμος Shari’a αντιθέτως, ακόμη αναγνωρίζει το θεσμό της δουλείας. Ο δούλος θεωρείται πρόσωπο και ταυτοχρόνως πράγμα. Οι επιδράσεις της δουλείας αμβλύνονται μεταξύ άλλων από (1) την καταγωγή του και (2) από τα νόμιμα δικαιώματα του δούλου.

Πρώτον: Η δουλεία πρέπει να προέρχεται εκ γενετής ή λόγω αιχμαλωσίας, π.χ. εάν κάποιος μη Μουσουλμάνος ο οποίος δεν βρίσκεται υπό την προστασία κάποιας σύμβασης πέσει στα χέρια Μουσουλμάνων. Ένας Μουσουλμάνος δεν μπορεί να έχει κάποιο άλλο Μουσουλμάνο ως σκλάβο του. (Ένας Μουσουλμάνος μπορεί να έχει ως σκλάβο ένα μη Μουσουλμάνο, όχι όμως το αντίστροφο. Πρόκειται για μια ακόμη διάκριση για θρησκευτικούς λόγους στον Ισλαμικό νόμο.)

Δεύτερον: Ως πρόσωπο, ο δούλος χαίρει ορισμένων δικαιωμάτων, αλλά επειδή βρίσκεται στη διάθεση του αφέντη του, τα δικαιώματά του είναι λιγότερα από αυτά ενός ελεύθερου ανθρώπου. Ο δούλος μπορεί να νυμφευτεί. Ο άνδρας δούλος μπορεί να παντρευτεί μια ελεύθερη γυναίκα. Η άγαμη γυναίκα δούλα βρίσκεται στη διάθεση του άνδρα ιδιοκτήτη της ως παλλακίδα, χωρίς όμως ωστόσο να ισχύει κάτι αντίστοιχο μεταξύ του άνδρα δούλου και της γυναίκας ιδιοκτήτριάς του. Η γυναίκα δούλα μπορεί να παντρευτεί έναν ελεύθερο άνδρα ο οποίος δεν είναι ο ιδιοκτήτης της. Για το γάμο τόσο του ανδρός δούλου όσο και της γυναίκας δούλας απαιτείται η συναίνεση του ιδιοκτήτη τους.

Ο ποινικός νόμος παρέχει λιγότερη προστασία στο δούλο από ότι στον ελεύθερο άνθρωπο. Παραδείγματος χάρη, δεν προβλέπονται αντίποινα για σωματική βλάβη η οποία έχει προκληθεί σε δούλο. Ο ένοχος παράνομης συνουσίας (zina) με δούλο δεν διώκεται ποινικά hadd (θάνατος διά λιθοβολισμού), παρά μόνο σε «διακριτική τιμωρία» (ta’zir).

Ως πράγμα, στο δούλο δεν παρέχεται καμία προστασία απέναντι στον ιδιοκτήτη του. Η προστασία του δούλου δεν υπερβαίνει αυτή της περιουσίας γενικότερα. Ο δούλος έχει επίσης λιγότερες ευθύνες από έναν ελεύθερο άνθρωπο. Παραδείγματος χάριν, ο δούλος δεν λιθοβολείται μέχρι θανάτου για τη διάπραξη παράνομης συνουσίας, ενώ δέχεται μόνο το μισό αριθμό μαστιγώσεων από αυτές που αναλογούν στον ελεύθερο άνθρωπο στην περίπτωση, για παράδειγμα, της κατανάλωσης οινοπνεύματος. Επιπλέον, υπόκειται σε αντίποινα μόνο για προμελετημένη δολοφονία, όχι για την πρόκληση σωματικής βλάβης.

Γ. Μη Μουσουλμάνοι

Ο Ισλαμικός νόμος Shari’a αναγνωρίζει λιγότερα δικαιώματα στο μη μουσουλμανικό πληθυσμό μιας μουσουλμανικής κοινότητας. Στην ουσία, η βασική συμπεριφορά απέναντι σε μη Μουσουλμάνους σύμφωνα με όλες τις σχολές του Ισλαμικού νόμου Shari’a είναι ο νόμος του πολέμου. Οι μη Μουσουλμάνοι θα πρέπει είτε να προσηλυτισθούν είτε να υποταχθούν είτε να θανατωθούν.

