Ο εκσυγχρονιστής κ.Σαμαράς και το καθοριστικό 1993

Το 1993 έριξε για το μακεδονικό (άλλοι λένε για τις μπίζνες του Κόκκαλη) την ΝΔ (καλή-κακή η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι αυτό το θέμα) και με την πτώση αυτή ήρθαν σταδιακά και πολύ σταθερά στην εξουσία οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη (άνθρωπος των Γερμανών).

Το 2004 η ΝΔ ξαναήρθε στην εξουσία αυτή τη φορά με πρόεδρο τον Κώστα Καραμανλή, το 2009 η ΝΔ έπεσε και το 2011, και ενώ η κυβέρνηση ΓΑΠ μας έχει οδηγήσει στην κρεμάλα του ΔΝΤ, με πραξικοπηματικό τρόπο ξαναέρχονται πάνω οι εκσυγχρονιστές (Παπαδήμος-Γιαννίτσης), πάλι από/εξαιτίας/χάρη σε μια κίνηση Σαμαρά, ο οποίος στο μεταξύ έχει γίνει πρόεδρος της ΝΔ.

Τυχαίο;

Το 1993 ο Μητσοτάκης δίνει άδεια κινητής τηλεφωνίας στην PANAFON, (η INTRACOM είναι μέτοχος), αφήνει όμως απ’ έξω τον ΟΤΕ, απορρίπτει την ψηφιοποίησή του από την Ίντρακομ, ενώ αναθέτει στον Κόκκαλη το ΞΥΣΤΟ.

Διαβάζουμε: Τη Δευτέρα 9 Αυγούστου 1993 ο Σωκράτης Κόκκαλης επισκέφθηκε τον τότε πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και απαίτησε να κατακυρωθεί υπέρ της ΖΗΜΕΝΣ και της ΙΝΤΡΑΚΟΜ η επίμαχη προμήθεια του 1.000.000 ψηφιακών του ΟΤΕ παροχών προτού εγκατασταθεί ο «στρατηγικός επενδυτής». Ύστερα από έντονη συζήτηση ο Μητσοτάκης δέχτηκε τελικά να ανατεθεί στον Κόκκαλη η νέα παρτίδα ψηφιακών και παρέπεμψε τον Κόκκαλη στον τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας Στέφανο Μάνο. Εκεί όμως έκπληκτος ο Σωκράτης Κόκκαλης άκουσε τον κ. Μάνο να του λέει ότι η προμήθεια αυτή είναι θέμα του «στρατηγικού επενδύτη» και ότι ο ίδιος είναι κατηγορηματικά αντίθετος στην απόφαση του Μητσοτάκη. Έξαλλος, αλλά και πανικόβλητος, ο Σωκράτης Κόκκαλης πηγαίνει πάλι πίσω στον Μητσοτάκη, τον οποίο ακούει να του λέει: «Δυστυχώς δεν μπορώ να επιμείνω περισσότερο διότι ο Μάνος είναι έτοιμος να παραιτηθεί. Φρόντισε να τον πείσεις εσύ» (βλ εφημερίδα Ελεύθερος της 13/5/1996).

Στη συνεχεία οι εξελίξεις είναι ραγδαίες: Στις 31 Αυγούστου είχε προγραμματισθεί συνεδρίαση του ΔΣ του ΟΤΕ με αποκλειστικό θέμα την προμήθεια του 1.000.000 παροχών, αλλά η συζήτηση αναβάλλεται με εντολή Μητσοτάκη. Στις 2 Σεπτεμβρίου, ο Κόκκαλης επισκέπτεται πάλι το Μάνο, συνοδευόμενος αυτή τη φορά από τον τότε έκδοτη της Απογευματινής και συνεταίρο του στη «Νέα Τηλεόραση» Πάνο Καραγιάννη και ακολουθεί η εξής στιχομυθία: «Εμείς, λέει ο Καραγιάννης στον Μάνο σε βοηθήσαμε να εκλεγείς, εμείς σε φέραμε σε αυτή τη θέση. Πρέπει να δώσεις τη συγκατάθεση σου…» (!!!). Αλλά, ο Μάνος δεν κάμπτεται: «Δεν μπορώ να φορτώσω τον ΟΤΕ με μια τόσο μεγάλη και μακρόχρονη προμήθεια. Είμαι εντελώς αντίθετος..» Έτσι ακούγεται θρασύτατη και κυνική η απάντηση: «Τότε θα ρίξουμε την κυβέρνηση…».

