Οι άνω, οι κάτω και οι ανύπαρκτοι

Μισεί και απεχθάνεται την ελευθερία. Ζει και αναπτύσσεται σε περιβάλλον εχθρικό για τον πολιτισμό και την εξέλιξη. Γλύφει τις υποανάπτυκτες σάρκες του. Οι Έλληνες όμως το αγαπούν. Το ποθούν. Το επιδιώκουν. Το μαρτυρούν.

Επιβάλλει την παρουσία του με τη βία. Όπως ακριβώς το ΠΑΣΟΚ, οι τούρκοι και οι γαύροι… (τυχαίο;)

Παραποιεί στο έπακρο τη λογική και την αλήθεια. Όπως ακριβώς το ΠΑΣΟΚ, οι τούρκοι και οι γαύροι… (κι αυτό τυχαίο;)

Καταστρέφει κάθε τι το κλασσικό και θέλει να ακούει τα ουρλιαχτά κάθε τι όμορφου. Όπως ακριβώς και το τερατούργημα της μεταπολίτευσης.

Οι έλληνες όμως το αγαπούν.

Και πιο πολύ απ’ όλους οι “αθηναίοι”.

Δεν υπάρχει η Αθήνα. Πλέον αναζητούμε τη δεύτερη ζωή της, όπως αναζητούν οι χριστιανοί τη νέα Ιερουσαλήμ. Αλλού.

Τελείως αλλού.

Τα παραμύθια της Χα(λι)μάς

Θυμάμαι όταν είχε γίνει το περιστατικό με το Μαβί Μαρμαρά τον Ιούνη.

Άνοιγες την κρατική τηλεόραση και πίστευες ότι με κάποιο τρόπο είχες διακτινιστεί κάπου μεταξύ Γάζας και Βηρυτού. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια… πού πέφτει η Αθήνα αν όχι εκεί.

Το στυλ με το οποίο περιέγραφε για παράδειγμα ο ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή το περιστατικό, έπαιζε με την κατάφορη προπαγάνδα, τον άκρατο λαϊκισμό και τη γνωστή πλην αλήτικη αφασία που δέρνει τους αριστερούς αυτού και όχι μόνο του τόπου: “Με πρωτοφανή αγριότητα, βαρβαρότητα, σκληρότητα, ανευθυνότητα, τρομακτικότητα και όλα τα συναφή, το Ισραήλ επιτέθηκε στον καημενούλη, γλυκούλη, θαλπωρικούλη, φανταστικούλη, μικρούλη, φτωχούλη και καλούλη στόλο ανθρωπιστικής βοήθειας που είχε σκοπό να φτάσει στη Γάζα προκειμένου να βοηθήσει τους κατοίκους της προσφέροντάς τους φάρμακα, τρόφιμα, παιχνίδια, οικοδομικά υλικά και ό,τι άλλοι οι κακοί εβραίοι τους στερούν”. Οκ, το περιεχόμενο των εισαγωγικών είναι περιγραφικό αλλά ενδεικτικό του ύφους που είχε υιοθετήσει, με έκδηλο το θυμό ακόμα και στα πιο κρυφά χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Η πραγματικότητα όμως ήταν αλλού, για μία ακόμη φορά, και όχι στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Οπότε, ο θείος google, το youtube, και γενικότερα το ίντερνετ βοήθησε και πάλι στο να ξεβρακωθούν οι συνήθεις ύποπτοι, γνωστοί και ως “χρήσιμοι ηλίθιοι”.

Πόσο ανθρωπιστική ήταν αυτή η οργάνωση;

Εννοώ πέρα από το γεγονός ότι τα μέλη της, ειδικά του τουρκικού πλοίου, φώναζαν αλλάχου ακμπάρ και ζητούσαν να γίνουν μάρτυρες όπως η ίδια η ΜΚΟ που οργάνωσε το πανηγύρι (τουρκική και αυτή) το παρέθεσε αυτολεξεί στο δελτίο τύπου που εξέδωσε λίγες ώρες αργότερα. Πέρα κι από το γεγονός πως στην Αϊτή όταν πήγαν, αν δεν ήσουν μουσουλμάνος, δεν σου παρείχαν βοήθεια.

Ανάλογης απύθμενης βλακείας ήταν και οι τίτλοι φυσικά των εφημερίδων την επόμενη μέρα: “Θρήνος και οργή” με τεράστια γράμματα, “δολοφόνοι”, “εγκληματίες”, “φασίστες” κλπ κλπ.