Οι αιχμάλωτοι πολέμου είτε θα κρατούνται ως σκλάβοι είτε θα ανταλλάσσονται με Μουσουλμάνους αιχμαλώτους πολέμου είτε θα κρατούνται ζωντανοί ως dhimmis (μη Μουσουλμάνοι οι οποίοι ζουν υπό την προστασία της μουσουλμανικής κυβέρνησης σύμφωνα με το dhimma). Το Dhimma (‘δέσμευση’, ‘υποχρέωση’ ή ‘ευθύνη’) είναι συνθήκη υποταγής των μη Μουσουλμάνων για τους οποίους και ισχύει. Οι Μουσουλμάνοι είναι υποχρεωμένοι να διαφυλάσσουν τη ζωή και την περιουσία του μη μουσουλμανικού πληθυσμού ο οποίος υπόκειται σε dhimma. Σ’ αντάλλαγμα, οι dhimmis έχουν την υποχρέωση να καταβάλλουν στις μουσουλμανικές αρχές έναν προκαθορισμένο κατά κεφαλήν φόρο ο οποίος λέγεται jizia και ένα φόρο εγγείου ιδιοκτησίας ο οποίος λέγεται kharaj (το γνωστό χαράτσι). Ο φόρος εγγείου ιδιοκτησίας kharaj συνεχίζει να δεσμεύει τη γη ακόμη και όταν ο ιδιοκτήτης της προσηλυτισθεί στο Ισλάμ, ειδάλλως η γη μεταβιβάζεται στην ιδιοκτησία Μουσουλμάνου. Οι ακόλουθοι άλλων γραφών εξ αποκαλύψεως (Ahl al-kitab) όπως π.χ. οι Χριστιανοί, οι Εβραίοι καθώς επίσης και οι Ζοροάστρες θεωρούνται dhimmis.

Οι μη Μουσουλμάνοι ζουν υπό λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες από τους Μουσουλμάνους. Για παράδειγμα, πρέπει να φορούν χαρακτηριστικά ρούχα, δεν πρέπει να χτίζουν σπίτια τα οποία είναι ψηλότερα από αυτά των Μουσουλμάνων, δεν πρέπει να ιππεύουν άλογα των Μουσουλμάνων, δεν πρέπει να ιππεύουν άλογα μπροστά σε πεζό Μουσουλμάνο, δεν πρέπει να σκανδαλίζουν τους Μουσουλμάνους εκδηλώνοντας ελεύθερα τη θρησκευτική λατρεία τους ή τις παραδόσεις τους, δεν πρέπει να κτίζουν καινούριες εκκλησίες ή συναγωγές ή ερημητήρια κ.ο.κ. Ένας μη Μουσουλμάνος ο οποίος δεν βρίσκεται υπό την προστασία του dhimma λέγεται harbi, ‘εχθρός σε εμπόλεμο κατάσταση’. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα δικαίωμα ούτε στη ζωή ούτε σε περιουσιακά στοιχεία εκτός και εάν ένας Mukallaf (‘πλήρως υπεύθυνος’, όρος που αποδίδεται σε έναν Μουσουλμάνο, άνδρα ή γυναίκα, που έχει σώας τας φρένας και είναι ώριμος. Αποτελεί των ανώτερο βαθμό νόμιμης δικαιοσύνης στον Ισλαμικό νόμο) του χορηγήσει προσωρινή αυτοδιάθεση (aman). Τότε καλείται πια musta’min, και η κοινωνική του θέση είναι συναφής με αυτή των dhimmis.

Δ. ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ

Σύμφωνα με το Άρθρο 18 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, «Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία αλλαγής θρησκείας ή πίστης, και την ελευθερία, είτε ατομικά σε μια κοινωνία με άλλους ανθρώπους είτε δημόσια είτε ιδιωτικά, να εκδηλώνουν τη θρησκεία ή την πίστη αυτή, στη διδασκαλία, την εξάσκηση, τη λατρεία και την τήρηση». Ο Ισλαμικός νόμος Shari’a, ενώ ανταμείβει τους λαούς άλλων θρησκειών οι οποίοι προσηλυτίζονται σε άλλες ιδεολογίες ή θρησκείες. Ένας άνδρας Μουσουλμάνος ο οποίος εγκαταλείπει το Ισλάμ προς χάριν κάποιας άλλης θρησκείας ή ιδεολογίας καλείται «αποστάτης» από τον Ισλαμικό νομο. Η τιμωρία που ορίζει ο Ισλαμικός νόμος Shari’a (hadd) για αυτό το «αδίκημα» είναι ο θάνατος. Μια γυναίκα Μουσουλμάνα η οποία διαπράττει αποστασία εξαναγκάζεται, με φυλάκιση ή ξυλοδαρμό, να επιστρέψει στο Ισλάμ.

Μια σύγχρονη περίπτωση η οποία παρουσιάζει ενδιαφέρον ως προς το θέμα της «αποστασίας» είναι η fatwa (θρησκευτική διαταγή) του Αγιατολλάχ Χομεϊνί το 1989 προς όλους τους Μουσουλμάνους του κόσμου να εκτελέσουν τον Σάλμαν Ρούσντι, τον ινδικής μουσουλμανικής καταγωγής και Βρετανό πολίτη, εξαιτίας του μυθιστορήματος «Σατανική Στίχοι».