Από τα παραπάνω προκύπτει δηλαδή πως τον Μητσοτάκη όντως τον έριξαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, μόνο και μόνο όμως επειδή εκείνος ήθελε, όσον τουλάχιστον αφορά το κομμάτι επικοινωνίες, να εξυπηρετήσει κάποια άλλα δικά του, που είχαν ως μητρική γλώσσα τα γιαπωνέζικα, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής.

Χρήσιμο εδώ να αναφερθεί η επισήμανση που είχε κάνει ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός στην κατάθεση που έδωσε ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για τη Ζίμενς (με πρόεδρο τον Ιωσήφ Βαλυράκη, για να μην ξεχνάμε το δούλεμα που μας κάνει το πολιτικό μας σύστημα): Το 1993 επεβλήθη το άνοιγμα των αγορών σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, εκτός από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία (σ.σ.: pigs), στους οποίους εδόθη μία παράταση μέχρι 1/1/1998. (κατάθεση)

Πιο αναλυτικά και συγκεκριμένα:

Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (αυτή που ήρθε πάνω μετά την πτώση ΝΔ-Σαμαρά) ήδη από τις 24 Μαρτίου του 1994 (αλλά και πιο πριν από το 1986 με το μοίρασμα των πρώτων 84.000 κυκλωμάτων και 20.000 παροχών), αρχίζει και αναθέτει απευθείας σε Siemens και Intracom την προμήθεια 951.600 ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ.

Στις 12 Μαρτίου του 1996, η κυβέρνηση Σημίτη αναθέτει με τη σειρά της την προμήθεια επιπλέον 270.000 παροχών.

Τον Γενάρη του 1997, ο Γιάννος Παπαντωνίου ως υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών και ο Χάρης Καστανίδης ως υπουργός Μεταφορών εγκρίνουν την προμήθεια ακόμα 338.000 ψηφιακών παροχών.

Για να φτάσουμε τελικά στο Δεκέμβρη του 1997, στις 9 Δεκεμβρίου, οπότε και “κλείνει” η ολοκλήρωση της ψηφιοποίησης του ελληνικού δικτύου από Siemens-Intracom, με τη γνωστή σύμβαση 8002 (3.000.000 γραμμές έναντι 130 δισ. δραχμών αρχικό κόστος, 236 δις δρχ τελικό). Λίγο δηλαδή πριν αρχίσει να ισχύει η ευρωπαϊκή οδηγία σύμφωνα με την οποία οι ΔΕΚΟ θα έπρεπε να αναθέτουν έργα και προμήθειες σε εταιρείες μόνο μέσω ανοιχτών διεθνών διαγωνισμών.

Σχεδόν ταυτόχρονα έκλεισε και η 8004 που ήταν κατά 10 με 15% πιο ακριβή.

Εκτιμάται ότι μέσα σε επτά χρόνια, οι συμφωνίες του ΟΤΕ έδωσαν στα ταμεία της Siemens και της Intracom 560 δισ. δραχμές ή 1,65 δισ. ευρώ, και μαζί με τις επεκτάσεις που έφτασαν μέχρι και 2005, το συνολικό ποσό ανήλθε τελικώς περίπου στα 2,2 δισ. ευρώ, με την Intracom να κερδίζει κοντά στο 1,2 δισ. ευρώ και τη Siemens 889,7 εκατ. ευρώ.