Το γεγονός ότι οι “ακτιβιστές” είχαν στα κιβώτιά τους ληγμένα από καιρό φάρμακα για παράδειγμα πέρασε με συνοπτικές διαδικασίες στη λογοκρισία. Όπως και το ότι το Ισραήλ είχε κάνει σαφές πώς θα δεχθεί τα πλοία αλλά από άλλο λιμάνι. Γαργάρα δε το τι προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο, κι ούτε μισό ρεπορτάζ για το πόσο όντως είχαν ανάγκη στη Γάζα τις κούτες του στολίσκου, ή τέλος πάντων ποια είναι η σύγκριση ανάμεσα στις κούτες των “ακτιβιστών” και στα καθημερινά φορτία του Ισραήλ. Οκ, δεν ζητήσαμε και ρεπορτάζ για το ποια είναι η Χαμάς και η γνώμη της για τον κάθε έναν χωριστά που δεν προσκυνάει τον Αλλάχ… δεν είμαστε και τόσο πλεονέκτες πια.

προσκυνώντας τον Αλλάχ στα τέσσερα: Κουράκης, Αναστασόπουλος, Κλειτσίκας με τον Χάλεντ Μεσάαλ, ηγέτη της Χαμάς στη Δαμασκό

Κουράκης (αυτός ο άνθρωπος είναι και αντιπρόεδρος της Βουλής… αλλά θα μου πεις εδώ ο ΓΑΠ είναι πρωθυπουργός), Τσιγαρίδας, και λοιποί αραβοχρηματοδοτούμενοι μασκαράδες να φωνάζουν “Θάνατος στο Ισραήλ” παρέα με τους γκρίζους λύκους του Ερντογάν.

Στα δελτία φυσικά τα πλάνα να ανοίγουν πάνω στα “δημοκρατικά” συγκεντρωμένα έξω από τις πρεσβείες του Ισραήλ πλήθη που ζητούν την παραδειγματική του τιμωρία και κοντινά στον “σωτήρα” Ερντογάν.

σύγχρονος "ακτιβιστής"

επίκαιρα συνθήματα "ακτιβιστών"

Λίγους μήνες αργότερα και η Μέση Ανατολή ξανά στην επικαιρότητα. Η ισλαμική επανάσταση είναι σε εξέλιξη, και τα μίντια φροντίζουν να καλύπτουν το θέμα με εκτενείς αναφορές στα αιτήματα των διαδηλωτών, για δικαιώματα, ελευθερίες, αξιοπρεπείς μισθούς, δημοκρατικούς θεσμούς, και λοιπές αξιώσεις των λαών. Κανείς φυσικά δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα τέτοιων αγώνων. Η Ιστορία όμως μας θυμίζει πως όταν οι συνθήκες είναι ώριμες, έχει το γνωστό προνόμιο να επαναλαμβάνεται.

Το 1979, χιλιάδες άνθρωποι είχαν βγει στους δρόμους του Ιράν ζητώντας ακριβώς τα ίδια πράγματα. Σε λιγότερο από πέντε χρόνια όμως, το 1983 η χώρα πέφτει στα χέρια των Ισλαμιστών και μετατρέπεται σε θεοκρατικό καθεστώς υπό τον τίτλο της “Ισλαμικής Δημοκρατίας”. Οι αριστερές οργανώσεις μπαναρίστηκαν, τα μέλη τους είτε φυλακίστηκαν, είτε εκτελέστηκαν, είτε και τα δύο μαζί, ενώ τα δικαιώματα στην εργασία γύρισαν πολύ πιο πίσω κι από αυτό που αποκαλούμε “εργασιακό μεσαίωνα”.

Τότε, Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Κάρτερ, και ήταν τότε που πρωτοδιορίστηκε σε πολύ σημαντική θέση της Διεθνούς Επιτροπής για την Ατομική Ενέργεια ο Ελ-Μπαραντέι, ο οποίος έθεσε υπό την προστασία του το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Σήμερα, Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο έτερος Δημοκρατικός Ομπάμα και ο Ελ-Μπαραντέι, ο εκλεκτός της αντιπολίτευσης που εμφανίστηκε περίπου ως ουρανοκατέβατος, έχοντας την αμέριστη στήριξη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Από την πρώτη στιγμή οι ΗΠΑ πήραν ανοιχτά το μέρος της “επανάστασης” κάτι το οποίο έγινε γνωστό από τις ίδιες τις δηλώσεις Ομπάμα-Κλίντον αλλά και τα περιβόητα έγγραφα της wikileaks. Φυσικά κουβέντα τώρα για τις ΗΠΑ που παρεμβαίνουν στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας!!