Για να φωτίσουμε αυτή την πτυχή του Ισλάμ καλύτερα, θα κάνουμε μια σύντομη εξέταση των επιχειρημάτων του ισλαμικού καθεστώτος του Ιράν γύρω από τη θανατική ποινή fatwa στο Σάλμαν Ρουσντί, η οποία παρατέθηκε σε επίσημο βιβλίο των γεγονότων του Ισλαμικού Ηλιακού Ημερολογίου Yed-e Ayam, roydadhaey shamsi.

Το ισλαμικό καθεστώς στηρίζει τη fatwa σε τέσσερις λόγους. Ο πρώτος είναι η «φυσική αποστασία» (mortadd-e fetri). Κάποιος ο οποίος έχει γονείς Μουσουλμάνους και θεωρείται ότι έχει γεννηθεί με «Ισλαμική φύση» (fetrat-e eslami), εάν απομακρυνθεί από το Ισλάμ γίνεται «φυσικός αποστάτης» και σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο Shari’a, υπόκειται σε θανατική ποινή.

Ο δεύτερος λόγος είναι η «εθνική αποστασία» (mortadd-e meli). Εάν κάποιος ο οποίος έχει γεννηθεί από γονείς μη Μουσουλμάνους, πρώτα προσηλυτιστεί στο Ισλάμ και στη συνέχεια το αρνηθεί, θεωρείται «εθνικός αποστάτης» και υπόκειται στην ίδια ποινή με το «φυσικό αποστάτη». Ο Σάλμαν Ρούσντι, από την άποψη του ιρανικού καθεστώτος είναι «φυσικός αποστάτης» και υπόκειται σε θανατική ποινή: «Ο λόγος της ποινής αυτής είναι σαφής. Εάν οι εχθροί του Ισλάμ έχουν τη δυνατότητα να προσβάλουν τα θρησκευτικά ιερά και να το διαδίδουν παντού, δεν θα αργήσει η ημέρα που οι θρησκευτικές αξίες των θεϊκών προφητών και ηγετών θα εξαλειφθεί. Και γνωρίζουμε ότι όσο περισσότερη εξοχότητα και αγιοσύνη έχουν οι ηγέτες, τόσο μεγαλύτερος είναι ο ρόλος και η επίδραση που ασκούν στην κοινωνία. Ο Προφήτης του Ισλάμ θα μπορούσε να προσφέρει συγχώρεση, αλλά δεν το έκανε, διότι τέτοιου είδους ενέργειες πλήττουν το Ισλάμ… Από την άλλη πλευρά, εάν κάποιος μπορούσε να γίνει Μουσουλμάνος για μερικές ημέρες και μετά να αρνηθεί το Ισλάμ και να πει «πήγαμε και είδαμε το Ισλάμ, ήταν ένα τίποτα!», τότε οι εχθροί του Ισλάμ αποκτούν τη δυνατότητα να επιτύχουν ένα ισχυρό πλήγμα κατά του Ισλάμ». (σ.μ. Απόσπασμα από το Yed-e Ayam)

Ο τρίτος λόγος συνδυάζεται με τους δύο πρώτους λόγους, και αφορά την έκφραση ταπεινωτικών και προσβλητικών λόγων κατά του Προφήτη. Η ενέργεια αυτή καθιστά τον υπεύθυνο ένοχο και υποκείμενο σε θανατική ποινή ανεξαρτήτως εάν κατηγορείται για αποστασία. Για να στηρίξει τη θέση αυτή, το καθεστώς παραθέτει ένα hadith από το όγδοο Shi’I Imam, Sadiq, σύμφωνα με το οποίο «η ποινή για όποιον προσδίδει κακούς χαρακτηρισμούς στον Προφήτη είναι ο θάνατος, και η ποινή αυτή δεν χρειάζεται δικαστική έγκριση (qazi)». Όποιος μουσουλμάνος ο οποίος ακούσει κάποιον να καλεί τον Προφήτη με κακούς χαρακτηρισμούς θα πρέπει, σύμφωνα με τη θέση αυτή, να ενεργήσει άμεσα και να τον σκοτώσει.

Ο τέταρτος λόγος για τη fatwa είναι ο χαρακτηρισμός του βιβλίου του Ρούσντι ως «διεθνείς συνωμοσία εχθρών του Ισλάμ κατά του Ισλάμ». Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η fatwa του Χομεϊνί κατά του Σάλμα Ρούσντι δεν αποτελεί παρεκτροπή στην ιστορία του Ισλάμ, κατά την οποία Μουσουλμάνοι ηγέτες υπήρξαν ιδιαίτερα εχθρικοί σε κριτικές καλλιτεχνών και διανοούμενων για το Ισλάμ. Λέγεται ότι ο Μωάμεθ στην εποχή του έδωσε διαταγή να δολοφονηθούν δύο ποιητές, μία γυναίκα η οποία λεγόταν Άσμα και ένας άνδρας ο οποίος λεγόταν Αμού Αφάκ, οι οποίοι έφτιαχναν ποιήματα τα οποία καταφέρονταν με σαρκασμό εναντίον του.