Στις 10 Οκτωβρίου του 1993 το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές και στις 10 Οκτωβρίου του 1993 (την ίδια μέρα δηλαδή!) 4 στελέχη της διοίκησης του ΟΤΕ (Μαντέλης, Πρόεδρος ΟΤΕ 1985-88, Τόμπρας, Τάσος Μήνης, Κιουλάφας) απαλλάσσονται μαζί με τον Κόκκαλη (κατηγορούμενος στα μέσα του 1990 με τον Ηλία Γεωργίου, διευθυντικό στέλεχος της Ελληνικής Siemens, για παράνομη ανάθεση ψηφιακών παροχών από τον ΟΤΕ σε υπόθεση που κεντρικό θέμα σημείο της ήταν οι καταγγελίες περί οικονομικής υποστήριξης του ΠΑΣΟΚ με το 2% της αξίας των Συμβάσεων της Ιντρακόμ με τον ΟΤΕ), με το βούλευμα 597 του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών! Το δούλεμα που λέγαμε…

Ο Κώστας Σημίτης το 1993 έγινε υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας, Έρευνας, Τεχνολογίας και υπουργός Εμπορίου ταυτόχρονα, έως το 1995. “Κατά το διάστημα αυτό έθεσε το πλαίσιο μιας μακροχρόνιας πολιτικής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας”, όπως μας ενημερώνει η ελληνική βικιπαίδεια.

H δε σύμβαση 8002 του 1997, στην ουσία είχε υπογραφεί μόνο από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, καθώς ο ίδιος παρέκαμψε τον τότε υπουργό Χάρη Καστανίδη. (περισσότερα για τις συμβάσεις εδώ)

…

Άραγε ο Αντώνης Σαμαράς να είχε ρίξει την τότε κυβέρνηση για το όνομα των Σκοπίων, και ο ήλιος της δικαιοσύνης να λάμπει με κάθε τρόπο σήμερα στη Συγγρού και η συγκυβέρνηση με τον Πάγκαλο, τον Παπακωνσταντίνου, τον Γιαννίτση, τον Παπαδήμο, τον Άδωνι Μανωλίδη (συνάδελφο της πρώην συνεργάτιδας του πρώην προέδρου του Ολυμπιακού που είχε επί πολλά χρόνια χορηγό τη Siemens, Νίκης Τζαβέλα), και εν γένει όλη η νομιμοποίηση της διαπλοκής να είναι μια μαγική εικόνα;

Κι αν είχε ρίξει την τότε κυβέρνηση για ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα, πώς γίνεται και από πού δικαιολογείται να ανεβάζει και να συμμετέχει σε μία άλλη (και μάλιστα χωρίς να έχει προκύψει από λαϊκή εντολή, με επικεφαλής τραπεζίτη και άνθρωπο του Σημίτη) που συνεχίζει την άνευ όρων ολική εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας;

Ο Σκλάβος που Πεθαίνει

Μιχαήλ Άγγελος, 1513-1516

Φθινοπωρινή σονάτα

Σε μια βραδιά με τον Nick Cave.

Σήμερα είδα τα πρώτα πεσμένα από τα δέντρα φύλλα. Με τον αυθόρμητο σχηματισμό τους θύμιζαν κάτι από ένα σουρεαλιστικό ποτάμι σε μια τσιμεντένια έρημο, αποστειρωμένη από κάθε άλλη επαφή.

Άρχισε να πέφτει και η θερμοκρασία… ο άνεμος κάνει τα δικά του… εδώ είμαστε. Φθινόπωρο, μετά από αρκετό καιρό.

Οι τρέχουσες εξελίξεις πήγαν να μου το χαλάσουν… Με τον Αβραμόπουλο υπουργό Άμυνας, το σκηνικό πάγωσε… “Λες να πάμε κατ’ ευθείαν σε χειμώνα;”, αναρωτήθηκα, κι άρχισε να μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο έτσι όπως τον έβλεπα να ανεβαίνει τα σκαλιά του υπουργείου με τα φλας των φωτογράφων να ανταγωνίζονται σε δημοσιότητα τους σταρ του κόκκινου χαλιού: “Έχε γούστο, αύριο που θέλω να μην κάνω τίποτα, να έχουμε καμιά κήρυξη πολέμου στην Τουρκία…” μονολόγησα (για μία ακόμη φορά) από μέσα μου, μιας και οι τοίχοι έχουν αυτιά σε αυτή τη χώρα… και ξανά μανά ανατρίχιασα από δέος.