Και γενικά ο Λευκός Οίκος διαμηνύει πως δεν πειράζει να λάβει μέρος σε όλο αυτό και η αδελφότητα.

Ποια είναι όμως η μουσουλμανική αδελφότητα και πόσο ειρηνική και δημοκρατική μπορεί να είναι από τη φύση και τη θέση της; Όταν η κυβέρνηση λέει “it’s ok” το λέει επειδή έχει άγνοια, είναι αγαθιάρα ή επειδή βρίσκει και το λέει;

Ayman al-Zawahiri, ο Νο2 της Αλ Κάιντα, προέρχεται από τη μουσουλμανική αδελφότητα.

Khalid Shaikh Mohammed, o άνθρωπος πίσω από τις επιθέσης της 11ης Σεπτεμβρίου, αναδείχθηκε από το παράρτημα της μουσουλμανικής αδελφότητας του Κουβέιτ.

Το παράρτημα της αδελφότητας Fedayeen-e Islam, είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στη πτώση του Σάχη του Ιράν, με τον ιδρυτή του να συστήνει στον Χομεϊνί την αδελφότητα και τις ιδέες της.


Από το 1991 έχει γίνει γνωστό με δικό της έγγραφο πως η μουσουλμανική αδελφότητα σκοπεύει να καταστρέψει το δυτικό πολιτισμό από μέσα (η “κουλτούρα” της τζιχάντ-destroy western civilization from within).

Αυτές τις μέρες, ο Rashad al-Bayoumi, έτερος επικεφαλής της ΜΑ, δήλωσε πως όταν έρθουν στην εξουσία, θα ακυρώσουν τη συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ.

Δεν υπάρχει διαφορά από Ισλάμ σε Ισλάμ. Ένα είναι το κοράνι. Τα περί μετριοπαθών μουσουλμάνων είναι για γέλια και για κλάματα μαζί, κοροϊδία πραγματική και ύψιστη ανευθυνότητα πολιτικάντηδων που ονειρεύονται κοσσοβοποιήσεις, πλυντήρια χρημάτων siemens, και παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση που όμως θα ελέγχεται από τον αραβικό καπιταλισμό. Το περιστατικό στη Νομική άλλωστε δεν ήταν τυχαίο. 300 παράνομοι μετανάστες, με το ψυχολογικά εκβιαστικό “έτσι θέλω” τους να μας προετοιμάσουν για τα χειρότερα ήτοι “νομιμοποίηση τώρα αλλιώς το λόγο θα έχουν οι στρατοί μας”. Η διαφορά βέβαια από τον δυτικό καπιταλισμό θα είναι πως η σαρία θα επιβληθεί και στους υπόλοιπους τομείς της κοινωνίας και της ζωής μας γενικότερα.
Η επανάσταση στην Αίγυπτο είναι τζιχαντική.

Μετέδιδε χτες δημοσιογράφος: “Αυτοί οι άνθρωποι που διαδήλωναν 20 μέρες τώρα και που σήμερα δικαιώθηκαν, δεν ανήκουν πουθενά, δεν έχουν πολιτικές αποχρώσεις, ο σκοπός τους είναι ένας”. Βέβαια κάτι δευτερόλεπτα αργότερα “δημοκράτης” διαδηλωτής γκάριζε υστερικά: “έπεσε ο σύμμαχος του εχθρού… αλλάχου ακμπάρ!”

Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι υπάρχουν υποτίθεται μορφωμένοι δεξιοί που ακόμα δεν το βλέπουν… Νομίζουν ότι έπεσε ο σοσιαλιστής Μουμπάρακ και χαίρονται. Τρέφουν μια ανόητη αυταπάτη πως αν οι μισθοί τώρα ήταν 150 ευρώ, αύριο δεν θα είναι 105. Το ότι επέστρεψε ο ισλαμιστής ηγέτης από την εξορία στην Τυνησία για παράδειγμα, και στον πανηγυρικό του λόγο χαιρέτιζε τον ηγέτη Ερντογάν, ο οποίος εκπροσωπεί τόσο “όμορφα” το Ισλάμ, δεν το είδαν, δεν το άκουσαν, δεν ρώτησαν. Το ότι είναι στα σχέδια ΟΛΩΝ των μουσουλμανικών χωρών πλέον η αναβίωση του χαλιφάτου, δεν τους αγγίζει.

Και ζήσαν αυτοί χαμάς… Οι υπόλοιποι γαμώ τον ισλαμοφασισμό τους τι φταίμε.

Piazza Confusio

Κοιτάζοντας από ψηλά την Piazza del Popolo αναρωτιέμαι προς τα πού να κατευθυνθώ για τις ώρες του μεσημεριανού. Χαζεύω αφηρημένα το χάρτη της βίλλα Μποργκέζε. Δίπλα μου ένας ψηλός μελαχροινός με μαύρα γυαλιά και τσάντα στον ώμο κάνει ακριβώς το ίδιο. Αρχίζει να μου μιλάει στα ιταλικά.

Φυσικά, τα μόνα που ξέρω περιορίζονται σε λίγους και σκόρπιους στίχους από τοLasciatemi cantare, οπότε γρήγορα το γυρνάει στα αγγλικά. Μου συστήνεται ως Άραβας από την Ιορδανία, που είχε σπουδάσει αγρονομία και τώρα εργάζεται με τα φυτά και τους κήπους της Τοσκάνης. Στα επόμενα λεπτά βρισκόμαστε ήδη στη στάση Flaminio του μετρό καθώς έχουμε αποφασίσει να περιηγηθούμε για κάποιες ώρες παρέα. Αργά το απόγευμα θα έπρεπε να πάρει το τρένο για να γυρίσει πίσω.

Ήταν μια γεμάτη μέρα με μπόλικες φωτογραφίες στο Βατικανό, τα πέριξ και τις ονειρεμένες γέφυρες, και ξανά άπειρες φωτογραφίες από τη λατρεμένη Piazza Navona και τα θεϊκά της συντριβάνια, με πολλή μοτζαρέλα στα σοκάκια της και εσπρέσσο στο Campo de Fiori.

Ήξερε να μου πει για την αρχιτεκτονική του Palazzaccio και για το πώς δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε πάνω σε ένα κτίριο όπως δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουμε σε μια συμφωνία του Μπετόβεν, ήξερε να μου πει για τη γλώσσα των ιταλικών από τον Δάντη και μετά, το πρόβλημα που είχαν οι γλάροι στη Ρώμη με την τροφή τους, για το Μπενίνι αλλά και τον Αλμαδοβάρ, για το σοσιαλισμό και τα καλύτερα κρασιά της χώρας.

Η πρώτη αρνητική άποψη που άκουσα ωστόσο ήταν για τον Πάπα. “Ο προηγούμενος ήταν καλύτερος. Αυτός εδώ ανακατεύεται παντού κι αυτό δεν είναι σωστό”.

Αναρωτήθηκα από μέσα μου αν έλεγε για αυτόν τον Πάπα στη θητεία του οποίου βγήκε στο φως το σκάνδαλο της παιδεραστίας κι αν η καταδίκη της βομβιστικής επίθεσης των ισλαμιστών εναντίον των χριστιανών της Αιγύπτου στην αρχή του έτους, λίγες εβδομάδες πριν την “επανάσταση”, είναι το ανακάτεμα που εννοεί. Και συνέχισα να αναρωτιέμαι για το ποιος τα λέει όλα αυτά… ο πιστός μιας θρησκείας που από τη φύση της ανακατεύεται ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ! Μια θρησκεία που είναι πολιτική από μόνη της. Και μάλιστα απολυταρχική, φασιστική, ιμπεριαλιστική, απάνθρωπη και οπισθοδρομική.

Στο άκουσμα του “ναι μεν είμαι από την Ιορδανία αλλά η καταγωγή μου είναι από την Παλαιστίνη”, και του “όχι δεν είμαι καθολικός, είμαι μουσουλμάνος”τεντώθηκα φυσικά με τη μία και όταν οι συνθήκες έγιναν κατάλληλες (κάπου μεταξύ πέστο και ντομάτας) πήγα τη συζήτηση στο επίμαχο θέμα μιας και άπαντες γνωρίζουν πως μπορεί η περιέργεια να σκότωσε τη γάτα αλλά εκείνη αποδείχτηκε τελικά εφτάψυχη.

“Το πρόβλημα είναι το Ισραήλ και οι ΗΠΑ. Το Ισραήλ κρατάει υπό κατοχή τη Γάζα… Ναι… η Χαμάς δεν θέλει ειρήνη, αλλά και οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να πάνε πουθενά αν δεν πάρουν άδεια από το Ισραήλ. Ναι, από την άλλη, με τη Χαμάς και πάλι δεν μπορείς να κουνηθείς χωρίς να σου δώσει έγκριση. Όχι, ο λαός δεν την υποστηρίζει, θέλει ειρήνη, αλλά… οι ΗΠΑ έφεραν στην εξουσία τον Χομεϊνί, και οι ΗΠΑ έκαναν ισχυρή τη Χαμάς. Σαρία; Όχι δεν υποστηρίζω τη Σαρία… Εξαρτάται τι ερμηνείες δίνει ο καθένας στο κοράνι… υπάρχουν δεκάδες. Όχι, όχι, η Σαρία δεν είναι απαραίτητα το ίδιο το κοράνι. Ναι, αν η επανάσταση στην Αίγυπτο γίνει από τον λαό για το λαό, τότε θα είναι επιτυχία. Αν η επανάσταση γίνει από το λαό για κάποιους άλλους, τότε θα είναι αποτυχία.”