Αυτό δεν υπονόησε κι ο Αντώνης όταν βγήκε στο λαό και είπε “η ΝΔ πήρε δύο υπουργεία με βαρείς εθνικούς συμβολισμούς”; (το άλλο είναι το υπΕΞ με τον Δήμα, για την ιστορία και τα πρακτικά το επισημαίνω και μόνο, όταν οι επόμενες γενιές θα αναζητούν κι αυτές στο ίντερνετ, το δικό τους “τις πταίει” τέλος πάντων και “ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα”)

Μετά όμως είδα την Όλγα να εκπέμπει τη θέρμη της προσμονής μέσα από την καρδιά της, ζητώντας από όλες τις δυνάμεις του τόπου να στηρίξουν την κυβέρνηση Παπαδήμου και κάπως ήρθα στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδά μου, με τις φθινοπωρινές αισθήσεις να δίνουν πνοή στα πάντα οικεία και μακρινά όνειρά μου. Όπως και να το κάνουμε είναι διαφορετικά, όταν έχοντας όλες σου τις δυνάμεις έτοιμες να θυσιαστούν για τις αρετές που σε στελεχώνουν, ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι σαν ethnos.

Με αυτά και με αυτά βράδιασε γρήγορα… Ο Καζάκης στην ΕΤ3 εξηγεί πως η 6η δόση, στην πραγματικότητα, δεν αφορά μισθούς και συντάξεις αλλά τοκοχρεωλύσια, και πως μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη θα χρειαστούμε άλλα 7.5 δις (σύνολο με την 6η μαστούρα στα 15.5) που θα πάρουν είτε με έκδοση νέων εντόκων γραμματίων ή από πολιτικές φορολογικής επιδρομής μισθών και συντάξεων.

Ο Κρανιδιώτης κάτι λέει ότι “δεν συγκυβερνούμε, απλώς θέλουμε το ξεκλείδωμα της δόσης” και μετά “θα κυβερνήσουμε”. Κρίμα να μην έχω το τηλέφωνο της εκπομπής να μεταφέρω ένα ερώτημα που μου ρθε πάλι στο μυαλό: πώς είναι δυνατόν και 2 χρόνια τώρα, δεν έχουν μαζευτεί όλοι οι πατριώτες δεξιοί δικηγόροι να στείλουν με στοιχεία, ονόματα και διευθύνσεις τους πασόκους (κι όλους τους άλλους) στα δικαστήρια για εθνική προδοσία; Στο συγκεκριμένο έγκλημα δεν υπάρχει παραγραφή, μόνο θανατική ποινή! Και το δικαστήριο θα μπορούσε να είναι Ειδικό, είτε σκέτο είτε Δωσίλογων.

Και συνεχίζει το υπερσυνείδητο και φτάνει μέχρι το Βερολίνο, το σημείο μηδέν των μεταφυσικών μου κατευθύνσεων… Άραγε, αν γινόταν αυτό στην Ελλάδα, τι θα γινόταν στην Ευρώπη, και βασικά τη Γερμανία που υποδέχτηκε με θέρμη τον Παπαδήμο ενθυμούμενη την “παλιά και βαθειά φιλία των δύο χωρών”, και που κάθε μέρα ζητάει περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας εξαιτίας της απομείωσης του χρέους που όμως στην πραγματικότητα είναι προσαύξηση; Θα πάθαινε τίποτα και για τον τζόγο της χρεωκοπίας, που φοριέται πολύ στα ατελιέ της ΕΚΤ; Θα είχε καμία συνέπεια για το μνημόνιο που όπως θα υπενθύμιζε η απόφαση του Δικαστηρίου, αφορά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας χωρίς τα 3/5 της ελληνικής βουλής;

Νομίζω πως το φθινόπωρο είναι από τη φύση του υποσχόμενο. Από τότε που ήσουν παιδί και γέμιζες με χαρά τα φρεσκοξυσμένα μολύβια στην καθαρή, καινούρια εννοείται κασετίνα και περίμενες να μάθεις και να δείξεις στον κόσμο πως ξέρεις ήδη τα πάντα, μέχρι τα μαθήματα της εξεταστικής που ήθελες τόσο πολύ να ξεφορτωθείς από πάνω σου, ως τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν μετράει τι ελπίζεις, σημασία έχει να γνωρίζεις.

Κανείς πάντως δεν σε εμποδίζει να κρατάς την ξεχωριστή αυτή ανάμνηση της θαλπωρής.

Ελληνική Πολεμική Αεροπορία

Χρόνια πολλά στους φύλακες άγγελούς μας που σήμερα γιορτάζουν και τιμούν τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τα 100χρονα του Αιέν Υψικρατείν.

Η Ευρώπη που αγάπησα

Γεννήθηκε μέσα από τη διασταύρωση ιδεών και ετερόκλητων στοιχείων.Πολέμησε τον σκοταδισμό και ανέπνευσε μέσα από τις βιβλικές εικόνες και τη μυθολογία του μπαρόκ, τις σονάτες, τις όπερες και τις φούγκες, τους ναούς και τις μεγάλες αίθουσες, τους παραδοσιακούς δρόμους, τα ολάνθιστα και χιονισμένα της τοπία. Έζησε τον άνθρωπο ως τη μικρογραφία του σύμπαντος, είχε βασιλιάδες και Γιάννη Αγιάννη, Ιερά Εξέταση και Αβελάρδο, θάνατο και Επιστήμη, Φάουστ και Γιουνγκ.

Δεν είπε ποτέ “το ευρώ πάνω από μια χώρα, ένα λαό και το έθνος του”. Και παρόλο που γνώριζε πως όταν έδινε μία για παράδειγμα επιδότηση, για να αλλάξουν όλες οι τέντες στους πάγκους των λαϊκών αγορών, φρόντιζε να μάθει αν τα λεφτά έχουν βρει το σωστό τους δρόμο, κι αν χρειάστηκε οι πωλητές να πληρώσουν 50.000 δρχ τότε από την τσέπη τους, με τον επικεφαλής να δηλώνει παραίτηση και να το σκάει με τα ευρωπαϊκά χρήματα. Γνώριζε πως όταν μία χώρα έμπαινε κακώς στην ευρωζώνη, το υλοποιούσε βασικά με υπόγεια στοιχεία μόνο όμως επειδή εκείνη έκανε πως δεν τα βλέπει. Προλάβαινε και προλάμβανε.

Γνώριζε πως μια εταιρεία-κολοσσός ενός έθνους που έσυρε τον κόσμο στην άβυσσο της ανθρώπινης φύσης, εξαγοράζει άλλους λαούς για να μπορεί αργότερα να τους υποδουλώνει βάζοντάς τους να υπογράφουν αμετάκλητα και άνευ όρων την παράδοση της εθνικής τους κυριαρχίας. Και έστελνε τους επιτρόπους της να τιμωρήσουν τόσο εκείνους που “αγόραζαν” όσο και εκείνους που “πουλούσαν”. Τους γνωστούς “εταίρους”.

Ήθελε και κατάφερε να ρίξει το κόστος μιας τυρόπιτας σε ανθρώπινα επίπεδα, και ντρεπόταν να χαρακτηρίσει τη θεόρατη τιμή της ως “τη μεγαλύτερη κατάκτηση που έχουμε ποτέ πετύχει”.

Σεβόταν την αλήθεια και η απόδειξη είναι πως σήμερα αρνείται να παραδεχτεί πως το ανθρώπινο δυναμικό της δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει, για αυτό και δεν υπάρχουν πια Σαίξπηρ, Μότσαρτ, Μιχαήλ Άγγελοι, Μονέ.

Διότι συνειδητοποιεί ότι κι αν ακόμα ισχύει πως δεν έχουμε τίποτα άλλο να γεννήσουμε, έχουμε το θάρρος και κάθε Λόγο να θέλουμε να αναγεννηθούμε.