Λέγοντας όμως κάποιους άλλους, εννοούσε κάποιες άλλες χώρες.

“Οι ΗΠΑ πιστεύουν πως η δημοκρατία είναι καλή όταν αφορούν τη δική τους χώρα, όταν αφορούν όμως τους άλλους not that good… Όπως και να χει, είναι πολύ σημαντικό αυτό που συμβαίνει τώρα. Είναι η νέα γενιά που ξεσηκώνεται, όλο αυτό καλλιεργήθηκε μέσω του ίντερνετ. Οι νέοι είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν, να δουν τι γίνεται στον έξω κόσμο, να ενημερωθούν από εφημερίδες, περιοδικά, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, να δουν πώς ζουν οι άλλοι συνομήλικοί τους στη Δύση.”

Τον άκουγα με μια μικρή αίσθηση καθαρής πίκρας. Δεν ήξερε πως ο Ομπάμα υποστήριξε από την πρώτη στιγμή την επανάσταση; Στην ερώτησή μου για το έγγραφο του wikileaks που έβγαλε η Daily Telegraph δεν μου απάντησε καν ή μάλλον κάτι απάντησε που δεν το θυμάμαι καν. Τώρα οι ΗΠΑ ήταν καλές ή κακές; Δεν ήξερε ότι η μουσουλμανική αδελφότητα θέλει να αναλάβει την εξουσία επιβάλλοντας το νόμο του κορανίου; Δεν ήξερε πως ισλάμ και ελευθερία είναι έννοιες μονίμως αντικρουόμενες;

Προτίμησα να μη το κάνω θέμα. Ήταν πράγματι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος με τρόπους και πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ (και της γεύσης). Από το να χαλάσω μια μέρα στη Ρώμη αρχίζοντας μια συζήτηση στην οποία και οι δύο πλευρές είναι αποφασισμένες και πιστές στις απόψεις τους, συμφώνησα στην αλλαγή θέματος που πρότεινε μιας και το συγκεκριμένο είναι ομολογουμένως “δύσκολο”.

Με αυτά και με αυτά είχε φτάσει όμως η ώρα του αποχαιρετισμού. Μου έδωσε την κάρτα του και ευχήθηκε να τα πούμε για κρασί στην Τοσκάνη ή να του ανταποδώσω τον εσπρέσο που με κέρασε με ένα δείπνο στο πιο ακριβό εστιατόριο της Αθήνας.

Το μόνο που σκέφτηκα από τη πλευρά μου είναι πως έτσι και δει το προφίλ μου στο fb ή το yt θα νομίζει πως γνώρισε άλλον άνθρωπο, και άρα μάλλον θα ήταν καλύτερα να μη του στείλω καν τις φωτογραφίες που βγάλαμε σήμερα.

Πήρε το λεωφορείο για το Termini και εγώ για την Piazza Barberini. Ανέμελη και πάντα γεμάτη από την αιώνια πόλη, έκατσα στο Café de Paris του Φελίνι και του Μαστρογιάννη (και για κάποια φεγγάρια και μιας οικογένειας μαφιόζων), και μέχρι να έρθει η τιραμισού μαζί με το γκραν μαρνιέ μου πετάχτηκα στο μεταξύ στο διπλανό κιόσκι να πάρω τίποτα να διαβάσω.

“Le spectre islamiste” έγραφε ο τίτλος του Le Point στο εξώφυλο πάνω από μια αιγύπτια με μπούργκα που κράταγε τη σημαία της χώρας της.

Ένα ανησυχητικό στοιχείο είναι πως οι Αδελφοί έχουν καπαρώσει μια σειρά από θέσεις από δικηγόρους μέχρι γιατρούς. “Η εξουσία θα πέσει στα χέρια μας σαν ένα ώριμο φρούτο”, διαμήνυε ο Νο 2 της μουσουλμανικής αδελφότητας ένα χρόνο πριν.

Κοίταξα το ρολόι μου. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έπρεπε να είναι ήδη στο τρένο για το σπίτι του.